Manna
Manna er i følgje Andre mosebok, sekstande kapittel, ein mat Gud gav israelittane å ete medan dei gjekk i ørkenen etter utferda frå Egypt. Det kan også visa til ei søt plantesaft, særleg ei utvunne frå mannaask. Manna er avleidd frå hebraisk man, 'gåve', via arameisk og gresk.[1]
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/3/32/Augsburger_Wunderzeichenbuch_%E2%80%94_Folio_6%2C_Manna.jpg/220px-Augsburger_Wunderzeichenbuch_%E2%80%94_Folio_6%2C_Manna.jpg)
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/b/bd/Peter_Paul_Rubens_-_Les_Isra%C3%A9lites_recueillant_la_manne.jpg/220px-Peter_Paul_Rubens_-_Les_Isra%C3%A9lites_recueillant_la_manne.jpg)
Israels-folket åt manna i fyrti år, til dess dei kom til bygde land; manna åt dei alt til dei kom til utenden av Kana’ans-landet. |
I følgje Bibelen var maten israelittane kalla «manna» «kvitt som korianderfrø og smaka som honningkake».[2] Det låg som fint rim på marka om morgonen, og dei kunne sanke det i store mengder, men om dei lét noko av det dei hadde sanka vere att til morgons, gjekk det makk i det, og det lukta vondt. [3]
Manna er forklart som plantesaft frå tamariskar som veks på Sinaihalvøya, spesielt Tamarix mannifera, ein variant av Tamarix gallica. Plantesafta storknar til søte, velsmakande kuler.[4] Men den planesafta folk i dag kan finne i Sainaiørkenen er ikkje heilt slik Bibelen skildrar mannaen israellittane fekk å ete i ørkenen, så fenomenet er òg forklart på andre måtar, herunder som eit Guds under.[5]
I Johannes' openberring vert kyrkjelyden i stilt i utsikt å få ete av «den løynde manna»,[6] kanskje eit symbol på lukka i Paradis.
Referansar
endre- ↑ «manna» i Nynorskordboka.
- ↑ 2. Mos. 16,31
- ↑ 2. Mos. 16,20
- ↑ Ordforklaring i Bibelen, utg. ved Det Norske Bibelselskap 1978
- ↑ Catholic Encyclopedia - Manna
- ↑ Op. 2,17