Ragnar Kalheim
Ragnar Toralf Kalheim (22. desember 1926–26. mai 1974) var ein norsk fagforeiningsleiar og sosialist.
| Ragnar Kalheim | |||
| Fødd | 22. desember 1926 Nesbyen kommune | ||
|---|---|---|---|
| Død | 26. mai 1974 (47 år) | ||
| Statsborgar av | Noreg | ||
| Parti | Arbeidarpartiet, Sosialistisk Venstreparti, Norges Kommunistiske Parti | ||
| Yrke | politikar, fagforeiningsleiar | ||
| Medlem | Folkebevegelsen mot norsk medlemskap i EEC | ||
| Alle verv |
| ||
Kalheim vart fødd i Nesbyen. Faren var rallar, og flytte mykje rundt med familien før dei endeleg slo seg ned i Tønsberg rett før krigen starta.
Han deltok i motstandsarbeid under andre verdskrigen, og gjekk inn i Norges Kommunistiske Ungdomsforbund. Kalheim blei ekskludert (utestengd) av NKU som Furubotn-tilhengar i 1949.
Frå same året arbeidde Kalheim som tømmermann ved Akers Mekaniske Verksted i Oslo. Han fekk snart tillitsverv i fagorganisasjonen, i Norsk Jern- og Metallarbeiderforbund (LO). Frå 1957 sat han i forbundsstyret, og i 1973 blei han vald til leiar for Avdeling 1 av Jern og Metall, den største fagforeininga i Noreg da.
Kalheim deltok i folkeaksjonar mot atomvåpen, NATO og norsk medlemskap i EF/EU. Han var nestleiar i «Folkebevegelsen mot EEC*» frå 1970, og bidrog i høg grad til at det blei fleirtal for nei-sida.
- (EEC=EF=EU).
Partimessig var Kalheim medlem av Det norske Arbeidarpartiet frå 1959 til 1973, da mange av EF/EU-motstandarane, som hadde organisert seg i Arbeidernes Informasjonskomite AIK, gjekk ut av partiet. Da hadde Kalheim alt ei god stund vore tilhengar av samling på venstresida i eitt breitt sosialistisk parti. Etter nei-sigeren i folkerøystinga i 1972, blei dette delvis verkeleggjort i og med opprettinga av Sosialistisk Valforbund i 1973, som blei til Sosialistisk Venstreparti i 1975. Kalheim var ein viktig faktor i denne samlingsprosessen til han brått døydde i 1974.
Kalheim stod for ein sjølvstendig og gradualistisk sosialisme, ein «sosialisme på norsk», som det kom til å heite nokre år seinare. Han ville gjere «den uverdige problemstillinga Moskva, Brüssel eller Washington heimlaus i norsk politisk tenking», og såg for seg ei gradvis utvikling av norsk sosialisme blant anna gjennom utvida arbeidarmakt i bedriftene.
Kalheim sine synspunkt kunne vere omstridde på venstresida, men han var høgt verdsett, ikkje minst for sin vinnande personlegdom og folkelege radikalisme.