For musikkgruppa, sjå Bel Canto.

Bel canto (italiensk for 'vakker song') er eit musikkuttrykk som viser til kunsten og teorien bak songteknikk som oppstod i Italia mot slutten av 1500-talet og nådde høgdepunktet sitt tidleg på 1800-talet. Han viser til eit ideal der ei ekspressiv og fleksibel røyst blir brukt til å uttrykka vene klangfargar. Rossini, Bellini og Donizetti er dei best kjende eksponentane for denne stilarten. Dei tidlege operaene til Verdi kan også reknast til stilen.[1]

Kjelder

endre
  1. Brisis, Katarina I. de (20. februar 2018). «bel canto». Store norske leksikon (på norsk bokmål). 

Bakgrunnsstoff

endre
Artiklar
Bøker
Digitalisert materiale
Video