Train Kept A-Rollin'
| The Train Kept A-Rollin' Singel av Tiny Bradshaw | ||
| B-side |
Knockin' Blues | |
|---|---|---|
| Språk | engelsk | |
| Utgjeve | Desember 1951 | |
| Innspelt | Cincinnati i Ohio, 6. oktober 1951 | |
| Sjanger | Jump blues,[1] rhythm and blues[2] | |
| Lengd | 2:45 | |
| Selskap | King | |
| Komponist | Tiny Bradshaw, Syd Nathan | |
| Tekstforfattar | Tiny Bradshaw | |
| Låtskrivar(ar) | Tiny Bradshaw, Lois Mann (alias Syd Nathan) | |
«Train Kept A-Rollin'» (eller «The Train Kept A-Rollin'») er ein song først spelt inn av den amerikanske jazz- og rhythm and blues-musikaren Tiny Bradshaw i 1951. Opphavleg vart songen framført i ein jump blues-stil og Bradshaw lånte teksten frå ein tidlegare song og sette han til eit livleg shuffle-arrangement som inspirerte andre musikarar til å framføra og spela han inn. Johnny Burnette and the Rock and Roll Trio gjorde eit viktig bidrag i 1956 - dei omarbeidde han til ein gitarriff-driven låt, som har ein tidleg bruk av medvite forvrengt gitar i rockemusikken.
I 1965 populariserte The Yardbirds songen som ein tidleg psykedelisk bluesrock-låt, mykje på grunn av Jeff Beck sitt fuzz-tona gitarspel. Arrangementa deira vart snart det mest kopierte med innspelingar av ei rekkje musikarar. Etter at gitaristen Jimmy Page vart med i gruppa, spelte Yardbirds inn ein oppdatert versjon med ny tekst som «Stroll On» til filmen Blowup i 1966. Med ein svært ladd rytmeseksjon og eit dobbelt sologitaråtak av Beck og Page blir han sett på som ein forløpar for heavy metal-musikk.
Då Yardbirds vart oppløyst i 1968, vart «Train Kept A-rollin'» teke i bruk som konsertopnar av det nye bandet til Page, Led Zeppelin, i dei tidlege (og seinare) turnéåra. Songen vart òg ein viktig del av Aerosmith sitt tidlege konsertrepertoar, og i 1974 spelte dei han inn for sitt andre album. Versjonen deira er faktisk ein todelt song - den første har eit langsamare, groove-orientert arrangement, medan den andre bruker Yardbird sitt arrangement. Aerosmith gjorde han til ein hardrock-standard og ein fast song på klassisk rock-radio. Han er framleis ein av deira mest populære låtane. «Train Kept A-rollin'» har vorte framført og spelt inn av ei rekkje andre artistar.
Originalsongen
endreTiny Bradshaw og bandet hans spelte først inn «The Train Kept A-rollin'» i 1951. Dei framførte songen som ein mellomrask jump blues,[1] som bruker ein boogie-woogie-bass og ein shuffle-rytme.[3] Den innleiande delen inneheld scat-song av Bradshaw svart på av eit kor.[3] Versa blir leverte i ein livleg vokalstil, etterfølgd av ein instrumental pause med ein tøff, tutande tenorsaksofonsolo av Red Prysock akkompagnert av trommeslagaren Philip Paul sitt tunge slag.[3] Teksten til Bradshaw brukar tidlege jazz hipster-referansar:
I caught the train I met a real dame, she was a hipster and a gone dame
She was pretty from New York City, and she trucked on down the ol' fair lane
With a heave and a ho, and I just couldn't let her go ...
The train kept a rollin' all night long, and I still wouldn't let her go
Teksten er basert på «Cow-Cow Boogie», ein song frå 1942 om ein syngjande cowboy.[4] Bradshaw omskreiv linjer, som «a ditty he learned in the city» og «get along, get hip little doggies, and he trucked 'em on down the old fairway», for å møta det nye scenarioet sitt.[4] Sjølv om King Records-singelen oppgir «Bradshaw-Mann» som låtskrivarar, krediterer nyutgivingar og seinare innspelingar av «The Train Kept A-rollin'» Tiny Bradshaw, Lois Mann (eit pseudonym for King Records-eigaren South Nathan) og Howard Kay. BMI, organisasjonen for låtskrivarrettar, oppgir låtskrivarane/komponistane som «Myron C. Bradshaw, Sydney Nathan og Howard Kay».[5] Ifølgje musikkhistorikaren Larry Birnbaum, «vart namnet til Mann tydelegvis lagt til for at South Nathan skulle få ein del av publiseringshonorara, slik plateselskap rutinemessig gjorde på den tida; når det gjeld Kay, er identiteten hans framleis eit mysterium».[3]
Innspelinga fann stad 6. oktober 1951 i Cincinnati i Ohio. Forutan Bradshaw, Prysock og Paul var dei andre deltakarane: Leslie Ayers og Lester Bass på trompetar; Andrew Penn på trombone; Ted «Snooky» Holbert på alt- og barytonsaks; Rufus Gore på tenorsaks; Jimmy Robinson på piano; og Clarence Mack på bass.[6] King Records gav ut songen på både ti-tommars 78 rpm og sju-tommars 45 rpm-plater i slutten av 1951. Billboard melde utgivinga og kommenterte ho med jump-språk: «Songaren kjem gjennom med ein flott vokal på ei rocka nyheit, med noko solid kor og orkesterakkompagnement. Låten byggjer seg opp heile vegen.»[7] Han kom seg likevel ikkje inn på listene over dei mest populære R&B-songane i landet, som vart utarbeidd av Billboard. Sjølv om Bradshaw hadde fem andre plater som nådde R&B-topp ti,[8] heldt «The Train Kept A-rollin'» fram med å vere hans mest kjende innspeling og held fram med å vera populær blant Shag-dansarar (ein type swingdans) på den amerikanske austkysten.[1]
Johnny Burnette-utgåva
endre| The Train Kept A-Rollin' Singel av Johnny Burnette and the Rock and Roll Trio | ||
| B-side | ||
|---|---|---|
| Språk | engelsk | |
| Utgjeve | September 1956 | |
| Innspelt | 2. juli 1956 | |
| Studio | Owen Bradley, Nashville, Tennessee | |
| Sjanger | Rockabilly[9] | |
| Lengd | 2:17 | |
| Selskap | Coral | |
| Komponist | Tiny Bradshaw, Syd Nathan | |
| Tekstforfattar | Tiny Bradshaw | |
| Låtskrivar(ar) | Tiny Bradshaw, Lois Mann, Howie Kay | |
I 1956 omarbeidde Johnny Burnette and the Rock and roll Trio songen til Bradshaw med eit rockabilly/tidleg rock and roll-arrangement. Versjonen til trioen har gitarlinjer i det mange historikarar reknar som det første innspelte dømet med medvite forvrengd gitar i rockemusikk,[10] sjølv om bluesgitaristar, som Willie Johnson[11][12] og Pat Hare,[13][14] hadde spelt inn musikk med same effekt fleire år tidlegare.
Gitaristen til trioen, Paul Burlison, forklarte at han la merke til lyden etter å ha mista forsterkaren sin ved eit uhell, noko som løyste eit straumrøyr, og seinare, «når eg ønskte å få den lyden, ville eg berre strekkja meg tilbake og løysa det røyret».[15] Han utnytta denne effekten på dei viktigaste instrumentale trekka i songen, ein tre-tone gitarlinje i moll gjenteke gjennom heile songen.[16] Burlison fortalde korleis han kom opp med det karakteristiske gitarriffet:
| « | [Eg var] i omkledningsrommet med det lause røyret. Johnny [Burnett] spelte ein E-akkord og eg spelte i ein G-posisjon, men eg tok av fingrane og spelte i oktavar [med tommelen og lang- eller peikefingeren]. Han song ikkje 'The Train Kept A-rollin'', det var ein annan song, og eg kom til å gjera doom diddle doom daddle doom daddle.... [Senere] fortalde eg Owen Bradley om det på The Barn, der me spelte inn greiene, og han sa, 'la meg høyra det'. Så eg byrja å gjera det, og han sa: 'Vel, la oss gjera det'.[17] | » |
Dagen etter innspelinga av «The Train Kept A-rollin'» spelte trioen inn ein versjon av Big Joe Turner sin «Honey Hush», som har ein meir utbreidd bruk av riffet.[16] Coral Records gav ut begge songane på ein singel i september 1956.[18]
Seinare hevda forfattarane Vince Gordon og Peter DijkemaIt at gitarlyden på «The Train Kept A-rollin'» kunne skapast med forvrenging som vanlegvis kunne oppnåast med ein sterkt overstyrt gitarforsterkar frå tidleg i 1950-åra.[10] Dei påpeikar at i opptaket høyrest dei høgare diskantstrengane relativt reine ut, medan den låge E-strengen har mest forvrenging; med ein røyrfeil ville alle strengene bli forvrengde meir eller mindre i same grad.[10] Forfattarane legg til at ein kunne oppnå denne forskjellen i lyd med polstykket for den djupe E-strengen heva høgare enn resten, og dermed tillata han å overbelasta forsterkaren meir enn diskantstrengane.[10] Dei argumenterer òg for at studiogitaristen Grady Martin frå Nashville spelte gitar på innspelinga for trioen. Dei baserer dette på stilistiske og tekniske kvalitetar, sidan Martin på den tida var ein meir fullenda spelar enn Burlison, og desse kvalitetane er tydelege i arbeidet hans på andre innspelingar.[10]
The Yardbirds-versjonar
endre| The Train Kept A-Rollin' Song av The Yardbirds frå albumet Having a Rave Up | ||
| Utgjeve | 15. november 1965 | |
| Innspelt | Memphis i Tennessee, og New York City, september 1965 | |
| Sjanger | Rock,[19] bluesrock,[19] psykedelisk rock[20] | |
| Lengd | 3:28 | |
| Selskap | Epic | |
| Komponist | Tiny Bradshaw, Syd Nathan | |
| Tekstforfattar | Tiny Bradshaw | |
| Låtskrivar(ar) | Tiny Bradshaw, Howard Kay, Lois Mann | |
|---|---|---|
| Produsent | Giorgio Gomelsky | |
Den engelske rockegruppa Yardbirds spelte inn «The Train Kept A-rollin'» under den første amerikanske turnéen sin i 1965. Han er basert på omarbeidinga til Johnny Burnete, men Beck-biograf Annette Carson kommenterer at «den framdrivande, kraftdrivne versjonen deira avveik likevel radikalt frå originalen .... [deira] innspeling plukka det gamle Rock & Roll Trio-nummeret ut av gløymselen og gjorde det til ein klassikar blant klassikarar».[21] Sologitaristen i The Yardbirds, Jeff Beck, som var ein fan av tidleg rockabilly, sa at han introduserte songen for gruppa: «Dei høyrde meg spela riffet, og dei elska det og laga sin eigen versjon av han.» [16] Giorgio Gomelsky, den første produsenten i gruppa, uttaler at Sonny Boy Williamson II sin bruk av bluesmunnspel for å imitera toglydar under 1963-turneen sin i Storbritannia med Yardbirds òg inspirerte omarbeidinga deira av songen.[22]
Songen opnar med at Beck bruker volum på ein overstyrt gitar for å simulera ei togfløyte, og bandet startar songen med rytmegitaristen Chris Dreja, bassisten Paul Samwell-Smith og Beck som følgjer riffet frå Rock and Roll Trio-versjonen.[23] To kombinerte opptak av vokalen til Keith Relf, med nokre forskjellar i teksten, kjem inn etter tolv taktar.[23] Etter vokalseksjonen blir rytmen endra til ein shuffle og ein 12-takts munnspel og gitarmellomspel set scena for den første soloen til Beck. Etter å ha gått tilbake til den opphavlege rytmen for ein annan dobbeltspora vokal seksjon, kjem ein kort «rave up»-aktig seksjon framfor den andre soloen til Beck.[19] Ein «rave up» blir brukt for å skildra den midtre instrumentale delen av ein song, når takten skiftar til dobbelttakt og den instrumentale improvisasjonen gradvis byggjer seg opp til eit klimaks. Det var ein del av signaturstilen til Yardbirds og «representerer noko av den tidlegaste psykedeliske bluesrocken, før Jimi Hendrix og Cream», ifølgje Birnbaum.[19] Den andre gitarsoloen til Beck, som strekkjer seg over to 12-taktars seksjonar, har ein tidleg bruk av ein fuzz-tone effektpedal.[20] Birnbaum skildra arbeidet som «brennande»[19] og «medrivande, relativt komplekse soloar».[16]. Tolkinga til Yardbirds vart den nye standarden som seinare musikarar skulle følgja.[24]
Songen vart spelt inn av Sam Phillips i hans Phillips Recording-studio i Memphis i Tennessee, den 12. september 1965, med vidare innspeling av Roy Halee i Columbia Recording Studio i New York City den 21. og 22. september 1965. «The Train Kept A-rollin'» vart inkludert på studiosida av det andre amerikanske albumet til Yardbirds, Having a Rave Up, som vart gitt ut 15. november 1965. Songen, saman med ei anna amerikansk studioinnspeling, «I'm a Man», vart ikkje gitt ut i Storbritannia før på midten av 1970-talet, lenge etter at gruppa var oppløyst. Songen var eit fast innslag på konsertane til bandet, og dei spelte inn fleire live-versjonar med Beck, som finst på album som BBC Sessions (1991) og Glimpses 1963-1968 (2011).
I juni 1966 forlét bassist Samwell-Smith Yardbirds for å bli plateprodusent. Hans første erstattar, den velkjende studiogitaristen Jimmy Page, gjekk snart over til gitar, medan den andre gitaristen Dreja tok over bassen. Med både Beck og Page om bord hadde Yardbirds eit av dei første doble sologitaristane i populærrocken. Filmregissør Michelangelo Antonioni såg framferda til gruppa 23. september 1966 i Royal Albert Hall i London, og vart imponert over versjonen deira av songen, og bad dei framføra «Train Kept A-rollin'» for den kommande filmen hans, Blowup.[25] Mindre enn to veker seinare gjekk gruppa inn i Sound Techniques-studioa i London, der dei spelte inn 3.-5. oktober 1966.[26] Då dei ikkje fekk rettane til å framføra songen på film frå utgivaren, skreiv songaren Keith Relf ein ny tekst, døypte om han til «Stroll On», og inkluderte kredittar til dei fem bandmedlemmene.[27]. The Yardbirds introduserte òg eit oppdatert arrangement som passa til den nye teksten. Led Zeppelin-biografen Keith Shadwick skildra den nye versjonen som «brutal, truande og på grensa til vald»,[25] noko som føregrip heavy-metal.[28] Han opnar med ein ny trommerytme av Jim McCarty og harmonisert gitar-feedback, før togfløyte-simuleringa til Beck.[25] I motsetning til den tidlegare låten deira er ikkje vokalen til Relf dobbeltspora, og han speler heller ikkje munnspel, og rytmen held fram på riffet gjennom heile songen. Gitararbeidet, der både Beck og Page bidreg med sologitar, har vorte kalla «revolusjonerande», frå den innleiande «veggen av feedback», bruken av «skurrande dissonante akkordar» og den «tvinnande gitarduetten» av Birnbaum.[28] I løpet av 12.-14. oktober vart Yardbirds filma medan dei mina songen til Blowup. Scena deira vart iscenesett på eit sett i Elstree Studios designa for å likna Ricky-Tick, ein populær London-klubb, og på instruksjon frå Antonioni knuser Beck gitaren sin, på måten som Pete Townshend i The Who gjorde. Songen slik han blir framført i filmen er redigert (dobla) for å auka lengda for handlinga.[19] «Stroll On» vart seinare inkludert på filmmusikkalbumet (1967) og er med på samlealbuma til Yardbirds, Train Kept A-rollin'/The Yardbirds Story (1993) og Ultimate! (2001).
Etter Jeff Beck slutta i slutten av 1966 heldt Yardbirds fram å framføra «The Train Kept A-rollin'» regelmessig. Den originale teksten vart brukt, men «Stroll On»-arrangementet vart følgt med Jimmy Page som spelte alle gitarpartia.[29] Konsertopptak med Page vart seinare gitt ut på Live Yardbirds: Featuring Jimmy Page (1971), Last Rave-Up in L.A. (1979), Glimpses 1963-1968 (2011) og Yardbirds '68 (2017).[30]
Led Zeppelin-utgåver
endreKort tid etter at Keith Relf og Jim McCarty forlét Yardbirds i midten av 1968, søkte Jimmy Page etter nye musikarar til eit etterfølgjarband. Då dei framtidige medlemmene av Led Zeppelin øvde saman for første gong i 1968, var den første songen dei spelte «Train Kept A-rollin'».[31] I When Giants Walked the Earth siterer biografen Mick Wall Page:
| « | Me spelte 'Train' ... Det var der med ein gang. Han var så mektig at eg ikkje hugsar kva me spelte etter det. For meg var det berre som, «Crikey!». Eg meiner, eg hadde hatt augneblink der eg var oppstemt med grupper før, men ikkje noko så intenst som det. Det var som eit toreskrall, eit lyn - boosh! Alle sa på ein måte «wow».[32] | » |
Songen vart inkludert i dei tidlege konsertane deira som «The New Yardbirds» og var med som opningsnummer på Led Zeppelin-turnear i 1968 og 1969, og vart inkludert på fleire piratkopiplater.[33] I eit intervju skildra den tidlege MTV-videoverten J.J. Jackson, som påpeika at han ikkje karakteriserer musikken til Led Zeppelin som heavy metal, eit piratkopi-opptak frå deira første amerikanske turné, «viss dette var det einaste opptaket nokon nokon gong har høyrt av dei, blir det ikkje mykje meir 'heavy metal'-klingande enn dette, gjer det vel?»[34] Dei gjenoppliva songen seinare for sin siste turné «Over Europe» i 1980. Sjølv om ein studioversjon aldri vart spelt inn av Led Zeppelin, spelte Page som soloartist inn songen under innspelingane sine for Outrider i 1988, ein versjon som liknar på Led Zeppelin sin versjon frå 1980.
Aerosmith-versjonen
endre| Train Kept A Rollin' av Aerosmith frå albumet Get Your Wings | ||
| Språk | engelsk | |
| Utgjeve | ||
| Innspelt | 17. desember 1973 – 14. januar 1974 | |
| Studio | Record Plant, New York City | |
| Sjanger | Hardrock[35] | |
| Lengd |
| |
| Selskap | Columbia | |
| Komponist | Tiny Bradshaw, Syd Nathan | |
| Tekstforfattar | Tiny Bradshaw | |
| Låtskrivar(ar) | Tiny Bradshaw, Lois Mann, Howard Kay | |
|---|---|---|
| Produsent | Jack Douglas | |
I 1974 gjorde Aerosmith «Train Kept A-rollin'» til ein hardrockstandard.[35] Steven Tyler, Joe Perry og Tom Hamilton hadde framført songen før dei vart med i Aerosmith. Perry hugsa, «'Train Kept A-rollin'' var den einaste songen me hadde til felles då me først kom saman. Bandet til Steven hadde spelt 'Train', og Tom og eg spelte han i bandet vårt .... Det er ein blueslåt, viss du følgjer røtene heilt tilbake .... Eg har alltid tenkt at viss eg berre kunne spela éin song, ville det vera denne på grunn av kva han gjer med meg».[35] Bandet til Perry byrja å framføra songen regelmessig etter at han hadde vorte rørt av framføringa av «Stroll On» i Blowup; Tyler hugsa at bandet hans opna for Yardbirds i 1966:
| « | Eg hadde sett Yardbirds spela ein stad sommaren før med både Jeff Beck og Jimmy Page i bandet .... I Westport [på deira oppvarmingskonsert 22. oktober 1966] fann me ut at Jeff hadde forlate bandet og Jimmy spelte sologitar åleine. Eg såg på han frå scenekanten, og alt eg kan seia er at han slo puppene av meg. Dei gjorde 'Train Kept A-rollin'' og det var berre så tungt. Dei var berre eit heilt utruleg band.[37] | » |
Songen var eit tidleg innslag på konsertane til Aerosmith og ei hyppig avslutning på konsertane, mellom anna på deira første konsert i 1970.[29] Dei ville spela inn eit konsertopptak av songen, men produsent Jack Douglas overtalte dei til å spela inn ein studioversjon, som eigentleg bestod av to ulike versjonar av songen. Den første delen var langsamare, «meir groove-orientert», medan den andre var ein temperamentsfull rockar.[38] For å gi den andre delen meir av ein live-lyd, overdubba Douglas publikumsstøy frå The Concert for Bangladesh, velgjerdskonserten arrangert av George Harrison i 1971. Steve Hunter og Dick Wagner, som jobba med Lou Reed og Alice Cooper, vart henta inn for å spela inn gitarpartia. Ifølgje Hunter: «Me [Wagner og eg] ønskte å halda soloane like, så me sette oss ned ... og gjekk gjennom materialet slik at det var heilt jamt .... Me ønskte ikkje å la det sjå ut som det var ein rytmegitarist og ein sologitarist, fordi det var det me gjorde begge to».[39] Hunter utdjupa seinare:
| « | Aerosmith var i Studio C i The Record Plant og eg jobba med Bob Ezrin i Studio A. Eg hadde ei lang ventetid mellom opptaka og venta i lobbyen. Jack Douglas stakk hovudet ut av Studio C og spurde «Hei, har du lyst til å spela?». Eg sa ja, så eg tok gitaren min og gjekk inn .... Eg hadde to gjennomkøyringar, og så sa Jack: «Flott, det var det!». Det viste seg å vera opningssoloane på 'Train Kept A Rollin'".[40] | » |
.
I 1974 vart «Train Kept A-rollin'» gjeve ut på det andre albumet til Aerosmith, Get Your Wings. Ein versjon redigert til litt over tre minutt og utan publikumslydane vart gitt ut som singel, men han dukka ikkje opp på hitlistene. Songen held fram med å vera eit høgdepunkt på konsertane deira, og albumversjonen har vorte ein fast del av albumorientert rock og klassisk rock radio. Han har vorte så identifisert med Aerosmith at når Jeff Beck (som med sine innspelingar med Yardbirds i 1965 og 1966 inspirerte Tyler og Perry) av og til framfører han, høyrer han ofte kommentarar som «Hei, eg likte versjonen din av Aerosmith-songen».[41]
Songen er med på tre konertplater av Aerosmith: Live! Bootleg (1978), Classics Live (1986) og Rockin' the Joint (2005).[42] På Rockin' the Joint-versjonen kan ein høyre Perry og Brad Whitford gjera ein liten bit av «The Star-Spangled Banner» mot slutten. I tillegg er bandet kjent for å spela to ulike versjonar av songen, den vanlege versjonen av songen, og dessutan ein langsamare versjon ofte kalla «Slow Train» i setlistene. Ved minst to høve har Tyler og Perry framført songen med andre artistar; i 1992 med Guns N' Roses[43] og i 1995 med Page and Plant. I 2002 framførte heile bandet songen live med den japanske hardrockduoen B'z. Han dukkar òg opp i musikkvideospel Rock Band, og hovudsporet dukkar opp i Guitar Hero: Aerosmith som siste ekstranummer i spelet. I 2012 framførte Aerosmith songen saman med Johnny Depp, som er inkludert som eit ekstra spor på DVD-en Music from Another Dimension!.
Ettermæle
endreJohnny Burnette Rock and Roll Trio-versjonen av «Train Kept A-rollin'» er inkludert i Rock and roll Hall of Fame si liste over dei 500 songane som forma rock and roll.[44] Birnbaum samanfattar dei ulike påverknadene og versjonane:
| « | Etter kvart som han utvikla seg frå ragtime gjennom jazz, boogie-woogie, storbandswing, small combo rhythm-and-blues, rockabilly, blues-rock, syrerock, heavy metal, pønk, thrash, psychobilly og vidare, vart 'Train Kept A-rollin'' stadig villare og meir dissonant, som om kvar utøvar prøvde å overgå intensiteten til den førre. Gjennom alle forvandlingane overlevde essensen av originalen til Bradshaw - ein snev av melodien, litt av teksten og det udødelege refrenget «The train kept a rollin' all night long», ein overbevisande seksuell metafor for kraft og uthald.[45] | » |
Kjelder
endre- Denne artikkelen bygger på «Train Kept A-Rollin'» frå Wikipedia på engelsk, den 7. mai 2023.
- Wikipedia på engelsk oppgav desse kjeldene:
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Grendysa 1992, s. 4.
- ↑ Jeansonne, Luhrssen & Sokolovic 2011, s. 53.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 Birnbaum 2012, s. 34.
- ↑ 4,0 4,1 Birnbaum 2012, s. 35.
- ↑ . «Train Kept A Rollin (Juridisk tittel) - BMI Work #1539601». BMI. Henta 8. mai 2023.
- ↑ Grendysa 1992, s. 8.
- ↑ . «Rhythm & Blues Record Reviews». Billboard (8 utg.) 64: 80. 23. februar 1952. ISSN 0006-2510.
- ↑ Whitburn 1988, s. 52.
- ↑ Forte 1991, s. 2–3.
- ↑ 10,0 10,1 10,2 10,3 10,4 Gordon & Dijkema 2011, s. 99.
- ↑ Palmer 1981, s. 235.
- ↑ Morris 1991, s. 6.
- ↑ Palmer 1981, s. 237-238.
- ↑ Escott 1990, s. 2.
- ↑ Forte 1991, s. 2-3.
- ↑ 16,0 16,1 16,2 16,3 Birnbaum 2012, s. 32.
- ↑ Gordon & Dijkema 2011, s. 97.
- ↑ Forte 1991, s. 9.
- ↑ 19,0 19,1 19,2 19,3 19,4 19,5 Birnbaum 2012, s. 30.
- ↑ 20,0 20,1 Koda, Cub. «The Yardbirds: The Train Kept A-Rollin' – Song review». AllMusic. Henta 8. mai 2023.
- ↑ Carson 2001, s. 44.
- ↑ Birnbaum 2012, s. 31.
- ↑ 23,0 23,1 Russo 1998, s. 29.
- ↑ Birnbaum 2012, s. 33.
- ↑ 25,0 25,1 25,2 Shadwick 2005, s. 12.
- ↑ Clayson 2002, s. 182.
- ↑ Koda & Russo 2001, s. 46.
- ↑ 28,0 28,1 Birnbaum 2012, s. 29.
- ↑ 29,0 29,1 Davis 2003, s. 108-109.
- ↑ Birnbaum 2012, s. 51.
- ↑ Shadwick 2005, s. 31.
- ↑ Wall 2010, s. 46.
- ↑ Lewis & Pallett 2005, s. 21-80 (ulike oppføringer for 7. september 1968 til 31. august 1969).
- ↑ Reddon 2012, eBook.
- ↑ 35,0 35,1 35,2 35,3 Birnbaum 2012, s. 52.
- ↑ Billboard (12. oktober 1974). «Top Single Picks: Pop – Recommended». Billboard 86 (41): 51. ISSN 0006-2510. «1st mention of 'Train Kept A Rollin' in Billboard»
- ↑ Davis 2003, s. 48.
- ↑ Prato, Greg. «Aerosmith: The Train Kept A Rollin' - sanganmeldelse». AllMusic. Henta 8. mai 2023.
- ↑ Birnbaum 2012, s. 53.
- ↑ . «Hvem spilte egentlig gitarsoloene på Aerosmiths «Train Kept A Rollin»?». Detroit Rock n Roll Magazine. 16. februar 2015. Henta 8. mai 2023.
- ↑ Menn 1992, s. 27.
- ↑ . {{cite web | url = http://www.allmusic.com/song/train-kept-a-rollin-mt0014621988 | tittel = Aerosmith: Train Kept a Rollin' - Appears On {{ref]] | website = AllMusic | access-date = 8. mai 2023 }}
- ↑ Birnbaum 2012, s. 54.
- ↑ . «500 sanger som formet rock and roll». Rock and Roll Hall of Fame. 1995. Arkivert frå originalen 2. mai 2007. Henta 8. mai 2023.
- ↑ Birnbaum 2012, s. 56.
- Birnbaum, Larry (2012). Before Elvis: The Prehistory of Rock 'n' Roll. Lanham, Massachusetts: Scarecrow Press. ISBN 978-0-8108-8629-2.
- Carson, Annette (2001). Jeff Beck: Crazy Fingers. San Francisco: Backbeat Books. ISBN 0-87930-632-7.
- Clayson, Alan (2002). The Yardbirds. San Francisco: Backbeat Books. ISBN 0-87930-724-2.
- Davis, Stephen (2003). Walk This Way: The Autobiography of Aerosmith. New York City: It Books. ISBN 978-0-06-051580-5.
- Escott, Colin (1990). Junior Parker, James Cotton, Pat Hare: Mystery Train (CD notes). Junior Parker, James Cotton, Pat Hare. Cambridge, Massachusetts: Rounder Records. CD SS 38.
- Elwood, Phillip (8. juli 1967). «Fest a California 'Dream-In'». Billboard 79 (27). ISSN 0006-2510.
- Forte, Dan (1991). Guitar Player Presents Legends of the Guitar – Rock: The '50s, Vol. 2 (CD notes). Various artists. Santa Monica, California: Rhino Records. R2 70561.
- Gomelsky, Giorgio; Cohen, Phil (2002). The Yardbirds Story (Box set booklet). The Yardbirds. Charly Records. SNAD 905 CD.
- Gordon, Vince; Dijkema, Peter (2011). Rockabilly: The Twang Heard 'Round the World: The Illustrated History. Voyageur Press. ISBN 978-0-7603-4062-2.
- Grendysa, Peter (1992). Blues Masters, Volume 5: Jump Blues Classics (CD booklet). Various artists. Santa Monica, California: Rhino Records. R2 71125.
- Jeansonne, Glen; Luhrssen, David; Sokolovic, Dan (2011). Elvis Presley, Reluctant Rebel: His Life and Our Times. Santa Barbara, California: ABC-CLIO. ISBN 978-0313359040.
- Koda, Cub; Russo, Gregg (2001). Ultimate! (CD booklet). The Yardbirds. Rhino Records. R2 79825.
- Lewis, Dan; Pallett, Simon (2005). Led Zeppelin: The Concert File. London: Omnibus Press. ISBN 1-84449-659-7.
- Menn, Don (1992). Secrets from the Masters: Conversations with Forty Great Guitar Players from the pages of Guitar Player magazine. San Francisco: Miller Freeman. ISBN 978-0585358505.
- Morris, Chris (1991). Howlin' Wolf: The Chess Box (Box set booklet). Howlin' Wolf. Universal City, California: MCA Records/Chess Records. CHD39332.
- Palmer, Robert (1981). Deep Blues. New York City: Penguin Books. ISBN 0-14-006223-8.
- Reddon, Frank (2012). J. J. Jackson Remembers Led Zeppelin: The Music and The Guys Who Made It. Enzepplopedia Publishing.
- Russo, Greg (1998). Yardbirds: The Ultimate Rave-Up. Floral Park, New York: Crossfire Publications. ISBN 0-9648157-3-7.
- Shadwick, Keith (2005). Led Zeppelin: The Story of a Band and Their Music 1968–1980 (1st utg.). San Francisco: Backbeat Books. ISBN 0-87930-871-0.
- Wall, Mick (2010). When Giants Walked the Earth: A Biography of Led Zeppelin. New York City: St. Martin's Griffin. ISBN 978-0-312-59039-0.
- Whitburn, Joel (1988). Top R&B Singles 1942–1988. Menomonee Falls, Wisconsin: Record Research. ISBN 0-89820-068-7.