Too Much Too Soon

Too Much Too Soon Studioalbum av New York Dolls
Språk	engelsk
Utgjeve	10. mai 1974
Innspelt	1974
Studio	A&R (New York)
Sjanger	Hardrock proto-punk glamrock punkrock
Lengd	36:44
Selskap	Mercury
Produsent	Shadow Morton
New York Dolls-kronologi
New York Dolls (1973)	Too Much Too Soon	Lipstick Killers (1981)
Singlar frå Too Much Too Soon
«Stranded in the Jungle» / «Who Are the Mystery Girls?» Utgjeve: July 1974 «(There's Gonna Be A) Showdown» / «Puss 'n' Boots» Utgjeve: September 1974

Too Much Too Soon er det andre studioalbumet til det amerikanske hardrockbandet New York Dolls. Det kom ut 10. mai 1974 på Mercury Records. The Dolls spelte inn albumet tidlegare det året i A&R Studios i New York City med den erfarne produsenten Shadow Morton, som vart henta inn av frontmannen i bandet, David Johansen, etter at dei var misnøgd med innspelinga av det sjølvoppkalla debutalbumet deira frå 1973. Morton hadde vorte skuffa over musikkindustrien, men energien til bandet motiverte han til å ta på seg prosjektet som ei utfordring.

Sjølv om The Dolls likte Morton, produserte dei lite originalt materiale med han. For å fullføra Too Much Too Soon, spelte dei inn eldre songar, i tillegg til at dei spelte inn tidlegare demoar på nytt. Johansen etterlikna forskjellige karakterar medan han song nokre av songane, og Morton nytta mange studiolydeffekter og kvinneleg korvokal i produksjonen sin. For albumet skreiv og spelte hovudgitaristen Johnny Thunders inn «Chatterbox», den første innspelinga der han song solo.

Too Much Too Soon selde dårleg og nådde berre 167. plassen på Billboard 200. Etter ein problemfylt nasjonal turné vart New York Dolls droppa av Mercury og oppløyst nokre år seinare. Albumet fekk positive meldingar frå dei fleste kritikarane, og nokre meinte at produksjonen til Morton framheva den rå lyden i gruppa og gjorde ho til ei betre plate enn deira første. Til liks med debutalbumet deira, vart Too Much Too Soon ei av dei mest populære kultplatene i rocken og har sidan av musikkjournalistar vorte sett på som ein forløpar til punkrocken.

Bakgrunn

The New York Dolls i 1973.

Etter å ha vorte signert av Mercury Records, gav New York Dolls ut det sjølvoppkalla debutalbumet deira i 1973 til dårleg sal. Sjølv om det vart rost av kritikarar, var ikkje bandet nøgd med lyden til produsenten Todd Rundgren ¨på albumet og hadde usemjer med han før dei valde å la han gå. Låtskrivings- og produksjonspartnarane Jerry Leiber og Mike Stoller vart opphavleg henta til å produsera det neste albumet, medan gitaristen i bandet Johnny Thunders ønskte å produsera det sjølv. Leiber og Stoller trekte seg likevel kort tid før innspelinga skulle byrja. Gruppa heldt ei enkelt økt med A&R-sjefen i Mercury, Paul Nelson, i Mediasound Studios i New York City, der dei spelte inn 14 songar, der dei fleste var coverversjonar.

Etter oppmoding frå Leiber og Stoller bad frontmannen David Johansen veteranprodusenten Shadow Morton om å jobba med albumet. Morton var mest kjent for arbeidet sitt med The Shangri-Las, som New York Dolls var fan av, og hadde òg vore Johansen sitt førsteval til å produsera debutalbumet deira. Morton hadde vorte misnøgd med musikkindustrien og ønskte å utfordra seg sjølv ved å produsera andrealbumet til bandet: «The Dolls hadde energi, ein slags disiplinert rarheit. Eg tok dei inn i rommet som ei utfordring. Eg var lei av musikken og forretningane. The Dolls kan absolutt ta deg ut av keisemda.»

Innspeling og produksjon

Med Morton spelte New York Dolls inn Too Much Too Soon i 1974 i A&R Studios i New York City. Albumet vart seinare mastra på Sterling Sound og Masterdisk. I løpet av øktene lét Morton Johansen spela inn vokalen fleire gangar og nytta lydeffektar som gongar, pistolskot og kvinneleg koristar. I ein rapport om framgangen til albumet for Melody Maker, skreiv journalisten Lenny Kaye at dei brukte meir tid enn dei hadde på den første plata si, «hentar inn sporadiske strykarar og horn, etter råd fro Shadow om ikkje å 'slå seg til ro'. Morton og bandet likte kvarandre, då han syntest energien i gruppa i studioet var forfriskande, medan Johansen var glad i Morton og den «lausare» kjensla han gav musikken deira. «Den mannen er heilt upretensiøs», sa Johansen om produsenten. «Han trur ikkje han nokon gong har gjort ein fantastisk ting i livet sitt.»

New York Dolls og Morton produserte lite originalt materiale saman. For å fullføra albumet måtte dei spela inn coverlåtar og spela inn nokre av dei tidlegare demoane til bandet på nytt. «Babylon», «Who Are the Mystery Girls?», «It's Too Late» og «Human Being» vart spelt inn av bandet i mars 1973 som demoar for Mercury før etiketten signerte dei. Dei hadde òg spelt inn demoar av to songar skrivne av gitaristen Sylvain Sylvain, «Teenage News» og «Too Much Too Soon», før dei jobba med Morton, men ingen av dei vart vurderte for albumet. Sylvain sa at han konfronterte Morton om denne avgjerda, og hugsa at han hadde hatt det travelt: «Han var for rask med meg og sa at han berre hadde fått beskjed om å høyra på David Johansen og Johnny Thunders. Han ville ikkje fortelja meg kven som hadde fortalt han det, men det var tydelegvis managerane. Eg berre gjekk ut, det heile gjorde meg galen.»

I følgje journalisten Tony Fletcher ville Morton vore meir produktiv på Too Much Too Soon hadde det ikkje vore for alkoholismen hans og livsstilen til bandmedlemmene – bassisten Arthur Kane var òg alkoholikar, medan Thunders og trommeslagaren Jerry Nolan hadde heroinavhengnad. Robert Christgau meinte at New York Dolls lente seg meir på coverlåtar på dette albumet fordi, «som så mange cocky låtskrivarar, overbelasta David Johansen debuten sin med originalar og fann deretter ut at platepromotering ikkje var ein livsaktivitet som inspirerte til nye songar.» Den engelske forfattaren Clinton Heylin sa at den manglande evna deira til å selja nok plater før kan ha gjort dei motvillige til å skriva originale songar.

Musikk og tekst

Ifølgje magasinet Billboard er Too Much Too Soon nok ei hardrock-plate av New York Dolls, men med meir «sofistikert» produksjon. Musikkjournalist Nina Antonia skreiv at på grunn av den «utembare villskapen» deira, høyrest plata framleis eksentrisk ut trass i Morton sitt forsøk på å «polera» lyden deira, til dømes ved å dempa det elles uraffinerte gitarspelet deira. Albumet inneheld ein cover av The Cadets-hitten «Stranded in the Jungle» frå 1956, Archie Bell-hitten «There's Gonna Be a Showdown» frå 1969 og Sonny Boy Williamson sin «Don't Start Me Talkin'». På dei nye coverlåtene etterliknar Johansen karakterar som stepperen i «(There's Gonna Be A) Showdown» og Charlie Chan i «Bad Detective», som har tekstar som skildrar ei meiningslaus forteljing sett til Kina. På «Stranded in the Jungle» vekslar han mellom ei komisk avvisning og ein liderleg mann på kjærleiksstien. Journalisten Ellen Willis skreiv at, til liks med songen deira «Personality Crisis» frå 1973, indikerer «Stranded in the Jungle» eit tema om «samanstøytande kulturar og dilemmaet med å bevara sin eigenart medan ein når ut til andre».

«Chatterbox» vart skriven og sungen av sologitaristen Johnny Thunders (avbilda i 1979).

For «Babylon» skreiv Johansen teksten som ein hyllest til New York Dolls-fansen frå utanfor New York City: «[Songen] handlar om menneske som bur i Babylon på Long Island i New York, som kjem skarpt kledd inn til byen kvar kveld. Desse menneska må komma seg heim før sola går opp, veit du, som vampyrar som ikkje kan bli fanget av sola.» Eric Weisbard og Craig Marks frå magasinet Spin tolka «Babylon» som ein referanse til den bibelske byen med same namn på grunn av korleis songen framstiller «symbolet på dekadanse som ein fristad». Hovudpersonen i songen dreg frå Babylon til Manhattan, der ho deretter blir tilsett for å jobba i ein massasjesalong.

«It's Too Late» er ein kommentar til nostalgiske motar og viser til skodespelarinna Diana Dors i ein tekst fordømmande til narkotikabruk. I følgje Antonia kritiserer songen likegyldige, dekadente menneske som ikkje kan, som Johansen syng, «parlez New York français». På «Who Are the Mystery Girls?» skjeller han ut dei som misbruker kjærleik, og vil «sparka dei i golvet» og «slå dei som eit strøteppe». «Puss 'n' Boots» er tittelen etter eit illustrert, podo-erotisk magasin som blir seld i bokbutikkar for vaksne. Johansen sa at songen handlar om skofetisjisme. Teksten skildrar motgangar som står overfor hovudpersonen, «Little Rhinestone Target», som prøver å endra namnet sitt i jakta på skofetisjen sin, før musikken blir avslutta med eit skot, ein lydeffekt inspirert av The Olympics-songen «Western Movies» frå 1958. Willis tolka ein feministisk undertekst i songen, og siterte tekstlinjene «sometimes you gotta get away someway / and now you're walkin' just like you're ten feet tall ... I hope you don't get shot for tryin'.»

«Chatterbox» er skriven og sungen av Thunders, som Willis følte «bruker stemma si som eit jamrande instrument» på ein måte som liknar rockesongaren Robert Plant. Songen er første gang Thunders syng solo og syng på ein måte som Weisbard og Marks sa er levert i ein skjelvande, men stolt New York-aksent. Tekstane hans skildrar den aukande frustrasjonen til forteljaren over eit telefonsamband med kryssa leidning med ei kvinne. På «Human Being», ein ode til sjølvrespekt og personleg fridom, introduserer Thunders gitarspelet sitt med ein grovt framført variant av Bill Doggett-songen «Honky Tonk» frå 1956. Johansen vender seg til kritikarar av bandet i songen, og fortel dei at viss dei finn han kritikkverdig, bør dei i staden finna seg sjølv «ei helgen», «ein gut som kjem til å bli det eg ikkje er», og ei «plastdukke med eit nytt lag med maling som kjem til å sitja gjennom galskapen og alltid oppføra seg sjarmerande.»

Tittel og plateomslag

Too Much Too Soon vart kalla opp etter etter biografien om skodespelarinna Diana Barrymore. I følgje musikkjournalisten Jon Savage var tittelen «meir enn gjeldande for The Dolls sjølv» på grunn av alkoholisme og andre problem blant bandmedlemmane, inkludert Thunders sitt heroinbruk og Nolan som hadde fått hepatitt. Ein dedikasjon til Barrymore vart trykt i plateomslaget. For framsida gjekk gruppa bort frå drag-imaget som dei hadde brukt på det første albumet, og som dei hadde utvikla eit rykte for, til fordel for eit falskt konsertbilete. Under fotograferinga heldt Thunders ei dukke i armen som for å slå han mot gitaren for å sjokkere.

Marknadsføring og sal

Albumet vart først gjeve ut 10. mai 1974 i USA. Det vart gjeve ut to doble A-sida 7"-singlar for å marknadsføre albumet - «Stranded in the Jungle» / «Who Are the Mystery Girls?» i ​​juli og «(There's Gonna Be A) Showdown» / «Puss 'n' Boots» i september 1974 - men ingen av dei gjekk inn på singellista. I følgje Antonia demonstrerte dei utvalde singlane korleis The Dolls trengde ein hitsingel og den noverande produsenten deira ønskte å sjå dei oppnå det ved å imøtekomma radiopublikummet med nedtona studioversjonar av songar bandet hadde framført meir røft på konsertane sine. «Stranded in the Jungle» var opphavleg ein røff konsertsong for bandet, og vart produsert av Morton med ein meir polert lyd og feminin vokal; ifølgje popforskaren Nick Talevski, vart det den mest suksessrike singelen til New York Dolls.

Too Much Too Soon var likevel nok ein kommersiell fiasko for New York Dolls, sidan det berre nådde 167. plassen på Billboard 200. Den presterte godt under forventningane til Mercury og selde mindre enn 100 000 eksemplar. Joe Gross skreiv seinare i The New Rolling Stone Album Guide (2004) at forsøket til bandet på å skaffa seg meir speletid på radio ved å verva Morton ikkje fungerte fordi, «med ein slankare lyd, korsong og reinare riff, høyrdest Dolls berre slankare ut».

Då albumet vart utgjeve i Europa i juli, opptredde New York Dolls på Buxtonfestivalen i Derbyshire og Rock Prom-festivalen på Olympia i London. Dei la òg ut på den andre turneen sin i USA, som berre varte i nokre få månader. Han vart skjemt av avlyste show og konfliktar mellom bandmedlemmene som stamma frå den eskalerande avhengnaden deira av alkohol og andre rusmiddel. På grunn av alkoholismen deira klarte dei ikkje å setja opp ei innspelingsøkt for eit planlagt tredje album etter at turneen var avslutta, og i 1975 vart dei droppa av Mercury før dei vart oppløyste nokre år seinare.

Mottaking

Too Much Too Soon fekk positive meldingar frå samtidskritikarar. Dave Marsh melde for Rolling Stone i juni 1974, og hylla New York Dolls som det leiande hardrockbandet i USA og noterte det han følte var Nolan sitt kompetente trommespel, Johansen si evne til å legga djupne til karakterane sine og Thunders innovative gitarspel. Marsh roste spesielt spelet hans på «Chatterbox», og kalla det «ein klassikar», og meinte sjølv dei mest frekke songane høyrdest vellykka ut fordi Morton sin produksjon framheva dei meir uraffinerte musikalske kvalitetane deira. Christgau skreiv for magasinet Creem og sa at den polerte lydgjengjevinga bevarte dei rå kvalitetane til bandet, spesielt når det gjeld vokalen til Johansen og tromminga til Nolan, og noterte at Rundgren «burde skamma seg - Shadow Morton har fått meir ut av The Dolls enn dei kan gje oss på scenen på alle andre enn dei beste kveldane deira.» Robert Hilburn frå Los Angeles Times følte at Too Much Too Soon var eit betre produsert album som beviste at bandet var «the real thing», og kalla det den beste plata av hånleg punkrock sidan Exile on Main St. av Rolling Stones i 1972. I The New Yorker skreiv Ellen Willis at ho lærte å setja meir pris på Too Much Too Soon enn New York Dolls etter å ha sett bandet framføra songar frå det førstnemnde albumet på konsert, spesielt «Human Being» og «Puss 'n' Boots», medan Ron Ross frå Phonograph Record sa at «enkel ironisk sensitivtet» vart uttrykt «langt meir morosamt og tilgjengeleg» her enn på debutalbuma deira. Tom Hull skreiv i ei melding publisert i Overdose og gav albumet A-minus og sa at å rasjonalisera kjærleiken sin til The Dolls er «meiningslaust». I tillegg til å vera «søte», er dei «omtrent det beste hardrockbandet som finst, og i ei tid med smartheit og chic er det veldig bra å sjå», konkluderte Hull.

Nokre kritikarar var kritiske til Too Much Too Soon for det dei følte var ein dårleg innspelt og overprodusert lyd. I ei negativ melding for NME sa Nick Kent at det høyrdest rotete ut og «skaut gjennom med uoppfylt potensiale», medan Circus avviste plata som «kutt etter kutt med irriterande skriking». Det vart likevel kåra til det tiande beste albumet i 1974 i Pazz & Jop, ei årleg undersøking blant amerikanske kritikarar over heile landet, publisert i The Village Voice. Willis, ein av kritikarane som vart spurd, lista ho opp som den femte favorittplata hennar for året. Christgau, skaparen av avstemminga, kåra plata til tredje beste, og på ei tiårsliste for The Village Voice kåra han plata til det fjerde beste albumet på 1970-talet. Los Angeles Times kritikaren Richard Cromelin inkluderte plata på lista si over favorittplater frå tiåret og skreiv at produksjonen til Morton gjorde ho litt betre enn New York Dolls.

Ettermæle

Meldingar
Karakter
Kjelde	Karakter
AllMusic
Blender
Chicago Sun-Times
Christgau's Record Guide	A+
Encyclopedia of Popular Music
The Great Rock Discography	7/10
MusicHound Rock	3/5
The Rolling Stone Album Guide
Spin Alternative Record Guide	9/10
Tom Hull – on the Web	A

Saman med det første albumet til New York Dolls vart Too Much Too Soon ei av dei mest populære kultplatene innan rockemusikk. I følgje AllMusic-redaktøren Stephen Thomas Erlewine var gruppa ein forløpar for punkrocken med deira «frydefulle snusk og omsynslause lydar» på plata, som han sa var pynta med produksjonsdetaljane til Mortons og eksemplifisert av «musikalsk råe og farlege» songar som «Human Being». I 1986 rangerte magasinet Sounds som det 60. beste albumet på lista over dei 100 beste albuma gjennom tidene. Etter at ho vart utgjeven på ny av Mercury i 1987, skreiv Don McLeese frå Chicago Sun-Times at produksjonen til Morton framheva sansen til New York Dolls for humor og vart attgjeven levande på CD. Likevel følte han at Too Much Too Soon vart skjemt av inkonsekvent materiale og vurderte det lågare enn den første plata deira. I ei melding av nyutgjevinga sa Don Waller frå Los Angeles Times at albumet var undervurdert og like mykje ein «umiddelbar klassikar» som New York Dolls.

I 2005 vart Too Much Too Soon ommastra og gjeve ut på nytt av Hip-O Select og Mercury, før Christgau skreiv i Blender at både denne plata og New York Dolls utgjer «ein uvurderleg proto-punk-arv». Han skreiv at sjølv om Johansen sine beste originale songar er på den første plata, har Too Much Too Soon konsekvente knaggar, smarte tekstar og eksepsjonelle coverlåtar, inkludert «to R&B-songar med teatralske potensiale som knapt vart lagt merke til før The Dolls trengde gjennom den heilage essensen deira». Same år kåra rockejournalisten Toby Creswell «Babylon» som ein av tidenes beste songar i boka si 1001 Songs. I Encyclopedia of Popular Music (2006) følte Colin Larkin at problema til bandet med alkohol og andre rusmiddel påverka framferda deira på plata, som han såg på som «ei karismatisk samling av punk/glam-rock-hymner, vanlegvis levert med «dritings» kulheit».

Innhald

Side ein

Nr.	Tittel	Låtskrivar(ar)	Lengd
1.	«Babylon»	David Johansen, Johnny Thunders	3:31
2.	«Stranded in the Jungle»	James Johnson, Ernestine Smith	3:46
3.	«Who Are the Mystery Girls?»	Johansen, Thunders	3:08
4.	«(There's Gonna Be A) Showdown»	Kenny Gamble, Leon Huff	3:38
5.	«It's Too Late»	Johansen, Thunders	4:40

Side to

Nr.	Tittel	Låtskrivar(ar)	Lengd
1.	«Puss 'n' Boots»	Johansen, Sylvain Sylvain	3:06
2.	«Chatterbox»	Thunders	2:25
3.	«Bad Detective»	Keni St. Lewis	3:39
4.	«Don't Start Me Talkin'»	Sonny Boy Williamson II	3:13
5.	«Human Being»	Johansen, Thunders	5:45

Medverkande

Henta frå plateomslaget.

New York Dolls

• David Johansen – vokal, gong
• Arthur «Killer» Kane – bass
• Jerry Nolan – trommer, perkusjon
• Sylvain Sylvain – gitar, piano, vokal
• Johnny Thunders – gitar, vokal

Andre medverkande

• Album Graphics – grafisk oversyn
• Dennis Druzbik – lydteknikar
• Bob Gruen – fotografi
• Gilbert Kong – mastering
• Hans G. Lehmann – fotografi
• Pieter Mazel – fotografi
• Shadow Morton – produsent
• Paul Nelson – A&R
• Dixon Van Winkle – lydteknikar

Kjelder

• Denne artikkelen bygger på «Too Much Too Soon» frå Wikipedia på engelsk, den 12. april 2022.
  • Wikipedia på engelsk oppgav desse kjeldene:
• Anon. (1974a). «Top Album Picks». Billboard (New York) (May 11). Henta 13. februar 2014 – via Google Books. 
• Anon. (1974b). «Inside Track». Billboard (New York) (July 13). Henta 13. februar 2014 – via Google Books. 
• Anon. (1974c). Too Much Too Soon (LP gatefold). New York Dolls. Mercury Records. SRM-1-1001. 
• Anon. (1975). «The 1974 Pazz & Jop Critics Poll». The Village Voice (January 20) (New York). Henta 13. februar 2014. 
• Anon. (2005). Too Much Too Soon (CD liner notes). New York Dolls. Hip-O Select. Mercury Records. B00005027-02. 
• Anon.(a) (n.d.). «Too Much Too Soon». Acclaimed Music. Arkivert frå originalen 5. mars 2016. Henta 27. august 2015. 
• Anon.(b) (n.d.). «New York Dolls - Too Much Too Soon». Arkivert frå originalen 21. juli 2015. Henta 17. juli 2015. 
• Antonia, Nina (2006). Too Much Too Soon: The New York Dolls (3rd utg.). London: Omnibus Press. ISBN 1-84449-984-7. 
• Christgau, Robert (1974). «The Christgau Consumer Guide». Creem (Birmingham) (August). Henta 13. februar 2014. 
• Christgau, Robert (1975). «Pazz & Jop 1974: Dean's List». The Village Voice (January 20) (New York). Henta 13. februar 2014. 
• Christgau, Robert (1979). «Decade Personal Best: '70s». The Village Voice (December 17) (New York). Henta 13. februar 2014. 
• Christgau, Robert (1981). «Consumer Guide '70s: N». Christgau's Record Guide: Rock Albums of the Seventies. New Haven: Ticknor & Fields. ISBN 0-89919-025-1. Henta 8. mars 2019 – via robertchristgau.com. 
• Christgau, Robert (1998). Grown Up All Wrong: 75 Great Rock and Pop Artists from Vaudeville to Techno. Cambridge: Harvard University Press. ISBN 0-674-44318-7. 
• Christgau, Robert (2005). «New York Dolls: 'Too Much Too Soon'». Blender (New York) (October). Henta 13. februar 2014. 
• Creswell, Toby (2005). 1001 Songs: The Great Songs of All Time and the Artists, Stories, and Secrets Behind Them. Melbourne: Hardie Grant Books. ISBN 1-74066-331-4. 
• Cromelin, Richard (1979). «'70s LPs: The Ones That Got Away». Los Angeles Times (December 30). Calendar section. Henta 13. februar 2014. (krev abonnement)
• Erlewine, Stephen Thomas(a) (n.d.). «New York Dolls: Biography». AllMusic. Arkivert frå originalen 10. september 2013. Henta 11. april 2022. 
• Erlewine, Stephen Thomas(b) (n.d.). «Too Much Too Soon – New York Dolls». AllMusic. Arkivert frå originalen 19. oktober 2013. Henta 13. februar 2014. 
• Fletcher, Tony (2009). All Hopped Up and Ready to Go: Music from the Streets of New York 1927–77. New York: W. W. Norton & Company. ISBN 978-0-393-33483-8. 
• Gimarc, George (2005). Punk Diary: The Ultimate Trainspotter's Guide To Underground Rock, 1970–1982. Milwaukee: Hal Leonard Corporation. ISBN 0-87930-848-6. 
• Gross, Joe (2004). «New York Dolls». I Brackett, Nathan; Hoard, Christian. The New Rolling Stone Album Guide (4th utg.). New York: Simon & Schuster. ISBN 0-7432-0169-8. 
• Hermes, Will (2012). Love Goes to Buildings on Fire: Five Years in New York That Changed Music Forever. New York: Macmillan. ISBN 978-0-374-53354-0. 
• Heylin, Clinton (2005). From the Velvets to the Voidoids: The Birth of American Punk Rock. Chicago Review Press. ISBN 1-55652-575-3. 
• Hilburn, Robert (1974). «Touch of Stones in Dolls' Album». Los Angeles Times (May 7). Henta 13. februar 2014. (krev abonnement)
• Hull, Tom (April 1975). «The Rekord Report: Second Card». Overdose. Henta 26. juni 2020 – via tomhull.com. 
• Hull, Tom (n.d.). «Grade List: New York Dolls». Tom Hull – on the Web. Henta 18. juli 2020. 
• Kent, Nick (2007). The Dark Stuff: Selected Writings on Rock Music. London: Faber & Faber. ISBN 978-0-306-81182-1. 
• Knowles, Christopher (2010). The Secret History of Rock 'n' Roll. New York: Viva Editions. ISBN 978-1-57344-405-7. 
• Lake, Kirk (2003). «The New York Dolls». I Buckley, Peter. The Rough Guide to Rock. London: Rough Guides. ISBN 1-85828-457-0. 
• Larkin, Colin (2006). Encyclopedia of Popular Music (4th utg.). Oxford University Press. ISBN 0-19-531373-9. 
• Leszczak, Bob (2014). Encyclopedia of Pop Music Aliases, 1950–2000. Lanham: Rowman & Littlefield. ISBN 978-1-4422-4008-7. 
• Marsh, Dave (1974). «Too Much Too Soon». Rolling Stone (New York) (June 24). Arkivert frå originalen 13. april 2014. Henta 13. februar 2014. 
• McLeese, Don (1988). «Koko Isn't Singing Blues Over Injuries». Chicago Sun-Times (March 28). Henta 13. februar 2014.  (krev abonnement)
• Pilchak, Angela (2005). Contemporary Musikars: Profiles of the People in Music 51. Gale. ISBN 1-4144-0554-5. 
• Savage, Jon (2002). England's Dreaming, Revised Edition: Anarchy, Sex Pistols, Punk Rock, and Beyond (revised utg.). New York: Macmillan. ISBN 0-312-28822-0. 
• Strong, Martin Charles (2004). «New York Dolls». The Great Rock Discography (7th utg.). Canongate U.S. ISBN 1841956155. 
• Talevski, Nick (2010). Rock Obituaries – Knocking On Heaven's Door. London: Omnibus Press. ISBN 978-0-85712-117-2. 
• Waller, Don (1986). «When the N.Y. Dolls Rocked». Los Angeles Times (March 16). Calendar section. Henta 13. februar 2014. (krev abonnement)
• Weisbard, Eric; Marks, Craig (1995). Spin Alternative Record Guide. New York: Vintage Books. ISBN 0-679-75574-8. 
• Wicks, Todd (1996). «New York Dolls». I Graff, Gary. MusicHound Rock: The Essential Album Guide. Visible Ink Press. ISBN 0787610372. 
• Willis, Ellen (1974). «Rock, Etc.». The New Yorker 50 (May 20). 
• Willis, Ellen (2011). Out of the Vinyl Deeps: Ellen Willis on Rock Music. University of Minnesota Press. ISBN 978-0-8166-7282-0.