Elektrisk impedans

Elektrisk impedans er definert som tilhøvet

Impedans i det komplekse planet.

$Z={\frac {V}{I}}$,

der V er elektrisk spenning og I er elektrisk straum. Impedans kjem frå lat. impedire (hindra, gjera motstand) og er ei generalisering av motstand. Omgrepet vart innført av Oliver Heaviside i 1886. Impedans har einig V/A, som har fått namnet Ohm og symbolet Ω.

Impedans er ein kompleks storleik og kan på rektangulær form uttrykkast

$Z=R+jX$,

der realverdien er elektrisk motstand, $j={\sqrt {-1}}$ og $X$ er talverdien til den elektriske reaktansen. På polar form kan impedansen uttrykkast som

$Z=|Z|e^{j\theta }$,

der

$|Z|={\sqrt {R^{2}+X^{2}}}$

er talverdien og

$\theta ={\frac {X}{R}}$,

er vinkelen mellom spenning og straum. Reaktansen kan vera positiv eller negativ.

Impedansen til ein ideell spole

$Z_{L}=j\omega L$,

der $\omega$ er vinkelfrekvensen og L er induktansen til spolen, er ein impedans der realdelen (motstanden) er null og reaktans er positiv. For ei sinusforma spenning betyr dette at spenninga ligg $90^{o}$ (ei kvart bølgjelengd) før straumen. Impedansen til ein ideell kondensator

$Z_{C}={\frac {1}{j\omega C}}=-j{\frac {1}{\omega C}}$,

der C er kapasitansen til kondensatoren. I dette tilfellet er reaktansen negativ. Det betyr at spenninga ligg $90^{o}$ etter straumen.