Musikkgruppa Egg
Egg var eit engelsk progressivt rockeband skipa i juli 1968.[1]
| Egg | |||
| Opphav | London i England | ||
|---|---|---|---|
| Aktiv | 1968–1972, 1974 | ||
| Sjanger | Progressiv rock, Canterbury scene, kunstrock, jazzfusion | ||
| Tilknytte artistar | Uriel | ||
| Plateselskap | Deram, Caroline | ||
| Tidlegare medlemmer | Dave Stewart Mont Campbell Clive Brooks | ||
Karriere
endreDei grunnleggjande medlemmane i Egg var Dave Stewart på orgel, Mont Campbell på bass og vokal, og trommeslagaren Clive Brooks.[1] Bandet vart skipa av tidlegare medlemmar frå Uriel, dei andre medlemmane var gitaristen Steve Hillage.[1] Etter Hillage slutta i Uriel i august 1968 fortsette dei tre andre som ein trio. Dei fekk ein avtale med styret for klubben Middle Earth og vart tilrådd å skifte namn til Egg, sidan Uriel «høyrdest for likt ut 'urinal'». I midten av 1969 sikra bandet seg ein avtale med den progressive etiketten til Decca, Deram og gav ut debutalbumet sitt i mars 1970.[1] Det selde dårleg, men vart godt nok motteke til at selskapet finansierte ein oppfølgjar, men då albumet skulle ut, skrinla selskapet det fram til produsenten Neil Slaven klarte å overtale selskapet om å gje det ut. The Polite Force kom ut i februar 1971.[1] Dei hadde no same managerar som The Groundhogs og runda av året med stadig fleire konsertar, men trass i at dei hadde nok songar til eit tredje album, fekk dei ikkje ny platekontrakt, og vart oppløyst i juli 1972.
I 1974 fekk Stewart, som hadde signert kontrakt med Virgin som medlem av Hatfield and the North, ein avtale for Egg om å spele inn dei nye songane deira, og det førte til eit siste album, The Civil Surface.[1]
I desember 2007 vart utvalde konsertopptak mellom 1969 og 1972, kalla The Metronomical Society, gjevne ut.
Bakgrunn og songstruktur
endreEgg vert ofte rekna som ein del av Canterbury scene, ei omtrentleg samling av progressive og psykedeliske musikarar. Som regel kjem det av at Stewart var medlem i banda Hatfield and the North og National Health, sjølv om Egg ikkje hadde noko geografisk tilknyting til Canterbury. Musikken deira kan skildrast som progressiv rock med element av psykedelia og kammerrock. Dei brukte uvnlege taktarrtar, på songar som «Seven Is A Jolly Good Time». Dei hadde òg eit element av humor i musikken sin. Mont Campbell, som var den fremste komponisten i bandet, har sagt han var sterkt inspirert av Igor Stravinsky, som gjorde at han skapte verk i fleire suitar, som «Symphony n°2» og «Long Piece n°3».
Arzachel
endreI midten av 1969, for å utnytte den psykdeliske rockemarknaden, bidrog Stewart, Campbell og Brooks til eit enkelt studioprosjekt kalla Arzachel. Med i dette prosjektet var òg Steve Hillage, som i lag med dei andre medlemmane i Egg hadde vore medlem av Uriel. Egg var på den tida under kontrakt med Decca, og dei brukte derfor pseudonym.
Boka Copious Notes vart skriven av Dave Stewart, Mont Campbell og den nære venen deira Antony Vinall, og fortel soga om Uriel, Egg, Arzachel og Ottawa Company, frå skipinga av Uriel tidleg i 1968 til innspelinga av det siste albumet til Egg, The Civil Surface i 1974.
Diskografi
endreAlbum
endre| År | Album |
|---|---|
| 1970 | Egg |
| 1971 | The Polite Force |
| 1974 | The Civil Surface |
| 1985 | Seven Is a Jolly Good Time (samlealbum) |
| 2007 | The Metronomical Society (konsertopptak) |
| 2015 | BBC Sessions And More 1968-1972 (konsertopptak)[2] |
Singlar
endre- «Seven Is a Jolly Good Time» / «You Are All Princes» (UK 1969)
Filmar
endre- 2015: Romantic Warriors III: Canterbury Tales (DVD)
Kjelder
endre- Denne artikkelen bygger på «Egg (band)» frå Wikipedia på engelsk, den 17. november 2019.
- Wikipedia på engelsk oppgav desse kjeldene:
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 Colin Larkin, red. (1997). The Virgin Encyclopedia of Popular Music (Concise utg.). Virgin Books. s. 419. ISBN 1-85227-745-9.
- ↑ Egg. «BBC Sessions And More 1968-1972». Amazon.com. On The Air recordings. Henta 17. november 2019.