Mandrake Root

Mandrake Root Song av Deep Purple frå albumet Shades of Deep Purple
Utgjeve	Juli 1968
Innspelt	11–13. mai 1968
Sjanger	psykedelisk rock progressiv rock hardrock heavy metal progressive metal bluesrock
Lengd	6:09
Selskap	Parlophone (Storbritannia) Tetragrammaton (United States)
Låtskrivar(ar)	Ritchie Blackmore, Rod Evans, Jon Lord
Produsent	Derek Lawrence

«Mandrake Root» er ein song av Deep Purple frå debutalbumet deira Shades of Deep Purple. Tittelen viser til mandrakeplante, men er òg namnet på eit pre-Purple-band som Blackmore prøvde å danna i Tyskland då han vart oppringd av det opphavlege managementet til Deep Purple.

Innspeling

Deep Purple spelte inn det første studioalbumet sitt i mai 1968. Av dei åtte låtane som vart inkluderte (endå éin, «Shadows», vart spelt inn som demo, men utelate frå albumet), var berre fire av dei skrivne av bandet sjølv. I tillegg er ein av desse låtane, «And the Address», ein instrumental. Studioversjonen av «Mandrake Root» er litt over seks minutt lang. Mange fullstendige innspelingar av live-arrangementet er over tjue minutt lange.

«Mandrake Root» vart framført og spelt inn samtidig med deira første instrumental, «And the Address», og var opphavleg òg meint å vera ein instrumental. Teksten vart ikkje lagt til før etter øvingane for albuminnspelinga av Shades of Deep Purple i mai 1968, etter at gruppa hadde bestemt seg for at dei ikkje ville ha meir enn eitt instrumentalspor på albumet. Han vart spelt inn søndag 12. mai. Låten inneheld mange lydeffektar, som vart plukka frå BBC Library.

Skriving

Songen har ei ganske kontroversiell historie. Sjølv om han offisielt er kreditert Rod Evans, Jon Lord og Ritchie Blackmore, vart akkordprogresjonen og melodien ifølgje den uautorisert biografi til Jerry Bloom om Ritchie Blackmore først skriven av gitaristen Bill Parkinson og kalla «Lost Soul». Låten var tenkt som ein trommesolo for Carlo Little (den opphavlege trommeslagaren til Rolling Stones), som til liks med Blackmore hadde spelt i The Savages, backingbandet til Screaming Lord Sutch. Simper sa at Blackmore lærte melodien «tone for tone» av Little. Bill Parkinson var gitarist i The Savages juli-september 1966, medan Blackmore hadde spelt med Sutch mai-oktober 1962, februar-mai 1965 og desember 1966-april 1967, så vegane deira hadde tydelegvis kryssa kvarandre. Ettersom denne låten, saman med «Hush», førte det nystarta bandet til himmels, var det ikkje overraskande at Parkinson fekk høyra om han. Parkinson var ikkje nøgd med «det han oppfatta som ein kopi» av «Lost Soul», og troppa opp på dørstokken til Simper for å klaga. Han trua med rettslege steg overfor Simper, som på det tidspunktet allereie hadde forlate Deep Purple, men som motvillig gjekk med på å vitna for han. «Men», sa Simper, «... eg såg aldri Bill igjen. Dei betalte han visstnok rundt 600 pund.»

Liveopptredenar

Songen skulle bli ein del av dei tidlege konsertane til bandet, med orgel/piano- og gitarsoloar som til tider varte i opptil 15 minutt. Ein av dei få songane frå Mark I-æraen som framleis vart spelt av Mark II og sungen av Ian Gillan, og eit liknande instrumentalstykke vart seinare kombinert med dei utvida liveversjonane av «Space Truckin'» som vart spelte inn på konsertalbumet Made in Japan frå 1972, kan ein tydeleg høyra riff frå «Mandrake Root» under dei instrumentale partia.

Det er ein av dei få Mark I-låtane som var eit fast innslag på den tidlege setlista til Mark II, ettersom han gav rom for lange orgel- og gitarsoloar frå høvesvis Jon Lord og Ritchie Blackmore. Han er òg ein av to Deep Purple-låtar som vart skriven av Mark I-besetninga, og seinare omarbeidd av Ian Gillan for Mark II. Den andre er «Bird Has Flown», opphavleg med på albumet Deep Purple frå 1969.

Under gitarsoloen kasta Blackmore ofte gitaren opp i lufta, spelte på han med føtene eller utførte liknande publikumsvenlege triks.

Kjelder

• Denne artikkelen bygger på «Mandrake Root» frå Wikipedia på engelsk, den 8. juli 2023.
  • Wikipedia på engelsk oppgav desse kjeldene: