Wikipedia

Shades of Deep Purple

musikkalbum av Deep Purple
Shades of Deep Purple
Studioalbum av Deep Purple
Språk engelsk
Utgjeve 17. juli 1968
September 1968 (Storbritannia)
Innspelt 11–13. mai 1968
Studio Pye Studios, London
Sjanger
Lengd 43:33
Selskap Tetragrammaton (USA)
Parlophone (Storbritannia)
Produsent Derek Lawrence
Deep Purple-kronologi 
Shades of Deep Purple The Book of Taliesyn
(1968)


Singlar frå Shades of Deep Purple
  1. «Hush»
    Utgjeve: 21. juni 1968

Shades of Deep Purple er debutalbumet til det engelske rockebandet Deep Purple, gjeve ut i juli 1968 på Tetragrammaton i USA og i september 1968 på Parlophone i Storbritannia. Bandet, som opphavleg heitte Roundabout, var ideen til den tidlegare Searchers-trommeslagaren Chris Curtis, som rekrutterte Jon Lord og Ritchie Blackmore før han forlét prosjektet. Den første besetninga av bandet vart komplettert av vokalist/frontfigur Rod Evans saman med bassist Nick Simper og trommeslagaren Ian Paice i mars 1968.

Etter kring to månaders øving vart Shades of Deep Purple spelt inn på berre tre dagar i mai 1968 og inneheld fire originallåtar og fire coverlåtar, grundig omarrangert for å inkludera klassiske mellomspel og lyda meir psykedelisk. Stilistisk ligg musikken nær psykedelisk rock og progressiv rock, to sjangrar med eit stadig veksande publikum på slutten av 1960-åra.

Albumet vart ikkje godt motteke i Storbritannia, der det selde svært få eksemplar og ikkje hamna på hitlistene. I USA vart det derimot ein suksess, og singelen «Hush», ein energisk rockelåt skriven av Joe South og opphavleg spelt inn av Billy Joe Royal, vart svært populær på den tida og nådde fjerdeplassen på den amerikanske Billboard Hot 100-lista.[1] Det gode salet av albumet og den intense radiospelinga av singelen bidrog i stor grad til den merksemda Deep Purple skulle få på dei tidlege USA-turneane sine og utover 1970-talet. Moderne meldingar av albumet er generelt positive og reknar Shades of Deep Purple som ein viktig del av historia til Deep Purple.

Bakgrunn

endre

Då den første besetninga til Deep Purple vart sett saman i 1967, var det ei brytningstid for den britiske musikkscena. Beatmusikk var framleis populært, spesielt på dansestader og utanfor hovudstaden, men smaken til dei unge som kjøpte plater og fylte klubbane var i rask endring til fordel for bluesrock, progressiv rock og psykedelisk rock.[2] Nye band som The Moody Blues, Procol Harum og The Nice var pionerar når det gjaldt å kombinera klassisk musikk med rock ved hjelp av komplekse og dristige arrangement.[2] Samtidig var psykedelia på frammarsj i det hedonistiske swinging London-samfunnet, der band som Pink Floyd, The Pretty Things, The Jimi Hendrix Experience, Traffic og Cream eksperimenterte med ulike former for dopindusert rockemusikk,[3] i tråd med hippie-kulturen som var på veg inn i subkulturen frå USA.[4] Mange kjende artistar, blant dei The Beatles,[5] The Rolling Stones[6] og The Who,[7] vart påverka av den endra stemninga og tilførte mange element av progressiv og psykedelisk rock til albuma sine i denne perioden.

I løpet av denne tida med stor kreativitet på den britiske musikkscena sommaren 1967 kontakta Chris Curtis, tidlegare trommeslagar i beatbandet The Searchers, forretningsmannen Tony Edwards i London for å finna finansiering til ei ny gruppe han var i ferd med å setja saman, som skulle heita Roundabout.[8] Namnet betydde at gruppa skulle bestå av ei roterande besetning av ikkje-permanente medlemmer som skulle gå av og på scena som i ein musikalsk karusell, med Curtis som den einaste berebjelken og songaren.[8] Edwards var imponert over planen og gjekk med på å finansiera og leia prosjektet saman med to forretningspartnarar, Ron Hire og John Coletta, og dei tre grunnla Hire-Edwards-Coletta (HEC) Enterprises.[8][9]

I september 1967 var den første vellykka rekrutteringa til Roundabout sambuaren til Curtis, den klassisk utdanna hammondorganisten Jon Lord. Han hadde særleg spelt med The Artwoods, eit band leidd av Art Wood, broren til den framtidige Rolling Stones-gitaristen Ronnie Wood, og med Keef Hartley.[10] På den tida spelte Lord i eit band som akkompagnerte dei suksessrike popvokalistane The Flower Pot Men under namnet The Garden, som òg inkluderte bassisten Nick Simper og trommeslagaren Carlo Little.[11] Simper og Little vart varsla av Lord om Roundabout-prosjektet og vart verande i beredskap for ei eventuell involvering.[12] Dei tilrådde gitaristen Ritchie Blackmore til Lord,[13] då Chris Curtis hadde sett pris på spelinga hans då bandet hans The Searchers spelte på Star-Club i Hamburg i Tyskland.[14] Blackmore hadde vore medlem av The Outlaws og hadde spelt som studio- og livemusikar med mange beat-, pop- og rockeband,[15] inkludert Screaming Lord Sutch and the Savages,[16] der han hadde møtt Little. Curtis kontakta Blackmore for å prøvespela for den nye gruppa og overtalte han til å flytta frå Hamburg, der han hengde ut på lokale klubbar.[17] Gitaristen kom tilbake til England for godt for å bli med i gruppa i desember 1967.[12] I mellomtida synte Curtis ei urekneleg åtferd og mista brått interessa for prosjektet han hadde sett i gang, og prosjektet mista all utvikling,[12] noko som tvinga hans finansiørar, HEC Enterprises, til å droppa han og overlata til Lord og Blackmore å fylla ut resten av bandet.[8][18]

Som bassist fekk Lord med seg venen Simper, som på den tida var kjend for medlemskapen sin i rock and roll-gruppa Johnny Kidd & The Pirates og for å ha overlevd bilulykka i 1966 som tok livet av Kidd.[19][20] Besetninga i Roundabout vart komplettert av trommeslagaren Bobby Woodman, rekruttert av Blackmore.[21] Dave Curtiss, ein kjend av Woodman, vart først vurdert som songar, men han forlét bandet på grunn av tidlegare forpliktingar.[18] Ifølgje Simper vart òg Ian Gillan, vokalisten i bandet Episode Six, kontakta for ei prøvesynging, men takka nei.[13]

Tidleg utvikling

endre
 
Deeves Hall vart leigd av Tony Edwards som bustad for bandet og utstyrt med stablar av Marshall-forsterkarar og nye instrument.[18]

I slutten av februar 1968 flytta Roundabout inn i Deeves Hall, eit leigd gammalt gardshus i nærleiken av landsbyen South Mimms i Hertfordshire.[21] Der, medan dei venta på nye instrument og nytt utstyr, jakta dei på ein songar gjennom ei annonse i den britiske musikkavisa Melody Maker.[21][22] Rod Stewart var blant dei titals aspirerande vokalistane som vart vurderte til prøvespelinga, men heldt ikkje den standarden bandet kravde.[22] Dei valde i staden Rod Evans, som allereie var vokalist i klubbandet The Maze.[23] Etter prøvespelinga tok Evans med seg den 19 år gamle bandkameraten sin Ian Paice, ein trommeslagar som Blackmore kjende igjen frå tida i Hamburg.[24] Dei improviserte raskt fram ei prøvespeling for Paice, og han vart vald på staden til å erstatta Woodman bak trommesettet.[13] Woodman var misnøgd med retninga banda var på veg i, og dei andre medlemmene meinte at han ikkje passa for stilen deira.[13][22]

Dei første øvingane med det som skulle bli kjent som Mark I-besetninga av Deep Purple bestod for det meste av jamming og noko arbeid med instrumentalene «And the Address» og «Mandrake Root»,[25] som Blackmore og Lord hadde skrive tidlegare same år.[12] Mandrake Root var òg namnet på eit tidlegare band som Blackmore hadde prøvd å danna i Tyskland, før han vart kontakta av Roundabouts management.[26][27] Etter dei to instrumentalene var den første ordentlege songen som vart arrangert «Help!», ein Beatles-song som Chris Curtis ønskte å inkludera på eit eventuelt album.[12][25] Evans skreiv nokre tekstar til «Mandrake Root» og reduserte talet på instrumentalspor til eitt.[25] Etter å ha arrangert og øvd inn dei tre første låtane, konsentrerte musikarane seg om «I'm So Glad», ein låt av Skip James som tidlegare hadde vorte covra av Cream og The Maze.[28] Det neste tilskotet under øvingane var «Hey Joe», ein låt som opphavleg, men omstridd,[29] var skriven av Billy Roberts og feilaktig kreditert til Deep Purple på originalutgivingar av albumet.[30] Hovudinspirasjonen for det nye arrangementet av songen var hitversjonen til den amerikanske gitaristen Jimi Hendrix frå 1966, men sporlengda vart forlengd ved å legga til klassisk-influerte instrumentalparti.[31] Bandet valde òg ein poprock-låt kalla «Hush», skriven av Joe South for Billy Joe Royal året før, som Blackmore hadde høyrt medan han var i Tyskland.[32]

Innspeling

endre

Med ei mogleg setliste som tok form under øvingane, overtydde Blackmore ein ven av han, Derek Lawrence, om å vera produsenten for bandet. Dei hadde møttest fleire år tidlegare, då begge jobba for produsenten Joe Meek [33][34] og Lawrence dreiv eit uavhengig produksjonsselskap som spelte inn singlar for utgiving i USA.[25] Lawrence hadde mange kontaktar i USA og var til stades på nokre av sesjonane til Roundabout, og var imponert.[28].

Gjennom Lawrence tok HEC Enterprises kontakt med det nye amerikanske plateselskapet Tetragrammaton Records, som var på utkikk etter eit britisk band å samarbeida med.[35] HEC arrangerte at bandet skulle spela inn nokre demoar for det amerikanske plateselskapet i slutten av mars og byrjinga av april i Trident Studios i London.[25][35] Dei spelte inn to av dei tidlegare utvikla låtane sine, «Hush» og «Help!», og dessutan to nye låtar: «Love Help Me» var allereie utvikla før Evans og Paice vart med,[36] medan «Shadows» raskt vart skriven og arrangert av bandet for desse innspelingane.[35] Lawrence spelte òg demoen av «Help!» for det britiske plateselskapet EMI,[37] som tilbaud ein avtale med bandet.</ref> som tilbaud ein avtale om distribusjon i Europa med underselskapet sitt Parlophone.[35] Alle demoane, med unntak av «Shadows»,[25] vart sendt til Tetragrammaton for godkjenning.[25].

Innspelinga av demoane vart etterfølgd av eit kort promoturné med åtte konsertar i Danmark og Sverige i april og mai,[38] booka som Roundabout av ein ven av Lord.[25] Bandnamnet vart endra på denne tida, etter at Blackmore foreslo tittelen på favorittsongen til bestemora, «Deep Purple» av Peter DeRose.[39] Deep Purple spelte sin første konsert på Vestpoppen - ein klubb på Parkskolen - ein skule og ungdomsklubb i Parkvej 76 i Taastrup i Danmark den 20. april 1968[40] og live-settet bestod av alle dei nye låtane og ein coververrsjon av «Little Girl», opphavleg av John Mayall og Eric Clapton.[13] Då dei kom tilbake til England, stadfesta Tetragrammaton avgjerda om å signera bandet.[41] Dette var redninga, for HEC hadde brukt nesten heile budsjettet sitt på promotering og utstyr.[41][42] Banda flytta til Highleigh Manor, i Balcombe, West Sussex, fordi Deeves Hall ikkje lenger var tilgjengeleg.[13].

Medan bandet var på turné, var det booka studiotid, og laurdag 11. mai 1968 gjekk Deep Purple inn i Pye Studios i ATV House i London.[43] Der, med Lawrence som produsent og Barry Ainsworth som lydteknikar, spelte dei inn det nyleg spelte materialet ved hjelp av ei firespors bandmaskin.[13] Det var vanleg i desse åra, spesielt for debutband, å ha små produksjonsbudsjett, noko som tillét svært avgrensa tid i studio.[44][45] Under desse forholda var det vanskeleg å gjera mange overdubs, og låtane vart spelt inn live i éin eller to opptak.[44][46] «And the Address» og «Hey Joe» vart klipt først, etterfølgd av «Hush» og «Help!» seinare same dag.[42] På søndag vart «Love Help Me», «I'm So Glad» (med eit klassisk forspel med tittelen «Happiness») og «Mandrake Root» spelt inn.[42] Til slutt, måndag 13. mai, vart «[[One More Rain Rain]» spelt inn og albumet var dermed ferdig spelt inn.[42] Lydeffektar henta frå eit BBC-album vart lagt til som overgangar mellom låtane under lydmiksinga, som vart fullført seinare same dag.[43]

Utgiving

endre

Det ferdige albumet vart teken med til representantar for Tetragrammaton i London, som godkjende utgivinga.[47] Etter den endelege godkjenninga vart bandmedlemmene kledde i fasjonable kostyme hos Mr. Fish Emporium, der dei gjorde ein fotografering.[48] Dei ferdige bileta vart sende saman med masterbanda til USA, der Tetragrammaton starta produksjonen og distribusjonen av albumet.[47] Omslagsdesignet av Les Weisbrich skal ha kosta ein halv million dollar.[49]

Singelen «Hush» vart sleppt utanlands i juni 1968, og den vart ein stor suksess som skaffa bandet stor merksemd og nådde 4. plassen på dei amerikanske hitlistene[1] og 2. plassen på dei kanadiske hitlistene.[50] Motviljen til plateselskapet mot å gi ut «Help! » som reklamesingel og i staden satsa på «Hush», viste seg å vera genialt.[47][48] Låten vart distribuert og hypa og spelt på radioar over heile USA, spesielt på vestkysten, og ryet til bandet voks betrakteleg.[47][51] Albumet vart gitt ut i USA i juli 1968 og nådde 24. plassen på Billboard Pop Chart.[52]

«Hush» vart sleppt i Storbritannia i slutten av juli, men han vekte ikkje særleg interesse.[47] I august vart ein opptreden på britisk TV i David Frost Show for å mime låten filma med roadien Mick Angus som vikar for ein utilgjengeleg Blackmore.[53] TV-framferda hjelpte likevel ikkje på salet av singelen i Storbritannia og fekk Parlophone til å utsetja utgivinga av albumet.[47]

Bandet spelte inn nokre radioopptak for radioprogrammet til John Peel, Top Gear på BBC, men elles var England generelt ikkje prioriteten deira.[47] Desse opptaka dukka nyleg opp igjen og er inkludert i samlealbumet BBC Sessions 1968-1970. Shades of Deep Purple vart endeleg sleppt i Storbritannia med eit mykje enklare omslag i september 1968 og gjekk nesten umerkande hen der.[47][54] I eit intervju med magasinet Beat Instrumental reflekterte Jon Lord over kor lite mottakeleg England var for gruppa hans og kor heldige bandet var som fekk kontrakt med eit amerikansk plateselskap som gav Deep Purple «langt større fridom både økonomisk og kunstnarisk» enn dei «nokosinne kunne ha fått med eit britisk selskap», som «som regel ikkje vil bruka tid eller krefter på deg før du er eit etablert namn».[47][55]

I Storbritannia og Europa vart det gitt ut ei mono-pressing av albumet, som ganske enkelt var ei nedfelling av stereomiksen.[47].

Shades of Deep Purple vart gitt ut på nytt mange gonger over heile verda, ofte saman med dei to følgjande albuma som vart spelt inn av Mark I-besetninga.[56] I tillegg til originalutgåvene er den viktigaste versjonen av albumet den ommastra CD-utgåva som EMI gav ut i 2000, og som inneheld tidlegare upubliserte innspelingar frå dei første demoane i april 1968 og frå TV-showopptredenar som bonusspor.[57] Alle låtane vart digitalt ommastra og restaurert av Peter Mew i Abbey Road Studios i London,[57] og lydeffektane som vart brukte som overgangar i originalutgåva vart kutta bort.[58]

Musikalsk stil

endre

Medlemmane i Deep Purple var erfarne musikarar med ulik musikalsk bakgrunn: Lord var utdanna innan klassisk musikk og hadde spelt i jazz- og bluesrockensemble,[59] Blackmore og Simper kom frå studio-arbeid innan poprock,[60] Paice og Evans frå beatband.[23] Ingen var likevel dugande låtskrivarar.[45][61] Den einaste med erfaring i musikalsk komposisjon var Lord,[62] som skreiv arrangementa[45] og mesteparten av musikken til det første albumet, med nokre gitarriff lagt til av Blackmore.[63] Albumet viste potensialet til bandet, men fokuserte ikkje på eit distinkt lydbilete.[44] Tydeleg identifiserbar på albumet er dei musikalske stilartane som utvikla seg i Storbritannia i denne perioden og som påverka dei unge musikarane i Deep Purple,[64] ein miks av psykedelisk rock, progressiv rock, poprock og hardrock,[4][31] sistnemnde mest tydeleg i gitarpartia til Blackmore.[31].

Spor av det tunge soundet som skulle prega produksjonen til Mark II-besetninga til Deep Purple (då Evans og Simper vart erstatta av Gillan og Roger Glover) kan høyrast allereie i opningsinstrumentalen «And the Address» og i «Mandrake Root».[4][31][65] Hovudriffet i sistnemnde er svært likt riffet i songen «Foxy Lady»,[31][65] eit vitnesbyrd om beundringa til Blackmore for Jimi Hendrix.[44][66] Dei andre originalkomposisjonane, balladen «One More Rainy Day» og «Love Help Me», er poprock-låtar som aukar den kommersielle appellen til albumet, men som av kritikarane blir rekna som mindre interessante enn coverlåtane.[31]

Bruken av så mange coverlåtar for å fylla opp albumet var eit vanleg trekk på den tida,[51] på grunn av den korte tida banda hadde til rådvelde for låtskriving og på grunn av dei forhasta produksjonsplanane.[44] Låtane som vart covra på albumet vart alle behandla med nye arrangement for å bli mykje lengre og låta meir storslåtte enn originalane,[31][67] i eit forsøk på å etterlikna det amerikanske rockebandet Vanilla Fudge, som mange Deep Purple-medlemmer beundra.[42][68] «Hush» og «Help! » er tydelege døme på «Vanilla Fudge-stilen med å senka farten på ein låt og blues-a han opp» for å få eit meir psykedelisk lydbilete.[4][69] Sounden til bandet var òg sterkt påverka av klassisk musikk: «I'm So Glad» blir innleidd med «Prelude: Happiness», med eit elektrisk arrangement inspirert av første sats i Nikolaj Rimskij-Korsakov sin symfoniske suite Scheherazade.[70] Coverversjonen av «Hey Joe» vart arrangert ved å setja inn delar frå Miller's Dance, suite no. 2, del 2 av El sombrero de tres picos-balletten av Manuel de Falla, på ein rytme som minner om Boléro av Maurice Ravel.[28][70]

Turné

endre

Liveshowet til Deep Purple var frå starten av svært høglydt og hardrockande[13][40] og scenografien inkluderte stablar av spesialtilpassa lilla vinyl Marshall-forsterkarar og fancy klede.[71] Dualismen mellom det flamboyante gitarspelet til Blackmore, som han hadde finpussa gjennom mange års dagleg øving og eksperimentert med på turnear med Sutch,[16][72] og dei rocka Hammond-soloane til Lord[73] var framleis i støypeskeia, men skulle snart bli ein integrert del av dynamikken til bandet.[74]

Deep Purple debuterte på The Roundhouse Theatre i London den 6. juli 1968, som oppvarmingsband for The Byrds, før The Gun og The Deviants.[71] Framferda vart dårleg motteken av publikum og andre nærverande musikarar, inkludert Mick Jagger.[71][75] Trass i dette heldt bandet fram med å spela live på lokale pubar og festivalar, men vart kaldt mottekne og ignorerte av pressa.[47][76] I eit intervju med Melody Maker forklarte Ian Paice at mangelen på turnear og promotering i England kom av dei låge lønningane dei vart tilbodne og det faktumet at dei hadde svært få dansbare nummer å tiltrekkja seg publikum med.[77] Han understreka at «me gjer eit poeng ut av å åtvara promotører om at me ikkje er ei dansegruppe.»[77].

I påvente av den første USA-turneen sin og med behov for nytt materiale til den amerikanske marknaden og for å styrkja liveshowet, gjekk bandet tilbake i studio med produsenten Derek Lawrence for å spela inn sitt andre album, The Book of Taliesyn, i august 1968[53] Det nye albumet vart spelt inn før utgivinga av Shades of Deep Purple i Storbritannia.

I oktober drog Deep Purple til USA for å starta USA-turneen sin.[38] Suksessen med «Hush» var eit gigantisk løft i Amerika, og frå dei første konsertane fekk dei all den merksemda dei ikkje hadde fått i England.[78] Dei første konsertane var på The Inglewood Forum 18. og 19. oktober 1968, som oppvarming for Cream på avskjedsturneen deira.[79] Eit opptak av desse liveopptredenane vart gitt ut i 2002 med tittelen Inglewood - Live in California. Bandet spelte på mange ulike stader, inkludert festivalar, barar og til og med på TV-showet Playboy After Dark, saman med Hugh Hefner og ein gjeng dansande kvinner.[78].

Låtane på dette albumet vart jamleg framførte av Mark I-besetninga av Deep Purple, men berre «Hush», «Help!» og «Hey Joe» fekk plass i ein avgrensa periode på livekonsertane til Mark II-besetninga i 1969.[80] «Mandrake Root», i ein utvida og hovudsakleg instrumental versjon, var likevel ein fast del av konsertane til Mark II heilt fram til 1972, og dei instrumentale delane av songen overlevde endå lenger og vart lagt til liveversjonar av Machine Head'-innspelinga «Space Truckin». Opningsakkordane til «And the Address» vart brukt inn i Mark II-æraen som ein introduksjon til låten «Speed King».[58] «Hush» vart spelt inn på nytt i 1988[81] og er framleis ein integrert del av konsertane til den noverande formasjonen av bandet.

Mottaking

endre
Meldingar
Karakter
KjeldeKarakter
AllMusic     [31]
Popmatters          [65]
Collector's Guide to Heavy metal6/10[82]

Mottakinga av albumet og bandet i heimlandet var generelt negativ. Sjølv om bandet vart presentert som ei «polert, kommersiell gruppe» i radioopptredenar,[83] gjorde sceneutskeiingane til Deep Purple og suksessen i USA ikkje noko godt inntrykk på det britiske publikummet. The Deviants-frontmannen og seinare journalisten Mick Farren skildra musikken til Deep Purple som «ein langsam og pompøs larm, ein stad mellom dårleg Tsjaikovskij og ein B-52 på veg ut på bombetokt».[74] Dei vart òg kritiserte for å vera for amerikanske[47] og eit «fattigmanns-Vanilla Fudge».[53] Som Brian Connolly i Sweet hugsa det, «dei var så malplasserte at ein syntest synd på dei.»[84]

I USA vart bandet derimot ofte introdusert som «the English Vanilla Fudge»[68], og massiv radiodekning av låtane gav suksess for både albumet og turneen. Ian Paice sa om suksessen i USA kontra mangelen på suksess i heimlandet: «Me har fått skikkeleg eksponering der borte. Amerikanarane veit verkeleg korleis dei skal selja plater.»[77]

Fleire tiår seinare er kritikken av albumet generelt positiv. Bruce Eder i AllMusic meiner at Shades of Deep Purple, trass i nokre manglar, er «eit helvetes bra album» og rosar den «smittande ... moro-ånda» på plata, som har «mykje meir 60-talskjensle enn me er vant til å høyra frå dette bandet».[31] Blogcritics-skribenten David Bowling uttaler at Shades of Deep Purple «var eit kreativt og veldig bra debutalbum», som kombinerer «psykedelisk musikk med hardrock og tidleg progressiv rock til ein behageleg, men usamanhengande heilskap».[4] Popmatters-meldinga av dei tre albuma til Mark I-gruppa meiner dei er «både respektable og konsistente», sjølv om røysta til Evans «kanskje passar betre til heavy pop enn heavy rock».[65] Den kanadiske journalisten Martin Popoff skildra denne tidlege inkarnasjonen av Deep Purple som eit «hard psych-band», meir dedikert til musikken enn andre samtidige og allereie i stand til å skapa «ein lyd som definitivt varsla om ting som kjem til å skje.»[82]

I ein Observer Music Monthly Greatest British Albums-avstemming valde klaverspelaren Rick Wakeman Shades of Deep Purple som den britiske favorittplata si gjennom tidene.[85]

Innhald

endre
Side ein
Nr.TittelLåtskrivar(ar)Lengd
1.«And the Address» (instrumental)Ritchie Blackmore, Jon Lord4:38
2.«Hush»Joe South4:24
3.«One More Rainy Day»Lord, Rod Evans3:40
4.«Prelude: Happiness/I'm So Glad»Blackmore, Evans, Lord, Ian Paice, Nick Simper/Skip James7:19
Side to
Nr.TittelLåtskrivar(ar)Lengd
5.«Mandrake Root»Blackmore, Lord, Evans6:09
6.«Help!»Lennon–McCartney6:01
7.«Love Help Me»Blackmore, Evans3:49
8.«Hey Joe»Billy Roberts7:33
Bonusspor på ommastra CD-utgåve
Nr.TittelLåtskrivar(ar)Lengd
9.«Shadows» (unytta spor)Lord, Evans, Simper, Blackmore3:39
10.«Love Help Me» (instrumentalversjon)Blackmore, Evans3:30
11.«Help» (alternativt opptak)Lennon, McCartney5:24
12.«Hey Joe» (BBC Top Gear-innspeling, 14. januar 1969)Roberts4:06
13.«Hush» (live amerikansk TV, 1968)South3:53

Medverkande

endre

Deep Purple

endre

Produksjon

endre

Salslister

endre
Album
Liste (1968) Plassering
Canada Top Albums/CDs (RPM)[86] 19
US Billboard 200[87] 24

Singlar

Hush

Liste (1968) Plassering
Australian Singles (Kent Music Report)[88] 27
Canada Top Singles (RPM)[50] 2
Sveits (Schweizer Hitparade)[89] 7
US Billboard Hot 100[90] 4

Kjelder

endre
  1. ↑ 1,0 1,1 «Shades of Deep Purple Billboard Singles». Allmusic. Rovi Corporation. Arkivert frå originalen 30. juli 2012. Henta 25. desember 2013. 
  2. ↑ 2,0 2,1 Macan, Edward (1997). Rocking the classics : English progressive rock and the counterculture. Oxford, UK: Oxford University Press. s. 11. ISBN 978-0-19-509887-7. 
  3. ↑ Macan, Edward (1997). Rocking the classics : English progressiv rock and the counterculture. Oxford, UK: Oxford University Press. s. [20]. ISBN 978-0-19-509887-7. 
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 Bowling, David (8. november 2011). «Music Review: Deep Purple - Shades Of Deep Purple». Blogcritics. Henta 25. desember 2013. 
  5. ↑ MacDonald, Ian (2008). Revolution in the Head : the Beatles' Records and the Sixties (3. utg.). New York City: Vintage Books. s. 241–242. ISBN 978-0-09-952679-7. 
  6. ↑ Bogdanov, Vladimir; Woodstra, Chris; Erlewine, Stephen Thomas (2002). All Music Guide to Rock: The Definitive Guide to Rock, Pop, and Soul (3 utg.). Milwaukee, WI: Backbeat Books. s. 1322–1323. ISBN 978-0-87930-653-3. 
  7. ↑ Bogdanov, Vladimir; Woodstra, Chris; Erlewine, Stephen Thomas (2002). All Music Guide to Rock: The Definitive Guide to Rock, Pop, and Soul (3 utg.). Milwaukee, WI: Backbeat Books. s. 29, 1027, 1220. ISBN 978-0-87930-653-3. 
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 Robinson: s.4
  9. ↑ Thompson: s.21
  10. ↑ Thompson: s.24
  11. ↑ Thompson: s.26
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 12,3 12,4 Thompson: s.27
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 13,3 13,4 13,5 13,6 13,7 Robinson, Simon (juli 1983). «Nick Simper Interview from «Darker than Blue», July 1983». Darker than Blue. Nick Simper official website. Henta 15. januar 2014. 
  14. ↑ Bloom: s.97
  15. ↑ Bloom: s.30-38
  16. ↑ 16,0 16,1 Bloom: s.27
  17. ↑ Bloom: s.93-96
  18. ↑ 18,0 18,1 18,2 Thompson: p.28
  19. ↑ Simper, Nick. «Chapter 10 : The Summer of '66». Nick's Story. Nick Simper official website. Henta 14. januar 2014. 
  20. ↑ Thompson: s.14
  21. ↑ 21,0 21,1 21,2 Robinson: p.5
  22. ↑ 22,0 22,1 22,2 Thompson: pp.  29-30
  23. ↑ 23,0 23,1 Thompson: s.17
  24. ↑ Thompson: s.18
  25. ↑ 25,0 25,1 25,2 25,3 25,4 25,5 25,6 25,7 Robinson: p.6
  26. ↑ Bloom: s.  94-96
  27. ↑ Welch, Chris; Hasebe, Koh. «The Story of Deep Purple». Deep Purple: HM Photo Book. London, UK: Omnibus Press. ISBN 978-0-7119-0275-6. 
  28. ↑ 28,0 28,1 28,2 Thompson: p.31
  29. ↑ Webb, Robert (24. januar 2003). «Double Take: 'Hey Joe', Tim Rose / Jimi Hendrix». The Independent. Arkivert frå originalen 24. april 2008. Henta 19. februar 2014. 
  30. ↑ «Shades of Deep Purple» (JPG). EMI. Henta 26. januar 2014. 
  31. ↑ 31,0 31,1 31,2 31,3 31,4 31,5 31,6 31,7 31,8 Eder, Bruce. «Shades of Deep Purple review». Allmusic. Rovi Corporation. Henta 25. desember 2013. 
  32. ↑ «Ritchie Blackmore – Recalls Life with Deep Purple». Guitar.com. Arkivert frå originalen 10. oktober 2014. Henta 15. januar 2014. 
  33. ↑ Bloom: s.32
  34. ↑ Thompson: s. 10-11
  35. ↑ 35,0 35,1 35,2 35,3 Thompson: p.32
  36. ↑ Bloom: s.103
  37. ↑ Bloom: s.104
  38. ↑ 38,0 38,1 «Deep Purple Live Index - search for Mk I (68/69)». Deep Purple Live Index.com. Henta 25. januar 2014. 
  39. ↑ Thompson: p.35
  40. ↑ 40,0 40,1 Bloom: s.108
  41. ↑ 41,0 41,1 Thompson: p.40
  42. ↑ 42,0 42,1 42,2 42,3 42,4 Robinson s.7
  43. ↑ 43,0 43,1 Thompson: p.41
  44. ↑ 44,0 44,1 44,2 44,3 44,4 «Derek Lawrence Interview». Deep-Purple.net. mai 2003. Henta 7. januar 2014. 
  45. ↑ 45,0 45,1 45,2 Anasontzis, George (2010). «Nick Simper». Rockpages.gr. Arkivert frå originalen 30. august 2010. Henta 7. januar 2014. 
  46. ↑ Bloom: s.109
  47. ↑ 47,00 47,01 47,02 47,03 47,04 47,05 47,06 47,07 47,08 47,09 47,10 47,11 Robinson: s.10
  48. ↑ 48,0 48,1 Thompson: s.42
  49. ↑ Thompson: p.59
  50. ↑ 50,0 50,1 "RPM Top Singles." RPM. Library and Archives Canada.
  51. ↑ 51,0 51,1 Bloom: s.115
  52. ↑ «Shades of Deep Purple Billboard Albums». Allmusic. Rovi Corporation. Arkivert frå originalen 30. juli 2012. Henta 25. desember 2013. 
  53. ↑ 53,0 53,1 53,2 Thompson: p.47
  54. ↑ «Album Reviews» (PDF). Record Mirror: 9. 21. september 1968. Henta 15. september 2021. 
  55. ↑ Thompson: s.52
  56. ↑ «Shades of Deep Purple». Deep-Purple.net. Henta 19. februar 2014. 
  57. ↑ 57,0 57,1 Deep Purple (2000). Shades of Deep Purple Remastered (CD-cover). London, UK: EMI 7243 4 98336 23. 
  58. ↑ 58,0 58,1 Browne, David. «Deep Purple: The Early Years». Deep-Purple.net. Henta 21. februar 2014. 
  59. ↑ Thompson: pp. 22-25
  60. ↑ Thompson: pp. 9-15
  61. ↑ Bloom: s.110
  62. ↑ «25 Years of Deep Purple The Battle Rages On .... - Intervju med Jon Lord». Keyboards. januar 1994. Arkivert frå originalen 17. mai 2010. Henta 22. januar 2014. 
  63. ↑ Deep Purple (2002). Classic Album: Deep Purple - The Making of Machine Head (DVD). Eagle Rock Entertainment. Hendinga finn stad ved 1:30. 
  64. ↑ Bloom: s.102
  65. ↑ 65,0 65,1 65,2 65,3 Beaudoin, Jedd (20. oktober 2011). «Deep Purple: Shades of Deep Purple / The Book of Taliesyn / Deep Purple». PopMatters. Henta 25. desember 2013. 
  66. ↑ Crowe, Cameron (juni 1975). «Ritchie Blackmore Confessional». Creem. Henta 8. juli 2023. 
  67. ↑ Thompson: s.34
  68. ↑ 68,0 68,1 Popoff, Martin (25. juli 2008). «DEEP PURPLE - Mk I Bassist Nick Simper: «Ville du gitt opp alt dette, alle pengene, for å gjøre din egen greie?»». Bravewords.com. Brave Words & Bloody Knuckles. Arkivert frå originalen 2. august 2008. Henta 8. juli 2023. 
  69. ↑ Viglione, Joe. «Deep Purple Hush review». Allmusic. Rovi Corporation. Henta 28. desember 2013. 
  70. ↑ 70,0 70,1 Duxbury, Janelle (1985). Rockin' the Classics and Classicizin' the Rock. Santa Barbara, California: Greenwood Publishing Group. ISBN 978-0-313-24605-0. Henta 1. november 2014. 
  71. ↑ 71,0 71,1 71,2 Thompson: pp.  44-45
  72. ↑ Bloom: s.111
  73. ↑ Lalaina, Joe (januar 1989). «Jon Lord's Purple Reign». Modern Keyboard. Henta 22. januar 2014. 
  74. ↑ 74,0 74,1 Thompson: p.45
  75. ↑ Bloom: s.112
  76. ↑ Bloom: s.113
  77. ↑ 77,0 77,1 77,2 Thompson: s.51
  78. ↑ 78,0 78,1 Robinson: p.11
  79. ↑ Smith, Garry. «Inglewood - Live in California». The Highway Star.com. Henta 15. januar 2014. 
  80. ↑ Robinson, Simon (1995). Deep Purple in Rock (CD Booklet). London, UK: EMI 7243 8 3401925. s. 9. 
  81. ↑ Deep Purple. (1988). Nobody's Perfect (CD Booklet). London, UK: Polydor Records 546 128-2. 
  82. ↑ 82,0 82,1 Popoff, Martin (October 2003). The Collector's Guide to Heavy Metal: Volume 1: The Seventies. Burlington, Ontario, Canada: Collector's Guide Publishing. s. 83. ISBN 978-1894959025. 
  83. ↑ Browne, David. «CD Reviews: Deep Purple - BBC Sessions 1968-70». Deep-Purple.net. Henta 14. januar 2014. 
  84. ↑ Thompson: s.46
  85. ↑ «Observer Music Monthly Individual Top Tens – Rick Wakeman». The Observer. Rocklist.net. Henta 25. desember 2013. 
  86. ↑ "Top RPM Albums: Nummer 5825". RPM. Library and Archives Canada.
  87. ↑ "Deep Purple Album & Song Chart History" Billboard 200 for Deep Purple. Prometheus Global Media.
  88. ↑ Kent, David (1993). Australian Chart Book 1970–1992 (illustrated utg.). St Ives, N.S.W.: Australian Chart Book. s. 19. ISBN 0-646-11917-6. 
  89. ↑ "Deep Purple – Heat of the Moment – swisscharts.com". Den sveitsiske singellista. Hung Medien.
  90. ↑ "Purple?f=379&g=Singles Deep Purple Album & Song Chart History" Billboard Hot 100 for Deep Purple. Prometheus Global Media.
Henta frå «https://nn.wikipedia.org/w/index.php?title=Shades_of_Deep_Purple&oldid=3497739»