Elektrisk polarisasjon

Elektrisk polarisasjon (òg kalla polarisasjonstettleik eller berre polarisasjon) er i klassisk elektromagnetisme eit vektorfelt som uttrykker tettleiken til permanent eller indusert elektrisk dipolmoment i eit dielektrikum. Når eit dielektrikum vert plassert i eit ytre elektrisk felt, får molekyla i stoffet ei telektrisk dipolmoment og dielektrikumet vert sagt å vere polarisert. Det elektriske dipolmomentet indusert per volumeining av dielektrikumet er kalla den elektriske polarisasjonen av dielektrikumet.

Polarisasjonen skildrar òg korleis eit stoff reagerer på eit elektrisk felt, samt måten materialet endrar det elektriske feltet, og kan nyttast til å rekne ut kreftene som kjem av desse vekselverknadane. Det kan samanliknast med magnetisering, som er målet på tilsvarande reaksjon for eit stoff i eit magnetfelt i magnetisme. SI-eininga for elektrisk polarisasjon er coulomb per kvadratmeter, og symbolet for polarisasjonen er ein vektor P.

Definisjonen

Den elektriske polarisasjonen P er definert som midla elektrisk dipolmoment p per volumeining V av eit dielektrikum:

$\mathbf {P} ={\frac {\langle \mathbf {p} \rangle }{V}}$

som kan tolkast som eit mål på kor innretta dipolane er i eit område av stoffet.

Sjå òg

• Krystallstruktur
• Elektret

Kjelder

• Denne artikkelen bygger på «Polarization density» frå Wikipedia på engelsk, den 24. august 2012.
  • Wikipedia på engelsk oppgav desse kjeldene: