Nobody's Fools

Nobody's Fools Studioalbum av Slade
Språk	engelsk
Utgjeve	5. mars 1976
Innspelt	Midten av 1975
Studio	The Record Plant i New York
Sjanger	Glamrock
Lengd	42:03
Selskap	Polydor (Storbritannia), Warner Bros. (USA)
Produsent	Chas Chandler
Slade-kronologi
Slade in Flame (1974)	Nobody's Fools	Whatever Happened to Slade (1977)
Singlar frå Nobody's Fools
«In For a Penny» Utgjeve: 14. november 1975 «Let's Call It Quits» Utgjeve: 30. januar 1976 «Nobody's Fool» Utgjeve: 9. april 1976

Nobody's Fools er det sjette studioalbumet til den britiske rockegruppa Slade. Det kom ut i mars 1976 og nådde 14. plassen i Storbritannia. Albumet vart produsert av Chas Chandler.

Musikalsk viste albumet at bandet droppa sine «høglydte» og «rocka» songar, då dei rørde seg mot ein meir «amerikansk» soul/pop-stil. Tasha Thomas vart òg henta inn for å syngje korvokal - det første Slade-albumet med ei kvinne. Britiske fans skulda bandet for å ha selt seg og gløymt fansen sin i Storbritannia, sidan bandet hadde vore i USA det meste av 1975, og prøvde å bryta seg inn på marknaden der. Albumet var det første til Slade (sidan dei slo gjennom) som ikkje nådde topp 10 i Storbritannia, og det første som falt ut av lista etter berre fire veker. Det kom til å bli det siste albumet deira som gjekk inn på den britiske lista før samleplata Slade Smashes!

Bakgrunn

Siden dei slo gjennom i 1971, hadde ikkje Slade klart å oppnå eit stort gjennombrot i USA. I perioden 1972–73 byrja bandet å turnera der som eit skritt mot å prøva og kome seg inn på marknaden der. Ei rekkje amerikanske byar tok positivt i mot Slade, inkludert St. Louis, Philadelphia og New York City. I andre område vart likevel den antemiske, publikumsdominerte framføringa deira teke i mot mindre entusiastisk. I 1975 byrja bandet å føle seg forelda og at dei hadde oppnådd så mykje suksess i Storbritannia og Europa som dei kunne. Slade og manageren deira Chas Chandler bestemte at det neste beste karrieretrinnet var å prøva å knekka Amerika. Bandet gjekk med på å flytta dit og bygga eit rykte som konsertband frå botnen av, akkurat som dei hadde i Storbritannia. Holder sa i 1975: «I løpet av dei siste fem åra då bandet toppa seg, gjorde me fem store turnear i Storbritannia, seks turnear i Europa, to turnear i Australia, to i Japan, vitja USA nokre gangar, laga ein film. Du kan forstå kvifor me følte oss meir enn litt nedslitne. Vi rekna med at me måtte ta ei ny utfordring for å gjenvinna den gamle gnisten.»

Våren 1975 flytta Slade til New York City og gjennom året turnerte bandet konstant, ofte i lag med band som Aerosmith, ZZ Top og Black Sabbath. Slade vart ofte nummer to på plakaten og finpussa konsertane sine, og tok ideen om å spele dyktig på alvor, noko som konsekvent slo godt an hos det amerikanske publikummet. Sjølv om suksessen ikkje vart omsett til amerikansk radiospeling, følte banda seg forbetra og foryngde. Mellom turnar sette Holder og Lea i gang det Holder kalla nokre «seriøse skriveøkter». I midten av 1975 booka bandet seg inn i Record Plant i New York og spelte inn albumet Nobody's Fools. I eit fanklubbintervju frå 1976 snakka Holder om ei innspeling av eit album i Amerika: «Albumet er årsaka til at me drog til USA, ikkje av skattemessige årsaker, folkens! Vi ønska å få nye idear, me følte at me vart litt forelda heime i England.» For albumet henta låtskrivarane Holder og Lea mykje inspirasjon frå å bu i New York City.

Den første singelen frå albumet, «In for a Penny», vart utgjeven i november 1975 og nådde 11. plassen i Storbritannia. Den andre singelen, «Let's Call It Quits» nådde òg 11. plassen i januar 1976. Albumet kom ut i mars og nådde 14. plassen. Ein tredje og siste singel, «Nobody's Fool», braut rekkja til Slade med 17 hitsinglar på rad i april og nådde berre 53. plassen. I Amerika var «Nobody's Fool» den einaste singelen som vart gjeven ut frå albumet, men verken albumet eller singelen gjorde noko utslag på singellista. Når han reflekterte over albumet i eit fanklubbintervju tidleg i 1986, sa Hill: «Nobody's Fools var litt annleis, ikkje sant? Det vart spelt inn i Amerika, men det gjekk ikkje der borte.»

Albumet har vorte kjent for framleis stå fram som «variert og svært underhaldande lytting» og bandet sjølv er framleis stolte av albumet. Både trommeslagaren Don Powell og Holder vurderer det som favoritten deira av Slade-albuma. I eit intervju frå 1987 sa Holder: «Det er det einaste eg verkeleg kan setja meg heime og lytta til frå start til slutt.» I eit intervju frå 1976 sa Lea: «Eg er verkeleg stolt av albumet og trur det er det beste albumet me nokosinne har gjort. Eg har ingen spesiell favorittspor på albumet - eg elskar dei alle. Eg er sikker på at du vil sjå ganske amerikansk innverknad på mange av spora, og me trur på hardt arbeidet me sette inn vil ha utbytte i Amerika.»

Innspeling

I eit fanklubbintervju frå 1976 snakka Holder om innspelinga til albumet: «Me spelte inn albumet i New York, der me brukte omtrent seks veker på det. Me gjorde alt på ein gang, meir eller mindre, me var òg eit eit par dagar i eit LA-studio eit par månader før, berre for å komma i gang med tinga.» For å la bandet laga det Holder skildra som «eit verkeleg førsteklasses album», bestemte bandet seg for å ta litt fri frå turné: «Me bestemte oss for ikkje å skunda oss på albumet, slik me har gjort på tidlegare innspelinga. Me ønsket å få alt akkurat slik me ville ha det. Det var ikkje berre ein «wam bam»-jobb. Me hadde seks veker i studio for å bli betre og betre, så vart spelinga betre, og lyden vart betre, så ja når det gjeld betring er det eit stort skritt framover. Lyden og produksjonen er den beste til no.» Holder snakka om den musikalske påverknaden på albumet: «Du veit at me har vorte påverka av mange ting, spesielt soul. Me brukte nokre farga jenter til korvokal, og eg likte å jobba med dei, det var noko anna for oss, og samtidig gav det meir fylde! Desse jentene har flotte stemmer. Me likte å gjera ulike stilar, som country, funk, rock. Eg meiner at kvart spor har sin eigen spesielle stil.»

Tittel og plateomslag

Bandet bestemte seg for å kalla albumet opp etter songen «Nobody's Fool». Medan dei lytta til sporet ein dag, bestemte bandet seg for å legga ein 's' til 'Fool'. Omslaget til albumet vart laga for å samanfalla med 10-årsjubileet deira, og viste at bandet inntok dei same posisjonane som dei hadde på coveret for albumet Play It Loud frå 1970.

Musikk

Som eit resultat av erfaringane deira i USA presenterer Nobody's Fools ei anna musikalsk retning. Det er skildra som å ha ein «California»-stil av AllMusic, ein sjanger som var populær den gongen frå band som The Eagles, og albumet utforskar forskjellige forskjellige sjangrar. AllMusic sa at «mange av nummera på denne plata er full av med dobro, mandoar og kvinneleg korvokal.» Songane har eit sterkt preg av soul, noko som kjem mest til syne i den kvinnelege korvokalen.

Side ein

Lea såg opphavleg for seg at «Nobody's Fool» skulle vera ein «tjue minutt lang ekstravaganse». Likevel vart bandet seinare samde om å kutta songen til ei meir standard lengd, då det kjendest at det ikkje ville appellera til fanbasen deira. Det vart filma ein musikkvideo til songen i St. Johns Wood Studios i London. «Do The Dirty» vart av AllMusic skildra som ein «fotstampande rockar med ein smak av funk.» Songen blir opna med at ein av dei amerikanske scenearbeidarane til bandet roper «boogie». Bandet heldt ei prøvesynging for å sjå kven som kunne ropa det best.

«Let's Call It Quits» har vorte skildra som å ein «bluesaktig gevinst» og «slank rockerytmar» av Chris Ingham i platenotata til 2007-utgåva av albumet. Etter at det vart ein britisk hit, fekk bandet eit søksmål mot seg av Allen Toussaint, som meinte at songen var lik hans «Play Something Sweet (Brickyard Blues)». Saka vart avgjort utanfor retten med at bandet gav han 50% i royalty som låtskrivar, sjølv om Lea framheldt at han «aldri hadde høyrt Toussaint songen verken før eller sidan». «Pack Up Your Troubles» er ein akustisk basert countrysong med ei «leirbålkjensle». Songen inneheld Paul Prestotino på dobro-gitar. «In For a Penny» er den einaste Slade-songen med trekkspel og har den lengste gitarsoloen av Dave Hill på ein Slade-singel.

Side to

«Get on Up» er eit av dei meir rockebaserte spora på albumet. Han vart ein del av konsertane til Slade og eit konsertopptak kom ut på konsertalbumet deira Slade Alive, Vol. 2. Teksten til «L.A. Jinx» refererer til uflaks bandet såg ut til å li når dei spelte i Los Angeles. Holder sa i eit fanklubbintervju frå 1976: «Noko går alltid gale; utstyret vert øydelagd, me får alle elektriske støyt, og det er alltid ein slags utstyrsfeil - me er alltid uheldige!» «Did Ya Mama Ever Tell Ya» vart av Holder skildra som «ikkje akkurat roots reggae, fleire Wolverhampton-ting!» og siterte det som favorittsporet hans frå albumet rundt tidspunktet for utgivinga.

«Scratch My Back» er ein annan rockesong som minner om «Get on Up». AllMusic skildra songen som «rein Slade, sjølv om arrangementet ikkje passar heilt.» «I'm a Talker» er ein visebasert song, som Ingham skildra som «ein smittande folk-aktig drikkesong». «All the World Is a Stage» har mykje klaverinstrument og avsluttar med lydeffektar med lys latter.

Mottaking

Meldingar
Karakter
Kjelde	Karakter
AllMusic
Cash Box	positiv
Classic Rock	positive
Music Week	positive
New Musical Express	mixed
Record Collector
Record Mirror	positive

Etter utgjevinga følte Record Mirror at albumet «tilbyr mykje variasjon» med «oppsiktsvekkande arrangement», bruk av «kvinnelege korvokalist» og «mykje tempo». New Musical Express skreiv: «... overflatisk er musikken her av rimeleg standard, men det er ikkje mykje djupne. Albumet er eigentleg berre ei samling av hektiske små singlar.» Music Week skildra det som eit «sprekkande album», som viste at Slade hadde «modna» og «spelte betre enn nokosinne». Det amerikanske magasinet Cash Box meinte bandet hadde ei «avslappa haldning» på albumet, og at «rock framleis er til i overflod, men ein finn her like mykje pop-finessar og eit par ekte mjuke augneblink».

AllMusic skreiv: «Nobody's Fools har nokre verkeleg flotte songar på seg, men alt i alt var dette det verste albumet til bandet på det tidspunktet. I utgangspunktet misforstått frå byrjinga prøver Nobody's Fools stadig å frigjera seg frå den undertrykkande produksjonen og arrangementet.» I 2010 såg på Classic Rock albumet «verd å utforska» og skildra det som «overraskande glatt-klingande». Colin Harper frå Record Collector konkluderte med at albumet var «engasjerande eklektisk, om ikkje heilt klassisk.»

Innhald

Alle songar er skrivne av Noddy Holder og Jim Lea.

Side ein

Nr.	Tittel	Lengd
1.	«Nobody's Fool»	4:40
2.	«Do the Dirty»	4:42
3.	«Let's Call It Quits»	3:30
4.	«Pack Up Your Troubles»	3:25
5.	«In for a Penny»	3:35

Side to

Nr.	Tittel	Lengd
6.	«Get on Up»	3:26
7.	«L.A. Jinx»	3:58
8.	«Did Ya Mama Ever Tell Ya»	3:06
9.	«Scratch My Back»	3:06
10.	«I'm a Talker»	3:18
11.	«All the World Is a Stage»	3:57

Bonusspor på Salvo-utgåva frå 2007

Nr.	Tittel	Lengd
12.	«Thanks for the Memory» (1975 singel utan album)	4:34
13.	«Raining In My Champagne» (B-side til «Thanks for the Memory»)	4:12
14.	«Can You Just Imagine» (B-side til «In For a Penny»)	3:32
15.	«When the Chips are Down» (B-side til «Let's Call It Quits»)	4:15

Salslister

Liste (1976)	Plassering
Den svenske albumlista	14
UK Albums Chart	14

Medverkande

Slade

• Noddy Holder - solovokal, rytmegitar
• Dave Hill - sologitar, korvokal
• Jim Lea - bass, korvokal
• Don Powell - trommer

Andre medverkande

• Tasha Thomas - korvokal
• Paul Prestotino - dobro guitar

Teknisk

• Chas Chandler - produsent
• Corky Stasiak, Denis Ferranti, Gabby Gabriel, Gess Young - lydteknikarar
• Ian A. Walker - kunstnarisk leiar
• Gered Mankowitz - fotografi

Kjelder

• Denne artikkelen bygger på «Nobody's Fools» frå Wikipedia på engelsk, den 12. oktober 2021.