Musikkgruppa Blondie
Blondie er ei rockegruppe frå New York i USA skipa av songeren Debbie Harry og gitaristen Chris Stein.[1] Gruppa vert normalt rekna som ei føregrangsgruppe frå punk/new wave-scenen, og starta som eit undergrunnsband i 1975. Med det tredje albumet, Parallel Lines frå 1978 braut dei gjennom med ei rekkje melodiske popmelodiar. Dei neste tre åra hadde gruppa ei rekkje hittar[2] som «Heart of Glass», «Call Me», «Rapture» og «The Tide Is High», og blei kjend for ei eklektisk blanding av ulike musikkstilar med element frå disco, pop, reggae og tidleg rapp.
| Musikkgruppa Blondie | |||
 Blondie i 1977. Venstre til høgre: Gary Valentine, Clem Burke, Debbie Harry, Chris Stein og Jimmy Destri. | |||
| Aktiv |
| ||
|---|---|---|---|
| Sjanger | |||
| Tilknytte artistar | |||
| Plateselskap | |||
| Medlemmer | Debbie Harry Chris Stein Clem Burke Leigh Foxx Matt Katz-Bohen Tommy Kessler | ||
| Tidlegare medlemmer | Jimmy Destri Nigel Harrison Frank Infante Gary Valentine Fred Smith | ||
| Prisar | Rock and Roll Hall of Fame | ||
Historie endre
Musikkgruppa Blondie fekk namn etter tilropa Harry ofte fekk på gata etter at ho bleika håret sitt blondt.[3]
Debutalbumet til gruppa, Blondie, kom ut i desember 1976 og igjen i oktober 1977 på eit anna platesleskap. Platemeldinga i Rolling Stone merka seg den ekspressive røysta til Debbie Harry.[4]
Det andre albumet til Blondie, Plastic Letters, fekk ein del suksess utanfor USA, men det trejde albumet deira, Parallel Lines (1978), blei ein verdsomspennande suksess. Det inneheldt mellom anna singelen «Heart of Glass», som nådde førsteplassen i USA og Storbritannia. Det neste albumet deira, Eat to the Beat (1979), fortsette suksessen og selde til platina. I juni 1979 blei gruppa avbilda på framsida til Rolling Stone. Autoamerican kom ut i 1980, og gruppa hadde hittar med «Call Me», «Atomic», «The Tide Is High» og «Rapture».
Etter ein pause på eit år kom Blondie saman att og gav ut sitt sjette studioalbum, The Hunter (1982). Albumet hadde ikkje så stor suksess som dei tidlegare, og ein verdsturné blei korta ned på grunn av relativt låge billettsal. Rundt denne tida blei Stein svært sjuk av den sjeldne autoimmune sjukdommen pemphigus. Alt dette førte til at gruppa blei oppløyst.
Gruppa blei oppløyst etter utgjevinga av det sjette studioalbumet sitt, The Hunter i 1982. Debbie Harry fortsette ein karriere med soloartist med varierande resultat etter nokre års pause for å ta seg av partneren Chris Stein, som var råka av den sjeldne autoimmune hudsjukdommen pemphigus.[5]
I 1997 kom Blondie saman igjen for første gong på 15 år. Dei fire opphavlege medlemmene (Harry, Stein, Clem Burke og Jimmy Destri) byrja laga det som skulle bli det sjuande studioalbumet deira, No Exit (1999). Dei fekk suksess med singelen «Maria», som nådde førsteplassen på den britiske topplista i 1999, nøyaktig 20 år etter den første britiske toppsingelen deira («Heart of Glass»). Singelen nådde også førsteplassen i 14 ulike land. No Exit debuterte på tredjeplassen på albumlista i Storbritannia og 17. plass i USA.
Gruppa turnerte nesten kvart år i løpet av dei neste åra, og spelte inn albuma The Curse of Blondie (2003), Panic of Girls (2011), Ghosts of Download (2014) og Pollinator (2017), som debuterte på fjerdeplassen på den britiske albumlista.
Diskografi endre
- 1976 - Blondie
- 1977 - Plastic Letters
- 1978 - Parallel Lines
- 1979 - Eat to the Beat
- 1980 - Autoamerican
- 1982 - The Hunter
- 1995 - Beautiful/The Remix Album
- 1999 - No Exit
- 1999 - Live
- 2003 - The Curse of Blondie
- 2011 - Panic of Girls
- 2014 - Ghosts of Download
- 2017 - Pollinator
Kjelder endre
- Denne artikkelen bygger på «Blondie (band)» frå Wikipedia på engelsk, den 16. mars 2019.
- ↑ Chater, David (December 13, 2008). «The X Factor; Iraq: The Legacy; Outnumbered; Blondie; Peter Serafinowicz». London: Time. Henta April 26, 2010.
- ↑ "Blondie". Rock and Roll Hall of Fame. 2006.
- ↑ Beckett, Warren (23. mai 2011). «Blondie: Panic of Girls». BitchBuzz. Arkivert frå originalen 13. mars 2012. Henta 3. juni 2011. «'Blondie' from what men would shout at her in the street»
- ↑ Tucker, Ken (7. april 1977). «Blondie album review». Rolling Stone. Arkivert frå originalen 26. juni 2007. Henta 25. juli 2006. «utter aplomb and involvement throughout: even when she's portraying a character consummately obnoxious and spaced-out, there is a wink of awareness that is comforting and amusing yet never condescending. [...] possessor of a bombshell zombie's voice that can sound dreamily seductive and woodenly Mansonite within the same song»
- ↑ «Blondie Is Back». MTV.com. 29. april 1998. Henta 19. april 2008.
Bakgrunnsstoff endre
- Offisiell heimeside Arkivert 2009-07-07 ved Wayback Machine.
