Wikipedia

Never Let Me Down

Never Let Me Down
Studioalbum av David Bowie
Språk engelsk
Utgjeve 20. april 1987
Innspelt Midten 1986 til tidleg 1987[1]
Studio
Sjanger
Lengd
  • 53:07 (CD)
  • 48:06 (LP)
Selskap EMI America
Produsent
David Bowie-kronologi 
Labyrinth
(1986) 		Never Let Me Down Tin Machine
(1989)


Singlar frå Never Let Me Down
  1. «Day-In Day-Out» / «Julie»
    Utgjeve: 23. mars 1987
  2. «Time Will Crawl» / «Girls»
    Utgjeve: 15. juni 1987
  3. «Never Let Me Down» / «'87 and Cry»
    Utgjeve: 17. august 1987

Never Let Me Down er det 17. studioalbumet til den engelske musikaren David Bowie, utgjeve 20. april 1987 på EMI America Records. Etter ei rekkje ulike prosjekt, håpte Bowie å lage den neste plata annleis etter det skuffande Tonight (1984). Albumet skulle vere grunnlaget for ein teatralsk verdsturné, og vart spelt inn Mountain Studios i Montreux i Sveits og Power Station i New York City siste halvdel av 1986 til tidleg i 1987. Det vart produsert i lag med David Richards og det var første gongen sidan Scary Monsters (and Super Creeps) i 1980 at Bowie spelte instrument i tillegg til å syngje. Musikalsk er Never Let Me Down har blitt skildra som poprock og kunstrock. Bowie sjølv rekna plata som eit steg attende til rock and roll. Plateomslaget syner Bowie omgjeve av ulike element frå songane.

Albumet kom ut med ulik lengd på vinyl og CD og selde godt med ein sjetteplass på albumlista i Storbritannia. Det vart gjeve ut tre singlar, «Day-In Day-Out», «Time Will Crawl» og «Never Let Me Down», som alle gjekk inn på britisk Topp 40. Trass i salssuksessen fekk albumet dårleg kritikk av både fans og kritikarar, særskild produksjonen på plata. Bowie marknadsførte albumet med Glass Spider-turneen, kalla opp etter ein av songane, ein verdsturné som på det punktet var den største, mest teatralske og omfattande turneen han hadde gjennomført i karrieren. Turneen vart ein stor salssuksess, men vart slakta av kritikarane. Den harde kritikken var faktorar som gjorde at Bowie byrja å sjå seg om etter nye måtar å motivere seg sjølv kreativt og fekk han til å skipe rockebandet Tin Machine i 1989. Han gav ikkje ut eit nytt soloalbum før Black Tie White Noise i 1993.

I seinare år har Never Let Me Down generelt blitt rekna som ei av dei svakaste platene til Bowie. Ein av songane, «Too Dizzy», er blitt sletta frå seinare nyutgjevingar fordi Bowie mislikte songen. Medan han levde var Bowie sjølv kritisk til Never Let Me Down, og distanserte seg sjølv frå arrangementet og produksjonen av det ferdige albumet. Han sa fleire gonger at han ønskte å spele inn albumet på nytt, og miksa til slutt «Time Will Crawl» på ny for samleplata iSelect (2008). Mario J. McNulty miksa songen og fullførte ideen til Bowie om å gjenskape heile albumet i 2018. Denne kom ut som ein del av plateboksen Loving the Alien (1983–1988), kalla Never Let Me Down 2018 med ny produksjon og instrumentering over den originale vokalen til Bowie. Kritikarane meinte den nye versjonen var ei forbetring.

Bakgrunn og utvikling endre

Etter at Bowie vart ei internasjonal superstjerne i 1983 med albumet Let's Dance og den påfølgjande Serious Moonlight-turneen, kjende David Bowie seg fråkopla frå den nye, store fanbasen sin.[2] Etter at oppfølgjaren Tonight (1984) fekk dårleg kritikk,[3] dreiv Bowie på med ei rekkje ulike prosjekt, som eit samarbeid med Pat Metheny Group og Mick Jagger,[4][5] filmskodesspel og musikk for filmar,[4][6] som Absolute Beginners (1985) og Labyrinth (1986).[7] Etter den suksessrike framføringa hans på Live Aid i 1985, ønskte selskapet til Bowie, EMI, eit nytt album. Dei sette saman ei samling av 12"-miksar frå Let's Dance og Tonight, kalla Dance, som nådde så langt som at det vart laga plateomslag, før det vart skrinlagd.[8] I midten av 1986 samarbeidde Bowie med den gamle venen Iggy Pop på soloalbumet hans Blah-Blah-Blah, der han produserte og var medlåtskrivar på fleire spor.[9][10] Han samarbeidde så med Erdal Kızılçay for tittelsporet til filmen When the Wind Blows i 1986, før han drog attende til studio for å spele inn det neste albumet sitt.[9]

Fordi han hadde skuffa med Tonight, ønskte Bowie å lage det neste albumet heilt annleis. Han ønskte å gå attende til å spele inn musikk med ei lita rockegruppe, slik han hadde gjort tidleg i karrieren, og lage eit album som var «attende til rock 'n' roll-musikk. Særs direkte.»[11]

Låtskriving og innspeling endre

 
Utsyn over Montreux i Sveits, der Bowie spelte inn albumet.

Bowie brukte midten av 1986 i heimen sin i Sveits til å skrive songar i lag med Iggy Pop.[12] Bowie skreiv Never Let Me Down med føremålet om å framføre songane i eit teatralsk show.[13] Han kjøpte ein Foster 16-spors- og AHB-miksepult for å spele inn avanserte heimedemoar,[14] som han spelte inn i lag med Kızılçay før han byrja å arbeide på albumet med eit fullt band.[15] Etter å ha arbeidd sporadisk i lag sidan 1982 sette Bowie stor pris på musikaliteten til Kızılçay og sa «Han kan byte frå fiolin til trompet til valthorn, vibrafon, perkusjon, kva som helst...Kjennskapen hans til rock byrjar og endar med The Beatles! Bakgrunnen hans er i røynda jazz.»[16] Under innspelinga spelte Kızılçay klaverinstrument og synthesiser, og i følgje biografen Chris O'Leary, «alle lydar» som Bowie bad om.[14] I motsetnad til innspelinga for Tonight,[17] ønskte Bowie å oppfordre til samarbeid under innspelinga og sa: «Eg laga demoar av alt før me drog inn, og eg spelte dei til alle og sa, 'eg vil at det skal høyrast nøyaktig ut som dette, men betre!'»[16]

Det tok tre månader å skrive og spele inn albumet.[15] Innspelinga byrja i Mountain Studios i Montreux i Sveits,[9] og fullført i Power Station på Manhattan i New York City.[16][18] Albumet vart produsert av Bowie og David Richards, som hadde vore lydteknikar på “Heroes” og medprodusent på Blah-Blah-Blah. Lydteknikar på albumet var same som på Let's Dance, Bob Clearmountain, som i følgje Bowie var ansvarleg for «den flotte, kraftige» lyden på albumet.[1] Med seg frå Tonight-innspelingane var dei faste samarbeidspartnarane Carlos Alomar, Carmine Rojas og ei gruppe saksofonistar kalla «The Borneo Horns». I tillegg til Kızılçay, hadde dei med seg Peter Frampton, ein tidlegare klassekamerat av Bowie, på sologitar.[9] Bowie ringde Frampton etter å ha lytta til det siste albumet hans, Premonition (1986), og sa «Eg har alltid tenkt det ville vere ein god ide å arbeide med han fordi eg var så imponert over han som gitarist på skulen.»[19] Sid McGinnis, i periodar medlem av bandet på showet til David Letterman, spelte sologitar på tre spor, inkludert «Day-In Day-Out», «Time Will Crawl» og «Bang Bang».[1] For første gongen sidan Scary Monsters, spelte Bowie sjølv instrument på albumet, i tillegg til å syngje.[20][21] For somme spor på albumet spelte Bowie klaverinstrument, synthesiser, rytmegitar og på to spor («New York's in Love» og «'87 and Cry») spelte han sologitar.[12][16] I følgje Kızılçay, «brukte me å starte kring 10 om morgonen og var ferdig kring åtte om kvelden» då dei spelte inn albumet, og la til at Bowie «var særs disiplinert» medan han spelte inn albumet «og prøvde alltid på noko nytt.»[22]

Bowie, Richards og Kızılçay spelte inn akkompagnement i Mountain dei to første vekene, før Alomar og Frampton vart henta inn for å leggje til gitar.[16] Innspelinga flytta så til Power Station, der blåsarar og korvokal vart lagt til, i tillegg til perkusjon frå Errol «Crusher» Bennett.[14] I følgje Richards var dette element Bowie sa «du bere kan få i New York». Richards sa om bidraga til Bennett: «Han la alle instrumenta sine på eit bord, og eg sette opp mikrofonar i kvar ende. Så når han flytta seg rundt, så panorerte lydane med han, og skapte nokre rare romlege effektar.»[16] Det meste av vokalen til Bowie var teken frå guide-vokalen han spelte inn i Mountain, sjølv om noko vart spelte inn på ny i The Power Station. Richards forklarte: «David song alltid ein guidevokal tidleg i prosessen. Det meste av denne vokalen var så bra og han hadde ein slik spontanitet at dei enda opp på plata.»[16] «Never Let Me Down», som opphavleg heitte «Isolation»,[23] vart lagt til albumet i siste augneblikk og var skriven og spelt inn i løpet av ein dag under den siste veka av miksinga i The Power Station.[16][18][24] Skodespelaren Mickey Rourke spurte Bowie om å få vere med på ein av songane. Dei to hadde møtt kvarandre i London då Rourke spelte inn filmen A Prayer for the Dying (1987). Bowie fekk han til å framføre ein rap i midten på songen «Shining Star (Makin' My Love)». Bowie omtalte spøkefullt framføringa til Rourke som «metoderapping».[11] Bowie skreiv og spelte inn to ekstra songar som enda opp som B-sider: «Julie» og «Girls» (skriven i lag med Kızılçay). Sistnemnde vurderte han ei kort stund å ta med på albumet seint i 1986.[23]

Songar endre

Musikken på Never Let Me Down har blitt skildra som poprock[25] og kunstrock.[26] Under skapinga sa Bowie at han følte lyden og stilen minna om Scary Monsters (and Super Creeps) frå 1980 og mindre på dei seinare føregangarane.[27] Han meinte likevel at songane på albumet mangla ein samanhengande musikalsk stil, som han sa reflekterte den eklektiske musikksmaken hans på den tida, og sa at albumet «spegla alle låtskrivarstilane eg har brukt dei siste par åra.»[12] Då albumet vart marknadsført skildra han det som «ein eklektisk hybrid av langvarig påverknad og personleg nostalgi.»[16] Biografen Paul Trynka skreiv at plata inneheld stort sett «konvensjonell musikk, tekst og lyd.»[28]

Totalt sett oppsummerte Bowie albumet etter det kom ut i 1987 som eit forsøk på «å reetablere det eg brukte å gjere, som var eit gitarorientert album. Eg trur det neste albumet vil bli enno meir sånn.»[29] Oppfølgjaren vart det heilt gitardominerte rockebandalbumet Tin Machine (1989).

Side ein endre

Bowie skreiv opningsporet på albumet, «Day-In Day-Out», fordi han var uroa over korleis heimlause vart handsama i USA, og ønskte å komme med ei utsegn om dette.[30]

«Time Will Crawl», som Bowie meinte var favorittsongen hans på albumet, var inspirert av hendingar frå Tsjernobylulukka og ideen om at nokon frå sitt eige nabolag kunne vere ansvarleg for enden på verda.[31] Under produksjonen av albumet hadde songen tittelen «How We War», men dette vart endra før albumet kom ut.[23] Bowie sa at vokalen på denne songen «skulda mykje til Neil Young», og sa at dei ulike stemmene han brukte på albumet var eit nikk til musikarane som hadde inspirert han tidlegare.[12]

Tittelsporet, «Never Let Me Down», handlar om den mangeårige personlege assistenten til Bowie, Coco Schwab. Bowie skreiv songen som ein direkte referanse til forholdet hans med Coco som ei motvekt til resten av songane på albumet, som han meinte var stort sett allegoriske.[27] Bowie sa at vokalen hans på denne songen var inspirert av John Lennon.[12] Ein kritikar kalla dette ein av «dei mest undervurderte songane» til Bowie.[26]

Bowie kalla songen «Beat of Your Drum» ein Lolita-song, «tankar om unge jenter... 'Christ, she’s only 14 years old, but jail’s worth it!'»[18][24] Bowie-biografen Nicholas Pegg, som kalla songen eit av dei betre spora på albumet, og meinte at «Beat of Your Drum» kunne ha blitt kalla ein «direkte forfar», både lyrisk og musikalsk, til Tin Machine-songen «You Belong in Rock n' Roll» i 1991.[32]

Songen «Zeroes», som Rolling Stone kalla den mest oppmuntrande og suksessrike songen på albumet,[33] er i følgje Bowie, ei nostalgisk reise: «Eg ønskte å bruke alle 60-talsklisjear eg kunne komme på! 'Stopping and preaching and letting love in,' alle dei greiene. Eg håpar det er ein humoristisk undertone der òg. Men mellom linjene seier han at det som pregar rocken ikkje er det det utgjer seg for å vere.»[12]

Side to endre

Songen «Glass Spider» er ei slags mytologisk soge basert på ein dokumentar Bowie hadde sett[12] om svart enkje-edderkoppar, som sa at edderkoppar legg skjeletta av bytta sine ut i vevet sitt. Bowie meinte òg at spindelvevet til Glass Spider, glasedderkoppen, kunne passe godt som scenedesign for turneen, og gav slik òg opphav til namnet på turneen..[29]

Bowie skildra «Shining Star (Makin' My Love)» som ein song som «omhandlar bakgatesituasjonar, og korleis folk kjem saman for kvarandre etter ulukker og katastrofar, sosialt rundt seg, sjølv om dei ikkje veit om dei kjem til å overleve sjølv. Det einaste dei har er å henge seg på kvarandre, sjølv om det kan ende opp i noko forferdelig, er det det einaste dei har. Det er berre ein liten kjærleikssong som kjem ut av det miljøet.»[18][24] Han avviste at den «høge, litle» røysta (som han sa var inspirert av Smokey Robinson) i songen var ein ny karakter (ala Ziggy Stardust eller The Thin White Duke), i staden for å seie at det var akkurat det songen trengde, sidan han hadde prøvd å syngje songen i den vanlege røysta si, men ikkje likt resultatet. «Det plata meg aldri, å endre røysta for at det skal passe i ein song. Du kan tulle med det.»[12]

Bowie kalla «New York's in Love» ein sarkastisk song om jåleriet i storbyar.[18][24] Pegg sa seinare at songen var «ein sterk kandidat til tresleiva» på albumet, og meinte med det at det var den dårlegaste songen på albumet.[34]

Bowie skreiv opphavleg songen «'87 & Cry» som ei utsegn om Margaret Thatcher, som var statsminister i Storbritannia på den tida. Songen refererer til skilnaden mellom den autoritære regjeringa og innbyggjarane («hundane»),[35] og Bowie innrømde at teksten var på kanten til å vere surrealistisk, der han skildra folk som «et energien til andre for å få det som dei vil.»[18][24]

«Too Dizzy» var den første songen Bowie og Kızılçay skreiv i lag for albumet, og vart skriven som ein hyllest til 1950-åra. Bowie sa «eit verkeleg tema i 50-åra var anten kjærleik eller sjalusi, så eg eg tenkte eg skulle gå for sjalusi, fordi det er langt meir interessant». Bowie kalla songen på den tida «bortkasta» og verka overraska at han sjølv hadde valt å ta han med på albumet.[36] Songen har sidan blitt sletta frå seinare utgjevingar av Never Let Me Down.[37]

Då han vart spurt om valet av å ta med Iggy Pop-songen «Bang Bang» på albumet (i staden for kanskje ein av sine eigne, nye songar), sa Bowie «Iggy har så mange gode songar som folk aldri får høyre... eg syns denne er ein av dei beste songane hans, 'Bang Bang', og det er ikkje så mange som har høyrt han, og no er det kanskje mange som får det.»[11]

Utgjeve endre

«Det er ein pompøs, liten tittel, er det ikkje? Sett ut av kontekst er det ganske skarpt, men i konteksten til songen og andre songar på albumet synes eg det er ganske tungt å bruke det som tittel. Det er òg ein vaudeville-aktig greie på omslaget. Dei to kombinerte er på ein måte komisk.»

David Bowie, om tittelen og plateomslaget[18][24]

«Day-In Day-Out» kom ut på EMI America Records som den første singelen på albumet den 23. mars 1987, med katalognummer EA 320 og «Julie» som B-side.[38] Singelen gjorde det ganske godt i både Storbritannia og USA og nådde høvesvis 17. og 21. plassen på singellistene.[39] Musikkvideoen til songen, regissert av Julien Temple,[39] hadde nokre kontroversielle scenar, som gjorde at han vart bannlyst frå somme nettverk, noko Bowie meinte var latterleg.[11] Ein versjon av songen sungen på spansk vart spelt inn for å marknadsføre den første konserten til Bowie i Spania under Glass Spider-turneen[39] og kom ut for første gongen i 2007 då «Day-In Day-Out» EP kom ut.[40]

Never Let Me Down kom ut på EMI America Records den 20. april 1987,[41] med katalognummer AMLS 3117 (LP) og CDP 7 46677 2 (CD).[8] Han kom ut på ulike format og var den første Bowie-plata som kom ut samstundes på både vinyl og CD. Begge desse formata hadde ulik lengd og fire av songane på CD-en er opp til eitt minutt lengre. I Australa kom albumet ut på blå vinyl og i Japan vart det inkludert ein japanskspråkleg versjon av «Girls».[42] Plateomslaget vart designa av Mike Haggerty, som designa plateomslaget til Let's Dance og Tonight,[43] med fotografi av Greg Gorman.[44] Det vart skildra av Bowie som å vere i «vaudeville»-stil. Det syner ein langhåra Bowie som hoppar gjennom ein sirkusring omgjeve av element frå songane på albumet, inkludert ei tromme, ein skyskrapar, ei «sukkerspinn»-sky og ein engel frå musikkvideoen til «Day-In Day-Out».[44] Salstala for albumet var først veldig bra,[45] og det nådde sjetteplassen på UK Albums Chart,[46] men falt så skuffande.[47] Bowie var ikkje uroa over det relativt dårlege salstalet og sa «eg har laga kring 20 album i løpet av karrieren, og så langt er dette det tredje bestseljande albumet mitt så langt. Så eg kan ikkje vere skuffa, men det gjekk likevel ikkje så godt som det burde. Men eg er ikkje så negativ til det heller. Eg tenkjer det er eit av dei betre albuma eg har laga. Som sagt så har Never Let Down selt bra for meg, så eg er ganske nøgd.»[48][49] Trass i aukande kritikk i pressa sa Bowie at Never Let Me Down var ein av dei mest hyggelege og energiske albuma han hadde laga på lenge.[30][50]

«Time Will Crawl» kom ut som den andre singelen frå albumet i juni 1987 med katalognummer EA 237 og «Girls» som B-side.[51] Han nådde 33. plassen på UK Singles Chart. Bowie førehandsinnspelte eit opptak av songen for BBC-programmet Top of the Pops, sjølv om det ikkje vart sendt på den tida då singelen fall nedover listene.[52][53] Musikkvideoen vart regissert av Tim Pope og synte noko av koreografien for den komande Glass Spider-turneen.[52]

Tittelsporet kom ut som den tredje singelen frå albumet i august 1987 med katalognummeret EA 239 og «'87 and Cry» som B-side.[51] Denne nådde 34. plassen i Storbritannia og 27. plassen i USA. Musikkvideoen vart regissert av Jean-Baptiste Mondino og vart av Bowie skildra som «eksperimentell».[54] Ei framføringa av songen for Top of the Pops vart først sendt på den amerikanske versjonen av songen.[53]

«Shining Star» var ein av dei første songane Bowie valde ut som ein singel frå albumet, men EMI fekk siste ordet og gav han ikkje ut på singel.[48][49] Ein 12"-miks av songen kom ut på iTunes då «Never Let Me Down» EP vart gjeve ut digitalt i 2007.[55] EMI vurderte ei kort stund «Too Dizzy» som ein fjerde singel for albumet, og det kom faktisk ei promoutgåve av denne i USA.[36]

Offentleg image endre

Bowie, som nettopp hadde blitt 40 det året albumet kom ut, var ofte å sjå på magasinframsider dette året. Han var på framsida av In Fashion i lag med Tina Turner og overskrifta 'Forever cool',[56] magasinet Musician[12] og på 20-årsjubileumsutgåva av Rolling Stone i USA,[57] som ein del av ei rekkje nye fotografi av Bowie teken av fotografen Herb Ritts.[27] Artiklar om albumet og turneen til Bowie kom ut i tenåringsmagasin som Mademoiselle[58] og Teen[59], der førstenemnte kalla Bowie «ein leiande kandidat for kulaste person i rock.» Bowie vart vald ut som ein av dei hottaste popstjernene i 1987 av magasinet Billboard.[60]

Mottaking endre

Meldingar
Karakter
KjeldeKarakter
AllMusic     [26]
Encyclopedia of Popular Music     [61]
MusicHound Rockwoof![62]
Pitchfork5.8/10[63]
Rolling Stoneunfavourable[33]
The Rolling Stone Album Guide     [64]
The Village Voice(C+)[65]

Albumet fekk blanda kritikk då det kom ut. Kritikaren Ira Robbins skreiv «sjølv om denne uformelle høglydte rocken under den første rødminga verkar å vere forhasta og svak, er den første sida faktisk ganske bra, og tilbyr provoserande popkultur-tekster levert med entusiasme og bekymringslaus støtte.»[66] I 1987 kalla Spin albumet «eit inspirert og strålende utforma verk. Det er ladd med ei positiv and som lager kunstsjelemat; gjennomsyra av den smittsame energien som gjev idear eit bein å danse på»,[67] men i 1989 kalla ein annan kritikar i magasinet albumet for «skuffande».[68] Rolling Stone kalla albumet eit «merkelig, sorglaus pastisj av element frå alle dei tidlegare Bowiear.» «ufokusert» og kanskje «det mest støyande, slurvete Bowie-albumet nokon gong. ... Å vere støyande og slurvete er ikkje nødvendigvis ein dårlig ting, men trist å sei, så er Never Let Me Down òg temmeleg rotete.»[33] Ein annan kritikar var generelt optimistisk for potensiale i songane, men klaga over den «undertrykkande produksjonen» som øydela dei.[69] I Creem meinte Roy Tarkin at albumet representerte det kunstnariske botnpunktet for Bowie, sidan alle songane musikalsk sett såg attende på karrieren hans fram til då, men vart utført dårleg. Tarkin enda meldinga med å skrive «Eg tenkjer du kan sei at Never Let Me Down (aldri skuff meg) gjorde nettopp det; skuffa meg.»[70] Billboard hevda på slutten av 1987 at Never Let Me Down «utan tvil var den mest undervurderte utgjevinga i år» og vurderte albumet som «årets kritikarval».[60]

I seinare år har Never Let Me Down stort sett fått negativ omtale og det er særskild produksjonen som er kjelde til mykje av kritikken, og det vert generelt rekna som ei av dei svakaste utgjevingane til Bowie.[44] I The Rolling Stone Album Guide samanlikna magasinet albumet med føregangaren og skreiv: «Tonight var ein dyr kjappis fora med teite coverversjonar, medan Never Let Me Down gjorde sakene enno verre med originalane sine.»[64] For AllMusic skreiv Stephen Thomas Erlewine negativt om albumet og sa «sjølv om det ikkje er så konsistent som Tonight, er det langt meir interessant».[26] Chris O'Leary sa om albumet: «Trass i alle feila, har Never Let Me Down ein heilskap - albumet har i dag ein noko sjarmerande kjensle å vere eit periodestykke. Det er eit av dei albuma som skrik «1987» meir enn noko anna.»[63] Chris Ingalls i PopMatters kritiserte hovudsakleg produksjonen på albumet og kalla det «hovudpine-skapande og overfylt med garnityr». Han meinte at «Time Will Crawl» og «Zeroes» var gode songar som vart øydelagd av produksjonsvala. Han rekna til slutt plata som Bowie «eine store feilskritt.»[71] I 2019 såg Patrick Moran i Ultimate Classic Rock attende på Never Let Me Down og vurderte som «langt frå det botnpunktet til Bowie i åra mellom Let's Dance i 1983 og Outside i 1995», men rekna det likevel blant hans verste. Han kalla det «ei ufordøydd blanding av idear, taktar og rytmar som aldri kjem heilt saman» og konkluderte «Never Let Me Down kan skryte av ei handfull spor som er ei truverdig blanding av det kommersielle og det eksperimentelle, eit kjenneteikn som alltid har vore berebjelken i dei beste verka til Bowie.»[72]

Konsertar endre

 
Bowie (nede i midten) på scenen i Berlin for å marknadsføre Never Let Me Down
For meir om dette emnet, sjå Glass Spider-turneen.

Bowie visste at han skulle på turné med albumet og i tidlege intervju sa han «Eg skal ta dette til scenen dette året, noko eg gler meg ekstremt til, fordi eg tek ein sjanse igjen», men når han vart pressa for detaljar, nekta han å avsløre noko og sa «Eg kjem til å gjere det eg alltid har gjort, som er å halde det interessant.»[27]

Bowie framførte fleire av songane på albumet under ein presseturné som føregjekk før den særs teatralske Glass Spider-turneen, som gjekk for eit samla publikum på over seks millionar fans.[73] Bowie ønskte å produsere eit show som fortsette der Diamond Dogs-turneen-turneen i 1974 hadde slutta.[56] Sjølv om han vert rekna som ein økonomisk suksess med gode publikumstal,[74] vart turneen slakta av kritikarane.[15] Bowie utforma dei neste par turenane spesifikt for å unngå problema som Glass Spider-turneen vart kritisert for med å gå heilt bort frå det særs teatralske og fokusere på musikken.[75][76][77] Trass i kritikken meinte Bowie at han aldri hadde hatt det så kjekt som han hadde under turneen.[29] Ingen av songane frå Never Let Me Down vart spelt på nokre av turneane til Bowie etter 1987.

Ettermæle endre

Då albumet først kom ut ønskte Bowie å gå raskt i studio att og spele inn fleire songar, sidan han hadde skrive fleire songar for albumet enn det som vart spelt inn.[11] Han sa han ønskte å lage meir «eksperimentell» musikk, og refererte til musikken sin i 1970-åra med Brian Eno.[78] Han diskuterte høvet til å spele inn nokre av songane på Never Let Me Down inn på ny for det neste albumet i lag med den framtidige samarbeidspartnaren Reeves Gabrels, men Gabrels snakka han bort frå det.[79] Til sjuande og sist, på grunn av den dårlege kritikken albumet og turneen fekk, la Bowie desse planane på is og skipa i staden rockebandet Tin Machine, som han brukte til å forynge seg sjølv kreativt og kunstnarisk.[80][81] Bowie kutta òg alle band til rytmegitaristen og bandleiaren Carlos Alomar, som han hadde arbeidd med sidan midten av 1970-åra (frå og med albumet Young Americans (1975)), sjølv om Alomar kom til å spele med Bowie på Outside-turneen i 1995 og somme av songane på Bowie-albuma Outside (1995), Heathen (2002) og Reality (2003).[82]

«No kan eg lytte til Never Let Me Down og eg ønskjer at eg hadde vore mindre likegyldig til produksjonen, fordi det var nokre gode songar der, men eg let det gå og det vart altfor lett musikalsk, som det ikkje hadde blitt om eg hadde involvert meg meir.»

Synet habs på albumet forverra seg med åra. Under intervju for Sound+Vision-turneen hans i 1990, sa Bowie at han følte det som om han var i ei «myr» då han laga dette albumet og uttrykte at han var skuffa over å ha tapt gode songar ved å la produksjonen på albumet gje songane for mykje studiomusikar-kjensle.[83]

Eit år seinare, då han arbeidde med Tin Machine på det andre albumet deira, snakka om eit par av dei tidlegare albuma hans: «Du kan sjå at eg ikkje var særskild glad seint i 1980-åra. Eg var i den underverda av kommersiell aksept. Det var ei grufull reise. 1983, '84, '85, '86, '87 – dei fem åra var rett og slett forferdelege. ... Never Let Me Down hadde gode songar som eg mishandla. Eg engasjerte meg eigentleg ikkje. Eg var ikkje sikker på kvar eg skulle gjere. Eg skulle ønskt eg hadde nokon då som kunne ha sagt det til meg.»[84]

I 1993, då han gjorde presseturnear for albumet sitt Black Tie White Noise, sa Bowie at sjølv om albumet selde meir enn mange av dei tidlegare albuma hans (utanom Let's Dance), kjende han at då han laga albumet hadde han nesten mista heilt interessa for å lage musikk.[85] Han la til «Til slutt mista eg ikkje songane, men eg mista stilen. Eg kasta dei bokstavleg talt bort til særs flinke folk som skulle arrangere dei, men eg involverte ikkje meg sjølv og eg var nesten heilt likegyldig.»[81]

I 1995 snakka Bowie mykje om korleis han kjende kreativiteten og musikken hans leid etter suksessen til Let's Dance: «At eg vart høgt akta på den tida tydde absolutt ingenting for meg. Eg kjende meg ikkje bra. Eg kjende meg misnøgd med alt eg gjorde, og det byrja å kome til syne i arbeidet mitt. Let's Dance var eit glimrande album i ein viss sjanger, men dei to albuma etter det [Tonight og Never Let Me Down] synte tydeleg at eg mangla interesse i det heldt på med. Mitt nadir var Never Let Me Down. Det var eit så frykteleg album. Eg har komen til ein stad no der eg ikkje er veldig fordømmande overfor meg sjølv. Eg gjev ut det eg gjer., sjølv om det er innan biletkunst eller i musikk, fordi eg veit at alt eg gjer verkeleg kjem frå hjarta. Om det skulle vere kunstnarisk mislykka, så plagar det meg ikkje slik som Never Let Me Down plagar meg. Eg burde ikkje ha brydd meg med å dra inn i studio og spele det inn. [ler] Faktisk, når eg speler det så lurer eg på om eg faktisk gjorde det.»[86]}}

Bowie vurderte å spele inn songar frå albumet på ny seint i 1980-åra,[79] 1990-åra og 2000-åra,[87] eit prosjekt det faktisk vart noko av i 2018 i samband med Never Let Me Down 2018, to år etter Bowie døydde.

Innhald endre

Dette var det første Bowie-albumet med ulik lengd på songane på vinyl-utgåva og dei på kassett- og CD-utgåva. Nesten alle songane er lengre enn vinylutgåven.[88]

LP: EMI AMLS 3117 (Storbritannia)

Alle songar er skrivne av David Bowie, utanom der andre er nemnde.

Side ein
Nr.TittelLåtskrivar(ar)Lengd
1.«Day-In Day-Out» 4:38
2.«Time Will Crawl» 4:18
3.«Beat of Your Drum» 4:32
4.«Never Let Me Down»David Bowie, Carlos Alomar4:03
5.«Zeroes» 5:46
Side to
Nr.TittelLåtskrivar(ar)Lengd
1.«Glass Spider» 4:56
2.«Shining Star (Makin' My Love)» 4:05
3.«New York's in Love» 3:55
4.«'87 and Cry» 3:53
5.«Too Dizzy»David Bowie, Erdal Kızılçay3:58
6.«Bang Bang»Iggy Pop, Ivan Kral4:02
Total lengd:48:06

Den forkorta LP-versjonen av albumet kom ut digitalt for første gongen i 2007 på iTunes (utan «Too Dizzy»).

CD: EMI CDP 7 46677 2 (Storbritannia)

Alle songar er skrivne av David Bowie, utanom der andre er nemnde.

Nr.TittelLåtskrivar(ar)Lengd
1.«Day-In Day-Out» 5:35
2.«Time Will Crawl» 4:18
3.«Beat of Your Drum» 5:03
4.«Never Let Me Down»tekst: Bowie; musikk: Bowie, Carlos Alomar4:03
5.«Zeroes» 5:46
6.«Glass Spider» 5:30
7.«Shining Star (Makin' My Love)» 5:04
8.«New York's in Love» 4:32
9.«'87 and Cry» 4:18
10.«Too Dizzy»tekst: Bowie; musik: Bowie, Erdal Kızılçay3:58
11.«Bang Bang»Iggy Pop, Ivan Kral4:28
Total lengd:53:07

LP/CD: EMI EYS-91221/CP32-5398 (Japan)

Den originale japanske utgåva av albumet hadde ein eksklusiv nyinnspeling av songen «Girls» sungen på japansk. På LP-plata vart songen plassert på slutten av side ein.

Nr.TittelLåtskrivar(ar)Lengd
6.«Girls»musikk og tekst: Bowie, Kızılçay, japansk omsetjing av Hiro Hozumi, coaching by Kiri Teshigahara4:00

Nyutgjevingar endre

Songen «Too Dizzy» har blitt sletta frå alle seinare utgjevingar av album etter ynskje frå Bowie, visstnok fordi det var den songen han likte minst på albumet.[37][36] Han kalla songen «bortkasta» nesten like etter albumet kom ut og sa «eg var usikker på den songen, men han er likevel på albumet.» Om slettinga skreiv Pegg: «Fjerninga frå Never Let Me Down har gjort plata til eit samlarobjekt, men få kjenner seg tvungen til å jakte på han.»[36]

Virgin Records (CDVUS 98) gav ut albumet i Storbritannia på CD med tre bonusspor.[8]

Bonusspor på 1995-utgåva
Nr.TittelLåtskrivar(ar)MerknadLengd
11.«Julie» B-side til singelen «Day-In Day-Out» (1987)3:45
12.«Girls» (forlenga versjon)Bowie, KızılçayB-side til singelen «Time Will Crawl» (1987)5:38
13.«When the Wind Blows»tekst: Bowie; musikk: Bowie, KızılçayFrå When the Wind Blows-albumet (1986)3:36

EMI gav ut albumet på ny i 1999 med 24-bits digitalt omamstra lyd, men ingen bonusspor, og i tillegg utan «Too Dizzy». Ei japansk utgåve av albumet frå 2007 er basert på utgjevinga til EMI frå 1999, men inkluderte «Too Dizzy» på omslaget, sjølv om songen ikkje er med på sjølve CD-plata.[89]

I 2009 kom albumet ut i SHM-CD-format. Denne hadde same omslaget som 2007-utgåva frå Japan.[90] I 2018 vart albumet ommastra av Parlophone og gjeve ut på CD, LP og digitalt som ein del av plateboksen Loving the Alien (1983–1988). Det kom ut som eit separat album på dei tre formata i februar året etter.[91]

Medverkande endre

Henta frå plateomslaget.[92]

Produksjon


Salslister endre

Vekeslister endre

1987 vekesliste
Liste (1987) Plassering
Australske album (Kent Music Report)[93] 19
Austerrikske album (Ö3 Austria)[94] 3
Kanadiske album (RPM)[95] 6
Nederlandske album (MegaCharts)[96] 9
Den japanske albumlista (Oricon)[97] 6
Newzealandske album (RIANZ)[98] 14
Norske album (VG-lista)[99] 3
Spanske album (PROMUSICAE)[100] 13
Svenske album (Sverigetopplistan)[101] 2
Sveitisiske album (Hitparade)[102] 18
Britiske album (OCC)[103] 6
US Billboard 200[104] 34
West Tyske album (GfK Entertainment)[105] 11

Årslister endre

1987 year-end chart performance
Liste (1987) Plassering
Austerrikske album (Kent Music Report)[106] 23
Austerrikske album (Ö3 Austria)[107] 23
Kanadiske album (RPM)[108] 34
Nederlandske album (MegaCharts)[109] 46
Den franske albumlista (SNEP)[110] 41
US Billboard 200[111] 96

Sal og salstrofé endre

Region Salstrofé Salstal
Australia 40,000[112]
Canada (Music Canada)[113] Platina 100 000^
Frankrike (SNEP)[114] Gull 159,500[115]
Italy 100,000[116]
Storbritannia (BPI)[117] Gull 100 000^
USA (RIAA)[118] Gull 500 000^

^salstala er basert på sertifiseringa aleine
xuspesifserte tal er baserte på sertifiseringa aleine

Never Let Me Down 2018 endre

Never Let Me Down 2018
Studioalbum av David Bowie
Språk engelsk
Utgjeve 12. oktober 2018
Innspelt Januar[119] – mars[120] 2018
Studio Electric Lady (New York City)
Sjanger
Lengd 50:56
Selskap Parlophone
Produsent
David Bowie-kronologi 
Welcome to the Blackout (Live London '78)
(2018) 		Never Let Me Down 2018 Loving the Alien (1983–1988)
(2018)


Singlar frå Never Let Me Down 2018
  1. «Zeroes (2018-versjonen)»
    Utgjeve: 8. september 2021

I følgje Reeves Gabrels ønskte Bowie å spele inn somme av songane nesten like etter dei to møtte kvarandre seint i 1987, og vurderte å ta nokre av dei med på det neste albumet sitt. Gabrels fekk snakka han frå det og meinte det var for tidleg.[79] Bowie diskuterte å spele nokre av songane frå Never Let Me Down på nytt med Gabrels igjen i 1996, før dei gjekk i studio for å lage Earthling (1997), men det vart ikkje spelt inn nokre songar. Bowie fekk Mario J. McNulty til å mikse songen «Time Will Crawl» i 2008 på ny for samleplata hans av sjølvvalde favorittsongar, iSelect,[121][122] og seinare kom den same miksen ut på samlealbumet Nothing Has Changed.[123] På den tida sa Bowie «Åh, hadde eg berre gjort om att resten av det albumet», og i følgje selskapet Parlophone i 2018, var det byrjinga på å ønskje om «gjenskape» albumet på ny. Tidleg i 2018 kom musikarar som Reeves Gabrels, David Torn, Sterling Campbell, Tim Lefebvre, Nico Muhly og Laurie Anderson[119] saman i Electric Lady Studios i New York for å fullføre ønskje hans. Av desse musikarane vart Torn, Campbell, Lefebvre og Gabrels alle valde ut av Bowie før han døydde i 2016 for å ta del i prosjektet.[124] I juli 2018 vart det annonsert at ein ny versjon av albumet, kalla Never Let Me Down 2018, skulle kome ut i oktober det året. Albumet inneheld òg eit «remiksa» plateomslag, unytta bilete frå fotograferinga til det originale albumet av fotografen Greg Gorman, og kom ut som ein del av plateboksen Loving the Alien (1983–1988) i 2018.[125]

McNulty brukte erfaringa med å mikse «Time Will Crawl» med Bowie i måten han produserte denne versjonen av albumet på. Han fekk masterlydbanda frå selskapet[126] og «brukte alt av vokalen tli Bowie», nokre av dei originale akustiske gitarane, og «alt særpreg» i kvar song,[120] som rytmegitaren til Alomar på «Never Let Me Down» sitaren til Frampton på «Zeroes».[126] Han sende uferdige miksar til kvar musikar som ei grunnlinje i lag med idear om kva dei burde spele inn. Kvar musikar spelte inn sine partar separat, og var som regel ikkje i studio i lag,[126] sjølv om Torn og Gabrels var ein dag i studio i lag.[124] For «Day-In Day-Out» oppdaga McNulty at Bowie hadde spelt inn The Borneo Horns (Stanley Harrison, Lenny Pickett, Steve Elson og Arif Mardin) som spelte live, men hadde på eit tidspunkt erstatta dei med syntetiske horn. McNulty henta inn att dei ekte blåsarane på den nye versjonen. Den nye versjonen av songen har «ein fot i fortida og ein i notida» og han sa «det var vanskeleg. Det meste av teksten er ganske mørk, men det meste anna er stort sett oppløftande. Eg berre tenkte 'Det gjev meining å gjere noko lyst'.»[126] For «New York's in Love» ønskte Gabrels ei ny innspeling som reflekterte endringane i New York, og sa «New York handlar ikkje eigentleg om blues lenger. Det er meir multikulturelt...eg ønskte å reflektere den endringar med det eg spelte. Eg sa til Mario 'Set songen på og så ser me kvar som skjer.' Eg spelte solo gjennom heile songen og prøvde ulike ting, og reagerte til det som føregjekk. Då songen enda såg Mario på meg og sa 'Vel, då er den ferdig.' [ler]».[124] McNulty erstatta mykje av synthesizerane gjennom heile albumet med strykarar og sa «Det var mykje tilfeldige synthesizerar frå Labyrinth-avdelinga som lura i bakgrunnen. Eg var ganske sikker på at eg kunne gjere mykje av det arbeidet med strykarar.»[126] «Shining Star» var særleg vanskeleg for McNulty: «Den originale programmeringa er eit rot og rappen kjem ut av ingenting. Eg prøvde berre å finne dei rette elementa som passa til songen. Heldigvis visst eg at David og Laurie Anderson var gode vener og ho sa ja til å spele inn ny vokal for songen, og det var verkeleg bra gjort.»[126]

Dei originale musikarane Alomar og Kızılçay var ikkje med på reproduksjonen. Alomar godkjende endringane på albumet, men Kızılçay var misnøgd med dei nye arrangementa, og truga med søksmål.[126]

Etter at albumet kom ut i 2018, indikerte McNulty at han kanskje kom til å remikse andre songar frå denne tida, som B-sidene «Julie» og «Girls», men la til «'Too Dizzy,' det skjer ikkje.»

Før plateboksen kom ut kom den digitale utgjevinga av singelen «Zeroes (2018) (Radio Edit)» i juli 2018[127] og ein fysisk 7"-singel i september 2018 med ei radioforkorta utgåve av 2018-versjonen av «Beat of Your Drum».[128]

Mottaking endre

Meldarar har generelt vurdert Never Let Me Down 2018 som betre enn originalalbumet. Då Chris O'Leart skreiv om Loving the Alien (1983–1988) i Pitchfork meinte han at Never Let Me Down 2018 var langt betre enn originalen og gav det 6,7 av 10. Men fordi vokalen til Bowie var den same meinte han dei var «overdrivne framføringar for å sikre at Bowie stakk ut i traffikkork-miksane». Han meinte at dei nye arrangementa ikkje passa med vokalen, og trekte fram «Beat of Your Drum» og «Zeroes» som høgdepunkt. Han roste òg dei nye versjonane av «Day-In Day-Out» og «Glass Spider». Totalt sett rekna O'Leary Never Let Me Down 2018 som «ein interessant kuriositet» og at «nyinnspelinga forbetrar ikkje Never Let Me Down så mykje som det heidrar den originale over-alt-frustrasjonen.»[63] Chris Ingalls i PopMatters skriv «Never Let Me Down 2018 går langt i å berge dei songane frå 1987 med ei kjensle av det 21. hundreåret som fjernar den overblåste estetikken i desse originalinnspelingane.»[71] Han roste vidare 2018-versjonen for å hjelpe albumet «å puste mykje lettare». Sjølv om albumet til sjuande og sist ikkje matchar kvaliteten til den beste musikken til Bowie, meinte Ingalls at alle involverte på den nye versjonen «gjer ærleg arbeid her.»[71] Michael Rippman rekna Never Let Me Down 2018 som «kronjuvelen» i plateboksen.[129] Langdon Hickman i Treble skreiv at med 2018-versjonen «kjendest ikkje albumet lenger ut som eit tydeleg feilgrep i katalogen hans», men bringer derimot liv til originalen til Bowie, og høyrest meir ut som Tin Machine-arbeidet hans. I staden for å vere på botnen, klarar den nye versjonen å dra seg opp til midten av katalogen hans.[25]

Innhald endre

Side ein
Nr.TittelLengd
1.«Day-In Day-Out»5:26
2.«Time Will Crawl»4:26
3.«Beat of Your Drum»5:27
Total lengd:15:19
Side to
Nr.TittelLåtskrivar(ar)Lengd
4.«Never Let Me Down»Bowie, Alomar4:26
5.«Zeroes» 5:06
6.«Glass Spider» 6:53
Total lengd:16:25
Side tre
Nr.TittelLåtskrivar(ar)Lengd
7.«Shining Star (Makin' My Love)» (med Laurie Anderson) 5:32
8.«New York's in Love» 4:33
9.«'87 and Cry» 4:25
10.«Bang Bang»Pop, Kral4:42
Total lengd:19:12 (50:56)

Medverkande endre

Frå plateomslaget til Loving the Alien (1983–1988):[23]

Produksjon

  • David Bowie – produsent; komponist
  • David Richards – produsent
  • Mario J. McNulty – miksing; innspeling; produsent
  • Innspelt i Electric Lady Studios og Incognito Studios i New York City
  • Miksa i Incognito Studios i New York City
  • Ernesto Valenzuela og Gosha Usov − assisterande lydteknikarar
  • Gustavo Remor − trommeteknikar
  • Greg Gorman – fotografi

Andre medverkande

  • Reeves Gabrels – gitar
  • David Torn – gitar
  • Tim Lefebvre – bassgitar
  • Sterling Campbell – trommer
  • Steven Wolf – trommer, bass
  • Laurie Anderson – talte ord («Shining Star (Makin' My Love)»)
  • Mario J. McNulty – perkusjon
  • Nico Muhly – strykearrangement («Beat of Your Drum», «Never Let Me Down» og «Bang Bang»)
  • Rob Moose – fiolin («Beat of Your Drum», «Never Let Me Down» og «Bang Bang»)
  • Laura Lutzke – fiolin («Beat of Your Drum», «Never Let Me Down» og «Bang Bang»)
  • Nadia Sirota – fiolin («Beat of Your Drum», «Never Let Me Down» og «Bang Bang»)
  • Gabriel Cabezas – fiolin («Beat of Your Drum», «Never Let Me Down» og «Bang Bang»)
  • Gregor Kitzis – strykearrangement («Time Will Crawl»)
  • Krista Bennion Feeney – fiolin («Time Will Crawl»)
  • Robert Chausow – fiolin («Time Will Crawl»)
  • Martha Mooke – fiolin («Time Will Crawl»)
  • Matthew Goeke – cello («Time Will Crawl»)


Kjelder endre

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Pegg 2016, s. 408–409.
  2. ↑ Pegg 2016, s. 582.
  3. ↑ Sandford 1997, s. 229.
  4. ↑ 4,0 4,1 O'Leary 2019, s. 214–215.
  5. ↑ Pegg 2016, s. 69–70.
  6. ↑ Buckley 2005, s. 365.
  7. ↑ Buckley 2005, s. 366–372.
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 Pegg 2016, s. 408.
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 Buckley 2005, s. 373.
  10. ↑ Pegg 2016, s. 490.
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 11,4 The Glass Spider-turneen Press Conferences (Amsterdam) (vinyl). 30. mars 1987. 
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 12,3 12,4 12,5 12,6 12,7 12,8 Isler, Scott (August 1987). «David Bowie Opens Up – A Little». Musikar (106): 60–73. 
  13. ↑ The Glass Spider-turneen Press Conferences (London) (vinyl). 20. mars 1987. 
  14. ↑ 14,0 14,1 14,2 O'Leary 2019, s. 250–256.
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 Currie, David (1987). David Bowie: Glass Idol (1st utg.). London and Margate, England: Omnibus Press. ISBN 0-7119-1182-7. 
  16. ↑ 16,0 16,1 16,2 16,3 16,4 16,5 16,6 16,7 16,8 Pegg 2016, s. 409.
  17. ↑ Fricke, David (December 1984). «David Bowie Interview». Musician (74): 46–56. 
  18. ↑ 18,0 18,1 18,2 18,3 18,4 18,5 18,6 «Dave In, Dave Out». Music & Sound Output Magazine. June 1987. Arkivert frå originalen 11. januar 2014. Henta 8. september 2021. 
  19. ↑ Spitz 2009, s. 338.
  20. ↑ Fricke, David (December 1984). «David Bowie Interview». Musician (74): 46–56. 
  21. ↑ Timothy, White (May 1983). «David Bowie Interview». Musikar (55): 52–66, 122. 
  22. ↑ Grow, Kory (27. april 2017). «Why David Bowie Considered 'Never Let Me Down' LP a 'Bitter Disappointment'». Rolling Stone. Arkivert frå originalen 8. september 2021. Henta 8. september 2021. 
  23. ↑ 23,0 23,1 23,2 23,3 Loving the Alien (1983–1988). Parlophone. 2018. 
  24. ↑ 24,0 24,1 24,2 24,3 24,4 24,5 «Dave In, Dave Out». Music & Sound Output Magazine. June 1987. Arkivert frå originalen 24. februar 2015. Henta 8. september 2021. 
  25. ↑ 25,0 25,1 Hickman, Langdon (23. oktober 2018). «David Bowie : Never Let Me Down 2018». Treble. Arkivert frå originalen 23. mars 2019. Henta 8. september 2021. 
  26. ↑ 26,0 26,1 26,2 26,3 Erlewine, Stephen Thomas. «Never Let Me Down – David Bowie». AllMusic. Arkivert frå originalen 11. februar 2021. Henta 9. september 2021. 
  27. ↑ 27,0 27,1 27,2 27,3 Loder, Kurt (23. april 1987). «Stardust Memories». Rolling Stone (498): 74–77, 80, 82, 168, 171. 
  28. ↑ Trynka 2011, s. 405.
  29. ↑ 29,0 29,1 29,2 The Glass Spider-turneen Press Conferences (Sydney) (vinyl). 27. oktober 1987. 
  30. ↑ 30,0 30,1 The Glass Spider-turneen Press Conferences (Stockholm) (vinyl). 28. mars 1987. 
  31. ↑ David Bowie – The Interview (vinyl). EMI America. 1987. 
  32. ↑ Pegg 2016, s. 34.
  33. ↑ 33,0 33,1 33,2 Pond, Steve (4. juni 1987). «Never Let Me Down». Rolling Stone. Arkivert frå originalen 13. desember 2013. Henta 9. september 2021. 
  34. ↑ Pegg 2016, s. 195.
  35. ↑ Pareles, Jon (26. april 1987), «David Bowie Mingles Glamour and Gloom», The New York Times, arkivert frå originalen 22. september 2013, henta 9. september 2021 
  36. ↑ 36,0 36,1 36,2 36,3 Pegg 2016, s. 287.
  37. ↑ 37,0 37,1 «Too Dizzy», Crankin' Out – the David Bowie Magazine (5), 1997 
  38. ↑ O'Leary 2019, s. 250, 662.
  39. ↑ 39,0 39,1 39,2 Pegg 2016, s. 71–72.
  40. ↑ Day-In Day-Out – EP, 28. mai 2007, arkivert frå originalen 9. september 2021, henta 9. september 2021 
  41. ↑ O'Leary 2019, s. 256.
  42. ↑ Pegg 2016, s. 410.
  43. ↑ Blackard, Cap (8. januar 2018). «Ranking: Every David Bowie Album from Worst to Best». Consequence of Sound. Arkivert frå originalen 5. januar 2021. Henta 9. september 2021. 
  44. ↑ 44,0 44,1 44,2 Pegg 2016, s. 410–411.
  45. ↑ «Pop Charts». Los Angeles Times. 15. mai 1987. Arkivert frå originalen 5. november 2013. Henta 30. oktober 2013. 
  46. ↑ Sandford 1997, s. 264.
  47. ↑ Britt, Bruce (20. august 1987), «Bowie Back-up Alomar Sees Reason For Elation In Letdown», Los Angeles Daily News, arkivert frå originalen 29. oktober 2013, henta 30. oktober 2013 
  48. ↑ 48,0 48,1 Radcliffe, Joe (January 1988). «David Bowie: The «Glass Spider» weaves his musical magic around the world». Arkivert frå originalen 10. november 2016. Henta 9. september 2021. 
  49. ↑ 49,0 49,1 Radcliffe, Joe (January 1988). «David Bowie: The «Glass Spider» weaves his musical magic around the world». Arkivert frå originalen 11. januar 2014. Henta 9. september 2021. 
  50. ↑ The Glass Spider-turneen Press Conferences (New York) (vinyl). 18. mars 1987. 
  51. ↑ 51,0 51,1 O'Leary 2019, s. 662.
  52. ↑ 52,0 52,1 Pegg 2016, s. 283–284.
  53. ↑ 53,0 53,1 «Bowie Wonderworld». Arkivert frå originalen 4. oktober 2012. Henta 10. januar 2013. 
  54. ↑ Pegg 2016, s. 192–193.
  55. ↑ «Never Let Me Down – EP». 28. mai 2007. Arkivert frå originalen 30. mai 2014. Henta 9. september 2021. 
  56. ↑ 56,0 56,1 Morse, Steve (Juli–august 1987). «David Bowie (Cover Story)». In Fashion Magazine 3 (10): 151, 153. 
  57. ↑ «Allposters.com». Allposters.com. 23. april 1987. Arkivert frå originalen 26. desember 2010. Henta 4. september 2021. 
  58. ↑ «Mademoiselle (magazine)». July 1987: 44. 
  59. ↑ Teen (magazine), October 1987 
  60. ↑ 60,0 60,1 Gett, Steve (26. desember 1987). «1987 The Year in Music & Video (Critic's Choice)». Billboard: Y–26 & Y–50. Arkivert frå originalen 1. januar 2014. Henta 9. september 2021. 
  61. ↑ Larkin, Colin (2011). The Encyclopedia of Popular Music (5th concise utg.). Omnibus Press. 
  62. ↑ Graff, Gary; Durchholz, Daniel (eds) (1999). MusicHound Rock: The Essential Album Guide. Farmington Hills, MI: Visible Ink Press. s. 151. ISBN 1-57859-061-2. 
  63. ↑ 63,0 63,1 63,2 O’Leary, Chris (5. september 2021). «David Bowie: Loving the Alien». Pitchfork. Arkivert frå originalen 5. september 2021. Henta 5. september 2021. 
  64. ↑ 64,0 64,1 «David Bowie: Album Guide». Rolling Stone. Arkivert frå originalen 30. mai 2011. Henta 2. september 2021. 
  65. ↑ Christgau, Robert (2. juni 1987), «Consumer Guide», The Village Voice (New York), arkivert frå originalen 15. september 2012, henta 11. august 2012 – via robertchristgau.com 
  66. ↑ Robbins, Ira (1991). The Trouser Press Record Guide (4th utg.). New York: Collier Books. s. 84. ISBN 0-02-036361-3. 
  67. ↑ O'Brien, Glenn (May 1987). «Never Let Me Down album review». Spin: 29–30. Arkivert frå originalen 1. januar 2014. Henta 9. september 2021. 
  68. ↑ «Spin Magazine». July 1989: 110. 
  69. ↑ Jacobson, Colin. «David Bowie Best of Bowie 2002 Video Review». Arkivert frå originalen 4. mars 2016. Henta 9. september 2021. 
  70. ↑ Tarkin, Roy (August 1987). «David Bowie: Never Let Me Down». Creem. Henta 14. mars 2021 – via Rock's Backpages. 
  71. ↑ 71,0 71,1 71,2 Ingalls, Chris (19. oktober 2018). «Stumbling Into Town Like a Sacred Cow: 'Loving the Alien' Chronicles David Bowie in the '80s». PopMatters. Arkivert frå originalen 5. september 2021. Henta 5. september 2021. 
  72. ↑ Moran, Patrick (3. august 2019). «Is 'Never Let Me Down' Really David Bowie's Worst Album?». Ultimate Classic Rock. Arkivert frå originalen 9. september 2021. Henta 9. september 2021. 
  73. ↑ Morse, Steve (18. september 1987). «Bowie Weaves Magic On Glass Spider-turneen». The Boston Globe. Arkivert frå originalen 29. oktober 2013. Henta 9. september 2021. 
  74. ↑ «The Man Who Fell to Earth». Entertainment Weekly. Arkivert frå originalen 3. juli 2014. Henta 8. januar 2013. 
  75. ↑ Ressner, Jeffrey (10. august 1989). «Bowie's Bicoastal Blitz». Rolling Stone: 24. 
  76. ↑ Clarke, Tina (March 1990). «Watch that Man». Music Express Magazine: 9–12. 
  77. ↑ Varga, George (1–7. januar 1992). «David Bowie Music Interview». The Star Entertainment Weekly. 
  78. ↑ Graff, Gary (18. september 1987). «Bowie Is Back, And Bolder Than Ever His Controversial Glass Spider-turneen Proves The Ageless Rocker Is Still Full Of Surprises». The Orlando Sentinel. Arkivert frå originalen 29. oktober 2013. Henta 9. september 2021. 
  79. ↑ 79,0 79,1 79,2 «Bowie TV: Episode 5». www.youtube.com. 16. september 2018. Arkivert frå originalen 11. desember 2020. Henta 18. september 2018. 
  80. ↑ Barton, David (8. juni 1989). «David Bowie puts career on the line». Journal-American: D5. 
  81. ↑ 81,0 81,1 Sinclair, David (1993). «Station to Station». Rolling Stone. Arkivert frå originalen 6. august 2017. Henta 24. mai 2013. 
  82. ↑ O'Leary 2019.
  83. ↑ Interview with Craig Bromberg. Smart Magazine (audio). (Interview). 1990. 
  84. ↑ Cohen, Scott (September 1991). «David Bowie Interview». Details magazine: 86–97. 
  85. ↑ Campbell, Mary (6. august 1993). «David Bowie reflects on life after marriage». The Associated Press. 
  86. ↑ Sischy, Ingrid (September 1995). «David Bowie Interview». Interview. Arkivert frå originalen 12. juni 2015. Henta 9. september 2021. 
  87. ↑ «Joe D'Ambrosio Management: Mario J. McNulty (Profile)». Arkivert frå originalen 1. mai 2013. Henta 9. september 2021. 
  88. ↑ Balaam, Dean (1990). «David Bowie Collectable CDs». Record Collector: 3–6. 
  89. ↑ Sinclair, Paul (6. februar 2013). «Record Collector: David Bowie / Never Let Me Down (1987)». Super Deluxe Edition. Arkivert frå originalen 2. juni 2013. Henta 9. september 2021. 
  90. ↑ «Bowie Back Catalogue Due On Shm-cd In Japan». 14. september 2009. Arkivert frå originalen 23. november 2016. Henta 9. september 2021. 
  91. ↑ «Loving the Alien breaks out due February». David Bowie Official Website. Arkivert frå originalen 5. september 2021. Henta 9. september 2021. 
  92. ↑ Never Let Me Down (CD booklet). David Bowie. EMI America Records. 1987. CDP 7 46677 2. 
  93. ↑ Kent, David (1993). Australian Chart Book 1970–1992. St Ives, NSW: Australian Chart Book. ISBN 0-646-11917-6. 
  94. ↑ «David Bowie – Never Let Me Down – austriancharts.at» (på tysk). Arkivert frå originalen (ASP) 29. oktober 2013. Henta 4. september 2021. 
  95. ↑ «Top Albums/CDs – Volume 46, No. 9». RPM. 6. juni 1987. Arkivert frå originalen (PHP) 15. november 2016. Henta 4. september 2021. 
  96. ↑ «dutchcharts.nl David Bowie – Never Let Me Down». dutchcharts.nl (på nederlandsk). MegaCharts. Arkivert frå originalen (ASP) 17. oktober 2014. Henta 4. september 2021. 
  97. ↑ Oricon Album Chart Book: Complete Edition 1970–2005. Roppongi, Tokyo: Oricon Entertainment. 2006. ISBN 4-87131-077-9. 
  98. ↑ «charts.nz David Bowie – Never Let Me Down». Recording Industry Association of New Zealand. Arkivert frå originalen (ASP) 21. mai 2017. Henta 4. september 2021. 
  99. ↑ «norwegiancharts.com David Bowie – Never Let Me Down». Arkivert frå originalen (ASP) 17. oktober 2013. Henta 4. september 2021. 
  100. ↑ Salaverri, Fernando (September 2005). Sólo éxitos: año a año, 1959–2002 (1st utg.). Spain: Fundación Autor-SGAE. ISBN 84-8048-639-2. 
  101. ↑ «swedishcharts.com David Bowie – Never Let Me Down». Sverigetopplistan. Arkivert frå originalen (ASP) 12. januar 2014. Henta 4. september 2021. 
  102. ↑ «David Bowie – Never Let Me Down – hitparade.ch». Arkivert frå originalen (ASP) 8. januar 2014. Henta 2. september 2021. 
  103. ↑ "David Bowie | Artist | Official Charts". Den britiske albumlista. The Official Charts Company.
  104. ↑ "David Bowie Album & Song Chart History" Billboard 200 for David Bowie. Prometheus Global Media.
  105. ↑ «Album Search: David Bowie – Never Let Me Down» (på tysk). Media Control. Arkivert frå originalen (ASP) 6. april 2015. Henta 2. september 2021. 
  106. ↑ «Austriancharts.at – Jahreshitparade 1987» (på tysk). Hung Medien. Arkivert frå originalen 12. oktober 2011. Henta 4. september 2021. 
  107. ↑ «Jahreshitparade Alben 1987». austriancharts.at. Henta 6. mars 2021. 
  108. ↑ «Top 100 Albums of '87». RPM. 26. desember 1987. Arkivert frå originalen 3. desember 2013. Henta 4. september 2021. 
  109. ↑ «Dutch charts jaaroverzichten 1987» (på nederlandsk). Dutchcharts.nl. Arkivert frå originalen 20. august 2014. Henta 9. april 2014. 
  110. ↑ «Les Albums (CD) de 1987 par InfoDisc» (på fransk). infodisc.fr. Arkivert frå originalen (PHP) 1. februar 2016. Henta 29. januar 2014. 
  111. ↑ «Top Billboard 200 Albums – Year-End 1987». Billboard. Henta 6. mars 2021. 
  112. ↑ «The Majors» (PDF). Billboard: A-15. 30. januar 1988. Henta 124. august 2021. 
  113. ↑ «Canadian album salstrofé – David Bowie – Never Let Me Down». Music Canada. 
  114. ↑ «French album salstrofé – Bowie D. – Never Let Me Down» (på fransk). InfoDisc.  Select BOWIE D. and click OK
  115. ↑ «Les Albums Or». infodisc.fr. SNEP. Arkivert frå originalen 28. august 2012. Henta 24. august 2012. 
  116. ↑ «Stadi affollati e giradischi vuoti?». La Stampa (på italiensk). 1. august 1987. s. 7. Henta 124. august 2021. [daud lenkje]
  117. ↑ «British album salstrofé – David Bowie – Never Let Me Down». British Phonographic Industry.  Enter Never Let Me Down in the field Search. Select Title in the field Search by. Select album in the field By Format. Click Go
  118. ↑ «American album salstrofé – David Bowie – Never Let Me Down». Recording Industry Association of America.  If necessary, click Advanced, then click Format, then select Album, then click SEARCH
  119. ↑ 119,0 119,1 «David Bowie Loving The Alien (1983–1988) due October». David Bowie Official Website. 18. juli 2018. Arkivert frå originalen 8. september 2021. Henta 9. september 2021. 
  120. ↑ 120,0 120,1 Horowitz, Scott (25. juli 2018), «Interview: Tim Lefebvre Talks David Bowie, Whose Hat Is This?, & Tedeschi Trucks», Live for Live Music, arkivert frå originalen 31. juli 2018, henta 31. juli 2018 
  121. ↑ Lymangrover, Jason. «iSelect review». Arkivert frå originalen 30. januar 2013. Henta 20. april 2013. 
  122. ↑ Pegg 2016, s. 284.
  123. ↑ «Nothing Has Changed (Deluxe Edition) by David Bowie on Apple Music». Arkivert frå originalen 5. desember 2014. Henta 20. oktober 2014. 
  124. ↑ 124,0 124,1 124,2 Boss, Joe (2. november 2018). «Beat of His Drum». GuitarPlayer.com. Arkivert frå originalen 9. november 2018. Henta 9. september 2021. 
  125. ↑ Kreps, Daniel (18. juli 2018). «David Bowie's Mid-Eighties Work Collected for Massive 'Loving the Alien' Box Set». Rolling Stone. Arkivert frå originalen 8. september 2021. Henta 8. september 2021. 
  126. ↑ 126,0 126,1 126,2 126,3 126,4 126,5 126,6 Grow, Kory; Greene, Andy (24. juli 2018). «How David Bowie's Biggest 'Disappointment' Became a Posthumous, Reworked Album». Rolling Stone. Arkivert frå originalen 1. august 2018. Henta 31. juli 2018. 
  127. ↑ «David Bowie – Zeroes (2018 version) (Radio Edit)». DavidBowieNews.com. 8. september 2021. Arkivert frå originalen 20. juli 2018. Henta 8. september 2021. 
  128. ↑ «Zeroes (2018) (Radio Edit) Beat Of Your Drum (2018) (Radio Edit) (Double A Side Limited Edition 7» Picture Disc)». SpinCDs. Arkivert frå originalen 20. juli 2018. Henta 20. juli 2018. 
  129. ↑ Roffman, Michael (12. oktober 2018). «80's-era David Bowie box set Loving the Alien has arrived: Stream». Consequence of Sound. Arkivert frå originalen 25. januar 2021. Henta 5. september 2021. 

Bakgrunnsstoff endre

Henta frå «https://nn.wikipedia.org/w/index.php?title=Never_Let_Me_Down&oldid=3536730»