Magnus Olsen

For fotballspelaren, sjå Magnus Sylling Olsen.

Magnus Bernhard Olsen (28. november 1878–16. januar 1963) var ein norsk språkforskar frå Arendal, og professor i norrøn filologi ved Universitetet i Oslo 1908-1948.

Magnus Olsen
Fødd	28. november 1878 Arendal
Død	16. januar 1963 Oslo
Nasjonalitet	Noreg
Område	nordistikk, Scandinavian philology, språkvitskap, runologi
Yrke	lingvist, filolog, runologist, skribent, Scandinavian studies scholar, universitetslærar
Institusjonar	Universitetet i Oslo
Alma mater	Universitetet i Oslo
Medlem	Det Norske Videnskaps-Akademi Kungliga Vetenskapsakademien Kungliga Vitterhets Historie och Antikvitets Akademien

Olsen tok artium i 1896, studerte ved Universitetet og vart cand.philol. med innstilling i 1903. Frå 1899 arbeidde han som amanuensis ved Universitetsbiblioteket i Oslo, og frå 1904 var han universitetsstipendiat. I 1908, 30 år gammal, vart han utnemnd til å etterfølgje læraren sin, Sophus Bugge, i professoratet i gammalnorsk og islandsk språk og litteratur (frå 1921 het faget norrøn filologi).

Det viktigaste arbeidet hans omfattar 7 hefte Edda- og skaldekvad med kommentarar, og 5 band med tolkingar av runeinnskrifter. Han bidrog til å fullføre Oluf Ryghs Norske Gaardnavne som redaktør/medredaktør av 3 bind. Teoriane hans om tilhøvet mellom stadnamn og religion og samfunnsforhold i førkristen tid vart presentert i bøkene Hedenske kultminder i norske stedsnavne (1915) og Ættegård og helligdom. Norske stedsnavn sosialt og religionshistorisk belyst (1926). Hvad våre stedsnavn lærer oss (1934) er ei konsentrert og lettlest innføring i temaet.

Han grunnla tidsskriftet Maal og Minne i 1909, og redigerte det i 40 år.

Magnus Olsen vart kommandør av St. Olavs Orden i 1945, han var medlem av Vitenskapsakademiet frå 1904, medlem av DKNVS, og riddar av den islandske Falkeordenen og den svenske Nordstjerneordenen. Olsen vart utnemnd til statsstipendiat i 1952. Han var svigerson av bibliotekar Albert Kjær.