Gallerkrigane var ein serie med krigar i det siste hundreåret f.Kr. mellom Den romerske republikken og stammar i Gallia, med Julius Cæsar som hærførar for romarhæren. Krigane vart avslutta med slaget ved Alesia i 52 f.Kr., som førte til at heile Gallia vart ein romersk provins. Julius Cæsar har gjeve sin versjon av krigane i bokverket Commentarii de Bello Gallico, som òg ligg føre i moderne norsk omsetjing.

Kart som syner romaren Julius Cæsars krigar i Gallia.

Gallerkrigane vart utkjempa i tre faser, der den fyrste var romersk innblanding i interne galliske konfliktar (58–57 f.Kr.), den andre fasen var kjenneteikna av at romarane gjekk til åtak på anti-romerske styrkar (56–55 f.Kr.), og den tredje fasen gjekk ut på å konsolidere romersk makt ved å slå ned fleire galliske oppstoder (54–51 f.Kr.). Cæsar skildrar i boka si alle desse krigane som mottiltak mot ytre trugsmål, men det er i våre dager vanleg å sjå på dei som eit verkemiddel Cæsar nytta seg av for å styrke sin eigen politiske posisjon, og for å skaffe seg midlar til å gjere opp for den store økonomiske skulda han hadde pådrege seg. Fleire gongar har han gått til åtak på på galliske stammar som ikkje truga romerske interesser.

Bakgrunnsstoff

endre
  Denne historieartikkelen er ei spire. Du kan hjelpe Nynorsk Wikipedia gjennom å utvide han.