Wikipedia

Deep Purple in Rock

musikkalbum av Deep Purple
Deep Purple in Rock
Studioalbum av Deep Purple
Språk engelsk
Utgjeve 5. juni 1970[1]
Innspelt Oktober 1969 – april 1970
Studio IBC, De Lane Lea og Abbey Road i London
Sjanger
Lengd 43:29
Selskap Harvest (Storbritannia), Warner (USA)
Produsent Deep Purple
Deep Purple-kronologi 
Concerto for Group and Orchestra
(1969) 		Deep Purple in Rock Fireball
(1971)


Singlar frå Deep Purple in Rock
  1. «Speed King»
    Utgjeve: Mai 1970
  2. «Black Night»
    Utgjeve: Juni 1970

Deep Purple in Rock er det fjerde studioalbumet til det engelske rockebandet Deep Purple, utgjeve 5. juni 1970.[1] Det var det første studioalbumet som vart spelt inn av Mark II-besetninga beståande av Ritchie Blackmore, Ian Gillan, Roger Glover, Jon Lord og Ian Paice.

Arbeidet med In Rock byrja kort tid etter at Gillan og Glover vart med i bandet i juni 1969 med øving på Hanwell Community Centre. Musikken skulle vera høglydt og tung og representera liveshowet deira. Innspelinga gjekk føre seg i ulike studio rundt om i London mellom dei omfattande turneane, der låtane og arrangementa vart finpussa.

In Rock vart gjennombrotsalbumet til bandet i Europa og nådde fjerdeplassen i Storbritannia, og låg på hitlistene i over eitt år. Derimot gjekk det dårlegare i USA, der Mark I-albuma deira hadde hatt større suksess. Ein tilhøyrande singel, «Black Night», nådde andreplassen i Storbritannia og vart den høgast rangerte singelen til bandet der. Albumet har halde fram med å bli hylla av kritikarane som eit tidleg døme på sjangrane hardrock og heavy metal.

Bakgrunn

endre
 
Materialet på albumet vart skriven og øvd inn på Hanwell Community Centre.

I midten av 1969 hadde Deep Purple spelt inn tre album og oppnådd kommersiell suksess i USA, men leid av mangel på musikalsk retning.[5][6] Sjølv om gruppa bestod av erfarne musikarar, var ingen av dei opphavlege medlemmene dyktige låtskrivarar,[7] og den tidlege musikken deira spende frå psykedelisk hardrock basert på gitaristen Ritchie Blackmore sine riff, klassisk-influerte låtar utvikla og arrangert av organisten Jon Lord, og cover-songar frå The Beatles, Joe South, Neil Diamond og Donovan.[5][8]

Etter ein USA-turné i mai bestemde Blackmore, Lord og trommeslagaren Ian Paice seg for å erstatta den opphavlege vokalisten Rod Evans med ein som kunne takla ein hardrock-stil. Gruppa hadde òg nyleg signert ein avtale med Harvest Records i Storbritannia, som hadde til hensikt å representera progressive undergrunnsband, men eigaren av plateselskapet Malcolm Jones meinte Deep Purple satsa for mykje på gimmicks og berre appellerte til den amerikanske marknaden.[9] Lord og Blackmore hadde møtt Paice under turneen for å diskutera personellendringa, og Blackmore sa at han ville «prøva å vera skikkeleg tung» etter å ha høyrt Led Zeppelin sitt debutalbum.[10][11] Blackmore spurde den tidlegare bandkollegaen sin, trommeslagaren Mick Underwood, om han kjende ein passande songar. Underwood foreslo sin Episode Six-bandkollega Ian Gillan.[5] Blackmore, Lord og Paice gjekk for å sjå ein Episode Six-konsert i Woodford Green den 4. juni, og etter at Blackmore hadde spelt med bandet, tilbaud dei Gillan jobben.[12][13]

Gillan og Episode Six-bassisten Roger Glover var vener og hadde danna eit låtskrivarsamarbeid. Glover ville likevel ikkje forlata Episode Six, så Gillan foreslo at han kunne hjelpa til med låtskrivinga til Deep Purple som eit kompromiss. Den 7. juni vart Gillan og Glover spurt om å spela på ein Deep Purple-innspeling av deira neste singel, «Hallelujah», der Glover opptredde som studiomusikar.[13][14] Etterpå ombestemde Glover seg og bestemde seg for å bli med i bandet.[13][15]

Gruppa møttest først og utvikla låtidear i løyndom, utan å fortelja Evans eller den opphavlege bassisten Nick Simper om det, fordi den opphavlege besetninga framleis hadde turnédatoar for å promotera albumet The Book of Taliesyn, som Harvest endeleg hadde gitt ut i Storbritannia (fleire månader etter at det vart gitt ut i USA i oktober 1968).[10][16] Dessutan ønskte ikkje Episode Six-managementet at Gillan og Glover skulle slutta i gruppa, og dei prøvde å få til eit forlik med Deep Purple.[16] Etter nokre veker oppdaga likevel både Evans og Simper at dei hadde fått sparken, og dei var ikkje imponerte over den underfundige måten det hadde vorte gjort på, spesielt ikkje då dei spelte inn musikk med ei anna besetning. Underwood sa seinare at han angra på at han tilrådde Gillan til Deep Purple fordi han ikkje ville at Simper skulle mista jobben. Den siste konserten med Evans og Simper var 4. juli, og den nye besetninga spelte sin første konsert på The Speakeasy Club i London 10. juli. Gillan og Glover heldt fram med å spela fleire konsertar med Episode Six, og den siste konserten deira fann stad 26. juli. Dei vart erstatta av John Gustafson som songar og bassist.[17]

Hanwell Community Centre vart booka for at bandet skulle øva og skriva nytt materiale. Ifølgje Glover vart det valt fordi «det var den einaste staden me kunne finna der me kunne laga mykje lydar».[18] Grunnstrukturen til «Child in Time» vart utarbeidd på desse sesjonane, og både denne og «Speed King» (som då heitte «Kneel and Pray») var med i live-settet ved den sjuande konserten til bandet på Paradiso i Amsterdam, 24. august.[2][17][19] Mark II-besetninga byrja å turnera mykje, og fann ut at dei hadde god musikalsk kjemi saman.[20] Arbeidet med det nye materialet vart kortvarig avbroten av Lord sin Concerto for Group and Orchestra, der Deep Purple spelte med Royal Philharmonic Orchestra i Royal Albert Hall 24. september. Sjølv om konserten hadde ein annan stil enn materialet dei hadde jobba med i Hanwell, førte han til auka publisitet i Storbritannia, noko som saman med konsertane til gruppa byrja å gi dei ein tilhengjarskare.[21][22]

 
Deep Purple i Tyskland, mai 1970.

Innspelinga av In Rock byrja i IBC Studios i London, med dei første innspelingane i oktober. Studioarbeidet vart fordelt mellom spelejobbane, som var nødvendige for å skaffa banda inntekter, og heldt fram med ujamne mellomrom fram til april året etter. Gillan sa seinare at dei regelmessige spelejobbane var viktige for å utvikla materialet og finna det mest passande arrangementet før innspeling.[23] Grunntanken bak innspelingane var at alt skulle vera høgt og tungt. Glover hugsar at han såg VU-meteret i raudt (som signaliserte lydforvrenging) i studio.[18] I november 1969 spelte bandet «Speed King» og «Living Wreck» for ei BBC-innspeling, medan dei i februar 1970 spelte ein konsert for stasjonen som ein forsmak på noko av det nye livematerialet.[24] Det amerikanske plateselskapet til bandet, Tetragrammaton, gjekk konkurs på denne tida, noko som gjorde det usikkert om albumet ville bli gitt ut der. Warner Bros kjøpte deretter opp Tetragrammaton-kontrakten, og skulle gi ut Deep Purple-album i USA gjennom heile 1970-talet.[25]

Albumet var det første som vart produsert av gruppa, sjølv om dei i stor grad nytta seg av lydteknikarar under innspelingane, særleg Martin Birch som prøvde å gjengi live-lyden til bandet i studiorommet.[26][23] Tittelen var ein reaksjon på Concerto for Group and Orchestra, og understreka at Deep Purple var eit rockeband.[27] Coveret vart designa av managementet deira og det førestiller Mount Rushmore med fotografi av ansikta til bandet lagt over dei amerikanske presidentane.[23]

Etter at innspelinga var ferdig, heldt gruppa fram med å turnera. Gillan hugsar at dei spelte 50 konsertar i Storbritannia i første halvdel av 1970, pluss ytterlegare 15 i Europa. Dei opptredde òg live i ein TV-spesial for Granada TV-programmet Doing Their Thing og for London Weekend Television-programmet South Bank Summer.[25] Den 9. august opptredde gruppa på National Jazz and Blues Festival, noko som kulminerte med at Blackmore sette fyr på forsterkarane sine.[28]

Låtar

endre

I motsetning til tidlegare album er alle låtane på In Rock kreditert dei fem Deep Purple-medlemmene. Gillan hugsa at låtane først vart øvde inn på Hanwell og deretter introdusert i live-showet for å sjå korleis dei ville fungera. Lord sa at føremålet med albumet var å gjera «ein medviten innsats for å stoppa opp og tenkja på å skriva materiale som me alle forstod».[23]

Side ein

endre

«Speed King» utvikla seg frå eit bassriff skriven av Glover på Hanwell, i eit forsøk på å etterlikna Jimi Hendrix sin «Fire».[29] Gillan skreiv teksten ved å ta frasar frå gamle rock 'n' roll-låtar av Little Richard.[30] Han var opphavleg kjent som «Kneel and Pray» og vart utvikla som eit live-stykke i fleire månader før innspeling. I den første studioinnspelinga av songen spelte Lord piano i staden for orgel, noko som seinare vart gitt ut som ei B-side i Nederland. Det siste opptaket som vart brukt på albumet vart spelt inn i januar 1970; han opnar med ein instrumental utan tittel kjent som «Woffle», spelt inn i november 1969.

«Bloodsucker» vart spelt inn i De Lane Lea Studios og ferdigstilt i Abbey Road Studios. Paice likte å spela på låten.[1] Låten vart spelt inn på nytt 28 år seinare, med Steve Morse på gitar, og fekk tittelen «Bludsucker» på Deep Purple-albumet Abandon frå 1998.[31][32]

«Child in Time» vart skriven tidleg under øvingane i Hanwell, etter at Lord byrja å spela introduksjonen til «Bombay Calling» av It's a Beautiful Day. Gruppa bestemde seg for å spela hovudtemaet til songen i eit lågare tempo, og Gillan skreiv nye ord inspirert av Vietnamkrigen. Han sa seinare at han kom på tittelen spontant.[33] Songen vart jamleg spelt live, og var godt innøvd då han vart spelt inn på IBC i november 1969.[34][2] Han vart seinare ein de facto hymne for antikommunistiske motstandsgrupper i Aust-Europa under jernteppet.[35]

Side to

endre

«Flight of the Rat» var den siste låten som vart spelt inn til albumet, på De Lane Lea den 11. mars. Han utvikla seg under øvinga frå eit humoristisk omarrangement av Glover av «Flight of the Bumblebee».[36]

«Into the Fire» vart skriven av Glover som ei åtvaring mot narkotika. Hovudriffet vart utvikla etter å ha diskutert kromatiske skalaer med Blackmore.[37]

«Living Wreck» vart spelt inn under dei tidlege IBC-innspelingane i oktober 1969. Han var nær ved å bli utelaten frå albumet fordi gruppa meinte han ikkje var god nok, men dei lytta til han igjen mot slutten av innspelingane og bestemde seg for at dei likte han. Blackmore spelte gitarsoloen gjennom ein effektpedal.[29]

«Hard Lovin' Man» vart utleidd frå eit bassriff av Glover og utvikla som ein jamsession av resten av bandet. Det var det første sporet på albumet som vart spelt inn på De Lane Lea i januar 1970 med lydteknikaren Martin Birch. Gruppa vart imponert over dugleiken til Birch, og han vart behalden som lydteknikar for resten av albuma i gruppa fram til 1976. Han vart kreditert som «katalysator» på den opphavlege LP-en.[38]

Andre songar

endre

Etter å ha fullført albumet var managementet i gruppa uroa for at det ikkje fanst nokre openberre hitsinglar, og booka De Lane Lea i byrjinga av mai 1970 slik at bandet kunne skriva og spela inn ein. Etter å ha slite med å komma opp med ein kommersielt klingande låt, byrja Blackmore å spela riffet til Ricky Nelson sitt arrangement av «Summertime», medan gruppa improviserte resten av strukturen. Gillan sa seinare at han prøvde å skriva «den mest banale teksten me kunne komma på». Resultatet vart singelen «Black Night», som vart den første hitten i gruppa i Storbritannia.[39]

«Cry Free» vart spelt inn på IBC i januar 1970. Sjølv om gruppa spelte inn over 30 opptak, kom han ikkje med på den endelege sporlista, og vart seinare gitt ut på eit samlealbum.[1]

Ein instrumental, «Jam Stew», vart spelt inn i slutten av november 1969 på IBC. Ein versjon med improvisert tekst vart spelt inn som «John Stew» til ei BBC-innspeling, medan hovudriffet var med på låten «Bullfrog» på studioalbumet Green Bullfrog, gitt ut året etter.[37]

Utgiving

endre

Albumet og singelen «Black Night» vart begge gitt ut 5. juni 1970.[1] In Rock nådde fjerdeplassen i Storbritannia og heldt seg på albumlistene gjennom heile året og inn i det neste, heilt til oppfølgjaralbumet Fireball var klart.[40] Den opphavlege utgivinga inneheldt eit dobbeltfalsa omslag med fullstendige tekstar og eit sett med svart-kvitt-fotografi av bandet.

Den amerikanske utgivinga av albumet kutta ut introen til «Speed King», som varer i litt over eitt minutt. Han er framleis redigert på den amerikanske standardutgivinga av Warner Bros., men vart retta opp igjen i full lengd på 25-årsjubileumspakken. I 1982 vart albumet gitt ut på nytt i eit enkelthylsa vinylomslag, som erstatta det opphavlege omslaget. Den meksikanske utgivinga inkluderte òg «Black Night» på sporlista.[41]

Suksessen til In Rock auka profilen til Deep Purple i stor grad. I oktober, under ein turné i Storbritannia, hadde Melody Maker eit innslag om «Purple Mania» som viste at konsertane deira tiltrekte seg eit stadig meir entusiastisk publikum. Bandet avslutta året med å turnera i Skandinavia og Tyskland.[42] På ein konsert i Lüdenscheid spelte dei utan Blackmore, som hadde vorte sjuk. Fansen gjorde opprør og øydela utstyr til ein verdi av 2 000 pund.[43]

Nyutgivingar

endre

I 1995 vart ei ommastra og revidert 25-årsjubileumsutgåve av albumet gitt ut av EMI. Albumet vart ommastra av Glover, med «Black Night», «Jam Stew», ein ny miks av «Cry Free», og remiksar av «Flight of the Rat» og «Speed King».[40]

I 2009 gav audiofil-selskapet Audio Fidelity ut ei ommastra utgåve av Deep Purple in Rock på ein CD i 24 karat gull i avgrensa opplag. CD-en vart mastra av Steve Hoffman. Denne utgivinga følgjer det opphavlege formatet med sju spor utan bonusspor.[44]

Mottaking

endre
Meldingar
Karakter
KjeldeKarakter
AllMusic     [45]
Collector's Guide to Heavy Metal10/10[46]
Disc and Music Echo     
Encyclopedia of Popular Music     [47]

Reaksjonane på In Rock var positive. Record Mirror-skribenten Rodney Collins sa at det var «eit forbløffande bra album» som viste at «rock, gitt eit friskt stikk og vake materiale, framleis er eit av dei mest givande områda innan moderne musikk.» [27] Richard Green skreiv i New Musical Express at albumet var «God, kjøttfull rock heile vegen» og rosa spesielt synginga til Gillan på «Child In Time».[27] Disc and Music Echo gav plata 4 av 5 stjerner, samanlikna stilen med The Nice og noterte at Blackmore dominerte instrumentalt over Lord.[27]

Ifølgje Tony Dolan i Deep Purple: a Critical Retrospective hadde det første Mark II-albumet Concerto for Group and Orchestra gitt Deep Purple svært velkommen publisitet i Storbritannia, men bandet - og særskild Ritchie Blackmore - var fast bestemt på at dei «ikkje ville bli stempla som eit nyhendenummer». Han var fast bestemd på at det neste studioalbumet skulle vera eit åtak på øyrene. Som Blackmore sa til andre: «Viss det ikkje er dramatisk eller spennande, har det ingen plass på dette albumet». In Rock var alt Blackmore hadde sett for seg og meir til. Den skulle bli liggjande på dei britiske hitlistene i over eitt år. Deep Purple hadde endeleg funne nisjen sin med sin hardtslåande, tunge, dundrande, kraftfulle rock.»[48]

Kritikken i ettertid har vore tilsvarande positiv. AllMusic-skribenten Eduardo Rivadavia har kalla In Rock «eit av dei definerande albuma innan heavy metal».[45] Rockejournalisten Malcolm Dome uttalte at «In Rock er eit av dei store albuma ... ikkje berre av Purple, av kven som helst». Om dei nye medlemmene Gillan og Glover la han til: «Det er oppsiktsvekkjande korleis Ian Gillan klarer å behalda kontrollen over stemma si medan han går fullstendig amok. Og Roger Glover var ujålete, men veldig god teknisk ... og bidrog òg på ein fin og imponerande måte til låtskrivinga.»[48] Sid Smith noterte i si BBC Music-melding den «den sterke sjølvtillitten den nye besetninga hadde funne» og korleis albumet «så og seia skapte malen for tungrock.»[49] Den kanadiske journalisten Martin Popoff skreiv at «Deep Purple sitt In Rock, saman med Sabbath sitt Paranoid og Heep sitt Uriah Heep', alle i 1970, rett og slett fann opp heavy metal», med In Rock som «den mest prangande, friske og sofistikerte av dei tre». I meldinga si minte han om korleis albumet held fram med å vere «den skarpaste, mest insisterande metalliske Deep Purple-plata fram til Perfect Strangers» 14 år seinare, sjølv om Deep Purple aldri aksepterte tittelen heavy metal-artist, «idet dei såg på seg sjølv som eit jazz-aktig blues-aktig prog-aktig hardrock-band.»[46]

Blackmore har seinare sagt at albumet er hans favoritt frå tida med Deep Purple, saman med Machine Head.[41]

Innhald

endre

Alle songane er skrivne av Ritchie Blackmore, Ian Gillan, Roger Glover, Jon Lord og Ian Paice.[50]

Side ein
Nr.TittelLengd
1.«Speed King»5:54
2.«Bloodsucker»4:16
3.«Child in Time»10:20
Side to
Nr.TittelLengd
1.«Flight of the Rat»7:57
2.«Into the Fire»3:30
3.«Living Wreck»4:34
4.«Hard Lovin' Man»7:11
  • Nokre kassettutgivingar hadde bytt om på side éin og to, med dei fire siste spora på side éin og dei tre første på side to.[51]
Bonusspor på 25-årsjubileumsutgåva
Nr.TittelLengd
8.«Black Night» (original singelversjon)3:28
9.«Studio Chat (1)»0:33
10.«Speed King» (pianoversjon)4:14
11.«Studio Chat (2)»0:25
12.«Cry Free» (Roger Glover-remix)3:20
13.«Studio Chat (3)»0:05
14.«Jam Stew» (tidlegare ikkje-utgjeven instrumental)2:30
15.«Studio Chat (4)»0:40
16.«Flight of the Rat» (Roger Glover-remix)7:53
17.«Studio Chat (5)»0:31
18.«Speed King» (Roger Glover-remix)5:52
19.«Studio Chat (6)»0:23
20.«Black Night» (uredigert Roger Glover-remix)4:47

Medverkande

endre

Deep Purple

Andre medverkande

  • Andy Knight – lydteknikar IBC Studios (side 1, spor 1 & 3, og side 2, spor 2 og 3)[52]
  • Martin Birch – lydteknikar De Lane Lea (side 2, spor 1 og 4)[52]
  • Phillip McDonald – lydteknikar Abbey Road Studios (side 1, spor 2)[52]
  • Edwards Coletta Productions – design
  • Nesbit Phipps & Froome – kunststudio
  • Mike Brown, Alan Hall – fotografi
  • Mick (Egg) Angus, Ian (Bige) Hansford – utstyr
  • Peter Mew – ommastring av originalalbum
  • Roger Glover – oversåg miksinga av bonusspora
  • Tom Bender og Jason Butera – ekstra studioarbeid

Salslister

endre
Album
Liste (1970-1971) Plassering
Australske album (Kent Music Report)[53] 1
Finske album (Suomen virallinen lista)[54] 9
Tyske album (Offizielle Top 100)[55] 1
Italienske album (Musica e Dischi)[56] 19
Den japanske albumlista (Oricon)[57] 68
Norske album (VG-lista)[58] 5
Britiske album (OCC)[59] 4
US Billboard 200[60] 143
Liste (1975) Plassering
Den danske albumlista[61] 15

Singlar
År Tittel Liste Plassering
1970 «Black Night» UK Singles Chart[62] 2
US Billboard Hot 100[63] 66
1980 UK Singles Chart[62] 43
1995 «Black Night» (Remix) 66

Salstrofé og salstal

endre
Region Salstrofé Salstal
Frankrike (SNEP)[64] Gull 100 000*
Tyskland (BVMI)[65] Gull 250 000^
Italia (FIMI)[66] Gull 50 000*
Nederland (NVPI)[67] Gull 50 000^
Sweden 25,000[68]
Storbritannia (BPI)[69]
original release 		Gull 100 000^
Storbritannia (BPI)[70]
sales since 1995 		Gull 100 000^
USA (RIAA)[71] Gull 500 000^

*salstala er basert på sertifiseringa aleine
^salstala er basert på sertifiseringa aleine
xuspesifserte tal er baserte på sertifiseringa aleine

Utmerkingar

endre
Publikasjon Land Utmerking År Plassering
Kerrang! Storbritannia «100 Greatest Heavy Metal Albums of All Time»[72] 1989 15
Guitarist Storbritannia «Top 50 Most Influential Guitar Albums of All Time Ever»[73] 1994 8
Q Storbritannia «50 Best Albums of The '70's»[74] 1998 48
Kerrang! Storbritannia «100 Best British Rock Albums Ever»[75] 2005 56
Classic Rock Storbritannia «100 Greatest British Rock Album Ever»[76] 2006 13
1001 Albums You Must Hear Before You Die United States «1001 Albums You Must Hear Before You Die»[77] 2006 *

(*) syner til ei usortert liste.


Kjelder

endre
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Robinson 1995, s. 17.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Thompson 2004, s. 77.
  3. ↑ Rivadavia, Eduardo. «Fireball – Deep Purple | Songs, Reviews, Credits». AllMusic. Arkivert frå originalen 21. mars 2021. Henta 8. juli 2019. «1971's Fireball saw the band broadening out from the no-holds-barred hardrock direction of the previous year's cacophonous In Rock.» 
  4. ↑ Rivadavia, Eduardo (3. juni 2015). «How Deep Purple's 'In Rock' Set a Template for Everything That Followed». Ultimate Classic Rock. Arkivert frå originalen 31. desember 2019. Henta 15. mai 2019. «Together, these songs make up one of metal’s most defining and oft-copied statements.» 
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 Robinson 1995, s. 4.
  6. ↑ Gillan & Cohen 1993, s. 58.
  7. ↑ Anasontzis, George (2010). «Nick Simper». Rockpages.gr. Arkivert frå originalen 30. august 2010. Henta 9. juli 2023. 
  8. ↑ «Songs Covered by Deep Purple». thehighwaystar.com. Arkivert frå originalen 4. august 2020. Henta 26. juli 2018. 
  9. ↑ Thompson 2004, s. 62-63.
  10. ↑ 10,0 10,1 Thompson 2004, s. 62.
  11. ↑ «Ritchie Blackmore - Recalls Life with Deep Purple». Guitar.com. 22. mars 2010. Arkivert frå originalen 10. oktober 2014. Henta 15. januar 2014. 
  12. ↑ Thompson 2004, s. 69.
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 Robinson 1995, s. 5.
  14. ↑ Gillan & Cohen 1993, s. 62.
  15. ↑ Thompson 2004, s. 70.
  16. ↑ 16,0 16,1 Robinson 1995, s. 7.
  17. ↑ 17,0 17,1 Robinson 1995, s. 9.
  18. ↑ 18,0 18,1 Robinson 1995, s. 3.
  19. ↑ «Paradiso 1969». The Highway Star. Arkivert frå originalen 29. oktober 2020. Henta 28. juli 2020. 
  20. ↑ Thompson 2004, s. 73.
  21. ↑ Robinson 1995, s. 10.
  22. ↑ Gillan & Cohen 1993, s. 73.
  23. ↑ 23,0 23,1 23,2 23,3 McIver, Joel (3. juni 2020). «Hvordan Deep Purples klassiker In Rock ble laget». Classic Rock. Arkivert frå originalen 20. januar 2021. Henta 27. juli 2020. 
  24. ↑ Thompson 2004, s. 85,88.
  25. ↑ 25,0 25,1 Gillan & Cohen 1993, s. 78.
  26. ↑ Thompson 2004, s. 88.
  27. ↑ 27,0 27,1 27,2 27,3 Robinson 1995, s. 20.
  28. ↑ Gillan & Cohen 1993, s. 78-79.
  29. ↑ 29,0 29,1 Robinson 1995, s. 11.
  30. ↑ Viglione, Joe. «Speed King». AllMusic. Arkivert frå originalen 24. juni 2021. Henta 30. juli 2020. 
  31. ↑ Erlewine, Stephen Thomas. «Deep Purple – Abandon review». AllMusic. All Media Network. Arkivert frå originalen 11. februar 2017. Henta 15. februar 2017. 
  32. ↑ Stancavage, Sharon (January 1999). «Deep Purple Recording Their 'Abandon' Album». Sound on Sound. Arkivert frå originalen 1. november 2020. Henta 29. juli 2020. 
  33. ↑ Gillan & Cohen 1993, s. 64.
  34. ↑ Robinson 1995, s. 13-14.
  35. ↑ Gillan & Cohen 1993, s. 65.
  36. ↑ Thompson 2004, s. 87.
  37. ↑ 37,0 37,1 Robinson 1995, s. 14.
  38. ↑ Robinson 1995, s. 15-17.
  39. ↑ Robinson 1995, s. 18.
  40. ↑ 40,0 40,1 Robinson 1995, s. 21.
  41. ↑ 41,0 41,1 Robinson 1995, s. 22.
  42. ↑ Gillan & Cohen 1993, s. 88.
  43. ↑ Gillan & Cohen 1993, s. 89.
  44. ↑ Deep Purple in Rock. Audio Fidelity. 2009. AFZ 051. 
  45. ↑ 45,0 45,1 Rivadavia, Eduardo. Deep Purple in Rock på Allmusic
  46. ↑ 46,0 46,1 Popoff, Martin (October 2003). The Collector's Guide to Heavy Metal: Volume 1: The Seventies. Burlington, Ontario, Canada: Collector's Guide Publishing. s. 83–84. ISBN 978-1894959025. 
  47. ↑ Larkin, Colin (2011). Encyclopedia of Popular Music (5th utg.). Omnibus Press. s. 2010. ISBN 978-0-85712-595-8. 
  48. ↑ 48,0 48,1 «Deep Purple - A Critical Retrospective/Rock Review». YouTube. Arkivert frå originalen 12. mai 2019. Henta 25. juli 2018. 
  49. ↑ Smith, Sid (2007). «Deep Purple In Rock Review». BBC Music. Arkivert frå originalen 16. september 2020. Henta 1. mai 2021. 
  50. ↑ Robinson 1995, s. 24.
  51. ↑ «Deep Purple - In Rock». Discogs (på engelsk). Henta 7. februar 2022. 
  52. ↑ 52,0 52,1 52,2 Deep Purple In Rock. Harvest. 1970. SHVL 777. 
  53. ↑ Kent, David (1993). Australian Chart Book 1970–1992 (illustrated utg.). St Ives, N.S.W.: Australian Chart Book. ISBN 0-646-11917-6. 
  54. ↑ Pennanen, Timo (2021). «Deep Purple». Sisältää hitin - 2. laitos Levyt ja esittäjät Suomen musiikkilistoilla 1.1.1960–30.6.2021 (PDF) (på finsk). Helsinki: Kustannusosakeyhtiö Otava. s. 60. 
  55. ↑ "Offiziellecharts.de – Deep Purple – In Rock" (På tysk). GfK Entertainment Charts. Henta 26. april 2018.
  56. ↑ «Classifiche». Musica e Dischi (på italiensk). Henta 27. mai 2022.  Set «Tipo» on «Album». Then, in the «Artista» field, search «Deep Purple».
  57. ↑ Oricon Album Chart Book: Complete Edition 1970–2005 (på japansk). Roppongi, Tokyo: Oricon Entertainment. 2006. ISBN 4-87131-077-9. 
  58. ↑ "Deep Purple – In Rock". Norwegiancharts.com. Hung Medien. Henta 26. april 2018.
  59. ↑ "Deep Purple | Artist | Official Charts". Den britiske albumlista. The Official Charts Company. Henta 9. juli 2023.
  60. ↑ "Deep Purple Album & Song Chart History" Billboard 200 for Deep Purple. Prometheus Global Media. Henta 9. juli 2023.
  61. ↑ «Deep Purple in Rock - Deep Purple» (på dansk). Danske Hitlister.dk. Arkivert frå originalen 12. januar 2014. Henta 13. mars 2022. 
  62. ↑ 62,0 62,1 «Singles». Deep Purple. Official Chart Company. Arkivert frå originalen 11. januar 2014. Henta 30. januar 2014. 
  63. ↑ «Deep Purple – Hot 100». Billboard Chart History. Billboard. Arkivert frå originalen 23. januar 2021. Henta 30. juli 2020. 
  64. ↑ «French album salstrofé – Deep Purple – Deep Purple in Rock» (på fransk). Syndicat National de l'Édition Phonographique. 
  65. ↑ «Purple Gold». Billboard: 41. 9. september 1971. Henta 29. oktober 2022. 
  66. ↑ «Italian album salstrofé – Deep Purple – Deep Purple in Rock» (på italiensk). Federation of the Italian Music Industry.  Select Album e Compilation in the field Scegli la sezione. Select Week -- and Year ----. Enter Deep Purple in the field Artista. Click Avvia la ricerca
  67. ↑ «Dutch album salstrofé – Deep Purple – Deep Purple in Rock» (på nederlandsk). Nederlandse Vereniging van Producenten en Importeurs van beeld- en geluidsdragers. 
  68. ↑ «From Music Capitals of the World - Stockholm» (PDF). Billboard. 29. desember 1973. s. 36. ISSN 0006-2510. Henta 16. april 2022. 
  69. ↑ «A 1973 Gold Award presented to Deep Purple for «Deep Purple in Rock»». The Genesis Archive. Henta 28. april 2023. 
  70. ↑ «British album salstrofé – Deep Purple – Deep Purple in Rock». British Phonographic Industry.  Enter Deep Purple in Rock in the field Search. Select Title in the field Search by. Select album in the field By Format. Click Go
  71. ↑ «American album salstrofé – Deep Purple – Deep Purple in Rock». Recording Industry Association of America.  If necessary, click Advanced, then click Format, then select Album, then click SEARCH
  72. ↑ «Kerrang – 100 Greatest Heavy Metal Albums of All Time – January 1989». Kerrang. Arkivert frå originalen 30. mai 2015. Henta 10. februar 2009. 
  73. ↑ «Guitarist – Top 50 Most Influential Guitar Albums of All Time Ever – December 1994». Kerrang. Arkivert frå originalen 18. juli 2011. Henta 10. februar 2009. 
  74. ↑ «Q – 50 Best Albums of The '70's – April 1998». Kerrang. Arkivert frå originalen 4. mars 2012. Henta 10. februar 2009. 
  75. ↑ «Kerrang – 100 Best British Rock Albums Ever – February 2005». Kerrang. Arkivert frå originalen 14. mai 2016. Henta 10. februar 2009. 
  76. ↑ «Classic Rock – 100 Greatest British Rock Album Ever – April 2006». Classic Rock. Arkivert frå originalen 15. mai 2013. Henta 10. februar 2009. 
  77. ↑ Robert Dimery; Michael Lydon (7. februar 2006). 1001 Albums You Must Hear Before You Die: Revised and Updated Edition. Universe. ISBN 0-7893-1371-5. 
Henta frå «https://nn.wikipedia.org/w/index.php?title=Deep_Purple_in_Rock&oldid=3501339»