Ortofoni er lydrett skrivemåte, det vil seia at skriftspråket i stor grad svarer til uttalen av eit språk. Ein motsvarande normeringsmåte er etymologisk skriftspråksnormering.

Fordelen med ortofon språksnormering er at det blir lettare for talarane av språket å lesa og skriva det. Ulempene er at det som regel finst mange ulike måtar å snakka eit språk på (hovudsakleg på grunn av dialektar), slik at det å finna ei sams ortofon skriftnorm er vanskeleg eller umogleg. Endringar i talemålet gjer også at skriftspråket anten må endrast ofte eller bli mindre ortofont med tida.

Den danske språkforskaren Rasmus Rask la fram ein ortofon tilnærmingsmåte til skriftspråksnormering der han meinte at tilhøvet mellom språklydar og bokstavar skulle vera ein til ein. Den norske læraren Knud Knudsen tok utgangspunkt i denne læra då han utvikla bokmålet ut frå talemålet til «de Dannede» i Noreg.[1]

Sjå òg

endre

Bakgrunnsstoff

endre

Fotnotar

endre
  1. norsknettskole.no: Ordforklaringer Arkivert 2009-02-02 ved Wayback Machine.
  Denne språkartikkelen er ei spire. Du kan hjelpe Nynorsk Wikipedia gjennom å utvide han.