'Azzun 'Atma (arabisk عزون عتمة, hebraisk skrift עזון עתמה) er ein palestinsk landsby i Qalqilya guvernement aust på Vestbreidda, 5 kilometer søraust for Qalqilya. I følgje Palestinsk statistisk sentralbyrå hadde 'Azzun 'Atma eit folketal på kring 1 670 innbyggjarar i 2006.[2] 3,9 % av folkesetnaden i 'Azzun 'Atma var flyktningar i 1997.[3]

'Azzun 'Atma
kommune
Namneopphav: Den ville olivenen i Ibn 'Atmeh[1]
Land  Dei palestinske territoria
Guvernement Qalqilya guvernement
Koordinatar 32°07′23″N 35°00′58″E / 32.12306°N 35.01611°E / 32.12306; 35.01611
Folketal 1 670  (2006)
Kart
Azzun Atma
32°07′23″N 35°00′58″E / 32.123055555556°N 35.016111111111°E / 32.123055555556; 35.016111111111
Kart som viser Azzun Atma.
Kart som viser Azzun Atma.
Kart som viser Azzun Atma.
Wikimedia Commons: Azzun Atma

Arkeologi

endre

Landsbyen er gammal og gamle steinar er nytta om att i husa. Moskeen er kanskje ei gammal kyrkje. Det er òg gjort funn av bysantinsk keramikk.[4]

Historie

endre

Staden vart oppført i osmanske skattelister i 1596 som 'Azzun, i Jabal Qubal nahiya i Nablus liwa. Han hadde eit folketal på 29 hushaldningar og to ungkarar, alle muslimar. Landsbybuarane betalte skatt for kveite, bygg, sommaravlingar, oliven, geiter og bikubar.[5]

Då den franske oppdagaren Victor Guérin vitja staden i 1870 og skildra han som ein stor arabisk landsby, då fråflytta. Mange små, firkanta hus stod framleis delvis, og nær moskeen såg han gamle søyler og store steinar frå eldre bygningar. Gamle fikentre og vakre mimosa var spreidd mellom ruinane.[6] I The Survey of Western Palestine (1882) vart han òg skildra som ein «landsby i ruinar».[7]

Kjelder

endre
  1. Palmer, 1881, s. 225
  2. Projected Mid -Year Population for Qalqilya guvernement by Locality 2004- 2006 Arkivert 2008-02-07 ved Wayback Machine. Palestinsk statistisk sentralbyrå.
  3. Palestinian Population by Locality and Refugee Status Palestinsk statistisk sentralbyrå
  4. Dauphin, 1998, s. 808
  5. Hütteroth and Abdulfattah, 1977, s. 135.
  6. Guérin, 1875, s. 143-144
  7. Conder og Kitchener, 1882, vol 2, s. 305