Wikipedia

Toys in the Attic

album av Aerosmith
Toys in the Attic
Studioalbum av Aerosmith
Språk engelsk
Utgjeve 8. april 1975[1]
Innspelt Januar til mars 1975
Studio Record Plant i New York City
Sjanger
Lengd 37:08
Selskap Columbia
Produsent Jack Douglas
Aerosmith-kronologi 
Get Your Wings
(1974) 		Toys in the Attic Rocks
(1976)


Singlar frå Toys in the Attic
  1. «Sweet Emotion»
    Utgjeve: 19. mai 1975[2]
  2. «Walk This Way»
    Utgjeve: 28. august 1975[2]
  3. «You See Me Crying»
    Utgjeve: 11. november 1975

Toys in the Attic er det tredje studioalbumet til det amerikanske rockebandet Aerosmith, utgjeve 8. april 1975, av Columbia Records.[1] Den første singelen, «Sweet Emotion», vart gitt ut 19. mai og originalversjonen av «Walk This Way» følgde 28. august same år.[2] Albumet er bandets mest kommersielt vellykka studio-LP i USA, med ni millionar selde eksemplar, ifølgje RIAA.[3] I 2003 vart albumet rangert som nr. 228 på Rolling Stone si liste over dei 500 beste albuma gjennom tidene.[4] Tittelsporet på albumet og samarbeidet deira med Run-DMC på ein coverversjon av «Walk This Way» er inkludert på Rock and roll Hall of Fame si liste over «500 songar som forma Rock and roll».[5]

Bakgrunn endre

For det førre albumet til Aerosmith, Get Your Wings, byrja bandet å jobba med plateprodusenten Jack Douglas, som sam-produserte albumet saman med Ray Colcord. I platenotata til nyutgivinga av Greatest Hits frå 1993 vart det sagt av eit ikkje namngitt medlem av gruppa at dei «spikra» albumet.[2]

Ifølgje Douglas var «Aerosmith eit annleis band då me byrja på det tredje albumet. Dei hadde spelt Get Your Wings på vegen i eit år og hadde vorte betre musikarar - annleis. Det viste seg i riffa som Joe [Perry] og Brad [Whitford] tok med seg tilbake frå vegen til det neste albumet. Toys in the Attic var ei mykje meir sofistikert plate enn dei andre tinga dei hadde gjort.»[6] I memoarane til bandet Walk This Way uttalte gitaristen Joe Perry: «Då me byrja å laga Toys in the Attic, var sjølvtilliten vår bygd opp av konstant turnering.»[7] I sjølvbiografien sin utdjupa Perry: «Dei to første albuma våre bestod i utgangspunktet av songar me hadde spelt i årevis på klubbane. Med Toys starta me frå botnen av. Ved å laga denne plata lærte me å vera plateartistar og skriva låtar på ein deadline. I prosessen byrja me å sjå kva Aerosmith kunne utretta. Alle bidrog med idear, og «Toys» vart gjennombrotet vårt. Det gjennombrotet vart mogleggjort av Jack Douglas... I studio tok han plassen som den sjette medlemmen i bandet.»[8]

Komposisjon og innspeling endre

Det tredje albumet til Aerosmith inneheld nokre av dei mest kjende songane deira, blant dei «Walk This Way», «Sweet Emotion» og tittelsporet. «Walk This Way» oppstod i desember 1974 under ein lydsjekk då Aerosmith opna for The Guess Who i Honolulu på Hawaii. Under lydsjekken «tulla Perry rundt med riff og tenkte på The Meters». Han elska «den riff-aktige New Orleans-funken deira, særskild 'Cissy Strut' and 'People Say'», og bad trommeslagaren «legge ned noko flatt med ein groove på trommene.» [9]. Gitarriffet til det som skulle bli «Walk This Way» berre «kom frå hendene hans.»[9] Han trong eit mellomspel: «spelte eit anna riff og drog dit. Men eg ville ikkje at songen skulle ha ein typisk, keisam 1, 4, 5 akkordprogresjon. Etter å ha spelt det første riffet i C, skifta eg til E før eg gjekk tilbake til C for verset og refrenget. Ved slutten av lydsjekken hadde eg det grunnleggjande i ein song.»[9]

Då songaren Steven Tyler høyrde Perry spela det riffet, «sprang han ut og sette seg bak trommisen og [dei] jamma.» [9]. Tyler scat-song «innleiingsvis for å kjenna kvar teksten skulle gå før han la dei til seinare.»[9] Då gruppa var halvvegs gjennom innspelinga av Toys in the Attic tidleg i 1975 på Record Plant i New York City, stod dei fast for materiale. Dei hadde skrive tre eller fire songar til albumet, og måtte «skriva resten i studio». Dei bestemde seg for å prøva songen Perry hadde komme opp med på Hawaii, men han hadde ikkje tekst eller tittel enno.[9] I 1997 hugsa Perry at ideen til den funky, James Brown-influerte «Walk This Way» var inspirert av filmen Young Frankenstein, som bandet hadde gått for å sjå rundt den tida dei jobba med sporet:

« Me jobba med den songen og me tok ein pause for å sjå filmen på Times Square... og me kom til den delen der Marty Feldman som Igor haltar ned trappene på togperrongen og seier til Gene Wilder «Gå denne vegen», som Gene gjer med den same heslege haltinga. Me fall over oss sjølv fordi det var så morosamt i ein gjenkjenneleg Three Stooges-modus.[9] »

På hotellet den kvelden skreiv Tyler teksten til songen, men la han igjen i drosjen på veg til studio neste morgon. Han seier: «Eg må ha vore stein. Alt blodet rann ut av ansiktet mitt, men ingen trudde meg. Dei trudde eg aldri kom til å skriva teksten.» Opprørt tok han eit kassettband med instrumentalsporet dei hadde spelt inn og ein berbar kassettspelar med hovudtelefonar og «forsvann ut i trappeoppgangen». Han «tok nokre blyantar nr. 2», men gløymde å ta med seg papir. Han skreiv teksten på veggen i «toppetasjen på Record Plant og deretter ned nokre trappetrinn i baktrappa». Etter «to eller tre timar» sprang han «ned for å henta ei skriveblokk og sprang opp igjen og skreiv dei ned.» [9] Teksten, som fortel historia om ein high school-gut som mistar jomfrudommen, blir sungen av Tyler med stor vekt på dei rimande tekstane.

Bassist Tom Hamilton kom opp med hovudriffet på «Sweet Emotion». I 1997, under eit bandintervju med Alan Di Perna frå Guitar World, diskuterte medlemmene utviklinga av songen, som delvis var inspirert av Jeff Beck-komposisjonen «Rice Pudding» frå albumet Beck-Ola.[10] Hamilton fortalde:

« Eg skreiv den linja på bass, og eg innsåg at eg burde tenkja på nokre gitarparti for ho viss eg nokon gong skulle få sjansen til å presentera han for bandet. Eg trudde ikkje at eg nokon gong ville.... Steven hadde ideen om å ta det intro-riffet, som vart basslinja i refrenget under «sweet emotion»-delen, og transponera det til tonearten E, og gjera det til ein verkeleg tung Led Zeppelin-aktig greie.[10] »

Sjølv om mykje av teksten til «Sweet Emotion» handlar om spenninga og hatet mellom bandmedlemmene og kona til Joe Perry, har Tyler sjølv sagt at berre noko av teksten var inspirerte av kona til Perry. Det vart uttalt i sjølvbiografien til Aerosmith Walk This Way og i ein episode av Behind the Music at veksande feidar mellom konene til bandmedlemmene (inkludert ei hending med «sølt mjølk» der Elyssa Perry kasta mjølk over kona til Tom Hamilton, Terry) kan ha bidrege til at den opphavlege besetninga til bandet vart mellombels oppløyste på slutten av 1970-talet.[11]

Hamilton og Tyler samarbeidde òg på «Uncle Salty», og Tyler fortel i sjølvbiografien sin frå 2001: «Her tenkte eg på ein barneheim då eg skreiv desse tekstane. Eg ville prøva å få melodien til å gråta av tungsinnet ein kjenner når eit barn blir forlate.»[12] Om tittelsporet la Tyler til: «Joe jamma eit riff og eg byrja å ropa: 'Leker, leikar, leikar ...'.organisk, omgåande, smittsamt  ... Eg berre byrja å syngja, og det sat som sjokolade og peanøttsmør. Joe speler ræva av seg på den songen.»[12]

Den mest komplekse produksjonen på albumet var «You See Me Crying», ein pianoballade som var tungt orkestrert. Jack Douglas henta inn eit symfoniorkester til songen, som vart dirigert av Mike Mainieri. Sjølve songen vart skriven av Tyler og den eksterne samarbeidspartnaren Don Solomon. Nokre av bandmedlemmene vart frustrerte over songen, som tok lang tid å fullføra, på grunn av dei mange komplekse tromme- og gitarpartia. Plateselskapet til bandet, Columbia Records, var likevel svært imponert over songen og innspelingsprosessen. Bruce Lundvall, dåverande direktør i Columbia Records, kom inn på innspelinga av Toys in the Attic då bandet jobba med songen, og noterte: «De har noko utruleg på gang her. Eg kom nettopp frå ein Herbie Hancock-økt, og dette er mykje morosamare.»[13] Medan Aerosmith planla konsertturneen «Back in the Saddle» og spelte inn albumet Done with Mirrors i 1984, spelte ein radio-DJ songen. Tyler, som på den tida leid av hukommelsestap på grunn av mange års narkotikabruk, likte «You See Me Crying» så godt at han foreslo at gruppa skulle spela inn ein coverversjon, berre for å bli fortald av bandkameraten Perry: «Det er oss, din kødd.» [14].

Albumet inneheld òg ein coverversjon av Bullmoose Jackson-songen «Big Ten-Inch Record», ein R&B-hit spelt inn i 1952 og først høyrt av bandet på Dr. Demento sitt radioshow på KMET. I staden for å produsera ei rocke-tolking, held versjonen til Aerosmith seg stort sett tru mot originalsongen, ned til instrumentasjonen i jazzstil. I platenotata til Pandora's Box insisterer Tyler på at han syng «cept on my big ten inch... ikkje suck on my big ten inch», men beklagar at ingen på jorda trur han.[15]

I 1997 delte Tyler sine minne om å skriva og spela inn fleire av spora til plata med forfattaren Stephen Davis:

  • «No More No More»: «På ein song som 'No More No More' kom teksten frå den verbale diareen min, eit samansurium som eg fann på og til slutt endra teksten til noko kult... om livet på vegen: keisemd, desillusjon, Holiday Inns, dødvatn, fengselslokkemat. Dagboka mi.»[16]
  • «You See Me Crying»: «Dette var då me hadde eit strykeorkester inne for å jobba på 'You See Me Crying', som eg skreiv med Don Solomon, ein stor produksjon dirigert av Mike Maineri.»[13]
  • «Sweet Emotion»: «Frank Connally selde oss til Leber-Krebs for kva – eg ikkje veit ... På 'Sweet Emotion' brukte me desse baklengs klappingane og fire av oss i studio som ropte 'Fuck you, Frank'. Viss du speler han baklengs, kan du høyra dette.»[17]
  • «Uncle Salty»: «Salty jobba på ein heim for bortkomne barn og fekk sin vilje med denne vesle jenta. Det er det han handlar om. Eg er den vesle jenta, den foreldrelause guten. Eg sette meg sjølv i den situasjonen. Eg er onkel Salty òg.»[18]
  • «Adam's Apple»: «Eg hugsar ikkje noko anna enn at eg arrangerte det og må ha kjempa for æra. Og eg ønskte opphavleg å kalla albumet Love at First Bite etter linja i songen.»[18]

I byrjinga av 1975 byrja bandet å jobba i The Record Plant i New York City for albumet som vart Toys in the Attic. Sesjonane for Toys in the Attic vart produsert av Douglas utan Colcord, med Jay Messina som lydteknikar og Rod O'Brien, Corky Stasiak og Dave Thoener som assisterande lydteknikarar. Songane på Toys in the Attic vart spelt inn med eit Spectrasonics miksebord og ein 16-spors bandopptakar.[19]

Perry har uttalt at han ønskte å kalla LP-en Rocks, som ville bli brukt på deira neste studioalbum.[18]

Mottaking endre

Meldingar
Karakter
KjeldeKarakter
AllMusic     [20]
Blender     [21]
Christgau's Record Guide(B+)[22]
The Rolling Stone Album Guide     [23]

Samtidige meldingar var blanda. Rolling Stone-skribenten Gordon Fletcher samanlikna albumet negativt med Get Your Wings, som etter hans meining var «eit vitnesbyrd om dei rå evnene til bandet». Han kritiserte produksjonen til Douglas og skreiv at bandet, trass i «gode stunder», ikkje unngjekk «tilfelle av retningslaus slingring og direkte svakt materiale.»[24] Robert Christgau var meir positiv, og noterte framgangen Aerosmith hadde gjort på kort tid, musikalsk og lyrisk.[22] Greg Kot kalla albumet ein milepåle i hardrocken.[23]

Meiningane har vorte meir positive over tid. AllMusic-kritikaren Stephen Thomas Erlewine noterte korleis Aerosmith «endeleg perfeksjonerte blandinga si av Stones-aktig råleik og Zeppelin-aktig riffing», takka vera «ei auka kjensle av låtskrivarferdigheiter og formål», og skapte ein ny stil som «fullt ut omfamna sleskheit» i tekstane til Tyler, støtta av «ein passande feittete» musikk. [20] I Blender meinte Ben Mitchell at «Aerosmith fyrte på alle kokain-tilstoppa sylindrar». Han lovprisa alle songane på albumet og kalla arrangementet av «You See Me Crying» «eit typisk 70-tals rock-ekstravaganse.»[21]

Etter at Toys in the Attic vart gitt ut i april 1975[1] nådde det til slutt ein 11. plass på den amerikanske Billboard200-lista, 63 plassar høgare enn Get Your Wings.[25] Gitt ut som singel vart «Sweet Emotion» ein mindre hit på BillboardHot 100 og nådde 36. plassen i 1975, og «Walk This Way» nådde 10. plassen på Hot 100 i 1977.[26]

Albumet skulle få fornya merksemd i 1986, 11 år etter utgivinga, då hip-hopgruppa Run-DMC covra «Walk This Way» med Aerosmith. Dette bidrog til å gjenoppliva den dalande karrieren til sistnemnde og bidrog til å driva rap rock til mainstream.

Aerosmith refererer til albumet og tekstane på albumet i songen «Legendary Child» spelt inn i 2011. Linja «But we traded them toys for other joys» refererer til tittelen på albumet og kampen deira med avhengnad. Det kan òg referera til tittelsporet med same namn. Linja «I took a chance at the high school dance never knowing wrong from right» refererer til tekstar frå «Walk This Way» og «Adam's Apple».

Det britiske bandet Caravan-albumet Cunning Stunts skulle heita Toys in the Attic, før Aerosmith kom dei i forkjøpet.[27]

Innhald endre

Side ein
Nr.TittelLåtskrivar(ar)Lengd
1.«Toys in the Attic»Steven Tyler, Joe Perry3:05
2.«Uncle Salty»Tyler, Tom Hamilton4:10
3.«Adam's Apple»Tyler4:34
4.«Walk This Way»Tyler, Perry3:40
5.«Big Ten Inch Record»Fred Weismantel2:16
Side to
Nr.TittelLåtskrivar(ar)Lengd
1.«Sweet Emotion»Tyler, Hamilton4:34
2.«No More No More»Tyler, Perry4:34
3.«Round and Round»Tyler, Brad Whitford5:03
4.«You See Me Crying»Tyler, Don Solomon5:12

Medverkande endre

I følgje plateomslaget.[19] Spornummera referer til CD og digitale utgåver av albumet.

Aerosmith

  • Steven Tyler – vokal, klaverinstrument, munnspel, perkusjon
  • Joe Perry – sologitar (utanom spor 8, andre solo på spor 9), rytmegitar på spor 8, akustisk gitar, slidegitar, talkbox (6), korvokal, perkusjon
  • Brad Whitford – rytmegitar (utanom spor 8–9), sologitar (spor 8, første og avsluttande solo på spor 9)
  • Tom Hamilton – bassgitar, rytmegitar (spor 2)
  • Joey Kramer – trommer, perkusjon

Andre medverkande

  • Scott Cushnie – piano på «Big Ten Inch Record» og «No More No More»
  • Jay Messina – bassmarimba på «Sweet Emotion»
  • Mike Mainieri – dirigent på «You See Me Crying»
  • Ukjend – blåsarar på «Big Ten Inch Record»

Produsent

  • Jack Douglas – produsent
  • Jay Messina – lydteknikar
  • Rod O'Brien, Corky Stasiak, Dave Thoener – assisterande lydteknikar
  • Doug Sax – mastering
  • Bob Belott – original fotografi
  • Pacific Eye & Ear – albumdesign
  • Ingrid Haenke – illustrasjon
  • Jimmy Lenner jr. – stillebenfotografi
  • Leslie Lambert – stilleben-design
  • David Krebs, Steve Leber – management
  • Lisa Sparagano – 1993-design
  • Ken Fredette – 1993-design
  • Vic Anesini – ommastring


Salslister endre

Vekeslister endre

Liste (1975) Plassering
Den australske albumlista (Kent Music Report)[28] 79
Canada Top Albums/CDs (RPM)[29] 7
Den franske albumlista (SNEP)[30] 7
US Billboard 200[31] 11

Årslister endre

Liste (1975) Plassering
US Billboard 200[32] 31
Liste (1976) Plassering
US Billboard 200[33] 15
Liste (1977) Plassering
US Billboard 200[34] 54

Singlar endre

År Singel Liste Plassering
1975 «Sweet Emotion» Billboard Hot 100 (USA)[26] 36
RPM 100 Singles (Canada)[35] 56
1991 Mainstream Rock Tracks (USA)[36] 21
1977 «Walk This Way» RPM 100 Singles (Canada)[37] 7
Billboard Hot 100 (USA)[26] 10

Salstrofé endre

Region Salstrofé Salstal
Canada (Music Canada)[38] Platina 100 000^
USA (RIAA)[39] 9× Platina 9 000 000^

^salstala er basert på sertifiseringa aleine
xuspesifserte tal er baserte på sertifiseringa aleine

Kjelder endre

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Huxley 2015, eBook.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Greatest Hits (CD booklet). Aerosmith. New York City: Columbia Records. 1993. CK 57367. 
  3. ↑ «RIAA Gold & Platinum Database: søk etter Aerosmith». Recording Industry Association of America. Henta 6. mai 2023. 
  4. ↑ «Toys in the Attic - 500 Greatest Albums of All Time». Rolling Stone. 5. april 2010. Arkivert frå originalen 12. juni 2010. Henta 8. mai 2023. 
  5. ↑ «Rock and Roll Hall of Fame top 500 songs». Arkivert frå originalen 24. mai 2007. 
  6. ↑ Davis & Aerosmith 1997, s. 226.
  7. ↑ Davis & Aerosmith 1997, s. 227.
  8. ↑ Perry & Ritz 2014, s. 146.
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 9,4 9,5 9,6 9,7 Myers 2016.
  10. ↑ 10,0 10,1 Di Perna, Alan (March 1997). «Aerosmith». Guitar World 17 (3). 
  11. ↑ Archived at Ghostarchive and the Wayback Machine: Ford, Mark; Sadlek, Mark (26. juni 2016). Aerosmith: Behind The Music (Television production). VH1. Hendinga finn stad ved 48:48. Henta 2. august 2018. 
  12. ↑ 12,0 12,1 Tyler & Dalton 2011, s. 116.
  13. ↑ 13,0 13,1 Davis & Aerosmith 1997, s. 231.
  14. ↑ Bienstock 2011, s. 119.
  15. ↑ Wild, David (1991). Pandora's Box (CD booklet). Aerosmith. New York City: Columbia Records. C3K 86567. 
  16. ↑ Davis & Aerosmith 1997, s. 230.
  17. ↑ Davis & Aerosmith 1997, s. 233.
  18. ↑ 18,0 18,1 18,2 Davis & Aerosmith 1997, s. 232.
  19. ↑ 19,0 19,1 Toys in the Attic (CD booklet). Aerosmith. New York City: Columbia Records. 1993. CK 57362. 
  20. ↑ 20,0 20,1 Erlewine, Stephen Thomas. «Aerosmith - Toys in the Attic review». AllMusic. Henta 8. mai 2023. 
  21. ↑ 21,0 21,1 Mitchell, Ben. «Toys in the Attic». Blender. Arkivert frå originalen 6. mai 2010. Henta 8. mai 2023. 
  22. ↑ 22,0 22,1 Christgau, Robert. «Aerosmith- Consumer Guide Reviews: Toys in the Attic». Robert Christgau. Henta 2. august 2018. 
  23. ↑ 23,0 23,1 Kot, Greg. «Aerosmith - Album Guide». Rolling Stone. Arkivert frå originalen 28. juni 2011. Henta 8. mai 2023. 
  24. ↑ Fletcher, Gordon (31. juli 1975). «Toys In The Attic». Rolling Stone. Henta 11. mai 2012. 
  25. ↑ «Aerosmith Chart History: Billboard 200». Billboard.com. Billboard. Henta 6. mai 2023. 
  26. ↑ 26,0 26,1 26,2 «Aerosmith Chart History: Hot 100». Billboard.com. Billboard. Henta 6. mai 2023. 
  27. ↑ Moody, Paul (August 2011). «England's dreaming». Classic Rock (161): 122. 
  28. ↑ Kent, David (1993). Australian Chart Book 1970–1992 (illustrated utg.). St Ives, N.S.W.: Australian Chart Book. ISBN 0-646-11917-6. 
  29. ↑ "Top RPM Albums: Nummer 4029a". RPM. Library and Archives Canada. Retrieved 8. mai 2023.
  30. ↑ «Le Détail des Albums de chaque Artiste – A». Infodisc.fr (på fransk). Arkivert frå originalen 22. oktober 2014. Henta 9. juni 2012.  Select Aerosmith from the menu, then press OK.
  31. ↑ "Aerosmith Album & Song Chart History" Billboard 200 for Aerosmith. Prometheus Global Media. Henta 6. mai 2023.
  32. ↑ «Top Billboard 200 Albums – Year-End 1975». Billboard. Arkivert frå originalen 8. november 2021. Henta 13. desember 2021. 
  33. ↑ «Top Billboard 200 Albums – Year-End 1976». Billboard. Henta 24. september 2021. 
  34. ↑ «Top Billboard 200 Albums – Year-End 1977». Billboard. Henta 24. september 2021. 
  35. ↑ «Top Singles – Volume 20, No. 17, 09. august 1975». Library and Archives Canada. 9. august 1975. Henta 8. mai 2023. 
  36. ↑ «Aerosmith Chart History: Mainstream Rock Tracks». Billboard.com. Billboard. Henta 6. mai 2023. 
  37. ↑ «Top Singles – Volume 26, No. 19, 05. februar 1977». Library and Archives Canada. 5. februar 1977. Henta 8. mai 2023. 
  38. ↑ «Canadian album salstrofé – Aerosmith – Toys in the Attic». Music Canada. 
  39. ↑ «American album salstrofé – Aerosmith – Toys in the Attic». Recording Industry Association of America.  If necessary, click Advanced, then click Format, then select Album, then click SEARCH
230:
 Nick of Time 
Bonnie Raitt 		Plassering på lista til Rolling Stone frå 2012 over dei 500 beste albuma gjennom tidene
229 Toys In The Attic 
Aerosmith 		228:
 Paid In Full 
Eric B. and Rakim
Henta frå «https://nn.wikipedia.org/w/index.php?title=Toys_in_the_Attic&oldid=3511243»