Blue Cheer
Blue Cheer var eit USA-amerikansk rockebandet som var aktivt seint i 1960-åra og tidleg i 1970-åra, og sporadisk etter det fram til 2009. Med base i San Francisco spelte Blue Cheer i ein psykedelisk stil, bluesrock eller acid rock, og er òg kreditert som nokre av dei tidlegaste pionerane innan heavy metal, og versjonen deira av «Summartime Blues» blir nokre gonger nemnd som den første i sjangeren.[8] Dei har òg vorte omtalte som innverknadsrike i utviklinga av så ulike sjangrar som pønkrock,[9] stoner rock,[10][11] doom metal,[11] eksperimentell rock[12] og grunge.[13]
| Blue Cheer | |||
 Frå venstre til høgre: Dickie Peterson, Randy Holden og Paul Whaley i 1968 | |||
| Opphav | San Francisco i California i USA | ||
|---|---|---|---|
| Aktiv | 1966–2009 | ||
| Sjanger | |||
| Tilknytte artistar |
| ||
| Plateselskap | Philips Records | ||
Historie
endreHovudkarriere (1966-1969)
endreBlue Cheer vart danna i 1966 av Dickie Peterson. Peterson hadde tidlegare vore med i det Davis-baserte bandet Andrew Staples & The Oxford Circle saman med dei framtidige Blue Cheer-medlemmene Paul Whaley og Gary Lee Yoder. Den opphavlege Blue Cheer-besetninga var songar/bassist Peterson, gitarist Leigh Stephens og Eric Albronda som trommeslagar. Albronda vart seinare erstatta av Whaley, som fekk med seg bror til Peterson, Jerre (gitar), Vale Hamanaka (klaverinstrument) og Jere Whiting (vokal, munnspel). Albronda heldt fram samarbeidet sitt med Blue Cheer som medlem av Blue Cheer-leiinga, i tillegg til å vera produsent eller medprodusent på fem Blue Cheer-album.[14]
Bandet vart administrert av ein inaktiv medlem av Hells Angels ved namn Allen «Gut» Terk.[8] Det vart tidleg bestemt at besetninga skulle trimmast. Det har vorte sagt at Blue Cheer bestemde seg for ein powertrio-konfigurasjon etter å ha sett Jimi Hendrix opptre på Monterey Pop Festival.[15] Hamanaka og Whiting vart bedne om å slutta. Jerre Peterson ønskte ikkje å halda fram i gruppa utan dei, så han forlét òg gruppa, slik at Peterson, Stephens og Whaley vart igjen som ein trio.
Den første hitten deira var ein coverversjon av Eddie Cochran-songen «Summertime Blues» frå debutalbumet Vincebus Eruptum (1968).[16] Singelen nådde 14. plassen på Billboard Hot 100, deira einaste hit, og albumet nådde 11. plassen på Billboard 200. I Canada nådde låten tredjeplassen på RPM Magazine-lista.
Singelen «Summartime Blues» vart akkompagnert av originallåten til Dickie Peterson, «Out Of Focus». Peterson bidrog òg til albumet med den åtte minutt lange «Doctor Please» og «Second Time Around», som inneheld ein hektisk trommesolo av Paul Whaley. Som avslutning på plata spelte bandet bluescoverane «Rock Me Baby» (av B.B. King) og «Parchman Farm» (Mose Allison, men med tittelen «Parchment Farm»).[16].
Gruppa gjekk gjennom fleire utskiftingar, den første etter utgivinga av Outsideinside i 1968, då Leigh Stephens forlét bandet på grunn av musikalsk usemje eller, som nokon seier, høyrsletap. Han vart erstatta av Randy Holden, tidlegare medlem av garasjerock-bandet The Other Half frå Los Angeles.[16] På 1969-plata New! Improved! var det ulike gitaristar på side 1 og side 2 (Randy Holden og Bruce Stephens) då Holden uventa slutta i bandet. Etter Holden slutta bestod besetninga i bandet først av Dickie Peterson (bass), Tom Weisser (gitar) og Mitch Mitchell (trommer), før Whaley kom tilbake og Bruce Stephens vart med i bandet. Seinare vart òg Ralph Burns Kellogg med i bandet på klaverinstrument.[17] Blue Cheers stil endra seg no til ein meir kommersiell hardrock-stil à la Steppenwolf eller Iron Butterfly. Ved utgivinga av det fjerde albumet Blue Cheer,[16] hadde Paul Whaley forlate bandet og vorte erstatta av Norman Mayell, og etter utgivinga av det fjerde albumet forlét òg Bruce Stephens bandet[18] og vart etterfølgd av Gary Lee Yoder som hjelpte til med å fullføra albumet.
Ifølgje Peterson skapte livsstilen i gruppa i denne perioden problem med musikkbransjen og pressa. Peterson sa at gruppa var opprørt over Vietnamkrigen og samfunnet generelt.[19]
Omformasjonar, inaktivitet og første lengre pause (1970-talet)
endreMed den nye besetninga Peterson, Kellogg, Mayell og Yoder gav dei i 1970 ut The Original Human Being, etterfølgd av Oh! Pleasant Hope i 1971.[16] Då Oh! Pleasant Hope ikkje nådde salslistene, vart Blue Cheer mellombels splitta i 1971.[16]
Det var ei mellombels gjenopptaking i 1974 då Peterson fekk med seg broren Jerre, Ruben De Fuentes (gitar)[20] og Terry Rae (trommer) for nokre turnédatoar. Denne grupperinga heldt fram ein kort periode i 1975 med den tidlegare Steppenwolf-bassisten Nick St. Nicholas som erstattar for Peterson. Deretter var gruppa stort sett inaktiv i nesten tre år, fram til 1978.
Peterson kom tilbake i 1978-79 med ei ny besetning beståande av Tony Rainier på gitar og Mike Fleck på trommer. Denne versjonen av gruppa drog ut på ein USA-turné i 1979, der dei først og fremst spelte på nattklubbar. Dei spelte berre materiale frå dei to første «tunge» Blue Cheer-albuma og opna konsertane med «Summartime Blues».
Ytterlegare rekonfigurasjonar, flytting til Tyskland, andre og tredje lengre pause (1980-1998)
endreBlue Cheer var igjen inaktive tidleg på 1980-talet. Det vart gjort eit nytt forsøk på å gjenforeinast i 1983, men det gjekk i vasken. I 1984 hadde Peterson meir hell i uhell då han kom tilbake med Whaley og Rainier som Blue Cheer og eit heilt nytt album The Beast Is Back, som vart gitt ut på New York-selskapet Megaforce Records.[16] Whaley forlét bandet igjen i 1985 då trommeslagar Brent Harknett tok over, for så å bli etterfølgd av Billy Carmassi i 1987. Same år leidde Dickie endå ei ny besetning av Cheer, med Ruben De Fuentes tilbake på gitar og Eric Davis på trommer. I 1988 endra besetninga seg igjen, og bestod no av Dickie Peterson (bass), «Duck» MacDonald (gitar) og Dave Salce (trommer).
Frå 1989 til 1993 turnerte Blue Cheer hovudsakleg i Europa. I løpet av denne perioden spelte dei både med klassiske rockeband og med nye, framstormande band: Mountain, Outlaws, Thunder, The Groundhogs, Ten Years After, Mucky Pup, Biohazard og andre.
I 1989 kom det første offisielle konsertalbumet til Blue Cheer, Blitzkrieg over Nüremberg. Albumet vart spelt inn under den første europaturnéen til Blue Cheer på fleire tiår.
I 1990 kom studioalbumet Highlights and Lowlives,[16] beståande av bluesbasert heavy metal og ein ballade. Albumet vart produsert i lag med av den kjende grunge-produsenten Jack Endino og produsenten Roland Hofmann. Besetninga var Peterson, Whaley på trommer og MacDonald på gitarar.[21]
Blue Cheer følgde opp Highlights and Lowlives med den mykje tyngre Dining with the Sharks. Duck MacDonald vart erstatta av tyske eks-Monsters-gitaristen[22] Dieter Saller i 1990. Albumet inneheld òg ei spesiell gjesteframferd av Groundhogs-gitaristen Tony McPhee. Albumet vart samprodusert av Roland Hofmann og Blue Cheer.[23] Gary Holland (tidlegare Dokken/Great White/Britton) erstatta Whaley på trommer i 1993.
Tidleg på 1990-talet flytta Peterson og Whaley til Tyskland. I 1992 spelte Peterson inn det første soloalbumet sitt, Child of the Darkness, i Köln med bandet «The Scrap Yard». Albumet vart gitt ut fem år seinare i Japan på Captain Trip Records. Etter at Peterson kom tilbake til USA i 1994, låg Blue Cheer i dvale frå 1994 til 1999.
Tilbakekomst (1999-2009)
endreI 1999 slo Peterson og Whaley seg saman med gitarist MacDonald for å ta opp att turnéverksemda som Blue Cheer. Denne bandkonfigurasjonen heldt stort sett fram med å vere konstant frå 1999 til Peterson døydde i 2009.
I 2000 vart Blue Cheer gjenstand for eit hyllestalbum, Blue Explosion - A Tribute to Blue Cheer, med band som Pentagram, Internal Void, Hogwash og Thumlock.
Peterson og Leigh Stephens var endå ein gong saman i Blue Cheer med trommeslagar Prairie Prince på Chet Helms Memorial Tribal Stomp i Golden Gate Park i San Francisco 29. oktober 2005, og den livlege framferda deira trekte gamle rockarar som Paul Kantner og andre bak scena for å observera. Dei gjorde nokre innspelingar i Virginia vinteren 2005 med Joe Hasselvander frå Raven og Pentagram på trommer, fordi Paul Whaley valde å bli verande i Tyskland. Hasselvander spelte på heile albumet, men bidraget hans vart redusert til trommer på fem låtar, medan Paul Whaley spelte inn trommepartia på resten av albumet. Whaley skulle nemleg bli med i bandet igjen, og ein meinte at han burde bidra til albumet før turneen. Den resulterande CD-en, What Doesn't Kill You..., gitt ut i 2007, inneheld derfor bidrag frå både Whaley og Hasselvander.[24]
Blue Cheer sin video til «Summertime Blues» dukka opp i dokumentaren Metal: A Headbanger's Journey frå 2005, der Geddy Lee frå Rush omtalte gruppa som eit av dei første heavy metal-banda.
Peterson døyr og oppløysing (2009)
endreDen 12. oktober 2009 døydde Peterson[25] i Tyskland etter utvikling og spreiing av prostatakreft.[19] Etter Peterson døydde skreiv den mangeårige Blue Cheer-gitaristen Andrew MacDonald på nettsida i gruppa at «Blue Cheer er ferdig. Av respekt for Dickie vil Blue Cheer aldri bli eit levedyktig turnéband igjen.» Under ti år seinare, i januar 2019, døydde trommeslagar Paul Whaley av hjartesvikt.[26]
Tvist om eigarskap til bandnamnet
endreDei siste åra har det oppstått ein tvist om eigarskapen til bandnamnet Blue Cheer. Det vart rapportert at den tidlegare Blue Cheer-gitaristen Randy Holden, assistert av Randy Pratt frå bandet The Lizards, på byrjinga av 2000-talet hadde varemerkeregistrert bandnamnet Blue Cheer. Holden si tilknyting til Blue Cheer var ganske kort; det einaste han har spelt inn med bandet er tre spor på New! Improved! frå 1969.[27] Saka hadde opprørt Dickie Peterson, med tanke på hans posisjon som ein av grunnleggjarane av bandet og den einaste fortsette medlemmen sidan starten, men ser ikkje ut til å ha vorte løyst.[28]
Ifølgje Randy Pratt er denne rapporten ikkje heilt korrekt. Pratt gjev usiterte kommentarar som følgjer:
Bandnamnet Blue Cheer vart varemerkeregistrert i 2000 av fan og profesjonell musikar Randy Pratt. Pratt la varemerket til den tidlegare Blue Cheer-gitaristen Randy Holden etter at Dickie Peterson sa at han var ferdig med Blue Cheer og ikkje ville ha noko med bandet å gjera igjen, og at hans einaste framtidige interesse var det nye bandet hans, «Mother Ocean».[29]
Ettermæle
endreBlue Cheer blir ofte kreditert som ein av dei aller tidlegaste pionerane innan heavy metal, og versjonen deira av «Summertime Blues» har vorte omtalt som den første heavy metal-låten.[8] Ifølgje Tim Hills i boka The Many Lives of the Crystal Ballroom,[30] «Blue Cheer var innomgrepet av psykedelia i San Francisco.» Jim Morrison frå The Doors karakteriserte gruppa som «det mest kraftfulle bandet eg nokonsinne har sett.»[31] og Eric Clapton definerte dei som «truleg opphavet til heavy metal».[32]
Blue Cheer var òg anerkjent som det mest høglydte bandet nokosinne på den tida dei oppstod.[33][34][35][36][37] Billy Altman rapporterte at bandet på ein konsert i 1968 var «så høglydt at store delar av publikum i den fremste orkesterseksjonen flykta i løpet av nokre få songar.»[37]
Fleire artistar i grunge-rørsla har hylla Blue Cheer, mellom anna Mudhoney-vokalisten Mark Arm som sa: «Å høyra Blue Cheer [medan eg gjekk på college] var nesten like viktig for meg som å høyra Stooges for første gongen året før. Då Mudhoney starta opp, var Blue Cheer definitivt ein del av planen vår.»[38]
«Blue Cheer» var namnet på ein variant av LSD som vart laga av kjemikaren og Grateful Dead-vernaren Owsley Stanley[39] og bandet vart truleg kalla opp etter det, sjølv om namnet eksisterte tidlegare, som namnet på eit vaskemiddel[40] som sjølve LSD-varianten vart oppkalla etter.
Medverkande
endreMedlemmar
endre- Dickie Peterson - bass, vokal (1967-1972, 1974-1975, 1978-1979, 1984-1994, 1999-2009; død 2009)
- Leigh Stephens - gitar (1967-1968, 2005)
- Paul Whaley - trommer (1967-1969, 1969, 1984-1985, 1990-1993, 1999-2004, 2005-2009; død 2019)
- Eric Albronda - trommer (1967)
- Jerre Peterson - gitar (1967, 1974-1975; død 2002)
- Vale Hamanaka - klaverinstrument (1967)
- Jere Whiting - vokal, munnspel (1967)
- Randy Holden - gitar (1968-1969)
- Mitch Mitchell - trommer (1969) (død 2008)
- Tom Weisser - gitar (1969)
- Bruce Stephens - gitar, vokal (1969, død 2012)
- Ralph Burns Kellogg - klaverinstrument, bass (1969-1972; død 2003)
- Norman Mayell - trommer, gitar (1969-1972)
- Gary Lee Yoder - gitar, vokal (1969-1972) (død 2021)
- Troy Spence Jr. - gitar (1972-1974)
- James L. Curry - trommer (1972-1974)
- Ruben De Fuentes - gitar (1974-1975, 1987-1988)
- Terry Rae - trommer (1974-1975)
- Nick St. Nicholas - bass, vokal (1975)
- Tony Rainier - gitar (1978-1979, 1984-1987)
- Mike Fleck - trommer (1978-1979)
- Brent Harknett - trommer (1985-1987)
- Billy Carmassi - trommer (1987)
- Eric Davis - trommeslager (1987-1988)
- Andrew «Duck» MacDonald - gitar (1988-1990, 1999-2005, 2005-2009)
- David Salce - trommer (1988-1990)
- Dieter Saller - gitar (1990-1994)
- Gary Holland – trommer (1993–1994)
- Prairie Prince – trommer (2005)
- Joe Hasselvander – trommer (2004–2005, 2009)
Besetningar
endre| 1967 | 1967 | 1967–1968 | 1968–1969 |
|---|---|---|---|
|
|
|
|
| 1969 | 1969 | 1969 | 1969–1970 |
|
|
|
|
| 1970–1972 | 1972–1974 | 1974–1975 | 1975 |
|
|
|
|
| 1975–1978 | 1978–1979 | 1979–1984 | 1984–1985 |
|
Oppløyst |
|
Oppløyst |
|
| 1985–1987 | 1987 | 1987–1988 | 1988–1990 |
|
|
|
|
| 1990 | 1990–1993 | 1993–1994 | 1994–1999 |
|
|
|
Oppløyst |
| 1999–2005 | 2005 | 2005 | 2005–2009 |
|
|
|
|
Tidsline
endre
Diskografi
endreStudioalbum
endre| Tittel | År | US Top 200 [41] |
|---|---|---|
| Vincebus Eruptum | 1968 | 11 |
| Outsideinside | 90 | |
| New! Improved! | 1969 | 84 |
| Blue Cheer | — | |
| The Original Human Being | 1970 | 188 |
| Oh! Pleasant Hope | 1971 | — |
| The Beast Is Back | 1984 | — |
| Highlights and Lowlives | 1990 | — |
| Dining with the Sharks | 1991 | — |
| What Doesn't Kill You... | 2007 | — |
Singlar
endre| År | Tittel | Listeplassering | Album | |||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| CAN | US [42] | |||||||||||||
| 1968 | "Summertime Blues» med «Out of Focus" | 3 | 14 | Vincebus Eruptum | ||||||||||
| "Just a Little Bit» med «Gypsy Ball" | 69 | 92 | Outsideinside | |||||||||||
| "Feathers from Your Tree» med «Sun Cycle" | — | — | ||||||||||||
| 1969 | "The Hunter» med «Come and Get It[43]" | — | — | |||||||||||
| "West Coast Child of Sunshine» med «When It All Gets Old" | — | — | New! Improved! | |||||||||||
| "All Night Long» med «Fortunes" | — | — | singel utan album* | |||||||||||
| 1970 | "Hello L.A., Bye-Bye Birmingham» med «Natural Man" | — | — | Blue Cheer* | ||||||||||
| "Fool» med «Ain't That the Way" | — | — | ||||||||||||
| "Pilot» med «Babaji (Twilight Raga)" | — | — | The Original Human Being | |||||||||||
| «—» syner til at utgjevinga ikkje gjekk inn på lista elle ikkje kom ut i dette landet. | ||||||||||||||
* Den japanske nyutgivinga av Blue Cheer frå 2007 inneheld mono-singelen «All Night Long» med «Fortunes» og dessutan singelversjonane av «Fool» og «Ain't That The Way» som bonusspor.
Konsertalbum
endre- Blitzkrieg Over Nüremberg (1989; Thunderbolt/Nibelung Records)
- Live & Unreleased, Vol. 1: '68/'74 (1996; Captain Trip Records)
- Live & Unreleased, Vol. 2: Live at San Jose Civic Centre, 1968 & More (1998; Captain Trip Records)
- Hello Tokyo, Bye Bye Osaka – Live in Japan 1999 (1999)
- Rocks Europe CD/DVD, 2009; Rainman/Captain Trip Records)
- Live at Anti Waa Festival 1989 CD/DVD, (2014; Nibelung Records)
- Party Hard at the Underground Cologne (berre digital, 2017; Nibelung Records)
- Three Giants, One Tour - Live in Tyskland in 1992 (berre digital, 2022; Nibelung Records)
- Live Bootleg: London – Hamburg (offisiell bootleg, 2005; Rockview Records)
Andre utgjevingar
endre- Motive (1982; Philips)
- Louder Than God: The Best Of Blue Cheer (1986; Rhino Records (2))
- The History Of Blue Cheer – Good Times Are So Hard To Find (1988; Mercury)
- Summertime Blues (samleplate, 1990; PolyGram Special Products)
- Vincebus Eruptum + Outsideinside (2003; Track Record)
- Records Of Yesteryear (berre digital, 2005; Mercury)
- Blue Cheer Rollin' Dem Bones (EP, 2008; Rainman)
- 7 (2012; ShroomAngel Records)
- The '67 Demos (demo, 2018; BeatRocket)
Kjelder
endre- Denne artikkelen bygger på «Blue Cheer» frå Wikipedia på engelsk, den 5. juli 2023.
- Wikipedia på engelsk oppgav desse kjeldene:
- ↑ Bob Leszczak (10. juli 2014). Who Did It First?: Great Rock and Roll Cover Songs and Their Original Artists. Rowman & Littlefield. s. 208. ISBN 978-1-4422-3322-5.
- ↑ Michael Goddard; Benjamin Halligan; Nicola Spelman (18. juli 2013). Resonances: Noise and Contemporary Music. Bloomsbury Publishing. s. 185. ISBN 978-1-4411-1837-0.
- ↑ Tim Boomer (1. juni 2013). The Bassist's Bible: How to Play Every Bass Style from Afro-Cuban to Zydeco. See Sharp Press. s. 69. ISBN 978-1-937276-25-6.
- ↑ Blue Cheer på Allmusic
- ↑ Eric v.d. Luft (21. september 2009). Die at the Right Time!: A Subjective Cultural History of the American Sixties. Gegensatz Press. s. 279. ISBN 978-1-933237-39-8.
- ↑ Fricke, David (12. september 1985). «Where Are They Now: Blue Cheer». Rollingstone.com. Henta 15. juli 2021.
- ↑ McIntyre, Ken (4. november 2016). «Cult Heroes: Blue Cheer- the band who invented heavy metal». loudersound.com. Henta 4. mai 2022.
- ↑ 8,0 8,1 8,2 «Rolling Stone Music | Top Artists, News, Reviews, Photos and Videos». Rolling Stone. Arkivert frå originalen 2. desember 2008. Henta 4. juli 2023.
- ↑ Deming, Mark. «Vincebus Eruptum - Blue Cheer». AllMusic. Henta 4. juli 2023.
- ↑ Prato, Greg (9. august 2005). «Live Bootleg: London - Hamburg - Blue Cheer». AllMusic. Henta 4. juli 2023.
- ↑ 11,0 11,1 «Music News, Videos, Photos, Artists, Playlists and More». Rolling Stone. Arkivert frå originalen 8. mai 2009. Henta 4. juli 2023.
- ↑ Dimery 2006 s. 140, «'paving the way for everything from the Stooges to Zeppelin, from heavy metal to experimental rock.»
- ↑ Phil Alexander. «Blue Cheer - Disc of the day». Mojo. Arkivert frå originalen 6. desember 2010. Henta 4. juli 2023.
- ↑ Outsideinside, Blue Cheer, The Original Human Being, OH! Pleasant Hope og The Beast Is Back. Sjå Profil av Eric Albronda; Vickibrennerent.com.
- ↑ Sjå Portrait of Vale Hamanaka/V. Vale Arkivert 7. juni 2016 ved Wayback Machine.; Brautigan.net.
- ↑ 16,0 16,1 16,2 16,3 16,4 16,5 16,6 16,7 Colin Larkin., red. (1999). The Virgin Encyclopedia of Heavy Rock. (1. utg.). Virgin Books. s. 70/1. ISBN 0-7535-0257-7.
- ↑ Både Stephens og Kellogg hadde tidlegare jobba saman i The Emeralds, eit velkjent backingband frå Nord-California i 1960-åra. The Emeralds hadde òg turnert med The Coasters, The Olympics, The Larks, Bob & Earl, Chuck Berry, Junior Walker, Ray Peterson, og opna òg konsertar for mellom anna The Kinks, The Beach Boys, The Animals, Chad & Jeremy og Paul Revere & the Raiders. Då Stephens og Kellogg vart spurt om å bli med i Blue Cheer, hadde begge vore med å grunnleggja Mint Tattoo, som hadde spelt inn eitt album lydteknisk leidd av Phil Ramone og produsert av James William Guercio. Medan dei var i Mint Tattoo hadde Stephens og Kellogg opna konsertar for Jeff Beck, Eric Clapton, Ten Years After, James Cotton og Janis Joplin. Bruce Stephens spelte seinare med Pilot (ikkje det same bandet som hadde ein hit med «It's Magic»), eit av Leigh Stephens' (ingen slektning) post-Blue Cheer-prosjekt. Ein låt frå denne perioden, «Fillmore Shuffle», vart seinare spelt inn av Sammy Hagar på hans andre soloalbum, Sammy Hagar (1977). Sjå Profile of Bruce Stephens; Rearwindowmusic.com, via Cdbaby.com
- ↑ Bruce Stephens heldt fram i musikken, men med ein mykje lågare profil. Tidleg i 2009 gav han ut Saturday Freedom (Rear Window Records), som er ei samling av komposisjonane hans frå dei siste tre tiåra. «Rendezvous», ein låt som Stephens var med på å skriva, vart inkludert i The Cage, albumet til Tygers of Pan Tang frå 1982. I 1982 gav Stephens òg ut det første soloalbumet sitt, Watch That First Step, som mellom anna hadde støtte frå Lonnie Turner, B.J. Wilson og Norton Buffalo. Stephens har æra av å vera den yngste medlemmen i historia til Musikars' Union i Sacramento, California, i ein alder av 16 år. Sjå Profile of Bruce Stephens; Rearwindowmusic.com, via Cdbaby.com.
- ↑ 19,0 19,1 story Dickie Peterson blir dia at 63; bassist og vokalist i powertrioen Blue Cheer Los Angeles Times, 17. oktober 2009; Los Angeles Times.
- ↑ De Fuentes var òg med i ein 1979-1980-versjon av Steppenwolf som inkluderte Nick St. Nicholas som einaste originalmedlem, og som resulterte i søksmål frå John Kay; sjå Ruben De Fuentes website Arkivert 17. januar 2009 ved Wayback Machine.; Rubendefuentes.com.
- ↑ Credits: Highlights and Lowlives; Deaddisc.com.
- ↑ Eit band som framleis er aktivt. Sjå Monsters website Arkivert 5. desember 2008 ved Wayback Machine..
- ↑ Credits: Dining With The Sharks; Deaddisc.com.
- ↑ filt/duck/DUCK.htm Duck MacDonald Autobiography Arkivert 25. juli 2011 ved Wayback Machine. at Bluecheer.us.
- ↑ R.I.P. Richard 'Dickie' Peterson (Blue Cheer) (1948-2009). Arkivert 15. oktober 2009 ved Wayback Machine.; Inlog.org. Peterson var faktisk 63 år gammal då han døydde, trass i ei viss forvirring, som eksemplifisert her, straks etter kunngjeringa om hans død.
- ↑ {29. januar, Aidin Vaziri; 1. februar, 2019 Oppdatert. «Paul Whaley, trommeslager som var en pioner innen heavy metal med Blue Cheer, dør 72 år gammel». Datebook | San Francisco Arts & Entertainment Guide. Henta 2. februar 2019.
- ↑ Paul Whaley spelte trommer på Holdens 1996-utgiving (innspelt i 1993), Guitar God. Albumet vart opphavleg gitt ut på Captain Trip Records Arkivert 14. oktober 2008 ved Wayback Machine., eit japansk plateselskap som òg har gitt ut Dickie Petersons to soloplater.
- ↑ Intervju med Dickie Peterson Arkivert 15. mai 2013 ved Wayback Machine. av Nightwatcher for Rock N Roll Universe, februar 2008.
- ↑ Dickie Peterson og Mother Ocean, som inkluderte den tidlegare Blue Cheer-gitaristen Tony Rainier, og dessutan Petersons bror Jerre, spelte i Tyskland i 2001 og 2002. Sjå Notice of 2001 performance og Notice of 2002 performance; www.klubder40.de. Det er uklart om dette var eit sideprosjekt eller ein hovudaktivitet for Peterson, særleg sidan det ikkje vart gitt ut nokon Blue Cheer-plater i denne perioden og omfanget av Blue Cheers turnéverksemd er usikkert. Opptredenane i Tyskland i 2002 var i mars; Jerre Peterson døydde i august same år. See Blue Cheer News Arkivert 25. juli 2011 ved Wayback Machine.
- ↑ McMenamins, 1997. McMenamins eig no Crystal Ballroom.
- ↑ «American Artists». American Artists. Arkivert frå originalen 1. september 2010. Henta 4. juli 2023.
- ↑ «Eric Clapton om Cream: «Jeg var i en konfrontasjonssituasjon 24 timer i døgnet ...»». Uncut. Henta 1. oktober 2014.
- ↑ Neil Peart (2009). «'Louder Than God': Rush's Neil Peart Remembers Blue Cheer's Dickie Peterson». Rolling Stone. Henta 17. november 2020.
- ↑ Nightwatcher (18. februar 2008). «Blue Cheer Were the Loudest Band Ever». House Of Of The Loudest Band Ever. Henta 17. november 2020.
- ↑ Terry Atkinson (8. mars 1987). «3 Cheers For Blue Cheer». Los Angeles Times. Henta 17. november 2020.
- ↑ Colin Fleming (24. mai 2018). «Blue Cheer og verdens første heavy metal-album». The Smart Set. Henta 17. november 2020.
- ↑ 37,0 37,1 Billy Altman. «Blue Cheer Were the Loudest Band Ever». Music Aficionado. Henta 17. november 2020.
- ↑ «Blue Cheer: Harder 'n' Louder Than the Rest».
- ↑ Carlson, Michael (15. mars 2011). «Owsley Stanley nekrolog». The Guardian. Henta 25. november 2014.
- ↑ «Blue Detergent Ends Washday Blues». Old-Time Radio. Henta 25. november 2014.
- ↑ «Blue Cheer Chart History: Billboard 200». Billboard. Henta 15. mars 2020.
- ↑ «Blue Cheer Chart History: Hot 100». Billboard. Henta 15. mars 2020.
- ↑ «The Hunter» / «Come and Get It» (Single notes). Blue Cheer. Holland: Philips. 1968. Single labels. 304 180 BF.
