Guido d’Arezzo
Guido d`Arezzo eller Guido av Arezzo var ein framståande musikkteoretikar og -pedagog frå Italia. Han var aktiv i første halvdel av 1000-talet. Han er særleg kjend for å ha lagt grunnlaget for moderne musikknotasjon ved å ha innført eit notesystem med to linjer.[1]
Guido d’Arezzo | |
Fødd | ca. 992 Arezzo, Pomposaklosteret |
Død | |
Yrke | musikkteoretikar, musikkforskar, komponist, oppfinnar, skribent, munk |
Språk | latin |
Guido d’Arezzo på Commons |
Guido er truleg mest kjend for omlegginga av kyrkjesongen til eit lettare pedagogisk system. Han innførte solmisasjon som prinsipp, og gjekk bort frå monokordet som innlæringsinstrument for gregoriansk song. I arbeidet sitt innførte han og eit nytt notesystem med nøklar, slik at songarane hadde ei noteline og ein fast tone å halde seg til. Han er soleis opphavet til vestleg notasjon. Med tida innførte han òg fleire liner, gjerne i ulike fargar, for at songarane skulle kunne halde tonehøgdene frå kvarandre. Den ulike fargelegginga vart for det meste lagt bort etter Guidos tid.
Solmisasjonen tok utgangspunkt i hymnen Ut queant laxis, der kvar frase byrja på ein ny tone, som låg eit steg høgare enn førre tone: Ut Re Mi Fa Sol La, i alt seks tonar. Dette utvikla seg med tida til do-re-mi-systemet, som er grunnlaget for ein vanleg durskala.
I tradisjonen etter Guido vart den guidonske handa innført som direksjonsprinsipp, og samstundes òg musica ficta.
Hovudverket hans Guido er Micrologus de Musica, som vidarefører tankane frå Musica enchiriadis, utan å sitere dette verket direkte. Micrologus finst i ei rekkje avskrifter over heile Europa, og har hatt stor musikkhistorisk verknad på ettertida. Hermanus Contractus bygde vidare på Guido sine tankar.
Kjelder
endre- ↑ «Guido fra Arezzo». Store norske leksikon (på norsk). 18. juni 2024.
Denne artikkelen treng fleire referansar for verifikasjon. |