Wikipedia

The Book of Taliesyn

musikkalbum av Deep Purple
The Book of Taliesyn
Studioalbum av Deep Purple
Språk engelsk
Utgjeve Oktober 1968 (USA)
Mai 1969 (Storbritannia)
Innspelt August og oktober 1968
Studio De Lane Lea Studios i Kingsway u London
Sjanger
Lengd 43:57
Selskap Tetragrammaton (USA)
Harvest (Storbritannia)
Produsent Derek Lawrence
Deep Purple-kronologi 
Shades of Deep Purple
(1968) 		The Book of Taliesyn Deep Purple
(1969)


Singlar frå The Book of Taliesyn
  1. «Kentucky Woman»
    Utgjeve: Oktober 1968 (USA)
  2. «River Deep – Mountain High»
    Utgjeve: Januar 1969 (USA)

The Book of Taliesyn er det andre studioalbumet til det engelske rockebandet Deep Purple, spelt inn berre tre månader etter Shades of Deep Purple og gjeve ut av Tetragrammaton Records i oktober 1968, like før den første amerikanske turneen deira. Namnet på albumet var henta frå Taliesin-boka frå 1300-talet.

Albumet har same struktur som det første, med fire originallåtar og tre omarrangerte coverlåtar, men spora er lengre, arrangementa meir komplekse og lyden meir polert enn på Shades of Deep Purple. Musikkstilen er ei blanding av psykedelisk rock, progressiv rock og hardrock, med fleire innslag av klassisk musikk arrangert av klaverspelaren i bandet, Jon Lord.

Det amerikanske plateselskapet til Deep Purple sikta seg inn på eit hippie-publikum, som var svært innverknadsrikt i USA på den tida, men albumet og singlane fekk ikkje dei forventa hitlisteplasseringane. Dette tilbakeslaget hindra ikkje suksessen på den tre månader lange USA-turneen, der bandet spelte på mange viktige arenaer og festivalar og fekk positive tilbakemeldingar frå publikum og pressa. Deep Purple var framleis eit undergrunnsband som spelte på små klubbar og universitet i Storbritannia, og som i stor grad vart ignorert av media og publikum. Det britiske plateselskapet EMI gav ikkje ut The Book of Taliesyn før i juni 1969 på det nye undergrunnsunderselskapet for progrock Harvest Records, og albumet hamna ikkje på hitlistene. Sjølv ikkje utgivinga av den nye singelen «Emmaretta» og nye konsertar i Storbritannia sommaren 1969 bidrog til å auka platesalet eller populariteten til Deep Purple i Storbritannia. Oppfatninga av albumet har endra seg i seinare år, og det har fått meir positive meldingar.

Bakgrunn

endre

Deep Purple vart booka til ein lang turné i USA med start i oktober 1968 som følgje av den uventa suksessen i USA og Canada med deira første album Shades of Deep Purple, med hitsingelen «Hush» i spissen.[1][2] Singelen, som kom ut i juni, nådde 4. plassen på den amerikanske singellista[3] og nr. 2 i Canada[4] og var hovudårsaka til den plutselege populariteten til bandet i utlandet.[5] Situasjonen var heilt motsett på heimebane, der bandet hadde vorte kraftig kritiserte av media og publikum.[6][7]

I juli flytta bandet og mannskapet frå West Sussex til London.[8] Managementet leigde eit hus i 13 Second Avenue, Acton Vale, som vart brukt som bustad og til å førebu den kommande USA-turneen når dei ikkje var ute på spelejobbar eller promotering.[8] Gitaristen Ritchie Blackmore flytta dit saman med den tyske kjærasten sin Babs Hardie.[8]

Leiarane i Tetragrammaton Records, det amerikanske plateselskapet til Deep Purple, meinte det ville vera meir lønnsamt å ha eit nytt album å promotera under USA-turneen, i tillegg til det allereie vellykka Shades of Deep Purple.[9] Dessutan vart dei åtte spora som vart spelt inn i mai til debutalbumet deira og framført live under dei britiske konsertane i juli og august[5] rekna som utilstrekkelege for konsertane som hovudattraksjon i USA.[10] Av desse grunnane vart dei pressa tilbake i studio berre eit par månader før turneen byrja, sjølv om debutalbumet ikkje var gitt ut i Storbritannia enno.[5]

Komposisjon og innspeling

endre

Førespurnaden frå plateselskapet om å spela inn eit nytt album berre tre månader etter debuten gjorde bandet uførebudd, for den intense aktiviteten etter utgivinga av Shades of Deep Purple hadde late etter seg svært lite tid til å skriva og øva inn nye låtar.[2][11] Under press kom musikarane til slutt opp med fire lange originalkomposisjonar, men for å fylla det nye albumet omarbeidde og utvida dei med tre coverlåtar, og følgde igjen dømet til det amerikanske bandet Vanilla Fudge,[2] som mange av bandmedlemmene beundra.[12] Den første var «Kentucky Woman», ein hitsingel for Neil Diamond i 1967 som Deep Purple framførte live på ei BBC-innspeling i august.[13] Sjølv om songen vart skriven av Diamond, lener Deep Purple sin versjon seg musikalsk sett mot stilen til Mitch Ryder si innspeling av «Devil with a Blue Dress On».[14] Den andre coversongen var «River Deep - Mountain High», ein singel gitt ut av Ike & Tina Turner i 1966. Til slutt vart Beatles-låten «We Can Work It Out» frå 1965 vald etter at Paul McCartney sjølv skal ha uttrykt at han sette pris på Deep Purple-versjonen av «Help!»[2][13]

1. august 1968 gjekk Deep Purple inn i De Lane Lea Studios i Kingsway i London,[2] saman med produsenten Derek Lawrence og lydteknikaren Brian Aintsworth, som begge hadde jobba med deira førre album. Forskotet frå Tetragrammaton på 250 000 dollar vart brukte til å booka to veker i studio, ei tid som dekka både låtskriving, øving og innspelingsøkter.[15] Det vart løyvd meir tid enn til innspelinga av Shades of Deep Purple i mai, noko som gav næring til ambisjonane til bandet om å komma opp med betre originalmateriale enn på det førre albumet.[13][15]

Deep Purple spelte inn «Shield» og «Anthem» den første dagen.[2] På den første låten speler Ian Paice eit komplekst trommemønster[16] som høyrest ut som ein gjenteken samanstøyt av glasgjenstandar, medan den andre kravde ein strykekvartett for barokkstil i midten.[17][18] Dei neste dagane heldt dei fram med komposisjon og innspeling av «Exposition/We Can Work It Out» og av originalsporet «Listen, Learn, Read On».[2] Den 19. august avslutta dei desse øktene med ei innspeling av «Kentucky Woman» og den tunge og livlege instrumentalen «Wring That Neck», som kom ut av eit tett samarbeid mellom Blackmore og bassisten Nick Simper.[2] Namnet «Wring That Neck» kjem frå ein frase bandet brukte når dei spelte live, og skildra at bassisten eller gitaristen verkeleg sprengde på instrumenta sine for å laga ein hard lyd (dvs, å klemma, eller «vri», på gitarhalsen).[2] Ein annan instrumental kalla «Playground» vart skriven og spelt inn 18. august, men teksten vart aldri ferdigstilt og han vart til slutt forkasta.[2] «River Deep - Mountain High» var heile tida meint som det siste sporet, så innspelinga vart utsett til dei andre spora var ferdige. Perfeksjonismen til musikarane kravde ekstra tid til å fullføra sporet, og det vart først spelt inn 10. oktober, lenge etter den planlagde fristen for studioinnspeling.[2]

Lydmiksinga skulle eigentleg overvakast av bandmedlemmene, men timeplanen deira i oktober var så stram at Lawrence gjorde det utan dei.[19] Dette forferda bandet til å byrja med, men lyden vart reinare, tyngre og meir polerte enn på debuten.[19] Albumet vart miksa i både mono og stereo, men monobandet vart kasta, ettersom verken Tetragrammaton eller EMI, det britiske plateselskapet til Deep Purple, hadde bruk for dei.[19]

Utgiving

endre

Albumet vart gitt ut i USA i oktober 1968, akkurat i tide til turneen.[19] Det amerikanske plateselskapet insisterte på å endra tittelen på instrumentalen «Wring That Neck», som vart rekna som for valdeleg, til «Hard Road».[2] Sporet vart brukt som B-sida på singelen «Kentucky Woman», gitt ut i oktober 1968.[14] The Book of Taliesyn nådde 54. plassen på den amerikanske hitlista[20] og 48. plassen på den kanadiske hitlista.[21] Singelen nådde 38. plassen i USA[22] og vart mykje spelte på radio,[23] men kopierte ikkje suksessen til «Hush».

I eit forsøk på å auka salet av albumet vart ein kortare og sterkt redigert versjon av «River Deep - Mountain High» gitt ut som singel eksklusivt i USA og Canada i februar 1969 med «Listen, Learn, Read On» som B-side.[24] Den nådde høvesvis nr. 53 og nr. 42 i dei to landa[22][25] og vart ingen suksess, med lågare plassering enn «Kentucky Woman».[26] Albumet vart distribuert i Canada (i 1968) og Japan (i juni 1969) av Polydor Records.[27][28]

EMI utsette utgivinga av albumet i Storbritannia til juni 1969 etter at bandet hadde komme tilbake frå USA og sett opp ein skikkeleg turné i heimlandet.[29][30] På det tidspunktet hadde bandet allereie spelt inn og gitt ut sitt tredje album Deep Purple i USA, og spelt inn ein singel med ny besetning.[31] The Book of Taliesyn var den første utgivinga på Harvest Records, eit nytt underselskap som EMI-leiinga hadde utvikla som ein kanal for britiske undergrunnsgrupper innan progressiv rock.[32][33] «Kentucky Woman», med «Wring That Neck» som B-side, var den einaste singelen som vart gitt ut i Storbritannia i desember 1968, men han vart trekt tilbake etter berre seks veker.[34] Akkurat som med Shades of Deep Purple året før, fekk både albumet og singelen lite promotering og vart oversett, og selde mykje mindre i Storbritannia enn i utlandet.[35]

The Book of Taliesyn vart gitt ut på nytt mange gonger over heile verda, ofte saman med dei to andre albuma som vart spelt inn av Mark I-besetninga.[36] I tillegg til originalutgåvene er den viktigaste versjonen av albumet den ommastra CD-utgåva frå 2000 av EMI, som inneheld tidlegare upubliserte opptak frå sesjonane i august og desember 1968 og frå TV-opptredenar som bonusspor.[37] Alle låtane vart digitalt remastra av Peter Mew i Abbey Road Studios i London.[37] Andre oppsiktsvekkjande nyutgivingar av albumet inkluderer ein kvit vinyl samlarutgåve gitt ut i 2015 i samband med Record Store Day.[38]

Musikalsk stil

endre

Den musikalske stilen på The Book of Taliesyn er ei blanding av progressiv rock, psykedelisk rock og hardrock[10][16][39][40][41] og ulike observatørar meiner at bandet på dette albumet er meir modent og har større kontroll over sitt eige uttrykk.[13][42][43][44] Kritikarane framhevar at komposisjonane generelt er lengre og meir komplekse enn på debutalbumet.[10][42] Deep Purple-biografen Dave Thompson skreiv at ei mørk stemning gjennomsyrar The Book of Taliesyn med lite til felles med poprock,[39] og nemner påverknader frå det amerikanske bandet The Doors i dei opphavlege spora som vart skrivne for dette albumet.[39]

Påverknaden frå den klassiske musikkoppsedinga til klaverspelaren Jon Lord er sterkt merka i alle spora,[16] men denne gongen var han ikkje hovudansvarleg for låtskrivinga og arrangementa, som av kritikarar blir rekna som den første verkelege gruppeinnsatsen til Deep Purple.[13][42][43][44] Interessa til Lord for blanding av rock og klassisk musikk skulle kulminera i slutten av 1969 med suiten Concerto for Group and Orchestra,[42][45] men allereie i eit intervju i 1968 definerte han Deep Purple som eit symfonisk rock-band.[19] Nick Simper klaga over den overdrivne innverknaden til Lord på komposisjon og arrangement i eit intervju frå 1983, noko han sa «resulterte i ein mangel på retning for bandet.»[19][46] «Anthem» er kanskje den djupaste satsinga til bandet på klassisk musikk på eit vanleg studioalbum, med sitt barokkaktige mellomspel som minner om ein Bach-fuge skriven av Lord og framført på Mellotron og med strykekvartett.[18] Ei liknande tilnærming finn me på King Crimson sitt debutalbum, gitt ut eitt år seinare.[42] Omarrangerte utdrag frå andre sats av Beethoven sin sjuande symfoni og Tsjaikovskij sin Overture-fantasi «Romeo og Julie» finst i den instrumentale introen «Exposition»,[18] medan «River Deep, Mountain High» blir innleidd med notane til «Also sprach Zarathustra», skriven i 1896 av Richard Strauss og svært populær etter at han vart inkludert i filmen 2001: A Space Odyssey, som vart vist tidlegare i 1968.[13]

«Wring that Neck» og «Kentucky Woman» viser fleire spor av den tyngre musikken som bandet skulle omfamna på 70-talsalbuma med Mark II-besetninga.[14] Blackmore sitt gitarspel blir generelt hylla av kritikarane.[10][16][44] I eit nyleg intervju definerte gitaristen likevel albumet som «teit» og hugsa at han enno ikkje hadde funne sin eigen spelestil på innspelingstidspunktet.[47]

Tekstane skriven av vokalisten i bandet, Rod Evans, er svært funksjonelle for musikken og marknadsføringa plateselskapet til Deep Purple bygde opp for det amerikanske hippie-publikummet.[39] Evans henta inspirasjon til fantasy-temaet «Listen, Learn, Read On», som inneheld lyriske referansar til albumtittelen, frå det walisiske 1300-talsmanuskriptet Book of Taliesin, ei diktsamling tilskrive 600-talspoeten Taliesin.[39] Tittelen og omslaget til albumet er òg inspirert av manuskriptet.[39] I staden speler psykedelia ei stor rolle i tekstane på «Shield».[16][42] Simper meiner at tekstane til Evanser «langt betre enn noko (...) som nokon gong har vorte skrive i andre besetningar, i Deep Purple».[48]

Plateomslag

endre

Plateomslaga og platenotata formidlar avgjerda til Tetragrammaton om å retta albumet mot det store amerikanske hippie-publikummet, som var svært innverknadsrikt i USA på den tida.[39] Spesielt notane var skrivne i ein mystisk tone, der barden Taliesyn vart framkalla som ein andeleg vegvisar og lyttinga til låtane vart samanlikna med ei utforsking av sjela til bandmedlemmene.[49] Originalomslaget vart teikna med penn, blekk og fargar av den britiske illustratøren og forfattaren John Vernon Lord, som tilfeldigvis har same namn som klaverspelaren til Deep Purple. The Book of Taliesyn var det einaste plateomslaget John Vernon Lord nokosinne designa, og ifølgje den nylege retrospektive boka til kunstnaren Drawing upon Drawing vart originalteikningane aldri returnert.[50] I boka hugsar John Vernon Lord oppdraget han fekk frå agentbyrået Saxon Artists: «Agenten gav meg tittelen og sa at den kunstnariske leiaren ønskte eit «fantasifullt arthuriansk preg» og at tittelen og musikarnamna skulle vera handskrivne. Eg henta hovudsakleg inspirasjon frå The Book of Taliesin, ei diktsamling som skal vera skrive av den walisiske barden Taliesin frå 600-talet.»[50]

Honoraret for jobben var 30 pund, minus 25 % til agenten.[51] John Vernon Lord var fram til 1999 professor i illustrasjon ved University of Brighton.[52]

Turnear

endre

Deep Purple kom til California den 15. oktober 1968[53], og deira første offentlege framferd på amerikansk jord var på The Dating Game, eit TV-show på ABC den 17. oktober.[54] Dei var det første rockebandet som opptredde i showet,[55] der Jon Lord var ein av deltakarane.[35] Dei neste to dagane spelte bandet live i USA for første gong som oppvarmingsband for Cream på turneen Goodbye.[56] Konsertane vart halde på Inglewood Forum i nærleiken av Los Angeles i California,[57] framfor meir enn 16 000 menneske kvar kveld.[56] Opptak av desse konsertane vart gitt ut i 2002 som Inglewood - Live in California.[53] Den neste konserten i San Diego var den siste som oppvarming for Cream,[56] viss management tilsynelatande ikkje sette pris på den muntre reaksjonen frå publikum på Deep Purple og droppa dei.[26][58] Etter ei vekes tvangsstopp lykkast det den amerikanske manageren å setja opp ein turné som inkluderte San Francisco International Pop Festival på vestkysten.[57][59][60] Dette høvet var svært nyttig for dei unge musikarane, og som hovudattraksjon kunne dei forlenge konsertane sine til 90 minutt og få sårt tiltrengt erfaring på vegen.[58][61] Dette gjaldt spesielt for Blackmore, som utvikla og utvida gitarsoloene sine og innlemma fleire improvisasjonar.[58]

Turneen vart ein suksess, og populariteten til Deep Purple i USA fekk eit nytt løft etter ei TV-framferd på Playboy After Dark saman med Hugh Hefner 23. oktober 1968.[58] Bandet hadde vorte eit ettertrakta band, og fleire datoar vart lagt til på austkysten fram til slutten av året,[61] inkludert ein to kveldars konsert på Fillmore East med Creedence Clearwater Revival og James Cotton Blues Band,[61] og julekonsertar på den berømte Electric Circus-klubben i New York.[26][57]. I slutten av desember booka managerane til bandet Tony Edwards og John Coletta studiotid i New York for å spela inn ein ny singel, etter den relative fiaskoen med «Kentucky Woman» og «River Deep, Mountain High».[62] Bandet spelte inn eit cover av Ben E. Kings låt «Oh No No No» og prøvde seg på «Lay Lady Lay» av Bob Dylan og «Glory Road» av Neil Diamond, utan tilfredsstillande resultat.[61] Plateselskapet publiserte ikkje desse innspelingane[63], og ein overlevande versjon av «Oh No No No No» kan berre høyrast i den ommastra utgåva av The Book of Taliesyn frå 2000.

Bandet returnerte til England 3. januar 1969 og gjekk rett inn i De Lane Lea Studios for å spela inn nye låtar.[64] Innspelingsøktene vart avbrotne av spelejobbar og varte frå januar til mars; dei fleste av låtane enda opp på albumet med same namn som bandet, som først vart gitt ut i USA i juni 1969.[65]

Deep Purple debuterte med den nye singelen «Emmaretta», nytt materiale og nye versjonar av låtar frå dei utgitte albuma på BBC-innspelingar for radioprogrammet Top Gear den 14. januar.[54] Låten «Hey Bop a Re Bop» som vart spelt på desse innspelingane skulle seinare bli til «The Painter».[31] Frå og med første februar drog bandet på turné i Danmark og Storbritannia, med spelejobbar på universitet og små klubbar.[57] I eit intervju kommenterte bandet at i forhold til kva dei tente i Amerika «tapte dei faktisk eit par tusen pund kvar kveld dei spelte i Storbritannia.»[66][67] Den siste konserten i Storbritannia var 22. mars[57] og 1. april 1969 var bandet igjen på turné i USA,[57] sjølv om dei ikkje hadde noko nytt album å promotera. Det var på denne tida at Blackmore og Lord bestemde seg for å endra den musikalske stilen til Deep Purple i retning hardrock, noko som førte til at Evans og Simper fekk sparken i juli.[68]

Då The Book of Taliesyn endeleg vart sleppt i Storbritannia i juni 1969, vart det lagt til nokre fleire datoar i heimlandet til bandet for å promotera albumutgivinga,[57] sjølv om Mark II-besetninga med dei nye medlemmene Ian Gillan og Roger Glover allereie øvde og spelte inn nytt materiale i løyndom.[69]

Songar frå dette albumet vart jamleg framført av Mark I-besetninga. Unntaka var «Exposition/We Can Work It Out»[24] og «Anthem», viss komplekse arrangement var vanskeleg å gjengi live. Mark II-formasjonen framførte «Kentucky Woman» på sine første konsertar, men droppa han frå settlista saman med dei få andre låtane frå dei tre første albuma til fordel for nytt materiale.[70] Berre instrumentalen «Wring That Neck» heldt fram med å vere ein fast del av Deep Purplesine opptredenar i eit par år, og fungerte som ei ramme for lange improvisasjonar av Blackmore og Lord[71] og kom tilbake i settlista til den noverande besetninga på 2000-talet.[71]

Mottaking

endre
Meldingar
Karakter
KjeldeKarakter
AllMusic     [40]
PopMatters          [44]
Collector's Guide to Heavy Metal5/10[72]

Albuma og singlane til Deep Purple vart nesten fullstendig ignorerte i Storbritannia, noko som forundra amerikanske journalistar.[26] I eit intervju prøvde Simper å forklara den manglande suksessen i heimlandet med at det britiske publikummet var meir interessert i fancy presentasjon enn musikk, og at bluesrock «var i ferd med å bli veldig stort i England på den tida».[34] John Peel, sjef for radioprogrammet Top Gear, som hadde møtt bandet i 1968 og hadde store forventningar til The Book of Taliesyn, var ikkje særleg fornøgd med sluttresultatet: «Gruppa har gjort nokre fine ting for Radio One, og dei begeistrar når dei speler live. Eg skjønner ikkje kva som gjekk gale med denne plata, ho er altfor tilbakehalden på eit vis. Dei spelte inn «Wring That Neck» på ein mykje betre måte for ein ny Top Gear».[19]

Amerikanske meldarar var begeistra for konsertane til Deep Purple[23][60] og mangelen på ein ny suksessfull singel øydela tilsynelatande ikkje den positive oppfatninga av bandet i USA, i den grad at dei ofte vart omtalte som eit amerikansk band.[26] Bandmedlemmar vurderte til og med å flytta til USA, men gjekk bort frå ideen då dei fekk vita at 21 år gamle Paice kunne bli kalla inn til Vietnamkrigen.[34]

Moderne meldingar av albumet går frå positive til blanda. Joe Viglione frå AllMusic samanliknar produksjonen til Deep Purple med Vanilla Fudges, og understrekar korleis dei to bandet dekte songar frå dei same forfattarane og brukte liknande arrangement.[40] Han skriv at Deep Purple på The Book of Taliesyn bevega seg meir mot progressiv rock enn dei amerikanske kollegaene sine, og kombinerte meiningsfulle tekstar og «innovative musikalske passasjar».[40] Popmatters kritiserer derimot dei «Spinal Tap-aktige» tekstane og mangelen på hitmateriale på albumet med unntak av «Wring That Neck», som blir rekna som «kanskje den første verkelege Deep Purple-komposisjonen».[44] Blogcritics-meldinga understrekar at originalmaterialet, og spesielt «Wring That Neck», «toler tid og alder godt».[10] Greg Barbrick finn likevel «Jon Lords klassiske tilhugar (...) litt for mykje» på spor som «Exposition» og «Anthem», der dei «truar med å spora av».[16] Den kanadiske journalisten Martin Popoff skildra i sin Collector's Guide to Heavy Metal stilen på albumet som ei blanding av hardrock og psykedelisk rock som vanlegvis blir knytt til band som Mad River og The 13th Floor Elevators. Han meinte at The Book of Taliesyn var veldig lik i oppbygning og berre «litt mørkare, meir bombastisk og teatralsk» enn forgjengaren, og vurderte låten «Shield» som ei «løynd perle».[72]

Innhald

endre

Alle krediteringar er henta frå originalutgivingane.[37][73]

Side ein
Nr.TittelLåtskrivar(ar)Lengd
1.«Listen, Learn, Read On»Ritchie Blackmore, Rod Evans, Jon Lord, Ian Paice4:05
2.«Wring That Neck» (instrumental, kalla «Hard Road» i USA)Blackmore, Nick Simper, Lord, Paice5:13
3.«Kentucky Woman»Neil Diamond4:44
4.«(a) Exposition«
»(b) We Can Work It Out»		Blackmore, Simper, Lord, Paice,
John Lennon, Paul McCartney		7:06
Side to
Nr.TittelLåtskrivar(ar)Lengd
5.«Shield»Blackmore, Evans, Lord6:06
6.«Anthem»Lord, Evans6:31
7.«River Deep, Mountain High» (Ike & Tina Turner-song)Jeff Barry, Ellie Greenwich, Phil Spector10:12
Bonusspor på ommastra CD-utgåve
Nr.TittelLåtskrivar(ar)Lengd
8.«Oh No No No» (unytta studioopptak, desember 1968)Bert Berns (aka Bert Russell), Mike Leander4:25
9.«It's All Over» (BBC Top Gear-innspeling; 14. januar 1969)Berns, Leander4:14
10.«Hey Bop a Re Bop» (BBC Top Gear-innspeling; 14. januar 1969)Blackmore, Evans, Lord, Paice3:31
11.«Wring That Neck» (BBC Top Gear-innspeling; 14. januar 1969)Blackmore, Simper, Lord, Paice4:42
12.«Playground» (nymiksa instrumentalt studioopptak; 18. august 1968)Blackmore, Simper, Lord, Paice4:29

Medverkande

endre

Deep Purple

endre

Produksjon

endre

Salslister

endre
Album
Liste (1969) Plassering
Canada Top Albums/CDs (RPM)[21] 48
US Billboard 200[20] 54

Singlar

Kentucky Woman

Liste (1969) Plassering
Canada Top Singles (RPM)[74] 21
US Billboard Hot 100[22] 38

River Deep, Mountain High

Liste (1969) Plassering
Canada Top Singles (RPM)[25] 42
US Billboard Hot 100[22] 53

  1. ↑ Thompson: s.44
  2. ↑ 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 2,10 2,11 Robinson: s.4
  3. ↑ «Shades of Deep Purple Billboard Singles». Allmusic. Rovi Corporation. Henta 25. desember 2013. 
  4. ↑ «Top Singles - Volume 10, No. 5, 30. september 1968». Library and Archives Canada. 30. september 1968. Arkivert frå originalen 26. desember 2013. Henta 25. desember 2013. 
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 Robinson, Simon (2000). Shades of Deep Purple Remastered (CD Booklet). Deep Purple. London, UK: EMI 7243 4 98336 23. s. 6. 
  6. ↑ Thompson: s. 44-47
  7. ↑ Robinson, Simon (2000). Shades of Deep Purple Remastered (CD Booklet). Deep Purple. London, UK: EMI 7243 4 98336 23. s. 10. 
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 Bloom: s. 114
  9. ↑ Thompson: s. 47
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 10,3 10,4 Bowling, David (11. november 2011). «Music Review: Deep Purple - The Book of Taliesyn». Blogcritics. Henta 14. februar 2014. 
  11. ↑ Thompson: s. 47-48
  12. ↑ Popoff, Martin (25. juli 2008). «DEEP PURPLE - Mk I Bassist Nick Simper: «Ville du gitt opp alt dette, alle pengene, for å gjøre din egen greie?»». Bravewords.com. Brave Words & Bloody Knuckles. Henta 7. september 2014. 
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 13,3 13,4 13,5 Thompson: p. 48
  14. ↑ 14,0 14,1 14,2 Viglione, Joe. «Deep Purple - Kentucky Woman review». AllMusic. Rovi Corporation. Henta 13. september 2014. 
  15. ↑ 15,0 15,1 Bloom: s. 115
  16. ↑ 16,0 16,1 16,2 16,3 16,4 16,5 Barbrick, Greg (28. juli 2011). «Music Review: Deep Purple - Shades Of Deep Purple, The Book Of Taliesyn, Deep Purple». Blogcritics. Henta 16. september 2014. 
  17. ↑ Bloom: s. 116
  18. ↑ 18,0 18,1 18,2 Duxbury, Janelle (1985). Rockin' the Classics and Classicizin' the Rock. Santa Barbara, California: Greenwood Publishing Group. ISBN 978-0-313-24605-0. Henta 1. november 2014. 
  19. ↑ 19,0 19,1 19,2 19,3 19,4 19,5 19,6 Robinson: s. 6
  20. ↑ 20,0 20,1 "Deep Purple Album & Song Chart History" Billboard 200 for Deep Purple. Prometheus Global Media.
  21. ↑ 21,0 21,1 "Top RPM Albums: Nummer 6057". RPM. Library and Archives Canada.
  22. ↑ 22,0 22,1 22,2 22,3 "Purple?f=379&g=Singles Deep Purple Album & Song Chart History" Billboard Hot 100 for Deep Purple. Prometheus Global Media.
  23. ↑ 23,0 23,1 Bloom: s.120
  24. ↑ 24,0 24,1 «Songs Covered By Deep Purple». The Highway Star.com. Henta 26. september 2014. 
  25. ↑ 25,0 25,1 "RPM Top Singles." RPM. Library and Archives Canada.
  26. ↑ 26,0 26,1 26,2 26,3 26,4 Robinson: s. 7
  27. ↑ «Book Of Taliesyn». The Highway Star.com. Henta 12. november 2014. 
  28. ↑ «Deep Purple Diskografi: The Book of Taliesyn». Deep Purple.net. Henta 27. september 2014. 
  29. ↑ Thompson: s. 50
  30. ↑ «Album Reviews» (PDF). New Musical Express: 9. 31. mai 1969. Henta 16. januar 2023. 
  31. ↑ 31,0 31,1 Robinson: s. 10
  32. ↑ Thompson: p. 63
  33. ↑ Southall, Brian (2000). The A-Z of record Labels. London: Sanctuary Publishing. ISBN 1-86074-281-5. 
  34. ↑ 34,0 34,1 34,2 Robinson: s. 8
  35. ↑ 35,0 35,1 Tyler, Kieron. «On The Roundabout With Deep Purple». Deep Purple.net. Henta 21 September 2014. 
  36. ↑ «Shades of Deep Purple». Deep-Purple.net. Henta 19. februar 2014. 
  37. ↑ 37,0 37,1 37,2 Deep Purple (2000). The Book of Taliesyn Remastered (CD-omslag). London, UK: EMI 7243 52160822. 
  38. ↑ «Deep Purple . The Book of Taliesyn (mono)». Record Store Day. UK. Henta 22. april 2015. 
  39. ↑ 39,0 39,1 39,2 39,3 39,4 39,5 39,6 Thompson: s. 49
  40. ↑ 40,0 40,1 40,2 40,3 Viglione, Joe. «Deep Purple The Book of Taliesyn anmeldelse». AllMusic. Rovi Corporation. Henta 26. desember 2013. 
  41. ↑ Browne, David. «Deep Purple early years: Seventy Seven Minutes In Prog Rock Heaven». Deep Purple.net. Henta 4. oktober 2014. 
  42. ↑ 42,0 42,1 42,2 42,3 42,4 42,5 Robinson: s. 5
  43. ↑ 43,0 43,1 «Derek Lawrence Interview». Deep-Purple.net. mai 2003. Henta 7. januar 2014. 
  44. ↑ 44,0 44,1 44,2 44,3 44,4 Beaudoin, Jedd (20. oktober 2011). «Deep Purple: Shades of Deep Purple / The Book of Taliesyn / Deep Purple». PopMatters. Henta 25. desember 2013. 
  45. ↑ «25 Years of Deep Purple The Battle Rages On .... - Intervju med Jon Lord». Keyboards. januar 1994. Arkivert frå originalen 17. mai 2010. Henta 22. januar 2014. 
  46. ↑ Robinson, Simon (juli 1983). «Nick Simper Interview from «Darker than Blue», July 1983». Darker than Blue. Nick Simper official website. Henta 15. januar 2014. 
  47. ↑ «Ritchie Blackmore - Recalls Life with Deep Purple». Guitar.com. Arkivert frå originalen 10. oktober 2014. Henta 13. september 2014. 
  48. ↑ Anasontzis, George (2010). «Nick Simper». Rockpages.gr. Arkivert frå originalen 30. august 2010. Henta 7. januar 2014. 
  49. ↑ Deep Purple (1968). The Book of Taliesyn (LP-omslag). Los Angeles, California: Tetragrammaton Records. T107. 
  50. ↑ 50,0 50,1 Lord, John Vernon (2007). Drawing Upon Drawing: 50 Years of Illustrating. Brighton, UK: University of Brighton. s. 46. ISBN 978-1905593248. 
  51. ↑ Lord, John Vernon (30. desember 2013). «'The Book of Taliesyn' Deep Purple». Blogspot. Henta 23. september 2014. 
  52. ↑ «Prof emeritus John Vernon Lord». University of Brighton. Henta 21. juni 2022. 
  53. ↑ 53,0 53,1 Bloom: s. 117
  54. ↑ 54,0 54,1 «Radio & TV Shows». Deep Purple Tour Page. Purple.de. Henta 21. september 2014. 
  55. ↑ Thompson: s. 53
  56. ↑ 56,0 56,1 56,2 Thompson: s. 54
  57. ↑ 57,0 57,1 57,2 57,3 57,4 57,5 57,6 «Deep Purple Live Index - search for Mk I (68/69)». Deep Purple Live Index.com. Henta 25. januar 2014. 
  58. ↑ 58,0 58,1 58,2 58,3 Bloom: s. 118
  59. ↑ «San Francisco International Pop Festival 1968». Songkick. 
  60. ↑ 60,0 60,1 Thompson: s. 55
  61. ↑ 61,0 61,1 61,2 61,3 Thompson: s. 56
  62. ↑ Bloom: s.121
  63. ↑ Thompson: s. 57
  64. ↑ Bloom: s.123
  65. ↑ Robinson, Simon (2000). Deep Purple Remastered (CD Booklet). Deep Purple. London, UK: EMI. s. 7. 7243 5 21597 27. 
  66. ↑ Thompson: s. 58
  67. ↑ Robinson, Simon (2000). Deep Purple Remastered (CD Booklet). Deep Purple. London, UK: EMI. s. 4. 7243 5 21597 27. 
  68. ↑ Robinson, Simon (2000). Deep Purple Remastered (CD Booklet). Deep Purple. London, Storbritannia: EMI. s. 6. 7243 5 21597 27. 
  69. ↑ Thompson: s. 62
  70. ↑ Robinson, Simon (1995). Deep Purple in Rock (CD Booklet). Deep Purple. London, UK: EMI 7243 8 3401925. s. 9. 
  71. ↑ 71,0 71,1 «Wring That Neck by Deep Purple». Setlist.fm. Henta 16. september 2014. 
  72. ↑ 72,0 72,1 Popoff, Martin (October 2003). The Collector's Guide to Heavy Metal: Volume 1: The Seventies. Burlington, Ontario, Canada: Collector's Guide Publishing. s. 83. ISBN 978-1894959025. 
  73. ↑ Deep Purple (1968). The Book of Taliesyn (LP Sleeve). London, UK: Harvest Records SHVL 751. 
  74. ↑ "RPM Top Singles." RPM. Library and Archives Canada.
Henta frå «https://nn.wikipedia.org/w/index.php?title=The_Book_of_Taliesyn&oldid=3564876»