Eric Gale

amerikansk musikar

Eric J. Gale (20. september 193825. mai 1994) var ein amerikansk jazzgitarist og studiomusikar.

Eric Gale

Fødd20. september 1938(1938-09-20)
FødestadBrooklyn, New York, USA
Død25. mai 1994 (55 år)
DødsstadBaja i California i Mexico
OpphavUSA
Aktiv1964–1994, 1994
SjangerJazz, pop
InstrumentGitar
Verka somStudiomusikar

Gale byrja å spele gitar då han var 12 år gammal.[1] Han tok utdanning i kjemi ved Niagara University, men valde å følgje musikkvege. Han byrja å spele for stjerner som Maxine Brown, the Drifters og Jesse Belvin. Han fekk snart merksemda til King Curtis og Jimmy Smith, som tilrådde han til studioarbeid.[2] Han vart først kjend som studiomusikar i 1960-åra, og spelte etter kvart på over 500 album. Av artistar han spelte for var Aretha Franklin, Bob James, Paul Simon, Lena Horne, Quincy Jones, Bob Marley, Nina Simone, Peter Tosh, Grover Washington jr., Herbie Mann, Esther Phillips, Joe Cocker, Carly Simon, Van Morrison, Al Jarreau og Billy Joel.[3] Han spelte ei stund i turnébandet til Aretha Franklin.

Gale døydde av lungekreft i mai 1994, 55 år gammal.[4]

Diskografi

endre

Som leiar

endre
  • Negril (LP, 1975. Micron Music Ltd.) (CD, 2003. 3D Japan)
  • Forecast (1973) (Kudu Records)
  • Ginseng Woman (1977) (Columbia)
  • Multiplication (1978) (Columbia)
  • Part of You (1979) (Columbia)
  • Touch of Silk (1980) (Columbia)
  • Blue Horizon (1981) (Elektra)
  • In the Shadow of a Tree (1982) (JVC)
  • Island Breeze (1983) (Elektra)
  • In a Jazz Tradition (1987) (EmArcy)
  • Let's Stay Together (1988) (Artful Balance)
  • Utopia (1998) (Rooms Japan)

Som sidemann

endre

Kjelder

endre
  1. Will, Patrick T.; Kernfeld, Barry (2002). «Gale, Eric». I Barry Kernfeld. The new Grove dictionary of jazz, vol. 2 (2nd utg.). New York: Grove's Dictionaries Inc. s. 5. ISBN 1561592846. 
  2. Albummerknader av Chris Albertson, Contributing Editor, Stereo Review
  3. «Eric Gale: Forecast». Dougpayne.com. Henta 4. november 2011. 
  4. «Eric Gale, 55, Dies; Versatile Gitarist». The New York Times. 3 June 1994. 

Bakgrunnsstoff

endre