Erling Wikborg
Erling Wikborg (fødd 5. november 1894 i Drammen, død 6. april 1992 i Oslo) var ein norsk politikar og jurist. Han var leiar for Kristeleg Folkeparti mellom 1951 og 1955, parlamentarisk leiar mellom 1954 og 1961 og var utanriksminister i Lyng-regjeringa i 1963.
| Erling Wikborg | |||
.jpg) Erling Wikborg i 1951. Foto: Ørnelund, Leif / Oslo Museum | |||
| Fødd | 5. november 1894 Drammen kommune | ||
|---|---|---|---|
| Død | 6. april 1992 (97 år) | ||
| Statsborgar av | Noreg | ||
| Parti | Kristeleg Folkeparti | ||
| Yrke | diplomat, politikar, advokat | ||
| Alle verv |
| ||
Wikborg var cand. jur. frå 1918, og drev eigen advokatforretning i Oslo frå 1923. Spesialfelta hans var sjørett. Firmaet han grunnla eksisterer framleis (som Wikborg Rein i Oslo). Han var stortingsrepresentant for Akershus 1945-1949, og for Oslo 1954-1961. Han var varamedlem av Nobelkomiteen 1. januar 1949-31. desember 1972 fungerande medlem 12. oktober 1965-31. desember 1966 og 28. august 1967-31. desember 1969.
Wikborg var æresmedlem av Kristeleg Folkeparti. Han opplevde det kristne gjennombrotet sitt i samband med den såkalla «Oxfordrørsla» midt på 1930-talet, saman med m.a forfattaren Ronald Fangen og journalisten Fredrik Ramm. Det var i forlenginga av denne røynsla han vart politikar. Som urban akademikar var Wikborg i etterkrigstida noko av ein «framand fugl» i det lågkyrkjelege partiet med røter i den vestlandske venstre-kulturen, og han spelte ei viktig rolle i å utvikle partiet til eit breiare, landsdekkende parti.
Wikborg er far til kunsthistorikaren Tone Wikborg og var svigerfar til forfattar og forleggar Peder W. Cappelen 1955-66.
Kjelder endre
- Denne artikkelen bygger på «Erling Wikborg» frå Wikipedia på bokmål, den 6. august 2011.