Sun Structures er debutalbumet til det britiske gruppa Temples. Albumet vart spelt inn på soverommet til vokalist Bagshaw i den lille byen Kettering[3][4] og gitt ut 5. februar 2014. Sun Structures fekk stor merksemd og interesse kort tid etter utgjevinga. I april 2014 var Sun Structures det mest spelte albumet på den amerikanske radiostasjonen KEXP Seattle.[4] Mange fans meinte at Temples burde gitt ut albumet tidlegare, spesielt med tanke på at mange av songane var allereie spelt inn – og gitt ut på singel. Likevel ville plateselskapet og Temples venta til februar 2014.[5]
Sun Structures mottok både skarp kritikk og mykje lovprising. Albumet er mildt sagt ei nostalgisk oppleving ifylgje Tim Sendra,[2] medan andre sa at det gjekk utover originalitet.[3][34][38] Mange musikkjournalistar la vekt på kor sterkt Sun Structures minte om andre kjente artistar; og difor ikkje overraska med eigen originalitet — ein musikk som er utelukkande deira.[32] Kate Bennett skriv at Sun Structures kanskje ikkje vinn noko pris for den mest banebrytande lydbilete, men at ein ikkje kan vera usamd i at det er dyktige musikarar, som har gitt ut eit herleg og trygt debutalbum.[39] Anthony Fantano meiner at vokalisten ikkje klarar å motstå å trekkja det han kallar for «Revolver-kortet».[34] Graeme Marsh synest at vokalen på albumet minner om T. Rex-vokalist Marc Bolan.[36] Andre – på ei anna side – deriblant Kate Bennett, skriv at vokalen gir sterke reminisensar til Robert Plant, i dei rolege delane.[39]
Bandet klarte ikkje kunne gøyma si beundring for andre artistar; kanskje spesielt ikkje The Beatles.[3][34] Albumet gir minne til andre psykedeliske og progressive band, som The Byrds,[1][34][32][42]Pink Floyd[5][41]Beach Boys,[36][37]13th Floor Elevators[1], tidleg T. Rex,[35][40][42]Simon & Garfunkel,[37]The Flaming Lips[34][38] og Led Zeppelin.[39] James Manning går så langt å skildra albumet og Temples som «retrofetisjistiske».[42] Fantano gir ein god analogi til eit teaterstykke: Teateret har fantastiske kostymar og kulissar, «men personlegheitstrekka, scenane og replikkane synest smerteleg likt noko eg allereie har vore borti».[34] Gjennom heile plata er Temples besatt på å etterlikna idola sine, utan eit hint av originalitet, skriv Nathan Stevens.[38] Jayson Greene kritiserer albumet for sitt retro lydbilete; han meiner det er berre nokre få element som minner oss om at ein høyrer på eit nytt band.[40] Plata prøver så hardt å vera flytande og spontant kreativ, men i realiteten er det berre 3–4 idear, skriv Marc Burrows.[41]Sun Structures er på den måten veldig retro, men livlaust.[42]
Kate Bennett uttalte at det var vanskeleg å tru at eit band frå ei bygd i Midlands kunne utgje eit så sjølvsikkert debutalbum.[39] Kritikarar gav skrøyt til musikaliteten i Sun Structures. Graeme Marsh at albumet inneheld perfekte gitarriff.[36] Tim Jonze skryt òg av gitaren, som er «gjennomvåt av syre».[35] Anthony Fantano viser til god produksjon, og at songane høyrest nydelege ut.[34] Ana Leorne skildrar opningsongen, «Shelter Song», til kjensla då ho forelska seg i gutar.[5] Marsh legg vekt på at bandet ikkje begrenser seg sjølv til døsige, monotone gitarar, som andre psykedeliske band,[36] men gir eit fint bidrag til ein psykedelisk «revival».[5][35][42] Fantano er usamd: Han meiner at Temples har neglisjert noko av det viktigaste innan psykedelisk rock – evna til spontanitet. Både Fantano og Burrows seier at Sun Structures er for snever og lir av ein idémangel.[34][41] Stevens viser òg til manglande individualitet, og skildrar Sun Structures som ein talentfullt, men ansiktslaust utgjeving.[38]
.svg){kind=small}
