Nic Potter

Nic Potter (18. oktober 1951–16. januar 2013) var ein britisk bassist, komponist og målar, mest kjend som medlem av gruppa Van der Graaf Generator i 1970-åra.

Nic Potter
Nic Potter i 2007
Fødd	18. oktober 1951(1951-10-18)
Fødestad	Wiltshire
Død	16. januar 2013 (61 år)
Dødsstad	London
Alias	Mozart
Opphav	Storbritannia
Aktiv	1968–2013
Sjanger	progressiv rock
Instrument	Bassgitar, elektrisk gitar
Tilknytte artistar	Van der Graaf Generator, Peter Hammill, The Misunderstood
Verka som	Bassist, komponist

Biografi

Nic Potter var fødd i Wiltshire og slutta på skulen då han var 15 for å bli snikkar. Den eldre systera Sally, er ein kjend filmregissør. 16 år gammal vart han med i The Misunderstood, samstundes med trommeslagaren Guy Evans, som kom med frå Van der Graaf Generator, som då hadde ein kort pause. Då Van der Graaf valde å kome saman att etter utgjevinga av The Aerosol Grey Machine, og den tidlegare bassisten Keith Ellis valde å gå til Juicy Lucy i staden for, tilrådde Evans Potter som erstattar.

Potter vart først med på albumet The Least We Can Do Is Wave To Each Other, og spelte òg noko elektrisk gitar på eit par songar i tillegg til bass. Halvvegs gjennom innspelinga av det neste albumet, H to He, Who Am the Only One (1970), slutta han i gruppa. På resten av albumet spelte organisten Hugh Banton bass, og tok over basslinjene med basspedalar på konsertane deira.

Potter heldt kontakten med bandet, og i 1971 spelte han bass på det første soloalbumet til Peter Hammill, Fool's Mate, på albumet til Colin Scot', Colin Scot og med bandet Magna Carta. I 1970-åra spelte han òg med Jeff Beck, Chuck Berry, Rare Bird og Steve Swindells. I 1973 samarbeidde han på prosjektet The Long Hello. Han spelte bass på Peter Hammill-albumet Over (1977).

I 1977, då Hugh Banton og David Jackson slutta Van der Graaf Generator, vart Potter beden om å kome attende. Han spelte på både The Quiet Zone/The Pleasure Dome (1977) og det doble konsertalbumet Vital (1978). Han var derimot framleis ikkje komfortabel med dynamikken i bandet og skildra det som «stundom kjennes det som ei sky kjem ned - ei særs illevarslande kjensle» Han vart særleg uroa på ein konsert i Annecy i Frankrike, der nokon hadde prøvd å utføre ein eksorisme medan bandet spelte på scenen, og måtte hjelpast attende garderoben.

Gjennom 1980- og 1990-åra fortsette Potter å spele og turnere med Peter Hammill, mellom anna som bassist for The K-Group (1981–1985), og med The Tigers (1980) og Duncan Browne (1984). I 1983 starta han ein solokarriere, og gav ut fleire album med hovudsakleg elektronisk musikk. I 1985 produserte Potter og spelte bass på det posthume albumet Songs of Love and War av Duncan Browne. I 2008 publiserte Potter konsertalbumet Live in Italy, i lag med mange musikarar som David Jackson og Tony Pagliuca (Le Orme).

Diskografi

Soloalbum

• Mountain Music (1983)
• Sketches in Sound (1986)
• Self Contained (1987)
• Dreams in View 81–87 (1988)
• The Blue Zone (1990)
• The Blue Zone Party (1991)
• New Europe-Rainbow Colours (1992)
• Dreamworld (1997)
• Live in Italy (2008)
• All Contained (2009)

med The Misunderstood

• Golden Glass (The Misunderstood) (1969)

med Van der Graaf Generator

• The Least We Can Do Is Wave to Each Other (1970)
• H to He, Who Am the Only One (1970)
• The Quiet Zone/The Pleasure Dome (1977)
• Vital (1978)

med Rare Bird

• Epic Forest (1972)
• Somebody's Watching (1973)

med The Tigers

• Savage Music (1980) [1]

med Peter Hammill

• Fool's Mate (1971)
• Chameleon in the Shadow of the Night (1973)
• The Silent Corner and the Empty Stage (1974)
• Over (1977)
• Enter K (1982)
• Patience (1983)
• The Love Songs (1984)
• The Margin (1985, live)
• Out of Water (1990)
• Room Temperature (1990, live)
• Fireships (1992)
• The Noise (1993)
• Offensichtlich Goldfisch (1993)
• There Goes The Daylight (1993, live)
• Roaring Forties (1994)

Andre samarbeid

• Songs From Waistes Orchard (Magna Carta) (1971)
• The London Chuck Berry Sessions (Chuck Berry) (1972)
• Colin Scot (Colin Scot) (1971) – ikkje nemnt
• The Long Hello (1974)
• Fresh Blood (Steve Swindells) (1980)
• The Long Hello Volume Two (1981 Potter/Evans)
• Travelling Man (Duncan Browne) (1984)
• Final Adjustments (The Pool Sharks) (1987)
• Songs of Love and War (Duncan Browne) (1995)
• Mistaken Identities (Steve Hyams) (1997)
• Bloodlines (Spirits Burning & Bridget Wishart) (2009)

Kjelder

• Denne artikkelen bygger på «Nic Potter» frå Wikipedia på engelsk, den 9. juli 2017.
  • Wikipedia på engelsk oppgav desse kjeldene:

Bakgrunnsstoff

• Nic Potter på fan-sida til Van der Graaf Generator