Beck's Bolero

Beck's Bolero Song av Jeff Beck
Utgjeve	10. mars 1967 (Storbritannia) 3. april 1967 (USA)
Innspelt	16. mai 1966
Sjanger	Instrumentalrock psykedelisk rock hardrock
Lengd	2:53
Selskap	Columbia (DB 8151) Epic (5-10157)
Låtskrivar(ar)	Jimmy Page
Produsent	Mickie Most

«Beck's Bolero» er ein rockeinstrumental spelt inn av den engelske gitaristen Jeff Beck i 1966. Det var den første soloinnspelinga til Beck og har blitt skildra som «ein av dei beste rockeinstrumentalane, med episk omfang, harmonisk og rytmisk ambisiøs, og likevel fylt med primal energi». «Beck's Bolero» har ein markant melodi med fleire gitarpartar som vert driven av ein rytme inspirert av Ravel sin Boléro.

Innspelinga vart utført av ei gruppe musikarar som bestod av Jimmy Page, Keith Moon, John Paul Jones og Nicky Hopkins, som seinare meinte at besetninga var det første forsøket på det som seinare vart Led Zeppelin. Det er usemje om kven som komponerte stykket, og kven som var produsent. Trass i at songen berre er tilskriven Page, hevda Beck at han bidrog til delar av komposisjonen. I tillegg har både Page og Simon Napier-Bell begge hevda at dei produserte songen, medan Mickie Most står oppført som produsent.

«Beck's Bolero» vart ikkje gjeven ut før ti månader etter han vart innspelt, og då berre som B-side til den første singelen til Beck. Då songen fekk eit større publikum på debutplata til Beck, Truth i slutten av 1968, vart han framleis rekna som ganske nyskapande, sjølv om han då var over to år gammal. Beck har halde fram å spele songen.

Bakgrunn

Innspelinga av «Beck's Bolero» kom til som eit sideprosjekt for Jeff Beck medan han var medlem av The Yardbirds. «Det vart avgjort at kanskje det var ein god ide for meg å spele inn eigne ting ... dels for å stoppe klaginga mi i The Yardbirds», sa Beck. Manageren til The Yardbirds oppfordra bandmedlemmane til skape merksemd for bandet via suksess med eigne soloprosjekt. Det vart leigd studiotid i mai 1966 ved IBC Studios i London. For å førebu innspelinga, henta Beck inn venen og studiogitaristen Jimmy Page, som hadde tilrådd Beck som erstattar for Eric Clapton i The Yardbirds, for å arbeide på somme idear for songar han kunne spele inn.

Sjølv om det var usemje om kven som faktisk skreiv songen, var både Beck og Page samde om at Page byrja å spele nokre akkordar på 12-strengsgitar med ein rytme basert på Boléro. Boléro er eit orkesterstykke i ein sats komponert av Maurice Ravel i 1928, bygd på eit vedvarande og repeterande motiv. Det vart utvikla ei melodilinje for gitar for å bryte opp rytmen, liknande Yardbird sine arrangement for «For Your Love» og «Shapes of Things».

Med ei skisse til ein song og Page ombord på gitar, møtte Beck Keith Moon frå The Who, som han rekna blant favorittrommisane sine. Moon var misnøgd med The Who på denne tida og gjekk med på å delta. For å unngå konfrontasjonar med Pete Townshend og Kit Lambert, managaeren til The Who, ønskte Moon å gjere dette i skjul. Han tilrådde bandkollegaen John Entwistle, som òg var misnøgd med The Who, til å spele bass.

Innspeling

Jeff Beck i Fillmore East i 1968

Innspelinga fann stad i IBC Studios den 16. og 17. mai 1966 (men ein dato etter Beck slutta i The Yardbirds i november 1966 er òg blitt indikert). Moon kom til studio utkledd med solbriller og ein russisk kosakkhatt. Då Entwistle ikkje møtte opp, vart studiomusikarane John Paul Jones og Nicky Hopkins henta inn i siste augneblink for å spele bass og piano. Det finst òg ei soge som ikkje er blitt stadfesta om at Ritchie Blackmore kan ha vore involvert i studioet, men dette er ikkje blitt stadfesta av Beck, Page eller andre på innspelinga. Napier-Bell, produsenten til Yardbird som opphavleg hadde kome med ideen, var til stades på innspelinga.

Utgjeving

Utgjevinga av «Beck's Bolero» vart utsett ti månader, då Jeff Beck byrja solokarrieren sin etter å ha slutta i The Yardbirds. Han kom ut som B-side til den første singelen hans, «Hi Ho Silver Lining», som kom ut 10. mars 1967 i Storbritannia og 3. april 1967 i USA. Den første britiske utgåva trykte Jeff Beck som komponisten på «Bolero» medan seinre utgåver synte «Beck's Bolero» og «J. Page». Singelen nådde fjortandeplassen på UK Singles Chart, og 123. plassen på den amerikanske Billboard Bubbling Under Hot 100 Singles-lista. «Hi Ho Silver Lining» vart ignorert av amerikansk undergrunns FM-radio, men «Beck's Bolero» vart mykje spelt på det nye radioformatet.

I 1968 vart instrumentale spreidd for eit større publikum då han kom med på debutalbumet til Jeff Beck Group, Truth. Det kom ut i USA i juli og nådde 15. plassen på Billboard 200 ein månad seinare. Truth kom ut i oktober i Storbritannia, men gjekk ikkje inn på albumlista der. På den britiske monoutgåva har «Beck's Bolero» ein 15 sekundar lang baklengs gitarsolo til slutt. Denne versjonen kom ut som bonusspor i 2006 på den nymastra utgåva av Truth på Sundazed Records.

«Beck's Bolero» har vore ein av favorittstykka til Beck og han har framført songen fleire gonger, ofte som opningsnummer. Eit konsertopptak frå 2008 finst på Live at Ronnie Scott's. Den 4. april 2009 introduserte Page Beck då Beck vart innlemma i Rock and Roll Hall of Fame og i lag spelte dei «Beck's Bolero» med Page på den originale Fender XII elektriske 12-strengsgitaren frå 1965 han opphavleg nytta på den originale innspelinga i 1966.

Kjelder

• Denne artikkelen bygger på «Beck's Bolero» frå Wikipedia på engelsk, den 4. juli 2018.
  • Wikipedia på engelsk oppgav desse kjeldene:
• Carson, Annette (2001). Jeff Beck: Crazy Fingers. Backbeat Books. ISBN 0-87930-632-7. 
• Clayson, Alan (2002). The Yardbirds (1st. utg.). San Francisco: Backbeat Books. ISBN 0-87930-724-2. 
• Classic Rock Instrumentals. Hal Leonard. 1992. ISBN 978-1-4584-9357-6. 
• Clayson, Alan (2006). Led Zeppelin: The Origin of the Species: How, Why and Where It All Began (1st. utg.). Chrome Dreams. ISBN 1-84240-345-1. 
• Creswell, Toby (2005). «Beck's Bolero». 1001 Songs: The Great Songs of All Time and the Artists, Stories and Secrets Behind Them (1st utg.). Hardie Grant Books. ISBN 978-1-74066-458-5. 
• Courtright, Kevin (2009). Back to Schoolin'. Xulon Press. ISBN 978-1-61579-045-6. 
• Eder, Bruce (2003). Bogdanov, Vladimir, red. Jeff Beck. All Music Guide to the Blues (Miller Freeman Books). ISBN 978-0-87930-736-3. 
• Fletcher, Tony (2000). Moon: The Life and Death of a Rock Legend. It Books. ISBN 978-0-380-78827-9. 
• Freeman, Scott (1995). Midnight Riders: The Story of the Allman Brothers Band. Little, Brown. ISBN 978-0-316-29452-2. 
• Hjort, Christopher; Hinman, Doug (2000). Jeff's Book: From the Yardbirds to Jazz-Rock: A Chronology of Jeff Beck's Career, 1965–1980. Rock 'n' Roll Research Press. ISBN 978-0-9641005-3-4. 
• Murray, Charles Shaar (August 2004). «Beck & Page's Guitar Summit». Mojo (Emap) (129). ISSN 1351-0193. 
• Neill, Andrew; Kent, Matthew (2009). Anyway, Anyhow, Anywhere: The Complete Chronicle of the WHO 1958–1978. Sterling Publishing. ISBN 978-1-4027-6691-6. 
• Neill, Andy (2011). The Faces: Had Me a Real Good Time. Omnibus Press. ISBN 978-0-85712-694-8. 
• Noble, Douglas J. (June 1993). «Jeff Beck on 'Beck's Bolero'». Guitar 3 (4). 
• di Perna, Alan (2012). Guitar Masters: Intimate Portraits. Hal Leonard. ISBN 978-1-4234-8988-7. 
• Power, Martin (2011). Hot Wired Guitar: The Life of Jeff Beck. Omnibus Press. ISBN 978-1-84938-869-6. 
• Russo, Greg (1998). Yardbirds: The Ultimate Rave-Up. Floral Park, New York: Crossfire Publications. ISBN 0-9648157-3-7. 
• Shadwick, Keith (2005). Led Zeppelin: The Story of a Band and Their Music 1968–1980 (1st. utg.). Backbeat Books. ISBN 978-0-87930-871-1. 
• Tolinski, Brad (2012). Light and Shade: Conversations with Jimmy Page. Crown Publishing Group. ISBN 978-0-307-98573-6. 
• Wall, Mick (2010). When Giants Walked the Earth: A Biography of Led Zeppelin. New York City: St. Martin's Griffin. ISBN 978-0-312-59039-0. 
• Welch, Chris (2009). Peter Grant: The Man Who Led Zeppelin. Omnibus Press. ISBN 978-0-85712-100-4. 
• Whitburn, Joel (2008). Joel Whitburn Presents Across the Charts: The 1960-åra. Record Research. ISBN 978-0-89820-175-8.