Abel-teoremet eller Abels teorem er eit matematisk teorem for potensrekkjer som knyter grenseverdien til summen av koeffisientane. Det har namn etter opphavsmannen, den norske matematikaren Niels Henrik Abel.

Teoremet

endre

Teoremet seier at om ein potensserie av reelle tal konvergerer for ein positiv verdi av argumentet til funksjonen, vil definisjonsmengda til ein uniform konvergens minst gå opp til og med dette punktet.[1]

Uttrykt matematisk:

La a = {ai: i ≥ 0} vera ei vilkårleg rekkje av reelle eller komplekse tal, og la   vera potensrekkja med koeffisientane a.

Gå ut frå at rekkja   konvergerer.

Då vil  

I det spesielle tilfellet der alle koeffisientane ai er reelle og ai ≥ 0 for alle i, vil uttrykket over   gjelda også når rekkja   ikkje konvergerer. I dette tilfellet er begge sidene av uttrykket lik +∞.

I ein meir generell versjon av dette teoremet gjeld dette: Viss r er eit tilfeldig reelt tal ulik null og rekkja   konvergerer for dette talet, følgjer det at   om me tolkar grensa for dette uttrykket som ei einsidig grense, frå venstre viss r er positiv og frå høyre viss r er negativ.

Eksempel

endre

La    konvergerer (av konvergenskriteriet for alternerande rekkjer), følgjer

 

La   Igjen følgjer det av konvergenskriteriet for alternerande rekkjer at   konvergerer, og at

 

Bruksområde

endre

Bruken av Abel-teoremet er knytt til at det gjer det mogleg å finna grensa til ei potensrekkje mens argumentet (dvs. z) nærmar seg 1 nedanfrå, sjølv i høve der konvergens radius R, for potensrekkja er lik 1 og ein ikkje kan fastslå om grensa burde vera endeleg eller ikkje. Sjå til dømes binomialrekkjene.

Ga(z) blir kalla den genererande funksjonen for sekvensen a. Abel-teoremet er ofte nyttig ved generering av funksjonar med sekvensar av reelle ikkje-negative verdiar, som sannsynsgenereande funksjonar. Det er særleg nyttig i teorien om Galton-Watson-prosessar.

Bakgrunnsstoff

endre

Kjelder

endre
Fotnotar
  1. Abel's Convergence Theorem ved Wolfram Mathworld