Movering

Movering er eit omgrep innan namnegranskinga, og inneber oftast at eit kvinnenamn blir avleidd av eit mannsnamn. Avleiinga skjer oftast med tillegg av suffiks som -a, -e, -ina eller -ine.^[1] Suffikset -etta, eventuelt -ette, kan også bli brukt for å gjere mannsnamn til kvinnenamn.

Døme på slik movering kan vere

Tora eller Tore av Tor
Paulina eller Pauline av Paul
Antonetta eller Antonette av Anton

Unntaksvis kan slik movering også skje frå kvinnenamn til mannsnamn, også kalla kvinnemovering.^[2] Slik avleiing kan skje med suffikset -o eller -us. Døme på movering til mannsnamn kan vere

Katrinus av Katrine^[3]
Margido av Margit

Det er ulike forklaringar på fenomenet movering. Nordiske forskarar stør seg til ein teori om at movering gjer det mogleg å kalle opp slektningar på tvers av kjønnsgrensene. Søreuropeiske namnneforskarar meiner movering gjer det mogleg for jenter å få namn etter mannlege helgenar i den katolske kyrkja.

Moverte kvinnenamn med endinga -ina/-ine skal ha opphav i fransk namneskikk, og kom til Noreg via Danmark på 1700-talet. Namna vart særleg populære frå midten av 1800-talet.^[4]

Kjelder

[1] Kvinnenavn i Nord-Norge og Agder på 1800-tallet Forskjeller i navnetilfanget Sissel Johanne Fagerheim Masteroppgave i nordisk språk 2014

[2] Norna: personnamntermer. Etter Gulbrand Alhaug

[3] Gulbrand Alhaug sitert i Sissel Johanne Fagerheim Masteroppgave i nordisk språk 2014

[4] Kvinnenavn i Trondheim på 1800-tallet Ingvild Olstad Mastergradsoppgave Institutt for litterære, lingvistiske og estetiske studier Universitetet i Bergen 2012 (PDF), arkivert frå originalen (PDF) 13. august 2017, henta 29. juni 2018

[1]

[2]

[3]

[4]