Gustav Ludwig Hertz
Gustav Ludwig Hertz (22. juli 1887–30. oktober 1975) var ein tysk fysikar og professor og nobelprisvinnar.
| Gustav Ludwig Hertz | |||
 | |||
| Fødd | Gustav Ludwig Hertz 22. juli 1887 Hamburg i Det tyske keisarriket | ||
|---|---|---|---|
| Død | 30. oktober 1975 (88 år) Aust-Berlin i Aust-Tyskland | ||
| Nasjonalitet | Tysk | ||
| Område | fysikk | ||
| Yrke | fysikar, universitetslærar | ||
| Institusjonar | Technische Universität Berlin Martin-Luther-Universität Halle-Wittenberg Humboldt-Universität zu Berlin Universitetet i Leipzig Philips Siemens AG Sukhumi Institute of Physics and Technology | ||
| Alma mater | Humboldt-Universität zu Berlin | ||
| Doktorgradsrettleiar | Heinrich Rubens Max Planck | ||
| Kjend for | Franck-Hertz-eksperiment | ||
| Ektefelle | Ellen Dihlmann | ||
| Barn | Carl Hellmuth Hertz | ||
| Medlem | Akademie der Wissenschaften der DDR Det saksiske vitenskapsakademiet Deutsche Akademie der Naturforscher Leopoldina Det sovjetiske vitskapsakademiet Det ungarske vitskapsakademiet Det russiske vitskapsakademiet Det saksiske vitenskapsakademiet | ||
Hertz vart fødd i Hamburg og studerte ved Universitetet i Göttingen, München og Berlin fram til han vart uteksaminert i 1911. I 1913 byrja han som forskingsassistent ved Berlins universitet, men vart tvungen til å forlate tenesta alt året etter på grunn av første verdskrigen. Under krigen vart Hertz alvorleg skadd, men kunne framleis vende tilbake til Berlin i 1917, der han no fekk teneste som «privatdocent». Mellom 1920 og 1925 jobba han i fysikklaboratoriet ved Philips' lampefabrikk i Eindhoven
I 1925 vart Hertz vald til professor og sjef for Instituttet for fysikk ved universitetet i Halle, der han vart fram til 1928 då han flytta tilbake til Berlin for å bli sjef for Instituttet for fysikk ved Technische Hochschule Berlin. Av politiske årsaker forlet han den akademiske verda i 1935 for å heller virke i industrien gjennom tenesta si som sjef for Siemens' forskingslaboratorium.
Ved krigens slutt i 1945, hamna Hertz i Sovjetunionen. Der jobba han fram til 1954 då han fekk jobb som forskingsbas for Instituttet for fysikk ved Karl-Marx-Universität i Leipzig. Her vart han fram til han gjekk av med pensjon.
Hertz mottok Nobelprisen i fysikk i 1925 saman med professor James Franck for oppdaginga deira om dei lovene som styrer ved ein kollisjon mellom eit elektron og eit atom (Franck-Hertz-eksperiment)
Han var nevø av fysikaren Heinrich Rudolf Hertz og far til Carl Hellmuth Hertz.
Kjelder endre
- Denne artikkelen bygger på «Gustav Ludwig Hertz» frå Wikipedia på bokmål, den 21. februar 2012.