Wikipedia

One Man Parade

One Man Parade
Singel av James Taylor
frå albumet One Man Dog
A-side

«One Morning in May» (Europa)

B-side

«Hymn» eller «Nobody But You» (USA)

Utgjeve Februar 1973
Sjanger Folkrock
Lengd 3:10
Selskap Warner Bros.
Låtskrivar(ar) James Taylor
Produsent Peter Asher
James Taylor-kronologi 
«Don't Let Me Be Lonely Tonight»
(1972) 		One Man Parade «Hymn»
(1973)


«One Man Parade» er ein song skriven av James Taylor og først gjeven ut som den første songen på albumet hans One Man Dog i 1972. Han vart òg gjeven ut som den andre singelen frå albumet, og følgde opp topp 20-hiten «Don't Let Me Be Lonely Tonight, etter å ha fått mykje radiospeling som albumspor.[1] Singelen vart gjeve ut to gonger med to ulike B-sider, «Hymn» og «Nobody But You».[2] Han oppnådde ikkje same hitliste-suksess som »Don't Let Me Be Lonely Tonight«, og nådde ein 67. plass på Billboard Hot 100.[3][4] Han hamna òg på Adult Contemporary-lista i Canada og nådde 55. plassen der.[5] I nokre regionar, til dømes i Europa, vart han gjeven ut som B-sida av singelutgivinga av «One Morning in May».

Tekst og musikk endre

Taylor sa at han hadde skrive «One Man Parade» i løpet av året før albumutgivinga, og han hadde byrja å spela han live på konsert så tidleg som hausten 1971.[6][7] Til liks med «Don't Let Me Be Lonely Tonight» vart «One Man Parade» spelt inn på ein berbar innspelingskonsoll heime hos Taylor saman med den nye kona hans Carly Simon i Martha's Vineyard i Massachusetts.[2] Simon, Carole King og Abigale Haness bidrog med harmonivokal, til liks med Taylor sine søsken Alex, Kate og Hugh.[2] Musikkforskeren James Perone høyrer fleire latinmusikk-element i songen, mellom anna i instrumenteringa med congaer, güiro og timbales.[8] Russ Kunkel speler conga på songen, i ein opptreden Taylor-biografen Mark Robowsky skildra som «trippy».[9] Perone finn òg innverknader frå latinsk dansemusikk i måten songen bruker harmonisk og bass-ostinato, og meiner coda-delen liknar på ein montuno-del i visse latinske musikkstykke som bruker ein canto-montuno-struktur.

«One Man Parade» var opphavleg meint å vera tittelsporet på albumet, men Taylor endra albumtittelen «utan nokon spesiell grunn» til One Man Dog, med referanse til hans gjetarhund som er nemnt i songen.[2][10] For Robowsky gir «One Man Parade» temaet for albumet, og kallar det «eit vemodig ønske om å kasta bort tid på dei enklaste gledene, gå tur med ein hund, ausande regn, sjekka ut ei og anna søppelbøtte. »[9] Sjølv om Robowsky kallar songen «livleg» og Taylor sin «mest sorglause til no: han noterer at Taylor undergrev den stemninga med linja «I'm right good at holding on, holding on, holding on».[9] Perone noterer òg at teksten er meir «optimistisk» enn dei fleste Taylor-songar frå denne tida, med songaren som kunngjer at han er klar til å «gå ut på byen». Donald Langis frå L'Evangeline rosa ordspelet i linjene «All I want is a little dog to be walking at my right hand / talking 'bout a one man dog / Nobody's friend but mine.»[11] Langis tolkar hunden som ein metafor for den typen ven Taylor søkjer.[11]

Kritikk endre

Billboard vurderte One Man Parade som ein av Taylors beste songar nokosinne, og sa at han er «full av melodiske overraskingar» og «rare lyriske element».[1] Det noterte òg at sjølv om songen er «rullande», passar han innanfor Taylor sine merkevare av mild popmusikk.[1] Cash Box sa at den «mjuke utflukta skaper ei stemning som radio vil elska», og spådde at han ville kome på topp 10.[12] Rolling Stone-kritikaren Jon Landau rosar korleis songen «startar rett inn og aldri gir seg», og rosar òg vokalprestasjonen til Taylor for å høyrast ut som om han «stod medan han song for aller første gong». [13] Langis meinte han hadde potensial til å bli ein hit.[11] Fleire meldarar rosa konsertversjonane til Taylor av songen tidleg på 1970-talet.[7][14]

«One Man Parade» vart inkludert på samlealbumet Best of James Taylor frå 2003.

Medverkande endre

«Hymn» endre

«Hymn», òg ein song frå One Man Likevel, var B-sida av singelen «One Man Parade» og var òg oppfølgjarsingelen i mars 1973 med «Fanfare» som B-side.[2] Både «Hymn» og «Fanfare» var ein del av ein suite med korte songar på side 2 av albumet.[13] Begge songane vart spelt inn i A&R Studios i New York.[2] Landau vurderte «Hymn» som den beste songen på albumet, og synte til linja «As a man and a woman stand alone in the light/Give us reason to be, like the sun on the sea.»[13] Perone synest songen er «interessant», spesielt med forholdet sitt til livet til Taylor og visse Beatles-innverknader. Perone skildra tre distinkte seksjonar som har tre ulike tema, alle relaterte til menneske som prøver å påverka han: først religiøse fanatikarar, så steina narkotikabrukarar, og til slutt kjærleiken til ei kvinne som verkeleg frigjer sjela hans. Perone påpeikar at kjærleiken til ei kvinne sannsynlegvis refererer til Simon, som han nyleg hadde gifta seg med. Perone finn innverknad frå Beatles ved at han har tematiske likskapar med John Lennon sin siste solosong «God.» Ifølgje Perone «[refererer] både «God» og «Hymn» til stilen til gospelmusikk.» Langis ser på songen som semi-religiøs med linjer som «Let the winter wind blow/Where will we hide when it comes from inside? »[11] Singelen nådde ikkje hitlistene.[2] Billboard skildra «Hymn» som «folkeleg gospelarrangement i beste Taylor-tradisjon, med sterkt piano og stemma til songaren i rampelyset».[15] Cash Box kalla han ein «poporientert singel som var sikker på å få umiddelbar topp 40-aksept over heile landet».[16]

Kjelder endre

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 «Pop Picks». Billboard. 17. februar 1973. s. 59. Henta 6. april 2023. 
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 White, T. (2009). Long Ago And Far Away: James Taylor - His Life And Music. Omnibus Press. s. 210–214, 377. ISBN 9780857120069. 
  3. ↑ «One Man Dog awards». Allmusic. Henta 6. april 2023. 
  4. ↑ «Billboard Hot 100». Billboard. 17. mars 1973. s. 62. Henta 6. april 2023. 
  5. ↑ «RPM Adult Contemporary». Library and Archives Canada. 28. april 1973. Arkivert frå originalen 1. november 2014. Henta 6. april 2023. 
  6. ↑ Werbin, S. (4. januar 1973). «The Rolling Stone Interview: Carly Simon & James Taylor». Rolling Stone. s. 32–42. 
  7. ↑ 7,0 7,1 Tiegel, E. (9. oktober 1971). «Talent in Action». Billboard. s. 46. 
  8. ↑ Perone, James E. (2018). The Words and Music of James Taylor. Praeger. s. 25–26, 29. ISBN 9781440852688. 
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 Robowsky, M. (2016). Sweet Dreams and Flying Machines: The Life and Music of James Taylor. Chicago Review Press. ASIN B01FE6R7J6. 
  10. ↑ White, T. (5. desember 1988). «A Portrait of the Artist». Billboard. s. 18. Henta 6. april 2023. 
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 Langis, D. (22. desember 1972). «James Taylor a la croisee des chemins». L'Evangeline. s. 14. Henta 6. april 2023. 
  12. ↑ «CashBox Record Reviews» (PDF). Cash Box. 17. februar 1973. s. 18. Henta 21. mai 2022. 
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 Landau, J. (18. januar 1973). «One Man Dog». Rolling Stone. Henta 6. april 2023. 
  14. ↑ Rousseau, R. (16. oktober 1971). «Crowd Claps Its Approval for Taylor». Lawrence Journal-World. s. 3. Henta 6. april 2023. 
  15. ↑ «Radio Action and Pick Singles» (PDF). Billboard. 7. april 1973. s. 70. Henta 6. april 2023. 
  16. ↑ «CashBox plateanmeldelser» (PDF). Cash Box. 7. april 1973. s. 20. Henta 21. mai 2022. 
Henta frå «https://nn.wikipedia.org/w/index.php?title=One_Man_Parade&oldid=3479082»