Wikipedia

Dirty Deeds Done Dirt Cheap

Dirty Deeds Done Dirt Cheap
Studioalbum av AC/DC
Språk engelsk
Utgjeve 20. september 1976
Innspelt Desember 1975 til mars 1976
Studio Albert (Sydney)
Sjanger
Lengd 42:24 (Australia)
39:59 (internasjonal)
Selskap
Produsent
AC/DC-kronologi 
High Voltage
(1976) 		Dirty Deeds Done Dirt Cheap Let There Be Rock
(1977)


Singlar frå Dirty Deeds Done Dirt Cheap
  1. «Jailbreak»
    Utgjeve: 14. juni 1976 (Aus)
  2. «Dirty Deeds Done Dirt Cheap»
    Utgjeve: 5. oktober 1976 (Aus)

Dirty Deeds Done Dirt Cheap er det tredje studioalbumet til det australske hardrockbandet AC/DC, opphavleg gjeven ut berre i Europa og Australia i 1976. Albumet vart ikkje gitt ut i USA før i 1981, meir enn eitt år etter Bon Scott døydde. Dette var òg det første albumet til AC/DC i sin heilskap som vart spelt inn med same besetning, i staden for å inkludera minst eitt spor spelt inn med ein annan bassist eller trommeslagar.

Bakgrunn

endre

AC/DC byrja å spela inn Dirty Deeds Done Dirt Cheap i desember 1975 i Albert Studios med Harry Vanda og George Young (eldre bror av gitaristane Malcolm og Angus) som produsentar. I april 1976 drog bandet på sin første turné i Storbritannia, der «It's a Long Way to the Top (If You Wanna Rock 'n' Roll)» vart gitt ut som singel. Ifølgje boka AC/DC: Maximum Rock & Roll reiste Vanda og Young til Storbritannia for å spela inn fleire songar med bandet i Vineland Studios for ein planlagd EP, som til slutt vart skrinlagt. «Carry Me Home» dukka seinare opp i 1977 som ei B-side til «Dog Eat Dog», medan «Dirty Eyes» heldt fram med å vere upublisert og vart seinare omarbeidd til «Whole Lotta Rosie» for Let There Be Rock i 1977. Berre «Love at First Feel» vart brukt til Dirty Deeds, men ikkje til den australske utgåva. Ein song med tittelen «I'm a Rebel» vart òg spelt inn i Maschener Studios, med musikk og tekst skrive av ein annan eldre Young-bror, Alex Young.[1][2] Denne songen vart aldri gitt ut av AC/DC, og ligg i kvelvet til Albert Productions. Det tyske bandet Accept gav han seinare ut som singel, og kalla opp sitt andre album etter songen. High Voltage vart gitt ut i USA i 1976. På grunn av visumproblem og manglande interesse frå Atlantic Records i USA returnerte bandet til Australia for å fullføra sitt tredje album.

Ifølgje AC/DC: Maximum Rock & Roll overtydde Stephen King fleire år seinare bandet om å laga musikken til filmen hans Maximum Overdrive (soundtracket gitt ut som Who Made Who) ved å setja «Ain't No Fun» på platespelaren og syngja med på heile songen linje for linje for å bevisa kor stor fan han var av musikken deira.

Komposisjon

endre

Tittelsporet skulle bli ein av dei mest kjende songane til bandet. Forteljaren inviterer folk som opplever problem til anten å ringja han på 36-24-36, eit faktisk telefonnummer i Australia i 1960-åra (då rett formatert som FM 2436 - 36 omsette til FM på dreiehjulet eller tastaturet), eller besøkja han heime, der han vil utføra diverse usmakelege handlingar for å løysa nemnde problem. Situasjonar der han tilbyr hjelp inkluderer dei som involverer uanstendige rektorar på vidaregåande skular, og signifikante andre som anten er utru eller vedvarande finn feil med partnarane sine. Omgrepet «Dirty Deeds Done Dirt Cheap» er ei hyllest til teikneserien Beany and Cecil, som Angus såg då han var barn. Ein av figurane i teikneserien heitte Dishonest John, og hadde eit visittkort der det stod: «Dirty deeds done dirt cheap. Spesialprisar på søndagar og heilagdagar.» På DVD-en Live on Donington forklarte Malcolm og Angus at konseptet med albumet var å basera det som eit Bogart-aktig mysteriescenario. Dette vart òg støtta av forfattaren Dave Rubin, som uttalte i boka si Inside Rock Guitar: Four Decades of the Greatest Electric Rock Guitarists at Bogart-filmane låg til grunn for albumet.[3]

I 1981, etter at albumet vart gitt ut i USA, laga Norman og Marilyn White frå Libertyville i Illinois eit søksmål på 250 000 dollar i Lake County i Illinois Circuit Court mot Atlantic Records og distributørane deira fordi, hevda dei, telefonnummeret deira var inkludert i songen, noko som resulterte i hundrevis av telefonspøkar. Advokaten deira sa til Chicago Tribune at sifferet 36-24-36 i songen vart etterfølgd av det som for klientane hans høyrdest ut som eit 8-tal, og dermed skapte telefonnummeret til paret.[4]

Ein annan fanfavoritt frå albumet er «Ride On». Atypisk for ein AC/DC-låt, har han ei trist, langsam blueskjensle og Bon Scott skreiv ein reflekterande tekst som han leverte beherska og sjelfullt. Teksten handlar om ein mann som grublar over feila han har gjort i eit forhold medan han drikk. Den har ofte vorte nemnt som ein av dei beste songane til AC/DC.[5][6][7] Låten er òg viktig for gitarsoloen til Angus Young. AC/DC-biografen Murray Engleheart noterer i sine memoarar om bandet frå 2006: «Samla sett var Dirty Deeds Done Dirt Cheap røffare enn T.N.T. og framheva vanskane med å spela inn mellom stadig meir krevjande turnéplikter. Songar som 'Ain't No Fun', 'RIP', 'Jailbreak, og spesielt den einsame resignasjonen i 'Ride On', var nesten karakterstudiar av Bon og hadde ei kjensle av utolmod ... å bryta fri og rett og slett einsemd.» «Ride On» vart spelt inn av det franske bandet Trust på deira sjølvtitulerte debutalbum frå 1979, etter at dei varma opp for AC/DC i Paris hausten 1978. Scott jamma på songen med Trust i Scorpio Sound Studios i London 13. februar 1980, seks dagar før han døydde i same by. Eit opptak av dette dukka seinare opp på piratkopiplata Bon Scott Forever Volume 1. I eit intervju med Anthony O'Grady frå RAM i 1976 uttalte August Scott at «Ride On» var «om ein fyr som blir pissa på av damer ... kan ikkje finna det han vil ha.» I det same «RAM»-intervjuet frå 1976 avslørte Scott at «Squealer» handla om eit seksuelt møte med ei jomfru. På konsertar ville Scott ofte introdusera «Problem Child» som å vera om Angus. «Ain't No Fun (Waiting 'Round to be a Millionaire)» er ein av dei få AC/DC-songane som har banning, med Scott som roper under uttoninga: «Hey Howard, how ya doin' friend, my next door neighbour? Oh yeah, get your fuckin' jumbo jet off my airport». Rytmen i «There's Gonna Be Some Rockin'» er veldig lik den i «The Seventh Son» av Willie Dixon.

Record World sa om «Problem Child» at gruppa «rockar hardt, men med eit sikkert melodisk preg og tilfredsstillande uanstendig gitarspel.»[8]

Internasjonal utgåve

endre

Ei modifisert internasjonal utgåve vart gitt ut på Atlantic 17. desember 1976, sjølv om plateselskapet var misnøgd med vokal og produksjon. (Ifølgje bassist Mark Evans sa bandmanager Michael Browning til han at han gjekk ut frå at Bon Scott ville få sparken som følgje av dette.)[9] Bandet balanserte til og med på randa av å bli droppa. «A&R-avdeling til Atlantic [i USA] sa: 'Me beklagar, men dette albumet held faktisk ikkje mål,'» hugsar Phil Carson, som hadde signert bandet. «Me kjem ikkje til å gi det ut, og me droppar bandet'... Så eg gjekk til Atlantic-sjef Nesuhi (Ertegun) og viste han salstala me hadde fått for High Voltage. Dei var ikkje imponerande, men med tanke på at me berre hadde betalt 25 000 dollar for albumet, var det ikkje så ille... Nesuhi støtta meg, og eg signerte bandet på nytt på det tidspunktet. Eg klarte å få dei inn igjen. Takk Gud.»[10]

Som biografen Murray Engleheart noterer i boka si AC/DC: Maximum Rock & Roll, hadde bandet ikkje eingong turnert i USA enno, ein marknad bandet lengta etter å erobra:

Dei tøffe rockeartistane fekk berre den vesle merksemda dei fekk på radioen fordi dei hadde bygd opp ein fanbase gjennom mange år på vegen. AC/DC hadde ikkje hatt høvet til å samla troppar ved å turnera i USA, og på den tida var det ingen måte noko så rått og forferdeleg som Dirty Deeds skulle komma seg inn på amerikanske radiolister av seg sjølv. Det var eit brutalt enkelt catch-22. Amerikanarar vart sagt å ha problem med å forstå Bon, og viss folka som jobba med bandet ikkje kunne forstå tekstane, korleis skulle stemma hans fungera på dei viktige amerikanske radionettverka?

Etter den amerikanske suksessen med Highway to Hell i slutten av 1979 begynte kopier av albumet å dukke opp som import i USA. Nokre av desse var den opphavlege australske utgåva på Albert Productions, men Atlantic trykte òg den internasjonale versjonen i Australia, og mange av desse vart òg eksporterte til USA. Sterk etterspurnad etter begge versjonane (i kjølvatnet av den endå større suksessen til Back in Black) førte til at den amerikanske avdelinga av Atlantic endeleg godkjende ei offisiell amerikansk utgjeving i mars 1981. Denne gjekk rett inn på tredjeplassen på Billboard-lista.

Utgivinga var likevel òg dårleg tima, med tanke på at AC/DC hadde gjenoppfunne seg sjølv med ein ny songar, Brian Johnson. Bandet jobba med eit nytt album, som til slutt skulle bli For Those About to Rock We Salute You, gitt ut seinare same år; den amerikanske utgivinga av Dirty Deeds vart allment sett på som å skada momentumet for det albumet, som det selde meir enn. Bandet vart tvinga til å leggja til songar frå Dirty Deeds på settlista på den følgjande turneen, noko som òg tok fokuset bort frå det nye albumet.

I boka The Youngs: The Brothers Who Built AC/DC siterar forfattaren Jesse Fink Phil Carson på at utgivinga av Dirty Deeds var «ei av dei mest krasse avgjerdene som nokosinne er tekne av ein plateselskapssjef»,[11] og skulda på A&R-mannen Doug Morris og hans New York City-kohortar:

På den tida var Doug sitt argument reint økonomisk. Back in Black hadde allereie selt over fem millionar eksemplar. På grunn av desse tala fortalde Doug meg at Dirty Deeds ville selja minst 2 millionar. Eg fortalde han at han hadde rett i det, men at det òg ville skapa eit nytt salsplatå for AC/DC...Gud veit kor mange album For Those About to Rock ville ha selt viss Doug hadde venta til det kom ut.[11]

Den internasjonale utgåva hadde store variasjonar frå originalalbumet. «Jailbreak» (som hadde gått forut for LP-utgivinga i Australia og Storbritannia) og «R.I.P. (Rock in Peace)» vart vraka til fordel for «Rocker» (frå det australske albumet T.N.T. frå 1975) og «Love at First Feel». «Jailbreak» vart ikkje gitt ut i USA, Canada og Japan før i oktober 1984 som ein del av den internasjonale EP-en '74 Jailbreak. Ein promosingel, med «Show Business» som B-sida, vart gitt ut til radiostasjonar i USA på den tida. «Love at First Feel» er ein av berre to spor frå internasjonale AC/DC-album som ikkje er tilgjengeleg på det australske albumet til bandet (den andre er «Cold Hearted Man», gitt ut på europeiske pressingar av Powerage); «Love at First Feel» vart likevel gitt ut i Australia som ein singel i januar 1977 med «Problem Child» som B-sida, som toppa Kent Music Report Singles Chart Top 100.[12] Den internasjonale utgåva av Dirty Deeds inneheld òg «Big Balls», ein av dei mest berykta komposisjonane til bandet, der Scott, ein bedragersk smart tekstforfattar, bruker dobbelttydningar ved å bruka ballsal og kostymefest som openberre referansar til sine eigne testiklar. AC/DC hadde vunne ut dette territoriet før på «The Jack» og ville igjen seinare på songar som «Give the Dog a Bone», men «Big Balls» kan vera deira morosamaste forsøk på seksuelle antydningar, sjølv om songen var kontroversiell i si tid og trekte vreide frå nokre kritikarar som forveksla sansen til bandet for humor med rå perversitet. Dirty Deeds Done Dirt Cheap førte òg til fleire AC/DC-opptredenar på det australske TV-programmet Countdown, etter High Voltage og T.N.T.. Desse framferdene inkluderte ei framføring av tittelsporet på albumet, og dessutan ein musikkvideo for «Jailbreak».[13]

To songar på det internasjonale albumet vart redigert frå fullengdeversjonane på det originale australske albumet. I den fulle versjonen av «Dirty Deeds Done Dirt Cheap» vert tittelen sungen fire gonger, frå 3:09, men på den redigerte versjonen høyrest songen berre to gonger. «Ain't No Fun (Waiting Round to Be a Millionaire)» varte 7:29 på det australske albumet, men vart tona ut tidleg til 6:57 på den internasjonale versjonen. Begge desse versjonane i full lengd vart likevel restaurerte på den ommastra Atco Records-utgåva frå 1994 av det internasjonale albumet. Den siste CD-utgåva frå 2003 av Epic Records går tilbake til dei redigerte versjonane, som opphavleg på dei internasjonale vinylutgåvene frå 1976 og 1981. Dei uklipte versjonane av begge låtane vart gitt ut på 2009-boksen Backtrack. På originalversjonen av «Rocker», inkludert på det australske albumet T.N.T., varer songen 2:55 og blir brått kutta ut når gitarriffet når høgdepunktet sitt. Omvendt har alle internasjonale utgåver av Dirty Deeds Done Dirt Cheap-albumet ein litt kortare versjon der songen blir tona ut ved 2:50 før kuttet. «Squealer» ser ut til å vera tretten sekund lengre på den internasjonale versjonen; dette kjem av at den har ein periode med stille på slutten, ettersom det er det siste sporet på plata. «Ride On» har ein forskjell på fire sekund (lengre på den internasjonale versjonen) som ser ut til å komma av eit mindre fartsproblem av, sjølv om den siste gitaren kan høyrast betre på den kortare australske versjonen.[14]

Mottaking

endre
Meldingar
Karakter
KjeldeKarakter
AllMusic     [15]
Blender     [16]
Christgau's Record GuideC+[17]
Classic Rock     [18]
The Encyclopedia of Popular Music     [19]
Rolling Stone     [20]
Spin Alternative Record Guide6/10[21]

Dirty Deeds Done Dirt Cheap har vorte sertifisert 6× platinaplate både i Australia og i USA, og selde minst seks millionar eksemplar, og vart det tredje mest selde albumet av AC/DC i USA etter Highway to Hell (7× platina) og Back in Black (25× platina). Allmusic gir albumet fem av fem stjerner og proklamerer at «det fanga den sydande vondskapen til Bon Scott ... oppmuntra av dei vanvitige riffa til Angus og Malcolm Young» og at det var ei «ekte kjensle av fare på denne plata».[22] Greg Kot i Rolling Stone gir albumet berre tre av fem stjerner, men uttalar: «Gitarane til brørne Angus og Malcolm Young bjeffar på kvarandre, Phil Rudd svingar takten sjølv når han pulveriserer stortromma, og Scott bringar raunch 'n' wail. Temaet er standard rockeopprør; Scott stoppar berre ein gong for å tenkja kort på konsekvensane av den nattlege forfølginga si i 'Ride On'.»

Innhald

endre

Australsk versjon

endre

Alle songar er skrivne av Angus Young, Malcolm Young, and Bon Scott.

Side ein
Nr.TittelLengd
1.«Dirty Deeds Done Dirt Cheap»4:12
2.«Ain't No Fun (Waiting 'Round to Be a Millionaire)»7:31
3.«There's Gonna Be Some Rockin'»3:18
4.«Problem Child»5:47
Side to
Nr.TittelLengd
1.«Squealer»5:15
2.«Big Balls»2:38
3.«R.I.P. (Rock in Peace)»3:35
4.«Ride On»5:54
5.«Jailbreak»4:41

Internasjonal versjon

endre

Alle songar er skrivne av Angus Young, Malcolm Young, and Bon Scott.

Side ein
Nr.TittelLengd
1.«Dirty Deeds Done Dirt Cheap»3:52
2.«Love at First Feel»3:13
3.«Big Balls»2:38
4.«Rocker»2:52
5.«Problem Child»5:47
Side to
Nr.TittelLengd
1.«There's Gonna Be Some Rockin'»3:18
2.«Ain't No Fun (Waiting 'Round to Be a Millionaire)»6:58
3.«Ride On»5:54
4.«Squealer»5:15

Merknader

  • «Dirty Deeds Done Dirt Cheap» vart forkorta frå den opphavlege lengda si på den australske versjonen av albumet for den internasjonale utgåva.
  • «Love at First Feel» var eit nytt spor som ikkje tidlegare var tilgjengeleg i Australia. Han vart seinare gitt ut der som singel.
  • «Big Balls» vart tona ut på den originale internasjonale LP-utgivinga.
  • «Rocker» dukka opphavleg opp på den australske T.N.T. i ein litt lengre versjon utan uttoning.
  • «Problem Child» vart inkludert på den internasjonale utgåve i si opphavlege australske form, medan den internasjonale versjonen av Let There Be Rock inneheldt ein forkorta versjon av songen utan den forlengde avslutninga.
  • «Ain't No Fun (Waiting Round to Be a Millionaire)» vart òg forkorta frå den opphavlege lengda si på den australske versjonen av albumet til den internasjonale utgåva.

Den ommastra internasjonale Atco CD-utgivinga av albumet i 1994 inkluderte dei australske versjonane i full lengd av «Dirty Deeds Done Dirt Cheap», «Big Balls», «Rocker» og «Ain't No Fun (Waiting Round to Be a Millionaire)». Dei vart seinare tilbakeførte til dei forkorta versjonane for Epic sine versjonar av albumet frå 2003 med «Big Balls» igjen i den lengre versjonen sin. Plateboksen frå 2009, Backtrack Deluxe Edition inneheldt dei australske originalversjonane i full lengd av «Dirty Deeds Done Dirt Cheap» og «Ain't No Fun (Waiting Round to Be a Millionaire)», men ikkje «Rocker».

Medverkande

endre

AC/DC

Teknisk

Salslister

endre

Vekeslister

endre
Liste (1976–1978) Plasseringar
Australske album (Kent Music Report)[24] 5
Svenske album (Sverigetopplistan)[25] 50
Liste (1981) Plassering
Newzealandske album (Recorded Music NZ)[26] 20
US Billboard 200[27] 3
Liste (2008) Plassering
Australske album (ARIA)[28] 28

Årslister

endre
Årsliste for Dirt Deeds Done Dirt Cheap
Liste (2002) Plassering
Canadian Metal Albums (Nielsen SoundScan)[29] 90

Salstrofé

endre
Region Salstrofé Salstal
Australia (ARIA)[30]
australsk utgåve 		6× Platina 420 000^
Tyskland (BVMI)[31] Platina 500 000^
Spania(PROMUSICAE)[32] Gull 50 000^
Sveits(IFPI Switzerland)[33] Gull 25 000x
Storbritannia (BPI)[34] Gull 100 000^
USA (RIAA)[35] 6× Platina 6 000 000^

*salstala er basert på sertifiseringa aleine
^salstala er basert på sertifiseringa aleine
xuspesifserte tal er baserte på sertifiseringa aleine

Kjelder

endre
  1. ↑ AC/DC crabsodyinblue.com Arkivert 27. september 2011 ved Wayback Machine.
  2. ↑ «NO NONSENSE AC/DC - I'M A REBEL». Arkivert frå originalen 2. oktober 2002. Henta 20. mai 2023. 
  3. ↑ Rubin, Dave (November 2015). Inside Rock Guitar: Four Decades of the Greatest Electric Rock Guitarists. ISBN 9781495056390. Arkivert frå originalen 18. august 2022. Henta 20. mai 2023. 
  4. ↑ Hirsley, Michael (10. oktober 1981). «'Dirty Deeds' bring suit». Chicago Tribune. s. W3. 
  5. ↑ «Topp 10 Bon Scott AC/DC-sanger». Arkivert frå originalen 9. mai 2015. Henta 20. mai 2023. 
  6. ↑ «Australske hymner: AC/DC - It's a Long Way to the Top (If You Wanna Rock'n'Roll)». The Guardian. 25. mars 2014. Arkivert frå originalen 17. januar 2017. Henta 20. mai 2023. 
  7. ↑ «Readers' Poll: The 10 Best AC/DC Songs». Rolling Stone. 15. oktober 2014. Arkivert frå originalen 18. august 2022. Henta 20. mai 2023. 
  8. ↑ «Single Picks» (PDF). Record World: 46. 8. oktober 1977. Henta 16. februar 2023. 
  9. ↑ Mark Evans Discusses Life In and Out of AC/DC http://ultimateclassicrock.com/ac-dc-mark-evans-interview/ Arkivert 10. mai 2012 ved Wayback Machine.
  10. ↑ Wall, Mick (mai 2012). «Let there be light! La det bli lyd! La det bli rock!». Classic Rock #170: 36. 
  11. ↑ 11,0 11,1 Fink, Jesse (2013). The Youngs: The Brothers Who Built AC/DC. Australia: Ebury. s. 126. ISBN 9781742759791. 
  12. ↑ Kent, David (1993). Australske Chart Book 1970-1992. St Ives, NSW: Australske Chart Book Ltd. ISBN 0-646-11917-6.  Merk: Brukt for australske singel og albumlister frå 1974 til Australske Recording Industry Association (ARIA) oppretta sine eigne lister i midten av 1988. I 1992 tilbakeregnet Kent hitlisteplasseringane for perioden 1970-1974.
  13. ↑ Video Footage and Liner Notes, Family Jewels 2-disc DVD Set 2005
  14. ↑ Saulnier, Jason (30. september 2011). «Mark Evans Interview». Music Legends. Arkivert frå originalen 7. november 2012. Henta 19. mai 2023. 
  15. ↑ Weber, Barry. «Dirty Deeds Done Dirt Cheap». AllMusic. Arkivert frå originalen 18. august 2022. Henta 20. mai 2023. 
  16. ↑ Twist, Carlo. «Dirty Deeds Done Dirt Cheap». Blender. Arkivert frå originalen 13. mai 2009. Henta 6. august 2009. 
  17. ↑ Christgau, Robert (1990). «A». Christgau's Record Guide: The '80s. Pantheon Books. ISBN 0-679-73015-X. Arkivert frå originalen 12. juli 2020. Henta 16. august 2020 – via robertchristgau.com. 
  18. ↑ Rock, Classic (21. august 2017). «AC/DC Dirty Deeds Done Dirt Cheap Album Review». Loudersound. Arkivert frå originalen 29. november 2021. Henta 3. oktober 2019. 
  19. ↑ Larkin, Colin (2007). The Encyclopedia of Popular Music (5th Concise utg.). Storbritannia: Omnibus Press. s. 34. ISBN 978-1-84609-856-7. 
  20. ↑ Kot, Greg (25. februar 2003). «Dirty Deeds Done Dirt Cheap». Rolling Stone. Arkivert frå originalen 6. november 2014. Henta 20. mai 2023. 
  21. ↑ Weisbard, Eric; Marks, Craig (1995). Spin Alternative Record Guide. Vintage Books. ISBN 1841955515. 
  22. ↑ Erlewine, Stephen Thomas. «Dirty Deeds Done Dirt Cheap (internasjonal versjon)». AllMusic. Arkivert frå originalen 18. august 2022. Henta 20. mai 2023. 
  23. ↑ Engleheart, Murray & Arnaud Durieux (2006). AC/DC: Maximum Rock N Roll. s. 142. ISBN 0-7322-8383-3. 
  24. ↑ Kent, David (1993). Australske Chart Book 1970–1992 (illustrated utg.). St Ives, N.S.W.: Australske Chart Book. ISBN 0-646-11917-6. 
  25. ↑ "AC/DC – Dirty Deeds Done Dirt Cheap". Swedishcharts.com. Hung Medien.
  26. ↑ "AC/DC – Dirty Deeds Done Dirt Cheap". Charts.org.nz. Hung Medien.
  27. ↑ "AC-DC Album & Song Chart History" Billboard 200 for AC-DC. Prometheus Global Media.
  28. ↑ "AC/DC – Dirty Deeds Done Dirt Cheap". Australiancharts.com. Hung Medien.
  29. ↑ «Top 100 Metal Albums of 2002». Jam!. Arkivert frå originalen 12. august 2004. Henta 23. mars 2022. 
  30. ↑ «ARIA Charts – Accreditations – 2013 Albums». Australian Recording Industry Association. 
  31. ↑ «Gold-/Platin-Datenbank (AC/DC; 'Dirty Deeds Done Dirt Cheap')» (på tysk). Bundesverband Musikindustrie. 
  32. ↑ Salaverrie, Fernando (September 2005). Sólo éxitos: año a año, 1959–2002 (PDF) (på spansk) (1st utg.). Madrid: Fundación Autor/SGAE. s. 953. ISBN 84-8048-639-2. Arkivert frå originalen (PDF) 29. januar 2021. Henta 23. august 2019. 
  33. ↑ «The Official Swiss Charts and Music Community: Awards (AC/DC; 'Dirty Deeds Done Dirt Cheap')». Hung Medien. 
  34. ↑ «British album salstrofé – AC/DC – Dirty Deeds Done Dirt Cheap». British Phonographic Industry.  Enter Dirty Deeds Done Dirt Cheap in the field Search. Select Title in the field Search by. Select album in the field By Format. Click Go
  35. ↑ «American album salstrofé – AC/DC – Dirty Deeds Done Dirt Cheap». Recording Industry Association of America.  If necessary, click Advanced, then click Format, then select Album, then click SEARCH
Henta frå «https://nn.wikipedia.org/w/index.php?title=Dirty_Deeds_Done_Dirt_Cheap&oldid=3484673»