Wikipedia

James Taylor

James Vernon Taylor (fødd 12. mars 1948) er ein USA-amerikansk songar-låtskrivar og gitarist. Han har vunne Grammyprisen seks gonger og vart innlemma i Rock and Roll Hall of Fame i 2000.[3] Han er ein av dei bestseljande artistane gjennom tidene og har selt meir enn 100 millionar plater verda over.[4]

James Taylor

Taylor i mars 2000
Fødd12. mars 1948 (76 år)
FødestadBoston i Massachusetts i USA
FødenamnJames Vernon Taylor
OpphavUSA, Storbritannia
AktivSidan 1966
Sjanger
Instrument
  • Vokal
  • gitar
Tilknytte artistar
Plateselskap
Verka som
  • Songar
  • låtskrivar
  • musikar
MorGertrude Arline Woodard
FarIsaac M. Taylor
Gift medKathryn Walker, Carly Simon, Caroline "Kim" Smedvig
BornSally Taylor, Ben Taylor, Rufus Taylor, Henry Taylor
PrisarNational Medal of Arts, MusiCares Person of the Year, Presidentens fridomsmedalje, Kennedy Center Honors, North Carolina Award for Fine Arts, Rock and Roll Hall of Fame

Taylor fekk gjennombrotet sitt i 1970 med den tredje singelen sin, «Fire and Rain», og hadde den første førsteplassen sin i 1971 med innspelinga si av «You've Got a Friend», skriven av Carole King same året. Hans Greatest Hits frå 1976 selde til diamantplate og har selt 12 millionar eksemplar berre i USA. Etter albumet JT frå 1977 har han behalde eit stort publikum gjennom fleire tiår. Kvart album han gav ut frå 1977 til 2007 selde over 1 million eksemplar. Han fekk ein ny populær periode på slutten av 1990- og 2000-talet, då han spelte inn nokre av dei mest prislønte verka sine (inkludert Hourglass, October Road og Covers). Han oppnådde det nummer éin-albumet sitt i USA i 2015 med innspelinga si Before This World.[5]

Taylor er òg kjend for sine tolkingar, slik som «How Sweet It Is (To Be Loved by You)» og «Handy Man», samt eigne låtar, slik som «Sweet Baby James».[5] Han spelte hovudrolla i Monte Hellman-filmen frå 1971, Two-Lane Blacktop.

Tidlege år endre

James Vernon Taylor vart fødd på Massachusetts General Hospital i Boston den 12. mars 1948. Faren hans, Isaac M. Taylor, arbeidde som lege på sjukehuset[6][7] og kom frå ein velståande familie frå Sørstatane.[6] Taylor har engelsk og skotsk avstamning frå Taylor-familien i området rundt Montrose,[8] der den fyrste er forankra i Massachusetts Bay Colony; forfedrane hans inkluderer Edmund Rice, ein engelsk kolonist som var med på å grunnleggje Sudbury i Massachusetts.[9] Mor hans, Gertrude (fødd Woodard; 1921–2015), studerte song med Marie Sundelius ved New England Conservatory of Music og var ein aspirerande operasongar før ho gifte seg med Isaac i 1946.[6][10] Taylor er yngre bror til musikaren Alex Taylor (1947–1993) og eldre bror til musikarane Kate Taylor (fødd 1949) og Livingston Taylor (fødd 1950).[11] Det yngste syskenbarnet hans, Hugh (fødd 1952), var òg musikar; Hugh forlet etter kvart musikkindustrien og har drive The Outermost Inn, ein bed-and-breakfast i Aquinnah i Massachusetts, saman med kona sidan 1989.[11][12]

I 1951 flytta Taylor og familien hans til Chapel Hill i Nord-Carolina,[13] då Isaac tok jobb som assistentprofessor i medisin ved University of North Carolina School of Medicine.[14] Dei bygde eit hus i området Morgan Creek, ved den noverande Morgan Creek Road, som var tynt folkesett.[15] James sa seinare, «Chapel Hill, Piedmont, dei omkringliggjande åsane, var rolige, rurale, vakre, men stille. Når eg tenker på den raude jorda, forårsaka av den lokale kopargruvedrifta (Den seinare Taylor-songen «Copperline» var ei nostalgisk helsing til det området der Taylor voks opp), i tillegg til årstidene, lukta av ting der nede, så føler eg at oppvekstopplevinga mi var meir eit spørsmål om landskap og klima enn folk.»[15] James gjekk på ein offentleg grunnskule i Chapel Hill.[6] Karrieren til Isaac vart vellykka, men han var ofte borte frå heimen i militærteneste ved Bethesda Naval Hospital i Maryland eller som del av Operation Deep Freeze i Antarktis i 1955 og 1956.[16] Isaac Taylor steg seinare i gradene og vart dekanus ved UNC School of Medicine frå 1964 til 1971.[17] Frå 1953 tilbrakte familien Taylor somrane på Martha's Vineyard.[18]

Taylor tok cellotimar som barn i Nord-Carolina, før han lærte seg å spele gitar i 1960.[19] Gitarstilen hans utvikla seg, inspirert av salmar, julesongar og musikken til Woody Guthrie, og teknikken hans kom frå cellotreninga hans som var retta mot det bassorienterte og frå eksperimentering på tangentane til søstera Kate: «Min stil var ein fingerplukkestil som var meint å vere som på eit piano, som om tommelen min var venstre handa mi, og min første, andre og tredje finger var høgrehanda mi.»[20] Han tilbrakte sommarferiar med familien sin på Martha's Vineyard, der han møtte Danny Kortchmar, ein aspirerande tenåringsgitarist frå Larchmont i New York.[21] Dei byrja å lytte til og spele blues og folkemusikk saman, og Kortchmar meinte at songen til Taylor hadde ei «naturlig kjensle for fraselegging, kvar staving vakker i tid. Eg visste at James hadde den tingen.»[22] Taylor skreiv sin første song på gitar som 14-åring, og han fortsette å lære instrumentet utan problem.[20] Sommaren 1963 spelte han og Kortchmar på kaffibarar rundt Vineyard, kalla «Jamie & Kootch».[23]

I 1961, gjekk Taylor på Milton Academy, ein førebuande internatskule i Massachusetts. Han gjorde det godt det første året, men det andre året følte han seg ukomfortabel i den intense førebuinga til høgare utdanning, trass i at han gjorde det bra fagleg sett.[24] Rektoren på Milton sa seinare at: «James var meir følsam og mindre målretta enn dei fleste elevane på hans tid.» [25] Han reiste heim til North Carolina for å fullføre semesteret på Chapel Hill High School.[24] Der vart han med i eit band skipa av broren Alex kalla The Corsayers (seinare The Fabulous Corsairs), og spelte elektrisk gitar. I 1964 gav dei ut ein singel i Raleigh med James-songen «Cha Cha Blues» på B-sida.[24] Etter å ha mista kontakten med skulevenene sine i Nord-Carolina, returnerte Taylor til Milton for sitt siste år,[24] der han byrja å søke høgare utdanning.[26] Men han følte seg del av eit «liv som [han] ikkje kunne leve», og vart deprimert; han sov 20 timar kvar dag, og karakterane hans kollapsa.[24][27] I slutten av 1965 vart han innlagt på McLean Hospital, ein psykiatrisk klinikk i Belmont i Massachusetts,[24] der han vart behandla med klorpromazin, og der dei organiserte dagane gav han ei kjensle av tid og struktur.[25][27] Då Vietnamkrigen eskalerte, fekk Taylor ein psykologisk avvisning frå Selective Service System då han møtte opp med to kvitkledde assistentar frå McLean og ikkje ville kommunisere.[28] Taylor tok vidaregåande utdanning og fullførte i 1966 frå Arlington School, ein skule tilknytta sjukehuset.[28] Han såg seinare på dei ni månadene han tilbrakte på McLean som «ein livreddar ... som ein benåding eller som ei utsetjing», og både broren Livingston og søstera Kate var seinare pasientar og studentar der også.[27] Når det gjeld dei psykiske helseproblema hans, såg Taylor på dei som medfødde og sa: «Det er ein uatskillelig del av personlegdommen min at eg har dissa kjenslene.»[26]

Karriere endre

1966–1969: Tidleg karriere endre

På oppfordring frå Kortchmar, sjekka Taylor seg sjølv ut av McLean og flytta til New York City for å danne eit band.[28] Dei rekrutterte Joel O'Brien, tidlegare i Kortchmar sitt gamle band King Bees, til å spele trommer, og Taylor sin barndomsven Zachary Wiesner (son til akademikaren Jerome Wiesner) til å spele bass. Etter at Taylor avslo tanken om å gje gruppa sitt eige namn, kalla dei seg for Flying Machine.[25][29] Dei spelte songar som Taylor hadde skrive på og om McLean, slik som «Knocking 'Round the Zoo», «Don't Talk Now» og «The Blues Is Just a Bad Dream».[27][29] I nokre andre songar romantiserte Taylor livet sitt, men han var plaga av sjølvtvil.[30] Sommaren 1966 spelte dei jamleg på den høgt synlege Night Owl Cafe i Greenwich Village, saman med artistar som The Turtles og Lothar and the Hand People.[31]

Taylor knytte til seg ei broket gjeng med folk og begynte å bruke heroin, til Kortchmar si fortviling.[25][31] I ei hastig innspeling i slutten av 1966, spelte bandet inn ein singel, Taylor sin «Night Owl», med hans «Brighten Your Night with My Day» på B-sida.[32] Singelen vart gjeven ut på Jay Gee Records, eit dotterselskap av Jubilee Records, og fekk litt radiospeling i nordaustregionen,[32] men kom ikkje høgare enn 102. plassen på lista over dei mest spelte songane.[33] Andre songar vart òg spelt inn under den same innspelinga, men Jubilee avslo å gje ut eit album.[32] Etter fleire dårlege konsertar utanfor New York, som kulminerte i eit tre vekers opphald på ein mislukka nattklubb i Freeport på Bahamas der dei aldri fekk betalt, gjekk Flying Machine i oppløysing.[32] (Ei britisk gruppe med same namn kom på marknaden i 1969 med hitten «Smile a Little Smile for Me». Innspelingane til bandet frå New York vart seinare gjevne ut i 1971 som James Taylor and the Original Flying Machine.)

Taylor sa seinare om tida i New York: «Eg lærte mykje om musikk, men også for mykje om narkotika.»[30] Faktisk utvikla han ei fullstendig heroinavhengigheit i løpet av Flying Machine-perioden: «Eg datt rett inn i det, sidan det var like lett å bli rusa i Village som å få seg ein drink.»[32] Han hang ut i Washington Square Park, spelte gitar for å halde depresjonen unna, og så fall han i koma, og let rømlingar og kriminelle bu på leiligheita hans.[34] Til slutt vart han utan pengar og forlaten av manageren sin, og ringte desperat ei natt til faren sin. Isaac Taylor flydde til New York, leigde ein bil og køyrde heile natta tilbake til Nord-Carolina med James og eigedelane hans.[34] Taylor brukte seks månader på behandling ein forsiktig rehabilitering. Han trengde også ein operasjon på halsen for å fikse stemmebanda som var skada av for hard synging.[35]

Taylor bestemte seg for å prøve som solomusikar ein annan stad. I slutten av 1967, finansiert av eit lite arvelegat frå familien sin, flytta han til London og budde ulike stader: Notting Hill, Belgravia og Chelsea.[36] Etter å ha spelt inn nokre demoar i Soho, gav venen hans Kortchmar han det neste store gjennombrotet. Kortchmar brukte forhold sitt til King Bees (som ein gong opna for Peter and Gordon) til å knyte kontakten mellom Taylor og Peter Asher. Asher var A&R-sjef for The Beatles sitt nyoppretta plateselskap, Apple Records.[37] Taylor gav eit demoband med songar, inkludert «Something in the Way She Moves», til Asher,[38] som så spelte dette for Paul McCartney og George Harrison i The Beatles. McCartney hugsar sin første reaksjon: «Eg høyrde berre stemma hans og gitaren hans, og eg tenkte at han var fantastisk ... og han kom og spelte live, så det var berre som, 'Wow, han er fantastisk.'»[37] Taylor vart den første ikkje-britiske artisten som vart signert til Apple,[37] og han takka Asher for å ha «opne døra» for songkarrieren hans.[38] Taylor sa om Asher, som seinare vart hans manager: «Eg visste frå første gongen vi møttes at han var den rette personen til å styre karrieren min. Han hadde dette pågangsmotet i blikket som eg aldri hadde sett i nokon før.»

Medan han levde kaotisk på ulike stader med ulike kvinner, skreiv Taylor meir materiale, inkludert «Carolina in My Mind», og øvde med eit nytt backingband.[39] Taylor spelte inn det som skulle bli det første albumet hans frå juli til oktober 1968 i Trident Studios, samtidig som The Beatles spelte inn The White Album. Taylor og Asher samarbeidde tett om albumet, med Asher som produsent og musikarar som Paul McCartney, George Harrison og Nick Drake som gjestemusikarar. Albumet, kalla James Taylor i USA og Carolina in My Mind i Storbritannia, blei gjeven ut i desember 1968, men selde dårleg.[40][41] I februar 1969 byrja Taylor på ein turné med det nyleg gjenforeinte The Beatles og andre artistar i Nord-Amerika i regi av Bill Graham. Han spelte mellom anna på den andre konserten i Madison Square Garden og på Tanglewood, der han spelte på same scene som Joan Baez og Joni Mitchell.[42] På denne tida byrja han å bli kjent som ein av dei nye visesongarane, og han blei omtalt i media som «den nye Dylan».[43] Taylor spelte også på Isle of Wight-festivalen i 1970, der han blei den første artisten som spelte på festivalen.[44]

Under innspelinga fall Taylor tilbake til narkotikamisbruket sitt ved å bruke heroin og metedrin. Han gjennomgjekk fysipton-behandling i eit britisk program, returnerte til New York og vart sjukehusinnlagd der, og så la han seg sjølv inn på Austen Riggs Center i Stockbridge i Massachusetts, som la vekt på kulturelle og historiske faktorar i forsøket på å behandle vanskelege psykiatriske lidingar.[45] I mellomtida gav Apple ut debutalbumet hans, James Taylor, i desember 1968 i Storbritannia og i februar 1969 i USA.[45] Mottakinga frå kritikarane var generelt positive, inkludert ein god omtale i Rolling Stone av Jon Landau, som sa at «dette albumet er som den friskaste lufta eg har inhalert på lenge. Det slår meg ut.» Salgspotensialet til plata leid av at Taylor ikkje hadde høve til å promotere det grunna sjukehusopphaldet hans, og det selde dårleg; «Carolina in My Mind» vart gjeven ut som singel, men gjorde det dårleg på listene i Storbritannia og nådde berre 118. plassen på listene i USA.[45]

I juli 1969 var Taylor hovudattraksjonen seks kveldar på «The Troubadour» i Los Angeles. Den 20. juli opptredde han på Newport Folk Festival som siste artist og vart hylla av tusenvis av fans som vart verande i regnet for å høyre han.[46][47] Kort tid etter braut han både hendene og føtene i ei motorsykkelulukke på Martha's Vineyard og vart tvungen til å slutte å spele i fleire månadar.[48] Men medan han var på betringens veg, heldt han fram å skrive songar og signerte i oktober 1969 ein ny avtale med Warner Bros. Records.[48]

1970–1972: Gjennombrotet endre

Då han var friskmeld, flytta Taylor til California og heldt Asher som sin manager og plateprodusent. I desember 1969 heldt han innspelingssesjonar for sitt andre album der. Albumet vart kalla Sweet Baby James, og med deltaking frå Carole King vart det gjeve ut i februar 1970 og vart gjennombrotet til Taylor både kritisk og salsmessig. Albumet vart løfta av singelen «Fire and Rain», ein song om Taylor si erfaring med å prøve å bryte sin eigen narkotikavane ved å gjennomgå behandling i psykiatriske institusjonar og sjølvmordet til vennen Suzanne Schnerr. Både albumet og singelen nådde tredjeplassen på Billboard-lista, med Sweet Baby James som selde over 1,5 millionar eksemplar det første året[25], og til slutt over 3 millionar berre i USA. Sweet Baby James vart sett på som eit folkrock-meisterverk då det kom ut, eit album som effektivt viste fram Taylor sine talent til det breie publikumet og markerte ei retning han ville ta i følgjande år. Det fekk fleire Grammy Award-nominasjonar, inkludert ein for Årets album. I 2003 vart det lista på 103. plassen på lista til Rolling Stone over dei 500 beste albuma gjennom tidene og med «Fire and Rain» kom på 227. plassen på lista over dei 500 beste songane gjennom tidene hos Rolling Stone i 2004.

I løpet av tida då «Sweet Baby James» vart gitt ut, opptredde Taylor med Dennis Wilson frå The Beach Boys i ein Monte Hellman-film, Two-Lane Blacktop. I oktober 1970 spelte han med Joni Mitchell, Phil Ochs og det kanadiske bandet Chilliwack på ein veldedigheitskonsert i Vancouver som finansierte Greenpeace sine protestar mot atomvåpentestar i 1971 utført av US Atomic Energy Commission på Amchitka i Alaska; denne konserten vart gjeven ut som albumet Amchitka, The 1970 Concert That Launched Greenpeace i 2009. I januar 1971 starta innspelinga av Taylor sitt neste album.

Han spelte på The Johnny Cash Show og song «Sweet Baby James», «Fire and Rain» og «Country Road» den 17. februar 1971. Suksessen hans og tiltrekkinga hans for kvinnelige fans i ulike aldrar vekte stor interesse for han, noko som førte til at han vart omtala som «nyrockens andlet» på framsida av Time-magasinet den 1. mars 1971.[25] Artikkelen samanlikna hans sterke, men melankolske personlegdom med Wuthering Heights' Heathcliff og The Sorrows of Young Werther, og sa: «Taylor sine bruk av elementære bilete - mørke og sollys, referansar til vegar som er reiste og ureiste, til frykt som er sagt og ikkje sagt - når eit nivå av både intimitet og kontrollert kjensle som ein sjeldan oppnår i rein popmusikk.»[25] Ein av forfattarane skildra utsjånaden hans som «ein cowboy-Jesus», til dette svarte Taylor seinare: «Eg trudde eg prøvde å sjå ut som George Harrison.»[49]

I april 1971 vart Mud Slide Slim and the Blue Horizon gjeve ut, og fekk god kritikk. Albumet inneheldt den største hitten til Taylor i USA, ein versjon av Carole King sin nye «You've Got a Friend» (med korvokal av Joni Mitchell), som nådde toppen av Billboard Hot 100 i slutten av juli. Oppfølgjaren, «Long Ago and Far Away», gjorde òg det bra på hitlistene, og nådde fjerdeplassen på Billboard si liste over vaksen samtidsmusikk. Sjølve albumet nådde andreplassen på albumlistene, noko som var Taylor si høgste plassering fram til utgjevinga av albumet hans i 2015, Before This World, som gjekk til topps og slo Taylor Swift. I starten av 1972 vann Taylor sin første Grammy-pris i kategorien Beste mannlige popsong, for «You've Got a Friend». King vann òg Song of the Year for same song under same seremoni. Albumet har selt 2,5 millionar eksemplar i USA.

I november 1972 vart Taylor sitt fjerde album, One Man Dog, gitt ut. Dette var eit konseptalbum hovudsakleg spelt inn i heimestudioet hans, og det inkluderte gjesteopptredenar frå Linda Ronstadt saman med Carole King, Carly Simon og John McLaughlin. Albumet bestod av atten korte musikkstykke sett saman. Mottakinga var generelt lunken, og trass i at det nådde Topp 10 på Billboard si albumliste, var det samla salstalet skuffande. Singelen «Don't Let Me Be Lonely Tonight» nådde 14. plassen på Hot 100-lista, og oppfølgjaren «One Man Parade» nådde så vidt Topp 75. Nesten samstundes gifte Taylor seg med songaren og låtskrivar-kollegaen Carly Simon den 3. november i ein liten seremoni i leilegheita hennar på Murray Hill på Manhattan.[50] Ein fest etter ein Taylor-konsert på Radio City Music Hall vart forvandla til eit stort bryllaupsselskap, og ekteskapet mellom Simon og Taylor skulle få mykje merksemd frå media dei påfølgjande åra.[50] Dei fekk to born, Sarah Maria «Sally» Taylor, fødd 7. januar 1974, og Benjamin Simon «Ben» Taylor, fødd 22. januar 1977.[51] I løpet av ekteskapet gjesta paret kvarandre sine album og hadde to hit-singlar som duettpartnarar: ein versjon av Inez & Charlie Foxx sin «Mockingbird» og ein versjon av The Everly Brothers sin «Devoted to You».

1973–1976: Opp- og nedturar endre

I det meste av 1973 nytta Taylor tida si som gift mann, og gjekk ikkje tilbake til innspelingar før januar 1974, då innspelingane for hans femte album starta. Walking Man vart gitt ut i juni, og hadde gjesteopptredenar av Paul og Linda McCartney og gitaristen David Spinozza. Albumet var ein kritisk og kommersiell fiasko, og var hans første album som ikkje nådde Topp 5 sidan han signerte med Warner. Det fekk dårleg kritikk og selde berre 300 000 eksemplar i USA. Tittelsporet klarte ikkje å kome på Topp 100.

Likevel gjekk det artistiske hellet for James Taylor opp att i 1975 då albumet Gorilla, som selde til gullplate, nådde sjetteplassen på albumlista og gav han ein av hans største hit-singlar, ein coverversjon av Marvin Gaye sin «How Sweet It Is (To Be Loved by You)», med kona Carly på korvokal. Singelen nådde femteplassen i Amerika og gjekk til topps i Canada. På Billboard si liste over vaksen samtidsmusikk nådde songen også toppen, og oppfølgjaren «Mexico», med gjesteopptreden av Crosby & Nash, nådde også Topp 5 på den lista. Gorilla var eit godt mottatt album som viste fram Taylor si elektriske, lettare side som var tydeleg på Walking Man. Det var kanskje ein meir samanhengande og friskare James Taylor, med songar som «Mexico», «Wandering» og «Angry Blues». Albumet inkluderte òg ein song om dottera hans Sally, «Sarah Maria».

Gorilla vart følgd i 1976 av In the Pocket , Taylors siste studioalbum som vart gitt ut under Warner Bros. Records . Albumet fann han med mange kollegaer og venner, inkludert Art Garfunkel , David Crosby , Bonnie Raitt og Stevie Wonder (som skreiv ein song saman med Taylor og bidrog med ein munnspillsolo). Eit melodisk album, det vart framheva med singelen " Shower the People ", ein varig song som trefte nr. 1 på Adult Contemporary-lista og nådde 22 på poplistene. Albumet vart likevel ikkje godt mottatt, og nådde nr. 16 og vart kritiserte, spesielt av Rolling Stone . Likevel, i lommenble sertifisert gull.

Med slutten av Taylors kontrakt med Warner, i november, gav plateselskapet ut Greatest Hits , albumet som omfatta det meste av dei beste verka hans mellom 1970 og 1976. Med tida vart det hans mest selde album nokosinne. Ho vart sertifisert 11× Platinum i USA, fekk ein diamantsertifisering av RIAA , og selde til slutt nærare 20 millionar eksemplar over heile verda.

Gorilla vart etterfølgt av In the Pocket i 1976, Taylor sitt siste studioalbum som vart gitt ut under Warner Bros. Records. Albumet fann han saman med mange kollegaer og vener, inkludert Art Garfunkel, David Crosby, Bonnie Raitt og Stevie Wonder (som skreiv ein song saman med Taylor og bidrog med munnspelsolo). Det var eit melodisk album og vart framheva av singelen «Shower the People», ein vedvarande song som nådde toppen av Adult Contemporary-lista og nådde nummer 22 på Pop-lista. Men albumet vart ikkje godt motteke, og nådde berre 16. plassen, og vart særleg kritisert av Rolling Stone. Likevel selde In The Pocket til gullplate.

Då kontrakten mellom Taylor og Warner gjekk ut i Warner, gav selskapet ut Greatest Hits, albumet som bestod av det meste av hans beste arbeid mellom 1970 og 1976. Etter kvart vart det hans bestseljande album nokon gong. Det vart sertifisert til 11× platinaplate i USA, og fekk ei diamantplate frå RIAA, og selde til slutt nærare 20 millionar eksemplar over heile verda.

1977–1981: Columbia Records og vidare suksess endre

I 1977 signerte Taylor med Columbia Records . Mellom mars og april spelte han raskt inn det første albumet sitt for etiketten. JT , utgitt i juni, gav Taylor dei beste meldingane sine sidan Sweet Baby James , og tente ein Grammy-nominasjon for Årets album i 1978. Peter Herbst frå Rolling Stone var spesielt positiv til albumet, som han skreiv om i 11. august 1977. problem, " JT er det minst stive og det desidert mest varierte albumet Taylor har gjort. Det er ikkje meint å kritisera Taylors tidlegare innsats ... Men det er hyggeleg å høyra at han høyrest så sunn ut." [51] JT nådde nr. 4 på Billboardog selde meir enn 3 millionar eksemplar i USA åleine. Albumets Triple Platinum-status knyter det til Sweet Baby James som Taylors mest selde studioalbum gjennom tidene. Han vart driven fram av det vellykka coveret til Jimmy Jones og Otis Blackwells " Handy Ein ", som nådde nr. 1 på Billboards Adult Contemporary-diagram og nådde nr. 4 på Hot 100, og gav Taylor nok ein Grammy Award for Beste mannlege popvokalopptreden for coverversjonen hans . Songen toppa òg dei kanadiske hitlistene. Suksessen til albumet dreiv utgivinga av ytterlegare to singlar; up-tempo popen " Your Smiling Face", ein varig livefavoritt, nådde den amerikanske toppen 20; " Honey Don't Leave LA ", som Danny Kortchmar skreiv og komponerte for Taylor, naut likevel ikkje mykje suksess, og nådde berre nr. 61.

Tilbake i fremste rekke av populærmusikk, gjesta Taylor med Paul Simon på Art Garfunkel si innspeling av ein coverversjon av Sam Cooke sin «Wonderful World», som nådde Topp 20 i USA og toppa AC-listene tidleg i 1978. Etter å ha jobba kort på Broadway, tok han eitt års pause, og kom tilbake sommaren 1979 med det platina-lønte albumet Flag, som inneheldt ein Topp 30-versjon av Gerry Goffin og Carole King sin «Up on the Roof». (To songar frå Flag, «Millworker» og «Brother Trucker», vart nytta i PBS-produksjonen av musikalen basert på Studs Terkel si faktabok Working, som Terkel sjølv var programleiar for. Taylor sjølv spelte i produksjonen som ein lastebilsjåfør, og framførte «Brother Trucker» i rolla.) Taylor gjesta også konserten No Nukes i Madison Square Garden, der han gjorde ei minneverdig framføring av «Mockingbird» med kona si, Carly. Konserten vart gjeven ut både som albumet No Nukes og filmen No Nukes.

Den 7. desember 1980 hadde Taylor eit møte med Mark David Chapman som skulle myrda John Lennon berre éin dag seinare. Taylor sa til BBC i 2010: «Fyren hadde liksom festa meg til veggen og glitteret av manisk sveitte og snakka nokon freak om kva han skulle gjera og tinga hans med korleis John var interessert, og han skulle ta kontakt med John Lennon. Og det var surrealistisk å faktisk ha kontakt med fyren 24 timar før han skaut John." Neste natt høyrde Taylor, som budde i ein bygning ved sida av Lennon, at attentatet skjedde. Taylor kommenterte: "Eg høyrde han skyta - fem, akkurat så raskt som du kunne trykka på avtrekkaren, omtrent fem eksplosjonar." [52]

I mars 1981 gav Taylor ut albumet Dad Loves His Work viss tema gjaldt forholdet hans til faren, kursen hans forfedrar hadde tatt, og effekten han og Simon hadde på kvarandre. [53] Albumet var nok ein Platinum-suksess, og nådde nr. 10 og gav Taylors siste verkelege hitsingel i ein duett med JD Souther , " Her Town Too ", som nådde nr. 5 på Adult Contemporary-lista og nr. 11 på lista. Billboard Hot 100

Den 7. desember 1980 hadde Taylor ein konfrontasjon med Mark David Chapman, som dagen etterpå skulle myrde John Lennon. Taylor fortalte BBC i 2010: «Han hadde på ein måte pressa meg opp mot veggen og glitra av manisk svette, og snakka om noko galematias om kva han skulle gjere, og greisa si om kor interessert han var i John, og at han skulle kontakte John Lennon. Det var surrealistisk å faktisk ha kontakt med han 24 timar før han skaut John.» Neste kveld høyrde Taylor, som budde i ein bygning vegg-i-vegg med Lennon, drapet skje. Taylor kommenterte: «Eg høyrde han skyte – fem, så fort som du kunne trykke avtrekkaren, om lag fem smell.»[52]

I mars 1981 gav Taylor ut albumet Dad Loves His Work, der temaene handla om forholdet hans til faren, kursen forfedrene hans hadde teke og påverknaden han og Simon hadde på kvarandre.[53] Albumet vart nok ein platinasuksess, nådde 10. plassen på albumlista og gav Taylor sin siste skikkelege hitlåt i ein duett med J.D. Souther, «Her Town Too», som nådde femteplassen på Adult Contemporary-lista og 11. plassen på Billboard Hot 100.

1981–1996: Vanskelege tider og ein ny start endre

Simon kunngjorde at ho separerte seg frå Taylor i september 1981, og sa: «Våre behov er ulike; det verkar umogleg å bli verande saman», og skilsmissa deira vart endeleg i 1983.[54] Deira oppbrot vart høgt profilert.[55] På denne tida budde Taylor på West End Avenue i Manhattan, og var på eit metadonprogram for å bli kvitt narkotikamisbruket sitt.[56] Over ein periode på fire månader frå og med september 1983, som delvis vart utløyst av dødsfalla til vennene hans John Belushi og Dennis Wilson, og delvis av ønsket om å bli ein betre far for borna sine Sally og Ben, slutta han med metadon og overvann heroinavhengigheita si.[56]

Taylor hadde tankar om å pensjonere seg då han spelte på Rock in Rio-festivalen i Rio de Janeiro i januar 1985.[57] Han vart oppmuntra av det nye demokratiet i Brasil på den tida, oppstemd av den positive responsen han fekk frå det store publikumet og andre musikarar, og musikalsk inspirert av lyden og eigenskapane i brasiliansk musikk.[58] «Eg hadde ... gått ganske djupt ned i ein narkotikavane, ekteskapet mitt med Carly hadde gått i oppløysing, og eg hadde eigentleg vore deprimert og viljelaus ei stund», minnest han i 1995: «Eg var kommen lågt ned. Eg vart beden om å dra til Rio de Janeiro for å spele på denne festivalen der nede. Vi sette saman bandet og drog ned, og det var berre ein fantastisk respons. Eg spelte for 300 000 menneske. Dei visste ikkje berre om musikken min, men dei visste ting om han og var interesserte i sider ved han som til då berre hadde interessert meg. Å få den typen validering akkurat då var verkeleg det eg trong. Det hjelpte meg å komme på beina att.»[59]

Songen «Only a Dream in Rio» vart skriven til minne om den kvelden, med linjer som «Eg var der den dagen sjølv og hjartet mitt vakna til live igjen.»[58] Albumet frå oktober 1985, That's Why I'm Here, som songen kom frå, starta ein serie med studioopptak som, om enn lengre frå kvarandre enn tidlegare innspelingar, viste ein meir jamn kvalitet og færre coverlåtar, med unntak av songen «Everyday» av Buddy Holly, som nådde 61. plassen som singel. På songen «Only One» vart korvokalen framført av duoen Joni Mitchell og Don Henley.[60]

Taylor sine neste album var delvis vellykka; i 1988 gav han ut Never Die Young, med hiten «Never Die Young», og i 1991 fekk han suksess med det platinaseljande New Moon Shine som gav han populære songar som den melankolske «Copperline» og den glade «(I've Got to) Stop Thinkin' About That», begge hit-singlar på vaksen samtidsradio. På slutten av 1980-talet byrja han å turnere jamleg, særleg i amfiteater på sommaren. Dei seinare konsertane hans har songar frå heile karrieren og er prega av dei dugande musikarane i bandet og korsongarane. Albumet Live frå 1993, som bestod av to plater, fanga opp dette og har mange høgdepunkt, inkludert Arnold McCuller sine diskantar i slutten av «Shower the People» og «I Will Follow». Han gav røysta si i episoden «Deep Space Homer» i The Simpsons, og dukka seinare opp i serien då familien la saman eit puslespel med andletet hans som den manglande siste brikka. I 1995 spelte Taylor rolla som Herren i Randy Newman's Faust.

1997 til i dag: Comeback endre

I 1997, seks år etter hans siste studioalbum, gav Taylor ut Hourglass, eit introspektivt album som gav han den beste kritikken på nesten tjue år. Albumet fokuserte mykje på den vanskelege fortida og familien til Taylor. «Jump Up Behind Me» heidra faren hans som redda han etter The Flying Machine-dagane, og den lange køyreturen frå New York City tilbake til heimen hans i Chapel Hill.[61] «Enough To Be on Your Way» var inspirert av det alkoholrelaterte dødsfallet til broren Alex tidlegare på tiåret.[62] Temaene vart også inspirert av skilsmissa til Taylor og Walker, som fann stad i 1996.[63] Rolling Stone Magazine fann ut at «eit av temaene på dette albumet er vantru», medan Taylor fortalte magasinet at det var «andaktssongar for agnostikarar».[64] Kritikarar omfamna dei mørke temaene på albumet, og Hourglass var ein kommersiell suksess, nådde niandeplassen på Billboard 200 (Taylors første topp 10-album på seksten år) og gav òg ein stor hit på vaksen samtidsmusikk-lista med «Little More Time With You». Albumet gav Taylor hans første Grammy sidan JT, då han vart heidra med Beste popalbum i 1998.

Mellom to samleplater kom Taylor sitt platina-sertifiserte «October Road» i 2002 til eit imøtekomande publikum. Det inkluderte ei rekkje stille instrumentale akkompagnement og passasjar. Samla sett fann ein Taylor i ein meir fredfull sinnstilstand. I staden for å møte ei krise no, sa Taylor i eit intervju at «Eg trudde eg hadde passert midtpunktet av livet mitt då eg var 17 år.» Albumet kom i to versjonar, ein enkeltplateversjon og ei avgrensa dobbelplate som inkluderte tre ekstra songar, inkludert ein duett med Mark Knopfler, «Sailing to Philadelphia», som òg dukka opp på Knopfler sitt album med same namn. I 2002 samarbeidde Taylor òg med bluegrass-musikar Alison Krauss for å synge «The Boxer» på Kennedy Center Honors Tribute to Paul Simon. Dei spelte seinare inn Louvin Brothers-duetten, «How's the World Treating You?» I 2004, etter å ha vald å ikkje fornya platekontrakten sin med Columbia/Sony, gav han ut «James Taylor: A Christmas Album» med distribusjon gjennom Hallmark Cards.

 
Taylor på Tanglewood i 2008.

Taylor var alltid synleg aktiv innan miljøvern og liberale saker og i oktober 2004 vart han med på Vote for Change-turneen der han spelte ei rekkje konsertar i amerikanske svingestatar. Desse konsertane vart organisert av MoveOn.org med mål om å mobilisere folk til å stemme på John Kerry og mot George W. Bush i den amerikanske presidentvalkampen det året. Taylor sine framsyningar var felles framføringar med Dixie Chicks.

Taylor framførte «The Star-Spangled Banner» under andre kampen av Verdsserien i Boston den 24. oktober 2004, og både nasjonalsongen og «America» for kampen den 25. oktober 2007, kamp 1 den 23. oktober 2018. Han spelte òg på Game 1 av 2008 NBA Finals i Boston den 5. juni 2008, og på NHL Winter Classic-spelet mellom Philadelphia Flyers og Boston Bruins.

I desember 2004 dukka han opp som seg sjølv i ein episode av The West Wing med tittelen «A Change Is Gonna Come». Han song Sam Cooke sin klassiske «A Change Is Gonna Come» på eit arrangement som heidra ein artist spelt av kona til Taylor, Caroline. Seinare var han med på CMT sin Crossroads saman med Dixie Chicks. I starten av 2006 heidra MusiCares Taylor med framføringar av songane hans av ei rekkje merkbare musikarar. Før ei framføring av Dixie Chicks, anerkjente songaren Natalie Maines at han alltid hadde vore ein av deira musikalske helter og hadde, for dei, levd opp til den inntrykket deira av han.[65] Dei framførte songen hans, «Shower the People», med ein overraskande opptreden av Arnold McCuller, som har sunge korvokal på Taylor sine turnear og album i mange år.

I hausten 2006 gav Taylor ut ei ny og litt annleis utgåve av julealbumet hans frå Hallmark, no med tittelen James Taylor at Christmas, og distribuert av Columbia/Sony. I 2006 framførte Taylor Randy Newman sin song «Our Town» for den animerte Disney-filmen Cars. Songen var nominert til den Oscarprisen i 2007 for beste originale song. Den 1. januar 2007 leia Taylor konserten under innsetjinga av guvernør av New York Eliot Spitzer på Times Union Center i Albany i New York.

Det neste albumet til Taylor, One Man Band, vart gjeve ut på CD og DVD i november 2007 på Starbucks sitt Hear Music-merke, der han slo seg saman med Paul McCartney og Joni Mitchell. Det introspektive albumet vaks ut av ein tre år lang turné gjennom USA og Europa kalla One Man Band Tour, med nokre av Taylor sine mest populære songar og anekdotar om korleis songane oppstod - akkompagnert berre av eit «einmannsorkester», hans mangeårige pianist, Larry Goldings. Kringlyd-miksen av One Man Band vann ein TEC Award for beste kringlyd-opptak i 2008.[66]

 
Taylor i april 2011.

28-30. november 2007 leia Taylor i lag med det opphavlege bandet sitt og Carole King, seks show på Troubadour. Konsertane markerte 50-årsjubileet til lokalet, der Taylor, King og mange andre, som Tom Waits, Neil Diamond, og Elton John, spelte i starten av sine musikk-karrierar. Inntektene frå konserten gjekk til å støtte Natural Resources Defense Council, MusiCares, Alliance for the Wild Rockies, og Los Angeles Regional Foodbank, eit medlem av America's Second Harvest. Delar av konsertane, vist på CBS Sunday Morning 23. desember 2007, viste Taylor som snakka om sine tidlege rusproblem ved å seie: «Eg spelte her fleire gonger på 70-talet, visstnok». Taylor har brukt versjonar av denne spøken ved andre høve, og det dukkar opp som ein del av hans One Man Band DVD og turnéopptredener.

 
Taylor og Carole King framfører «You've Got a Friend» saman under deira Troubadour Reunion Tour i 2010.

I desember 2007 vart James Taylor at Christmas nominert til ein Grammypris. I januar 2008 spelte Taylor inn omtrent 20 songar av andre for eit nytt album med eit band som inkluderte Luis Conte, Michael Landau, Lou Marini, Arnold McCuller, Jimmy Johnson, David Lasley, Walt Fowler, Andrea Zonn, Kate Markowitz, Steve Gadd og Larry Goldings. Det resulterande albumet, Covers, vart gjeven ut i september 2008.[67] Albumet gjekk inn på country og soul samtidig som det viste at Taylor var ein meir allsidig songar enn hans mest kjende hitar skulle tilseie. Covers-innspelingane inkluderte «Oh What a Beautiful Morning», frå musikalen Oklahoma!, ein song som bestemora hans hadde høyrt han synge om og om igjen med full hals då han var sju år gamal.[68] Sommaren 2008 turnerte Taylor og bandet hans gjennom 34 byar i Nord-Amerika med ein turné kalla James Taylor and His Band of Legends. Eit nytt album, kalla Other Covers, kom ut i april 2009 med songar som vart spelte inn under same innspeling som det originale Covers, men som ikkje hadde kome ut enno.[69]

I løpet av 19.-21. oktober 2008 heldt Taylor ei rekkje gratis konsertar i fem byar i Nord-Carolina til støtte for presidentkandidaten Barack Obama.[70][71] Søndag 18. januar 2009 spelte han på «We Are One: The Obama Inaugural Celebration at the Lincoln Memorial», og song «Shower the People» saman med John Legend og Jennifer Nettles frå Sugarland.[72] Den 29. mai 2009 spelte Taylor på den siste episoden av den originale 17 år lange perioden av The Tonight Show with Jay Leno.

Den 8. september 2009 deltok Taylor på ein fest som markerte premieren på den 24. sesongen av The Oprah Winfrey Show i Michigan Avenue i Chicago.[73]

I 2009 dukka Taylor kortvarig opp i filmen Funny People der han spelte «Carolina in My Mind» under eit MySpace-selskapsspel som opningsakt for hovudpersonen.[74]

Den 1. januar 2010 song Taylor den amerikanske nasjonalsongen ved NHL Winter Classic i Fenway Park, medan Daniel Powter song den kanadiske nasjonalsongen, «O Canada».[75]

Den 7. mars 2010 song Taylor «In My Life» av The Beatles til minne om avdøde artistar på den 82. Oscar-utdelinga.

 
Taylor den 16. oktober 2011 på ein minnekonsert for Martin Luther King jr..

I mars 2010 starta han Troubadour Reunion Tour saman med Carole King og medlemer frå hans opphavlege band, inkludert Russ Kunkel, Leland Sklar og Danny Kortchmar. Dei hadde konsertar i Australia, New Zealand, Japan og Nord-Amerika, med siste konsert på Honda Center i Anaheim i California. Turnéen var ein stor kommersiell suksess og på enkelte stader spela Taylor på arenaar i staden for sine vanlege teater eller amfiteater. Billettsalet over 700 000 og turnéen drog inn over $59 millionar. Det var ein av dei mest vellykka turnéane dette året.[76]

Han var med i den amerikanske komiserien på ABC, Mr. Sunshine i 2011, som eksmannen til karakteren spelt av Allison Janney, og han framførte ein slags duett av Leon Russell sin klassikar frå 1970, «A Song for You».

Den 11. september 2011 framførte Taylor «You Can Close Your Eyes» i New York City på National September 11 Memorial & Museum for tiårsdagen til 9/11-åtaka.

Den 22. november 2011, framførte Taylor «Fire and Rain» med Taylor Swift, som er oppkalla etter han,[77] under siste konserten på hennar Speak Now World Tour i Madison Square Garden. Dei framførte òg songen til Swifts, «Fifteen». Deretter, den 2. juli 2012, var Swift gjest hos Taylor under ein konsert på Tanglewood.[78]

Han var aktiv i støtte til attvalskampanjen til Barack Obama i 2012 og opna den demokratiske nasjonale partikonferansen i 2012 med å synge tre songar. Han framførte «America the Beautiful» ved den andre innsetjinga til Obama.[79]

Han deltok på finalen av Star Académie, den kanadiske versjonen av American Idol, den 13. april 2009.

Den 24. april 2013 spelte Taylor på minneseremonien for den drepne MIT-politimannen Sean Collier som vart drepen av Tamerlan og Dzhokhar Tsarnaev, mennene bak Boston-bombinga.[80] Taylor ble akkompagnert av MIT Symphony Orchestra og tre MIT acappella-grupper då han framførte songane sine «The Water is Wide» og «Shower the People».[81]

 
Kim og James Taylor i 2020

Den 6. og 7. september 2013 spelte han med Utah Symphony og Mormon Tabernacle Choir under den trettande O.C. Tanner Gift of Music-gallaen ved Conference Center i Salt Lake City.[82] Han kalla koret for «ein nasjonalskatt»[83] I tillegg til symfonien og koret hadde han støtte frå nokre frå turnébandet hans: pianisten Charles Floyd, bassisten Jimmy Johnson og perkusjonisten Nick Halley.

Etter ei ventetid på 45 år fekk James sin fyrste topplassering på albumlista Billboard 200 med Before This World. Albumet, som kom ut den 16. juni på Concord Records, debuterte på toppen av lista den 4. juli 2015, over 45 år etter at Taylor først dukka opp på lista med Sweet Baby James (14. mars 1970). Albumet gjorde det bra ved å hamne øvst på Billboard 200, og selde 97 000 eksemplar i den veka som enda 21. juni 2015 ifølgje Nielsen Music. Av desse var 96 000 eksemplar reine albumsal, den beste debuten Taylor hadde hatt sidan October Road i 2002.[84]

Taylor avlyste konserten sin i Manila i 2016 i protest mot utanomrettslege drap på mistenkte i filippinsk narkotikakrig.[85]

Taylor's album American Standard was released on 28. februar 2020. American Standard debuted at #4 on the Billboard 200 albums chart, making Taylor the first act to earn a top 10 album in each of the last six decades.[86] In 2020. mai James Taylor and Jackson Browne rescheduled their 2020 tour dates to 2021 due to the COVID-19 crisis.[87] On 24. november 2020, the album was nominated for a Grammy in the category of «Best Traditional Pop Vocal Album».[88] At the 63rd Grammy Awards, the album won the award, the first for James Taylor after being nominated in the same category in the 50th Grammy Awards in 2008 for James Taylor at Christmas.

Personleg liv endre

 
Taylor og Smedvig i september 2008

Taylor gifte seg med songaren Carly Simon i november 1972 i ein liten seremoni i leilegheita til Simon i New York. Taylor var 24 år og Simon var 27 år gammal. Dei skilde seg i 1983.[89] Dei har to born, Sally og Ben, som òg er musikarar. Taylor gifte seg med skodespelaren Kathryn Walker i Cathedral of St. John the Divine den 14. desember 1985.[90] Ho hjelpte han med å kjempe mot heroinavhengigheit, men dei vart skilde i 1996.[63]

I 1995 byrja Taylor å gå ut med Caroline «Kim» Smedvig, som var direktør for offentlege relasjonar og marknadsføring for Boston Symphony Orchestra.[91] Dei hadde møtt kvarandre då han spelte med John Williams og Boston Pops Orchestra.[91] Dei gifta seg i Emmanuel Episcopal Church i Boston den 18. februar 2001. Delar av forholdet deira vart innarbeidd i albumet frå 2002, October Road, spesielt på songane «On the 4th of July» og «Caroline I See You».[92] Etter fødselen til tvillingane Rufus og Henry i april 2001[91][93], slo dei seg ned i Lenox i Massachusetts.[94]

Prisar og heider endre

Grammyprisar endre

1972: Beste popvokalopptreden, mann , «You've Got a Friend» 1977: Beste popvokalopptreden, mann , «Handy Man» 1998: Beste popalbum , Hourglass 2001: Beste popvokalopptreden, mann , «Don't Let Me Be Lonely Tonight» 2003: Beste countrysamarbeid med vokal , «How's the World Treating You» med Alison Krauss 2006: Grammy Award-sponsa MusiCares Person of the Year. I ein seremoni i Los Angeles hylla musikarar frå fleire tidsepokar Taylor ved å framføra songane hans, ofte føre dei med kommentarar om innverknaden hans på avgjerdene deira om å bli musikarar. Artistane inkluderte Carole King, Bruce Springsteen, Sting, Taj Mahal, Dr. John, Bonnie Raitt, Jackson Browne, David Crosby, Sheryl Crow, India.Arie, The Chicks , Jerry Douglas, Alison Krauss og Keith Urban. Paul Simon opptredde òg, sjølv om han ikkje var inkludert i TV-programmet. Broren til Taylor, Livingston, dukka opp på scena som korsongar for finalen, saman med tvillinggutane til Taylor, Rufus og Henry. 2021: Beste tradisjonelle popvokalalbum, American Standard

Anna heider endre

 
James Taylor-brua i Chapel Hill i Nord-Carolina.
 
Taylor med Vince Gill (høgre) og Amy Grant (venstre) i Tanglewood i 2011.
  • 1995: Æresdoktorgrad i musikk frå Berklee College of Music i Boston, 1995.
  • 2000: Innført i Rock and roll Hall of Fame.
  • 2000: Innført i Songwriters Hall of Fame.
  • 2003: Chapel Hill Museum i Chapel Hill, North Carolina opna ei permanent utstilling dedisert til Taylor. Ved same høve vart motorvegbrua US-15 - 501 over Morgan Creek, nær heimstaden der Taylor vaks opp, og nemnt i Taylorsongen «Copperline», namngjeven til ære for Taylor.
  • 2004: George and Ira Gershwin Award for Lifetime Musical Achievement, UCLA Spring Sing.[95]
  • 2004: Rangert på 84. plass på Rolling Stones liste over dei 100 største artistar gjennom tidene.[96]
  • 2009: Æresdoktor i musikk frå Williams College i Williamstown, Massachusetts.
  • 2009: Innført i North Carolina Music Hall of Fame i 2009.[97]
  • 2010: Innført i Hit Parade Hall of Fame
  • 2012: Mottok Montréal Jazz Spirit Award
  • 2012: Kåra til «Chevalier de l'Ordre des Arts eit des Lettres» av Frankrikes kultur- og kommunikasjonsdepartementet.[98]
  • 2015: Fridomsmedaljen til presidenten[99]
  • 2016: Kennedy Center Honors
  • 2022: Æresdoktorgrad i musikk frå New England Conservatory i Boston, 2022.

Diskografi endre

For meir om dette emnet, sjå diskografien til James Taylor.

Studioalbum endre


Kjelder endre

  1. ↑ «TULSAWORLD.COM — Soft rock legend James Taylor brings chill factor to BOK Center». JamesTaylor.com. Arkivert frå originalen 15. juni 2021. Henta 11. mars 2022. 
  2. ↑ «James Taylor & Soft Rock of the 70's & 80's - Branson Travel Group». Branson Travel Group. 4. mai 2021. Arkivert frå originalen 14. mars 2022. Henta 11. mars 2022. 
  3. ↑ «James Taylor: inducted in 2000 | The Rock and Roll Hall of Fame and Museum». Rockhall.com. Arkivert frå originalen 24. juni 2014. Henta 23. mai 2014. 
  4. ↑ Fanto, Clarence (14. november 2013). «A James Taylor first: New album hit top of Billboard chart». The Berkshire Eagle. Arkivert frå originalen 25. juni 2015. Henta 24. juni 2015. 
  5. ↑ 5,0 5,1 «James Taylor Earns His First nr. 1 Album on Billboard 200 Chart After 45-Year Wait». Billboard. Arkivert frå originalen 22. august 2015. Henta 12. mai 2022. 
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 Current Biography Yearbook 1972, s. 428.
  7. ↑ White, Long Ago and Far Away, s. 51.
  8. ↑ White, Timothy (1. oktober 2001). Long Ago and Far Away: James Taylor – His Life and Music (1. utgåve utg.). Omnibus Press. ISBN 978-0711988033. 
  9. ↑ «Ancestry of James Taylor». FamousKin.com. Arkivert frå originalen 22. august 2018. Henta 22. august 2018. 
  10. ↑ White, Long Ago and Far Away, s. 50–51.
  11. ↑ 11,0 11,1 White, Long Ago and Far Away, s. 51, 52, 59.
  12. ↑ «Our Story – Outermost Inn». Arkivert frå originalen 27. oktober 2021. Henta 23. februar 2023. 
  13. ↑ Susan Broili. "Native son coming to Carolina for tribute – Chapel Hill naming Morgan Creek bridge after James Taylor on April 26", The Chapel Hill Herald (Chapel Hill, NC), 27. mars 2003, s. 1: "Even though Taylor was born in Boston on March 12, 1948, he moved to Chapel Hill when he was three and considers himself a North Carolinian."
  14. ↑ White, Long Ago and Far Away, s. 55, 57.
  15. ↑ 15,0 15,1 White, Long Ago and Far Away, s. 61.
  16. ↑ White, Long Ago and Far Away, s. 68–69.
  17. ↑ "Carolina on my mind: The James Taylor story" Arkivert 15. august 2009 ved Wayback Machine., utstilling ved Chapel Hill Museum, Chapel Hill, North Carolina. Informasjon henta 24. desember 2007.
  18. ↑ White, Long Ago and Far Away, s. 68.
  19. ↑ White, Long Ago and Far Away, s. 93, 98.
  20. ↑ 20,0 20,1 White, Long Ago and Far Away, s. 106–107.
  21. ↑ White, Long Ago and Far Away, s. 102, 103.
  22. ↑ White, Long Ago and Far Away, s. 105.
  23. ↑ White, Long Ago and Far Away, s. 111.
  24. ↑ 24,0 24,1 24,2 24,3 24,4 24,5 White, Long Ago and Far Away, pp. 111–112, 114.
  25. ↑ 25,0 25,1 25,2 25,3 25,4 25,5 25,6 «James Taylor: One Man's Family of Rock». Time. 1. mars 1971. Arkivert frå originalen 21. desember 2008. 
  26. ↑ 26,0 26,1 Braudy, Susan (21. februar 1971). «James Taylor, a New Troubadour». The New York Times Magazine. 
  27. ↑ 27,0 27,1 27,2 27,3 Beam, Alex (26. november 2001). «Shrink Wrapped Drugs and Rock 'n' Roll Were Regular Features of Life at McLean Psychiatric Hospital in Belmont». The Boston Globe. Arkivert frå originalen 20. april 2008. Henta 12. april 2008. 
  28. ↑ 28,0 28,1 28,2 White, Long Ago and Far Away, p. 115.
  29. ↑ 29,0 29,1 White, Long Ago and Far Away, s. 116.
  30. ↑ 30,0 30,1 Palmer, Robert (8. april 1981). «Taylor: After the Turmoil and Wanderlust». The New York Times. Arkivert frå originalen 14. mars 2022. Henta 9. februar 2017. 
  31. ↑ 31,0 31,1 White, Long Ago and Far Away, s. 117.
  32. ↑ 32,0 32,1 32,2 32,3 32,4 White, Long Ago and Far Away, pp. 118–119.
  33. ↑ Dexter, Kerry (1997). «James Taylor and the Original Flying Machine – 1967». Folk and Acoustic Music Exchange. Arkivert frå originalen 10. oktober 2008. Henta 26. desember 2008. 
  34. ↑ 34,0 34,1 White, Long Ago and Far Away, pp. 120–123.
  35. ↑ White, Long Ago and Far Away, p. 126.
  36. ↑ White, Long Ago and Far Away, pp. 127–129.
  37. ↑ 37,0 37,1 37,2 White, Long Ago and Far Away, pp. 134–135.
  38. ↑ 38,0 38,1 «James Taylor & Carole King: Live at the Troubadour» Arkivert 15. mars 2021 ved Wayback Machine., 2007
  39. ↑ White, Long Ago and Far Away, pp. 136–137.
  40. ↑ White, Long Ago and Far Away, pp. 147–148.
  41. ↑ Edwards, David (22. mars 1969). «Album Reviews: James Taylor: James Taylor». Rolling Stone. Henta 26. mars 2009. 
  42. ↑ White, Long Ago and Far Away, pp. 148–151.
  43. ↑ White, Long Ago and Far Away, pp. 154–157.
  44. ↑ «Isle of Wight festival 1968, 70 and 2009–10 in pictures». The Daily Telegraph. 14. august 2009. Henta 11. mars 2023. 
  45. ↑ 45,0 45,1 45,2 White, Long Ago and Far Away, pp. 142–144.
  46. ↑ «James Taylor Fine Art Print». Wolfgang's Vault. Arkivert frå originalen 12. januar 2009. Henta 26. desember 2008. 
  47. ↑ Current Biography Yearbook 1972, p. 429.
  48. ↑ 48,0 48,1 White, Long Ago and Far Away, p. 144–145, 147.
  49. ↑ CBS Early This Morning, musikar James Taylor, 5. desember 2016
  50. ↑ 50,0 50,1 White, Long Ago and Far Away, s. 208.
  51. ↑ White, Long Ago and Far Away, s. 216, 243.
  52. ↑ «Lennon's death: I was there – BBC News». BBC News. 8. desember 2010. Arkivert frå originalen 6. april 2015. Henta 11. mars 2023. 
  53. ↑ White, Long Ago and Far Away, pp. 275–276.
  54. ↑ White, Long Ago and Far Away, pp. 279–280, 286.
  55. ↑ «James Taylor Booking Agent – Corporate Event Booking Agent». Grabow.biz. Arkivert frå originalen 8. juni 2015. Henta 11. mars 2023. 
  56. ↑ 56,0 56,1 White, Long Ago and Far Away, pp. 281–286.
  57. ↑ Rossi, Valeria og Vianna, Luciano (13. januar 2001). «Sting and James Taylor get Rock in Rio off to a gentle start». NME. Arkivert frå originalen 2. desember 2009. Henta 11. mars 2023. 
  58. ↑ 58,0 58,1 White, Long Ago and Far Away, pp. 287–288.
  59. ↑ «James Taylor: At home on the road», by Ron Thibodeaux, The Times-Picayune, New Orleans, 4. mai 1995.
  60. ↑ S, Amy (14. juli 2016). «Top 10 James Taylor Songs». ClassicRockHistory.com. Arkivert frå originalen 25. oktober 2017. Henta 24. oktober 2017. 
  61. ↑ White, Long Ago and Far Away, s. 318.
  62. ↑ White, Long Ago and Far Away, s. 306.
  63. ↑ 63,0 63,1 White, Long Ago and Far Away, s. 301.
  64. ↑ «In 'Up From Your Life', you sing, »For an unbeliever like you/ There's not much they can do.« In »Gaia«, you call yourself a 'poor, wretched unbeliever'.» Interview, Rolling Stone, 24. juni 1997.
  65. ↑ Dixie Chicks (2006). «Musicares Honoring James Taylor». Video of Stage Performance. Grammy Award Sponsored Musicares. Arkivert frå originalen 29. juli 2013. Henta 31. desember 2008. 
  66. ↑ «The 2008 TEC Awards Winners». Legacy.tecawards.org. Arkivert frå originalen 4. mars 2016. Henta 22. mars 2023. 
  67. ↑ «James Taylor makes a new CD as an unsigned artist». Boston Herald. 26. september 2008. Arkivert frå originalen 23. september 2015. Henta 12. mai 2022. 
  68. ↑ Hiatt, Brian. «James Taylor's Country Soul» Rolling Stone. Iss. 1062.
  69. ↑ «JamesTaylor.com. Other Covers [2009/CD]». Store.jamestaylor.com. Arkivert frå originalen 12. september 2015. Henta 22. mars 2023. 
  70. ↑ «James Taylor Schedules 5 Free Concerts For Obama». Starpulse.com. Associated Press. 16. oktober 2008. Arkivert frå originalen 6. juni 2011. Henta 11. mars 2023. 
  71. ↑ Staton, John (21. oktober 2008). «Concert Review: James Taylor sings Obama's praises». The Star-News. Arkivert frå originalen 25. juli 2011. Henta 11. mars 2023. 
  72. ↑ Gallo, Phil (18. januar 2009). «We Are One: The Obama Inaugural Celebration». Variety. Arkivert frå originalen 30. januar 2009. Henta 8. februar 2009. 
  73. ↑ Tribune, Chicago (9. september 2009). «Oprah thanks city for Michigan Avenue party». chicagotribune.com (på engelsk). Arkivert frå originalen 26. februar 2020. Henta 19. mai 2020. 
  74. ↑ Shanahan, Mark; Rhone, Paysha (8. januar 2009). «Taylors turn to film». The Boston Globe. Arkivert frå originalen 10. august 2011. Henta 25. januar 2009. 
  75. ↑ «Pre-game ceremonies set the tone at Fenway». NHL.com (på engelsk). Arkivert frå originalen 2. august 2020. Henta 19. mai 2020. 
  76. ↑ «James Taylor and Carole King Craft Season's Hottest Tour». Billboard.com. 14. september 2009. Arkivert frå originalen 30. juli 2013. Henta 3. mars 2011. 
  77. ↑ Scott, Walter (11. juni 2015). «What Famous Pop Star Is Named After James Taylor?». Parade (Athlon Media Group). Arkivert frå originalen 15. oktober 2016. Henta 12. desember 2018. 
  78. ↑ Moorhouse, Donnie (2. juli 2012). «Taylor Swift joins James Taylor at Tanglewood». Masslive.com. Arkivert frå originalen 7. juli 2012. Henta 8. juli 2012. 
  79. ↑ «Inauguration 2013 Schedule: Times and events for Obama's celebration». nj.com. 21. januar 2013. Arkivert frå originalen 23. januar 2013. Henta 22. mars 2023. 
  80. ↑ «Biden eulogizes slain MIT cop, says «terrorism as a weapon is losing»». CNN. 24. april 2013. Arkivert frå originalen 29. mai 2013. Henta 22. mars 2023. 
  81. ↑ «He was truly one of us». MIT News Office. 24. april 2013. Arkivert frå originalen 29. mai 2013. Henta 22. mars 2023. 
  82. ↑ «James Taylor performs with Tabernacle Choir, Utah Symphony» Arkivert 8. september 2013 ved Wayback Machine., The Salt Lake Tribune, 6. september 2013.
  83. ↑ «James Taylor Teams up With Mormon Tabernacle Choir Arkivert 14. september 2013 ved Wayback Machine.» Abcnews.go.com 8. september 2013
  84. ↑ «After 45-Year Wait, James Taylor Earns His First No.1 Album on Billboard 200 Chart». Billboard.com. 24. juni 2015. Arkivert frå originalen 26. juni 2015. Henta 25. juni 2015. 
  85. ↑ «James Taylor cancels Manila show, cites drug war». ABS-CBN News. 21. desember 2016. Arkivert frå originalen 12. desember 2018. Henta 18. desember 2018. 
  86. ↑ Caulfield, Keith (8. mars 2020). «James Taylor Becomes First Act With Top 10 Albums in Each of Last Six Decades». Billboard. Arkivert frå originalen 1. april 2020. Henta 25. april 2020. 
  87. ↑ «billboard.com». Billboard. Arkivert frå originalen 10. april 2020. Henta 22. mai 2020. 
  88. ↑ «2021 GRAMMYs: Complete Nominees List'». 24. november 2020. Arkivert frå originalen 24. november 2020. Henta 27. november 2020. 
  89. ↑ Preston, Kahla. «Love Stories: Carly Simon made James Taylor an offer he couldn't resist». Honey. Henta 19. april 2022. 
  90. ↑ White, Long Ago and Far Away, p. 288.
  91. ↑ 91,0 91,1 91,2 White, Long Ago and Far Away, pp. 310–311.
  92. ↑ Glauber, Gary (13. august 2002). «James Taylor: October Road». PopMatters. Arkivert frå originalen 25. august 2007. Henta 11. mars 2023. 
  93. ↑ Silverman, Stephen M. «James Taylor: Twins!». People. Arkivert frå originalen 24. desember 2013. Henta 22. mars 2023. 
  94. ↑ «Why Does James Taylor Live in the Berkshires?». 14. april 2011. Arkivert frå originalen 12. februar 2018. Henta 5. mai 2017. 
  95. ↑ «Calendar & Events: Spring Sing: Gershwin Award». UCLA. Arkivert frå originalen 27. september 2007. Henta 26. desember 2006. 
  96. ↑ «The Immortals: The First Fifty». Rolling Stone (946). Arkivert frå originalen 16. mars 2006. 
  97. ↑ «2009 Inductees». North Carolina Music Hall of Fame. Arkivert frå originalen 22. mars 2019. Henta 10. september 2012. 
  98. ↑ «James Taylor to be given French cultural honor». Digital Spy. September 2012. Arkivert frå originalen 3. september 2012. Henta 23. januar 2013. 
  99. ↑ «President Obama Names Recipients of the Presidential Medal of Freedom». whitehouse.gov. 16. november 2015. Arkivert frå originalen 5. desember 2016. Henta 16. november 2015 – via National Archives. 
  100. ↑ «American Standard». Fantasy Recordings. Arkivert frå originalen 30. januar 2020. Henta 30. januar 2020. 

Bakgrunnsstoff endre

  Commons har multimedium som gjeld: James Taylor
Henta frå «https://nn.wikipedia.org/w/index.php?title=James_Taylor&oldid=3514895»