Chinatown av Thin Lizzy
| Chinatown Studioalbum av Thin Lizzy | ||
| Språk | engelsk | |
| Utgjeve | Oktober 1980[1] | |
| Innspelt | April–august 1980 | |
| Studio | Good Earth Studios, London | |
| Sjanger | Hardrock | |
| Lengd | 41:02 | |
| Selskap | Vertigo Mercury (Canada) Warner Bros. (USA) | |
| Produsent | Thin Lizzy and Kit Woolven | |
| Thin Lizzy-kronologi | ||
|---|---|---|
| Black Rose: A Rock Legend (1979) |
Chinatown | Renegade (1981)
|
Chinatown er det tiande studioalbumet til det irske bandet Thin Lizzy, gjeve ut i 1980. Det introduserte gitaristen Snowy White som òg skulle medverka på det neste albumet og dessutan turnera med Thin Lizzy mellom 1980 og 1982. Han erstatta Gary Moore som fast gitarist. White hadde tidlegare jobba med Cliff Richard, Peter Green og Pink Floyd. Chinatown hadde òg med den atten år gamle Darren Wharton på klaverinstrument, og han vart fast medlem av Thin Lizzy seinare same år.
Innspeling
endreEtter å ha rekruttert den nye gitaristen Snowy White like før jul 1979, byrja Thin Lizzy innspelingane i Good Earth Studios for det som skulle bli albumet Chinatown i januar 1980 og avslutta innspelinga av «Dear Miss Lonely Hearts» (skrive saman med Jimmy Bain) i byrjinga av februar. Denne songen vart ikkje vurdert for albumet og vart i staden brukt til debutsoloalbumet til Phil Lynott, Solo in Soho, sjølv om alle musikarane som spelte på songen (og til slutt dukka opp i videoen) var medlemmer av Thin Lizzy.[2] Mellom mars og mai jobba bandet med fleire songar, inkludert «Lady Killer on the Loose», «The Sacred Sweetheart» og tittelsporet «Chinatown», og dei to sistnemnde vart òg framførte live på denne tida, på konsertar i Irland og Skandinavia.[2] Ein annan låt som alt hadde vorte spelt live var «Didn't I», på den nylege Japan-turneen med den mellombelse gitaristen Dave Flett i bandet.[3]
Medprodusent på albumet var Kit Woolven, som var tilsett av den førre produsenten til Thin Lizzy, Tony Visconti. Den nye klaverspelaren Darren Wharton skildra seinare Woolven som ein «veldig hyggjeleg fyr, avslappa, diplomatisk type», og ein «verkeleg bra lydteknikar». Wharton skildra òg korleis Woolven fungerte som ein guide for Lynott når det gjaldt produksjon, snarare enn at nokre av mennene produserte albumet sjølv.[3] Woolven skildra innspelinga som «vanskeleg å gjera» på grunn av tendens Lynott hadde til å finna på idear på staden i staden for å gjennomføra noko forproduksjonsarbeid. Han uttalte òg at dette gjorde det vanskelegare for den nye gitaristen White, som var vann til ein meir regulert arbeidsstil.[3] Bassgitarist Jerome Rimson, som jobba på soloalbumet til Lynott, skildra scena i studio: «Eg såg han [Lynott] spela inn mesteparten av Chinatown-albumet ståande ved mikrofonen og finne på orda medan han stod der. Det var full fest i kontrollrommet.»[4]
Midge Ure hadde spelt live med bandet fram til dette tidspunktet, men forlét bandet etter dei skandinaviske konsertane i april. Bandet møttest igjen på Good Earth for å halda fram arbeidet med albumet, men måtte snart flytta til RAK Studios då dei ikkje fekk meir tid på Good Earth. Det var der bandet møtte den unge klaverspelaren Wharton, som hadde vorte tilrådd til Lynott av ein ven i Manchester. Wharton reiste til London for ei prøvespeling i form av ein laus jam, men bandet var for opptekne med å ferdigstilla «Chinatown», som skulle sleppast som singel i mai. Han kom tilbake veka etter, etter å ha lært seg alt materialet til bandet, og vart tilsette på mellombels basis.[2][3] Det vart spelt inn musikkvideoar for «Chinatown» og den ferdige «Killer on the Loose» omtrent samtidig, utan Wharton. Desse vart regisserte av David Mallet, som bandet hadde jobba med på videoane til det førre albumet Black Rose: A Rock Legend, i Hewitt Studios i London.[2]
Innspelinga vart deretter forseinka av meir turnering, og nokre konsertar vart spelt inn for å skaffa materiale til eit potensielt konsertalbum, sjølv om det meste vart brukt til A- og B-sider og ein EP, Killers Live. I midten av juni returnerte bandet til Good Earth for å fullføra Chinatown, sjølv om det framleis var uklart kva songar som skulle vera med. I juli hadde dei fått ei førebels rekkjefølgje for albumet. Side ein inneheldt «Chinatown», «We Will Be Strong», «Didn't I», «Turn Around» og «Killer on the Loose». Side to bestod av «Hey You, You Got It Made», «Having a Good Time», «Sweetheart», «The Act», «The Story of My Life» og «Sugar Blues».[2]
To av songane som hadde vorte jobba med vart til slutt rekna som ueigna for albumet: «The Act» (òg kjent som «It's Going Wrong») og «The Story of My Life». Førstnemnde vart til slutt spelt inn på nytt og ferdigstilt for det andre soloalbumet til Lynott, The Philip Lynott Album, som «Don't Talk About Me Baby», medan «The Story of My Life» med sologitar av White heldt fram med å vere uferdig.[2] Ein annan song, «Turn Around», som hadde vorte spelt under lydsjekkar før konsertane deira, vart ferdigstilt som «Don't Play Around», og vart brukt som B-sida til singelen «Killer on the Loose» i staden for å bli inkludert på albumet.[2] Eit lydsjekkopptak av songen dukka opp på den utvida versjonen av albumet, gitt ut i 2011. I august, etter å ha bestemt seg for at desse tre songane ikkje skulle vere med, bestemde bandet seg for å redusera talet på spor på albumet i staden for å skriva og spela inn nytt materiale. Den einaste nye songen som vart teken inn på dette tidspunktet var «Genocide (The Killing of the Buffalo)».[2]
Det ferdige albumet opna med «We Will Be Strong», som vart gitt ut i USA som singel, men utan musikkvideo. «Chinatown» følgde, basert på idear frå den nye medlemmen White[2] og ei bassøving vist til Lynott av Brush Shiels,[3] og fullført av heile bandet, med trommeslagaren Brian Downey på basstromme.[3] «Sweetheart» (omdøypt frå «The Sacred Sweetheart») inneheldt klaverinstrument av Wharton, medan «Sugar Blues» var eit anna bandsamarbeid med mange bidrag frå White. Side ein vart avslutta med «Killer on the Loose», som tiltrekte seg merksemd frå pressa midt i dei pågåande drapa og åtaka på kvinner av The Yorkshire Ripper, spesielt då songen vart gitt ut som singel i september.[3] Songen vart ein hit og nådde tiandeplassen på dei britiske hitlistene, sjølv om plateselskapet ikkje klarte å trykkja nok plater til å møta etterspurnaden.[2]
Side to opna med «Having a Good Time», etterfølgd av «Genocide (The Killing of the Buffalo)», som Lynott skreiv med hjelp av Thin Lizzy-designeren Jim Fitzpatrick, som òg designa coveret til albumet. Fitzpatrick bidrog ikkje til tekstane, men hjelpte til med å halda oppe den historiske nøyaktigheita i temaet til Lynott om slaktinga av amerikansk bison på 1800-talet, og effektane det hadde på prærieindianarar. Fitzpatrick var misnøgd med teksten, og Lynott sine tekstar generelt: «Eg følte at [dei] forverra seg frykteleg. Hjernen hans fungerte ikkje så godt som han pleidde å gjera.»[5] «Didn't I» vart fullført med hjelp av Tim Hinkley, som la til pianoparti, og Fiachra Trench, som stod for strykearrangementet. Hinkley hadde tidlegare lagt klaverinstrument til «Running Back» på albumet Jailbreak i 1976, og Trench hadde jobba på Johnny the Fox, òg i 1976, og dessutan Vagabonds of the Western World i 1973. Trench jobba òg på soloalbumet til Lynott, og sa «Didn't I» til slutt «kunne gått begge vegar, Lizzy eller solo».[4] Chinatown vart avslutta med «Hey You», eit samarbeid mellom Lynott og Downey, der tittelen til songen vart forkorta.[2]
Plateomslag
endrePlateomslaget vart designa av den faste kunstnaren til bandet, Jim Fitzpatrick, som teikna mange skisser for Lynott til å godkjenna. Ei av skissene viste ein drake med flammar ut frå han, i ein «kinesisk type pagodestil», som Lynott likte. Fitzpatrick utvikla temaet og fullførte framsida. Det var eit anna stykke i liknande stil på baksida, som Fitzpatrick fullførte og sende direkte til plateselskapet. «Dei elska det ...» sa han seinare. «Eit av mine beste verk. Det er derfor eg vil ha det tilbake, ikkje sant? Viss det nokon gong dukkar opp nokon stad.»[3]
Mottaking
endre| Meldingar | |
|---|---|
| Karakter | |
| Kjelde | Karakter |
| AllMusic |   [6] |
| The Collector's Guide to Heavy Metal | 8/10[7] |
Greg Prato frå AllMusic skildra Chinatown som «skuffande» samanlikna med det førre albumet Black Rose: A Rock Legend, og skulda på fråværet av Gary Moore og produsenten Tony Visconti, og narkotikaproblema til Phil Lynott og Scott Gorham. Prato rosa side éin for å innehalda det beste materialet, inkludert «hymnen» «We Will Be Strong», og «pop-perfeksjonen» i «Sweetheart». Likevel skildra han side to som «for det meste beståande av inkjesigande fyllstoff», sjølv om han meinte at Chinatown «ikkje var deira dårlegaste album».[6] Den kanadiske journalisten Martin Popoff skreiv at «sjølv om det inneheld nokre livlege melodiar, (...) lyrisk og tematisk verkar songane tvungne og altfor aktuelle» og «det generelle kvalitetsnivået under den sjelfulle standarden til Lizzy», med Snowy White «meir som ein dyktig studiomusikar» enn eit nytt bandmedlem.[7]
Gitaristen White skildra seinare albumet som «ganske sterkt», sjølv om det trong meir arbeid. Han var frustrert over det han såg på som bortkasta tid i studio, og uttalte òg at nokre gitaridear han spelte inn medan han venta på bandet seinare vart sletta av Lynott, utan at han hadde lytta til dei.[2] Medprodusent Kit Woolven meinte albumet kunne ha vore meir «rock 'n' roll»: «Det trong ein Robbo eller nokon liknande der inne,» sa han. Woolven skildra òg det aukande rusmisbruket i bandet som eit problem.[2]
Gorham sjølv skildra Chinatown som «eit slags merkeleg album», og nemnde den aukande narkotikabruken hans som ein grunn til at albumet var «eit tøft album å faktisk komma gjennom», og la til at han ikkje hugsar å ha spelt inn noko av materialet. [3] Trommeslagar Brian Downey hugsa: «Det er nokre gode spor på både [Chinatown] og oppfølgjaren Renegade], men låtskrivinga til Phil såg ut til å gleppa litt. Alt presset byrja å ta på han, og medisinane byrja å verka... Av ein eller annan grunn byrja me òg å bli litt umoderne.»[5] Gorham la til: «Me innsåg at på dette tidspunktet vart me faktisk ikkje noko større.»[8]
Innhald
endre| Nr. | Tittel | Låtskrivar(ar) | Lengd |
|---|---|---|---|
| 1. | «We Will Be Strong» | Phil Lynott | 5:11 |
| 2. | «Chinatown» | Brian Downey, Scott Gorham, Lynott, Snowy White | 4:43 |
| 3. | «Sweetheart» | Lynott | 3:29 |
| 4. | «Sugar Blues» | Downey, Gorham, Lynott, White | 4:22 |
| 5. | «Killer on the Loose» | Lynott | 3:55 |
| Nr. | Tittel | Låtskrivar(ar) | Lengd |
|---|---|---|---|
| 6. | «Having a Good Time» | Lynott, White | 4:38 |
| 7. | «Genocide (The Killing of the Buffalo)» | Lynott | 5:06 |
| 8. | «Didn't I» | Lynott | 4:28 |
| 9. | «Hey You» | Downey, Lynott | 5:09 |
Luksusutgåve
endreEi ny ommastra og utvida utgåve av Chinatown vart gitt ut 27. juni 2011. Denne nye utgåva var ei dobbelplate med det originale albumet på plate éin, og bonusmateriale på plate to.
| Nr. | Tittel | Låtskrivar(ar) | Lengd |
|---|---|---|---|
| 1. | «Don't Play Around» (B-side til «Killer on the Loose») | Gorham, Lynott | 3:09 |
| 2. | «We Will Be Strong» (Singelversjon) | 4:10 | |
| 3. | «Sugar Blues» (konsertopptak frå Cork City Hall, 13. april 1980) | 5:39 | |
| 4. | «Whiskey in the Jar» (konsertopptak frå Cork City Hall, 13. april 1980) | traditional | 5:47 |
| 5. | «Are You Ready» (konsertopptak frå RDS Hall, Dublin, Irland, 7. juni 1980) | Gorham, Downey, Brian Robertson, Lynott | 3:10 |
| 6. | «Chinatown» (konsertopptak frå RDS Hall, Dublin, Irland, 7. juni 1980) | 5:06 | |
| 7. | «Got to Give It Up» (konsertopptak frå RDS Hall, Dublin, Irland, 7. juni 1980) | Lynott, Gorham | 6:07 |
| 8. | «Dear Miss Lonely Hearts» (konsertopptak frå RDS Hall, Dublin, Irland, 7. juni 1980) | Jimmy Bain, Lynott | 5:24 |
| 9. | «Killer on the Loose» (konsertopptak frå Hammersmith Odeon, London, 26. november 1981) | 5:39 | |
| 10. | «Chinatown» (edited version) | 3:40 | |
| 11. | «Chinatown» (lydsjekk, Cork, 1980) | 4:50 | |
| 12. | «Don't Play Around» (lydsjekk, Hammersmith Odeon, 1980) | 3:57 | |
| 13. | «Sweetheart» (lydsjekk, Hammersmith Odeon, 1980) | 4:22 | |
| 14. | «Didn't I» (lydsjekk, Cork, 1980) | 5:56 | |
| 15. | «Hey You» (lydsjekk, Cork, 1980) | 6:46 | |
| Total lengd: | 73:42 | ||
- Spor 3 opphavleg gitt ut som B-side på singelen «Chinatown».
- Spor 4 opphavleg gitt ut som B-side på Phil Lynott-singelen «Nineteen».
- Spor 5 og 8 opphavleg gitt ut på Killers Live EP.
- Spor 6-7 opphavleg gitt ut som B-sider på singelen «Killer on the Loose».
- Spor 9 opphavleg inkludert som bonusspor på dobbelt LP- og kassettversjonar av Thunder and Lightning.
- Spor 11-15 tidlegare ikkje gitt ut.
Singlar
endre- Chinatown / Sugar Blues (live) - 16. mai 1980
- «Killer on the Loose» / «Don't Play Around» (Gorham, Lynott) - 9. september 1980.
- Ein dobbel singlepakke vart òg gitt ut, der den andre plata inneheldt «Got to Give It Up» (live) / «Chinatown» (live).
I USA var B-sida «Sugar Blues».
- «We Will Be Strong» / «Sweetheart» (berre i USA).
- «Hey You» / Killer on the Loose" - 6. januar 1981 (berre Tyskland)
Medverkande
endreThin Lizzy
endre- Phil Lynott – bassgitar, klaverinstrument, vokal
- Scott Gorham – gitar, vokal
- Snowy White – gitar
- Brian Downey – trommer, perkusjon
Andre medverkande
endre- Darren Wharton – klaverinstrument, korvokal
- Midge Ure – korvokal på «Chinatown»
- Tim Hinkley – elektrisk piano på «Didn't I»
- Fiachra Trench – strykararrangement på «Didn't I»
Produksjon
endre- Kit Woolven – produsent, lydteknikar
- Gordon Fordyce – assisterande lydteknikar
- Ian Cooper – mastering
Salslister
endre
Albumendre
|
SinglarendreChinatown
|
Salstrofé
endre| Region | Salstrofé | Salstal |
|---|---|---|
| Storbritannia (BPI)[19] | Sølv | 60 000^ |
|
^salstala er basert på sertifiseringa aleine | ||
Kjelder
endre- Denne artikkelen bygger på «Chinatown (Thin Lizzy album)» frå Wikipedia på engelsk, den 25. april 2023.
- Wikipedia på engelsk oppgav desse kjeldene:
- ↑ «chinatown | full Official Chart History | Official Charts Company». Officialcharts.com. Henta 19. oktober 2021.
- ↑ 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 2,10 2,11 2,12 Byrne, Alan (2015). Are You Ready? Thin Lizzy: Album by Album. Soundcheck Books. s. 167–181. ISBN 978-0-9929480-8-5.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 3,6 3,7 3,8 Popoff, Martin (2012). We Will Be Strong: Thin Lizzy 76-81. Power Chord Press. s. 214–230. ISBN 978-0-9811057-7-2.
- ↑ 4,0 4,1 Byrne, Alan (2012). Philip Lynott: Renegade of Thin Lizzy. Mentor Books. s. 101. ISBN 978-1-906623-88-3.
- ↑ 5,0 5,1 Thomson, Graeme (2016). Cowboy Song: The Authorised Biography of Philip Lynott. Constable. s. 288–290. ISBN 978-1-47212-104-2.
- ↑ 6,0 6,1 Prato, Greg. «Thin Lizzy – Chinatown review». AllMusic. Henta 22. juni 2011.
- ↑ 7,0 7,1 Popoff, Martin (1. november 2005). The Collector's Guide to Heavy Metal: Volume 2: The Eighties. Burlington, Ontario, Canada: Collector's Guide Publishing. s. 354. ISBN 978-1-894959-31-5.
- ↑ Byrne, Alan (2004). Thin Lizzy: Soldiers of Fortune. Firefly Publishing. s. 128. ISBN 0 946719 57 8.
- ↑ Kent, David (1993). Australian Chart Book 1970–1992 (illustrated utg.). St Ives, N.S.W.: Australian Chart Book. s. 19. ISBN 0-646-11917-6.
- ↑ "Thin Lizzy – Chinatown". Charts.org.nz. Hung Medien.
- ↑ "Thin Lizzy – Chinatown". Norwegiancharts.com. Hung Medien.
- ↑ "Thin Lizzy – Chinatown". Swedishcharts.com. Hung Medien.
- ↑ "Thin Lizzy | Artist | Official Charts". Den britiske albumlista. The Official Charts Company.
- ↑ "Thin Lizzy Album & Song Chart History" Billboard 200 for Thin Lizzy. Prometheus Global Media. Henta 23. april 2023.
- ↑ "The Irish Charts – Search Results – Chinatown". Irish Singles Chart.
- ↑ "Archive Chart" UK Singles Chart. Official Charts Company.
- ↑ "The Irish Charts – Search Results – Killer on the Loose". Irish Singles Chart.
- ↑ "Archive Chart" UK Singles Chart. Official Charts Company.
- ↑ «British album salstrofé – Thin Lizzy – Chinatown». British Phonographic Industry. Enter Chinatown in the field Search. Select Title in the field Search by. Select album in the field By Format. Click Go