Wikipedia

No. 1 in Heaven

(Omdirigert frå No. 1 In Heaven)
Nº 1 in Heaven
Studioalbum av Sparks
Utgjeve Mars 1979
Innspelt 1978
Studio
Sjanger
Lengd 33:44
Selskap
Produsent Giorgio Moroder
Sparks-kronologi 
Introducing Sparks
(1977) 		Nº 1 in Heaven Terminal Jive
(1980)


Singlar frå Nº 1 in Heaven
  1. «La Dolce Vita» med «My Other Voice»
    Utgjeve: February 1979[3]
  2. «The Number One Song in Heaven»
    Utgjeve: 23. mars 1979[4]
  3. «Tryouts for the Human Race»
    Utgjeve: May 1979 (USA),[5] October 1979 (Storbritannia)[6]
  4. «Beat the Clock»
    Utgjeve: Juli 1979[7]

Nº 1 in Heaven er det åttande studioalbumet til det amerikanske rockebandet Sparks. Det vart spelt inn med den italienske discoprodusenten Giorgio Moroder og markerte ei musikalsk endring for gruppa som påverka seinare synth-pop-band.

Albumet kom ut i 1979 på Virgin Records (dei første eksemplara på farga vinyl) og seinare på Elektra Records i USA. Nº 1 in Heaven skapte ny interesse i bandet etter skuffande sal for dei to føregåande albuma Big Beat og Introducing Sparks. Det er det einaste albumet bandet gav ut på Elektra, det fjerde selskapet deira i USA.

Bakgrunn

endre

I 1973 flytta Sparks frå USA til Storbritannia og besetninga vart endra til å bestå av innleigde engelske musikarar på gitar, bass og trommer. Sparks fekk med det den første perioden sin med suksess, då både singlar og album selde godt og dei fekk god kritikk hos kritikarane. Etter Indiscreet i 1975, det tredje av Sparks-albuma medan dei var i Storbritannia, selde mindre enn dei to føregåande albuma. Mael-brørne valde då å flytte attende til Los Angeles for å fornye gruppa igjen.

Då dei vende heim att arbeidde dei i starten med det tidlegare Sparks-medlemmet Earle Mankey og spelte inn songen «England» med han. Etter kvart tok gruppa kontakt med Rupert Holmes og spelte inn det tyngre og meir produserte Big Beat (1976) med ei rekkje studiomusikarar. Sjølv om albumet nytta ein meir «amerikansk» stil, selde det dårleg i USA og Storbritannia. Det neste albumet, Introducing Sparks (1977), var langt lettare, men selte ikkje noko betre enn Big Beat. Denne nye «vestkyst-stilen» vart rekna som mislykka, og bandet følte at resultata var «heilt utan personlegdom».[8]

I 1978 fann Mael-brørne seg ved eit vegskilje. Dei var lei av rockebandformatet og ønskte å ta musikken sin i ei meir elektronisk retning. Dei hadde uttrykt beundring for den banebrytande, italienske produsenten Giorgio Moroder, som skapte den ikoniske discosongen «I Feel Love» for Donna Summer, for ein tysk journalist som viste seg å vere ein ven av Moroder. Sparks slo seg så saman med Moroder og spelte inn Nº 1 in Heaven i Musicland Studios i Vest-Tyskland.

Produksjon

endre

Nº 1 in Heaven har ein fullstendig anna stil enn dei sju tidlegare albuma til Sparks. gruppa droppa vanleg gitar, bass og piano frå musikkpaletten sin og den nye stilen var dominert av lagvise sekvensarar og synthesizerar, i lag med trommer og perkusjon av Keith Forsey. Den særeigne falsetten til Russell Mael låg over ei rekkje lydspor og vart utfylt av korvokalistar.

Utanom tekstane til Ron Mael og vokalen til Russell var dette eit steg vidare frå varemerkestilent til Moroder, som byrja med Donna Summer-songen «I Feel Love» og hadde halde fram i soloarbeidet hans. Songar som «Tryouts for the Human Race» og «La Dolce Vita» er døme på dette.

Den første amerikanske utgåva av Nº 1 in Heaven var nøyaktig lik den originale britiske utgåva på Virgin, men seinare utgåver byta ut albumversjon av «Beat the Clock» med den lengre 12-tommar versjonar.

Utgjeving og mottaking

endre
Meldingar
Karakter
KjeldeKarakter
AllMusic     [9]
Christgau's Record Guide (1981)B+[10]
Pitchfork9.4/10[11]
Record Mirror (1979)     [12]
Sounds (1979)     [13]

Nº 1 in Heaven vart marknadsført med fire singlar i løpet av 1979. Den første singelen, «La Dolce Vita», kom ut tidleg i 1979 i europeiske land som Tyskland og Italia, men gjekk ikkje inn på listene. «The Number One Song in Heaven» vart den første hitten deira sidan «Looks, Looks, Looks» i 1975, og nådde 14. plassen i Storbritannia[14] og femteplassen på Irish Singles Chart.[15] «Beat the Clock» gjorde det langt betre i Storbritannia og nådde topp 10 i juli det året.[14] Den siste singelen, «Tryouts for the Human Race» (gjeven ut etter albumet), gjore det ikkje like bra, men nådde likevel 45. plassen på den britiske singellista.[14] Alle singlane (utanom «La Dolce Vita») kom ut på biletplater eller farga vinyl, med eksklusive miksar. Sjølve albumet nådde albumlista i Storbritannia og gjorde det derfor betre enn dei to forrige albuma til Sparks, men klarte berre å nå 73. plassen i september 1979.[14]

Då albumet kom ut var meldingane i britisk musikkpresse stort sett negative. NME skreiv at songane «forlenga seg til pseudoeuropeisk-disco-drama». Kritikaren Ian Penman sa, «Produksjonen til Moroder er i hovudsak irrelevant», og fann ut at albumet var «verken eit komediealbum eller eit eksperimentelt album, men fløymer over av begge delar.»[16] Melody Maker slakta albumet og konkluderte, «det mest patetiske av alt er at dei synest å tru at du vil dansa til det».[17] Record Mirror sa at albumet var «ein fullstendig frustrasjon frå byrjing til slutt» med oder til Donna Summer sin «Deep Town Inside» på «My Other Voice» og til David Bowie på «Tryouts for the Human Race». Kritikaren James Parade sa til slutt: «Det var ein gang, dei var minst fem år føre. For augneblinken ligg dei to år bak».[12] Sounds-skribenten Sandy Robertson skreiv derimot at «bandet har funne i Moroder det beste filteret for ideane deira sida Rundgren» og meinte albumet var «isande skarpt og friskt».[13] Trouser Press-journalisten Bruce Paley meinte songane var «solide, innovative og spennande».[18]

Seinare meldingar har vore meir gunstige. I ei melding til fire og eit halvt av fem stjerner publisert på AllMusic, skreiv John Bush: «Ekteskapet mellom Sparks sitt fokus på rare popsongar og den drivande disco-transen til Giorgio Moroder produserte det beste albumet til duoen på mange år.»[9]

Ettermæle

endre

Joy Division kalla «Number One Song in Heaven» ei av dei viktigaste inspirasjonskjeldene innspelinga av «Love Will Tear Us Apart». Joy Division-trommeslagaren Stephen Morris sa: Då me spelte «Love Will Tear Us Apart», var det to plater me høyrde mykje på: Frank Sinatra sitt Greatest Hits og 'Number One Song in Heaven' av Sparks. Dette var byrjinga på interessa i Giorgio Moroder».[19]

Innhald

endre

Alle songar er skrivne av Ron Mael, Giorgio Moroder og Russell Mael, utanom der anna er nemnt[20].

Side ein
Nr.TittelLåtskrivar(ar)Lengd
1.«Tryouts for the Human Race» 6:05
2.«Academy Award Performance»Ron Mael5:00
3.«La Dolce Vita» 5:56
Side to
Nr.TittelLåtskrivar(ar)Lengd
4.«Beat the Clock»
  • Ron Mael
  • Russell Mael
4:23
5.«My Other Voice» 4:54
6.«The Number One Song in Heaven» 7:26
Bonusspor på Imperial Records-utgåva (Japan) frå 2009
Nr.TittelLåtskrivar(ar)Lengd
7.«Dancing Is Dangerous»
  • Ron Mael
  • Russell Mael
9:43
8.«Is There More to Life Than Dancing»
  • Ron Mael
  • Russell Mael
8:08
9.«Beat the Clock» (Meat Beat Manifesto Remix - Double Bass Remix)
  • Ron Mael
  • Russell Mael
6:13
Bonusspor på 2013 Repertoire Records-utgåva
Nr.TittelLåtskrivar(ar)Lengd
7.«Tryouts for the Human Race» (singelversjon) 3:17
8.«La Dolce Vita» (singelversjon) 3:48
9.«Beat the Clock» (singelversjon)
  • Ron Mael
  • Russell Mael
3:46
10.«The Number One Song in Heaven» (singelversjon) 3:53
11.«Beat the Clock» (kanadisk singelversjon)
  • Ron Mael
  • Russell Mael
4:21
12.«Tryouts for the Human Race» (lengre versjon) 7:56
13.«La Dolce Vita» (lengre versjon) 5:57
14.«Beat the Clock» (lengre versjon)
  • Ron Mael
  • Russell Mael
6:40
15.«Tryouts for the Human Race» (12" kort versjon) 3:58
Bonusspor på 40-årsjubileumsutgåva frå 2019
Nr.TittelLåtskrivar(ar)Lengd
7.«Tryouts for the Human Race» (alternativ lang versjon) 7:57
8.«Peter Cook's Promo Spot for No. 1 in Heaven» 2:38
9.«The Number One Song in Heaven» 3:51
10.«Beat the Clock» (lang versjon)
  • Ron Mael
  • Russell Mael
6:46
11.«Peter Cook's Promo Spot for Tryouts for the Human Race» 2:51
12.«Tryouts for the Human Race» (singel) 3:22

Salslister

endre
Liste (1979) Plassering
Australia (Kent Music Report)[21] 63
Sverige 43
Storbritannia (Official Charts Company) 73
USA (Billboard 200) 204

Medverkande

endre

Sparks

Andre medverkande

  • Keith Forsey – trommer
  • Giorgio Moroder – synthesiser, vocoder
  • Dan Wyman – synthesiserprogrammering
  • Chris Bennett, Dennis Young, Jack Moran – korvokal

Teknisk

  • Giorgio Moroder – produsent
  • Jürgen Koppers – lydteknikar
  • Steven Bartel – design
  • Moshe Brakha – fotografi

Kjelder

endre
  1. ↑ «Sparks Announce Lavish 'No.1 In Heaven' Re-Issue». Clash Magazine. Henta 21. april 2022. 
  2. ↑ 2,0 2,1 «The Quietus - Reviews - Sparks». The Quietus. Henta 21. april 2022. [daud lenkje]
  3. ↑ «45cat - Sparks - La Dolce Vita / My Other Voice - Ariola - Tyskland - 100 294». 45cat. Henta 22. april 2022. 
  4. ↑ «45cat - Sparks - The Number One Song In Heaven / The Number One Song In Heaven (Long Version) - Virgin - UK - VS 244». 45cat. Henta 22. april 2022. 
  5. ↑ «45cat - Sparks - Tryouts For The Human Race / The Nº 1 Song In Heaven - Elektra - USA - E-46045». 45cat. Henta 22. april 2022. 
  6. ↑ «45cat - Sparks - Tryouts For The Human Race / Tryouts For The Human Race (Long Version) - Virgin - UK - VS 289». 45cat. Henta 22. april 2022. 
  7. ↑ «45cat - Sparks - Beat The Clock / Beat The Clock (Alternative Mix) - Virgin - UK - VS 270». 45cat. Henta 22. april 2022. 
  8. ↑ Easlea, Daryl (July 2003). «Sparks Interview». Record Collector (287). 
  9. ↑ 9,0 9,1 Thomas, Fred. «No. 1 in Heaven – Sparks». AllMusic. Arkivert frå originalen 15. mai 2015. Henta 25. april 2022. 
  10. ↑ Christgau, Robert (1981). «Consumer Guide '70s: S». Christgau's Record Guide: Rock Albums of the Seventies. Ticknor & Fields. ISBN 089919026X. Henta 21. april 2022 – via robertchristgau.com. 
  11. ↑ Berman, Stuart (23. mai 2021). «Sparks: No. 1 in Heaven». Henta 25. april 2022. 
  12. ↑ 12,0 12,1 Parade, James (17. mars 1979). «Heaven Sent but Hell Bent [No. 1 in Heaven - album review]». Record Mirror. 
  13. ↑ 13,0 13,1 Robertson, Sandy (10. mars 1979). «Sparks Off The Old Block [No. 1 in Heaven - album review]». Sounds. 
  14. ↑ 14,0 14,1 14,2 14,3 «The Official Charts Company - Sparks». Official Charts Company. Henta 21. april 2022. 
  15. ↑ «The Irish Charts - Sparks search». irishcharts.ie. Henta 21. april 2022. 
  16. ↑ Penman, Ian (17. mars 1979). «Sparks Pull Plug [No. 1 in Heaven - album review]». NME. 
  17. ↑ Rayns, Tony (10. mars 1979). «No. 1 in Heaven [album review]». Melody Maker. 
  18. ↑ Paley, Bruce (July 1979). No. 1 in Heaven [album review]. Trouser Press. 
  19. ↑ Reynolds, Simon (2009). Totally Wired: Post-Punk Interviews and Overviews. Faber and Faber. ISBN 978-0571235490. 
  20. ↑ «ASCAP Repertory Search». Henta 18. april 2021. 
  21. ↑ Kent, David (1993). Australian Chart Book 1970–1992 (illustrated utg.). St Ives, N.S.W.: Australian Chart Book. s. 286. ISBN 0-646-11917-6. 
Henta frå «https://nn.wikipedia.org/w/index.php?title=No._1_in_Heaven&oldid=3501353»