Giosuè Carducci

Giosuè Carducci (27. juli 1835–16. februar 1907) var ein italiensk forfattar, av mange rekna som nasjonalskalden til det moderne Italia, og den første italienaren som fekk Nobelprisen i litteratur i 1906. Medan Carducci er best kjend for dikta sine, skreiv han også prosa, og omsette fleire store verk.

Giosuè Carducci
Pseudonym	Enotrio Romano, Romano Enotrio
Nasjonalitet	Italiensk
Statsborgarskap	Kongedømet Italia
Fødd	27. juli 1835 Valdicastello Carducci, Pietrasanta
Død	16. februar 1907 (71 år) Bologna, Pietrasanta
Yrke	skribent, lyrikar, journalist, politikar, universitetslærar, litteraturkritikar, filolog
Politisk parti	Estrema sinistra storica
Medlem av	Accademia della Crusca, Accademia Nazionale dei Lincei, Società reale di Napoli, Deputazione di Storia Patria per le Venezie, Lombard Institute Academy of Science and Letters, Società dantesca italiana, Deputazione di storia patria per l'Umbria
Religion	ateisme
Far	Michele Carducci
Mor	Ildegonda Celli
Ektefelle	Elvira Menicucci
Born	Beatrice Carducci, Libertà Carducci
Giosuè Carducci på Commons

Nobelprisen i litteratur
1906

Byste av Giosuè Carducci ved biblioteket i Verona.

Carducci vart fødd i Valdicastello i den italienske småbyen Pietrasanta nordvest i Toscana. Faren var lege og medlem i den hemmelege Carbonari-rørsla, og familien måtte flytta fleire gonger av politiske grunnar. I 1849 slo familien seg ned i nær Firenze. Kommunen Castagneto, der Carducci budde, fekk seinare namnet Castagneto Carducci til ære for han.

Carducci tok doktorgraden ved Scuola Normale Superiore di Pisa i 1856 og arbeidde som lærar og førelesar, mellom anna som professor i italiensk ved universitetet i Bologna. Han var ein mykje likt førelesar, og var kjend som ein sterk kritikar av litteratur og samfunn. Han var imot kristendommen, særleg den sterke verdslege makta til den katolske kyrkja.

I 1859 gifta Carducci seg med kusina Elvira Menicucci. Dei fekk fem barn saman, ein son døydde få dagar gammal.

I 1890 blei han utnemnd til senator i kongeriket Italia.

Verk

Carducci hadde stor interesse for antikk gresk og romersk kultur. Som ung omsette han ein del av Iliaden til italiensk. Seinare brukte han gjerne klassiske verseformer lik Horats og Vergil og ein enkel, «klassisk» stil i dikta sine.

Protestdiktet «Inno a Satana», 'Hymne til Satan', vart eit revolusjonært og inspirerande dikt i 1860-åra, då den italienske republikanske rørsla pressa på for å enda Vatikanet sitt styre over Pavestatane. Medan diktet fekk stor utbreiing og innverknad, finn ein dei viktigaste dikta hans i dei seinare samlingane Rime Nuove og Odi Barbare.

Carducci omsette mykje frå fransk og tysk, mellom anna verk av Goethe og Heine.

Verkliste

• 1863 - Inno a Satana
• 1866-1867 - Della varia fortuna di Dante
• 1867 - Idillio maremmano
• 1868 - Levia Gravia
• 1868 - Dello svolgimento della letteratura nazionale
• 1871 - Pianto antico
• 1871 - Poesie
• 1872 - Primavere elleniche
• 1873 - Nuove poesie di Enotrio Romano
• 1874 - Davanti a San Guido og Nostalgia
• 1875 - Faida di comune, Tedio invernale, Alla stazione in una mattina d'autunno, Mors - nell'epidemia difterica
• 1876 - Alle fonti del Clitumno
• 1877 - Odi barbare
• 1878 - Alla regina d'Italia
• 1880 - Sogno d'estate
• 1881 - Nevicata
• 1882 - Nuove odi barbare, Giambi ed epodi, Confessioni e battaglie
• 1883 - San Martino, Visione, Ça ira
• 1885 - Il comune rustico
• 1887 - Rime nuove
• 1888 - Jaufré Rudel
• 1889 - Terze odi barbare
• 1890 - Piemonte
• 1892 - Storia del giorno di Giuseppe Parini
• 1893 - Odi barbare
• 1899 - Rime e ritmi
• 1902 - Dello svolgimento dell'ode in Italia

Kjelder

• Denne artikkelen bygger på «Giosuè Carducci» frå Wikipedia på engelsk, og «Giosuè Carducci» frå Wikipedia på italiensk den 14. juni 2009.

Bakgrunnsstoff

Commons har multimedium som gjeld: Giosuè Carducci