The Sweet

The Sweet, stundom berre forkorta til Sweet, er eit britisk glamrockband som vart verdskjende i 1970-åra. Den mest kjende besetninga deira bestod av solovokalisten Brian Connolly, bassisten Steve Priest, gitaristen Andy Scott og trommeslagaren Mick Tucker. Gruppa heitte opphavleg The Sweetshop.

The Sweet
Alias	The Sweetshop Andy Scott's Sweet Brian Connolly's Sweet Steve Priest's Sweet New Sweet
Opphav	London i England
Aktiv	1968–1981 Sidan 1985
Sjanger	Glamrock hardrock tyggegummipop (tidleg)
Plateselskap	RCA Capitol Polydor
Tidlegare medlemmer	Brian Connolly Steve Priest Mick Tucker Frank Torpey Mick Stewart Paul Day

Bandet vart skipa i London i 1968 og fekk den første hitten sin, «Funny Funny», i 1971 etter å ha slått seg saman med låtskrivarane Nicky Chinn og Mike Chapman og plateprodusenten Phil Wainman. I 1971 og 1972 følgde den musikalske stilen deira ei markant utvikling frå The Archies-liknande tyggegummipop ala «Funny Funny» til ein Who-inspirert hardrockstil med bruk av høgstemt korvokal.

Bandet fekk først suksess på dei britiske singellistene og fekk tretten topp 20-hittar i 1970-åra. «Block Buster!» (1973) toppa lista etterfølgd av tre andreplassar på rad med «Hell Raiser» (1973), «The Ballroom Blitz» (1973) og «Teenage Rampage» (1974). Bandet vende seg til ein meir hardrockaktig stil i midten av karrieren, som «Turn It Down». «Fox on the Run» (1975) nådde òg andreplassen på den britiske singellista. Desse resultata vart toppa i Vest-Tyskland og andre land på det europeiske fastlandet. Dei fekk òg suksess i USA med topp 10-hittar som «Little Willy», «The Ballroom Blitz», «Fox on the Run» og «Love is Like Oxygen».

The Sweet fekk sin siste internasjonale suksess i 1978 med «Love Is Like Oxygen». Connolly slutta i gruppa i 1979 for å satse på ein solokarriere og dei attverande medlemmane fortsette som ein trio fram til dei vart oppløyste i 1981. Frå midten av 1980-åra spelte Scott, Connolly og Priest kvar med sine eigne versjonar av Sweet til ulike tider. Connolly døydde i 1997, Tucker i 2002 og Priest i 2020. Andy Scott er framleis aktiv med sin versjon av bandet. Sweet har selt kring 35 millionar plater verda over.

Historie

Opphav

Opphavet til Sweet kan sporast tilbake til det britiske soulbandet Wainwright's Gentlemen. Mark Lay si historie om bandet seier at dei vart skipa kring 1962 og opphavleg vart kjent som Unit 4. Grunnleggjande medlemmer var Chris Wright (vokal), Jan Frewer (bass), med Jim Searle og Alfred Fripp på gitarar. Phil Kenton vart med på trommar då bandet skifta namn til Wainwright's Gentlemen (fordi det var eit anna band kjent som Unit 4). Bandet vart styrt av far til Frewer og opptredde i Hayes, Harrow og Wembley-området. I 1964 spelte gruppa òg i London, inkludert i Saint Germain Club på Poland Street.

I januar 1964 vart bandet nummer fem i ein nasjonal beatgruppekonkurranse, med finalar som vart haldne på Lyceum Strand 4. mai 1964. Høgdepunkta i showet vart presenterte på BBC1 av Alan Freeman. Chris Wright forlét bandet i slutten av 1964 og vart erstatta av Ian Gillan. Ein kvinneleg vokalist ved namn Ann Cully melde seg snart inn i bandet. Mick Tucker, frå Ruislip, vart med på trommer og erstatta Phil Kenton. Bandet spelte inn ei rekkje spor, inkludert ein coverversjon av The Coasters-The Hollies-hiten «Ain't That Just Like Me», som truleg vart spelt inn i Jackson Sound Studios i Rickmansworth. Sporet inkluderer Gillan på vokal, Tucker på trommer og, vart ifølgje bandbassisten Jan Frewer trudd å ha vorte spelt inn i 1965. Gillan slutta i mai 1965 for å bli med i Episode Six, og seinare Deep Purple. Cully vart verande som vokalist før han drog ei tid seinare. Den endelege erstaninga for Gillan og Cully, i slutten av 1966, var den skotskfødde vokalisten Brian Connolly, som nyleg kom frå Harefield. Tony Hall hadde slutta seg til på saksofon og vokal, og då Fripp drog vart han erstatta av Gordon Fairminer. Fairminers posisjon vart til slutt overteke av Frank Torpey (fødd Frank Edward Torpey, 30. april 1945, Kilburn i Nordvest-London) - ein skuleven av Tucker som nettopp hadde forlate Vest-London-gruppa The Tribe (òg kjend som The Dream). Torpey varte berre nokre få månader, og i slutten av 1967 tok Robin Box (fødd 19. juni 1944) plassen hans. Searle, av mange sett på som den musikalsk mest talentfulle, forsvann frå scena. Tucker og Connolly vart verande hos Wainwright's Gentlemen til januar 1968. Tucker vart erstatta av Roger Hills. Då herrane til slutt braut opp, slutta Hills og Box seg til White Plains som til slutt fekk ein stor hit med «My Baby Loves Lovin'».

Tidlege år

I januar 1968 danna Connolly og Tucker eit nytt band som kalla seg The Sweetshop. Dei rekrutterte bassgitaristen og vokalisten Steve Priest frå eit lokalt band kalla The Army. Priest hadde tidlegare spelt bandet The Countdowns som hadde vorte produsert og spelt inn av Joe Meek. Frank Torpey vart igjen rekruttert til å spela gitar. Kvartetten debuterte offentleg på paviljongen i Hemel Hempstead 9. mars 1968 og utvikla snart eit følgje i pubmiljøet, noko som førte til ein kontrakt med Fontana Records. På den tida gav eit anna britisk band ut ein singel under same namnet Sweetshop, så bandet forkorta namnet sitt til Sweet. Bandet vart administrert av Paul Nicholas, som seinare spelte i Hair. Nicholas jobba med plateprodusent Phil Wainman på Mellin Music Publishing og tilrådde bandet til han. Debutsingelen deira «Slow Motion» (juli 1968), produsert av Wainman, og gjeve ut på Fontana, klarte ikkje å nå singellista og fordi han no er sjeldan, går han for fleire hundre pund på auksjonar. Sweet vart lauslaten frå innspelingskontrakten og Frank Torpey drog. I sjølvbiografien sin Are You Ready Steve sa Priest at Gordon Fairminer vart kontakta for å spela for dei då Torpey bestemde seg for å forlata Sweet etter ein konsert på Playhouse Theatre i Walton-on-Thames 5. juli 1969, men avviste jobben då han ønskte å konsentrera seg om andre interesser.

Ny besetning og ny platekontrakt

Gitarist Mick Stewart byrja i 1969. Stewart hadde ei viss rocke-stamtavle etter å ha jobba med The (Ealing) Redcaps og Simon Scott & The All-Nite Workers på midten av 1960-talet. I slutten av 1965 vart det bandet The Phil Wainman Set då den framtidige Sweet-produsenten vart med på trommer og gruppa spelte inn ein singel med Errol Dixon. Tidleg i 1966 forlét Stewart og jobba seinare med Johnny Kidd & The Pirates.

Sweet signerte ein ny platekontrakt med EMI-etiketten Parlophone. Tre tyggegummipop-singlar kom ut: «Lollipop Man» (september 1969), «All You'll Ever Get from Me» (januar 1970), og ein coverversjon av The Archies-songen «Get on the Line» (juni 1970), men ingen av dei nådde salslista. Stewart slutta deretter, og vart ikkje erstatta på ei stund. Connolly og Tucker hadde eit tilfeldig møte med Wainman, som no produserte, og kjende til to håpefulle låtskrivarar, Nicky Chinn og Mike Chapman, som lette etter ei gruppe for å synga nokre demoar dei hadde skrive. Connolly, Priest og Tucker sørgde for vokalen på eit spor kalla «Funny Funny» som inneheldt Pip Williams på gitar, John Roberts på bass og Wainman på trommar. Sistnemnde byrja å tilby sporet til ulike plateselskap. Bandet heldt prøvespelingar for ein erstatningsgitarist og satsa på den walisiskfødde Andy Scott. Han hadde sist spelt med Mike McCartney (bror til Paul) i The Scaffold. Som medlem av The Elastic Band hadde han spelt gitar på to singlar for Decca, «Think of You Baby» og «Do Unto Others». Han dukka òg opp på det eine albumet til bandet, Expansions on Life, og på nokre innspelingar av The Scaffold. Bandet øvde i fleire veker før Scott debuterte live med Sweet 26. september 1970 på Windsor Ballroom i Redcar.

Sweet prøvde først å kombinera ulike musikalske påverknader, inkludert The Monkees og tyggegummipopgrupper frå 1960-talet som Archies, med meir tunge rockorienterte grupper som The Who. Sweet adopterte den rike vokalharmonistilen til The Hollies, med forvrengde gitarar og ein tung rytmeseksjon. Denne samansmeltinga av pop og hardrock ville bli verande eit sentralt varemerke for musikken til Sweet og førehandsdefinerte glam metal nokre år seinare.

Første gongen Sweet var på albumet var på budsjettetiketten Music for Pleasure som ein del av ei samling som heiter Gimme Dat Ding, gjeve ut i desember 1970. Sweet hadde den eine sida av plata; The Pipkins (som med den einaste hitten sin «Gimme Dat Ding» gav LP-en namn) hadde den andre. Bidraga til Sweet bestod av A- og B-sidene til dei tre singlane deira for Parlophone. Andy Scott er avbilda på plateomslaget, sjølv om han ikkje spelte på nokre av innspelingane.

Debutalbum

Sweet debuterte i Storbritannia i desember 1970 på eit popprogram kalla Lift Off, og framførte songen «Funny Funny». Ein leiaravtale vart signert med det nemnde låtskrivarlaget til Nicky Chinn og Mike Chapman. Phil Wainman tok opp att samarbeidet sitt med Sweet, som utøvande produsent. Denne leiingsavtalen inkluderte òg ein verdsomspennande platekontrakt med RCA Records, utanom i USA: i USA og Canada var det Bell Records som gav ut musikken til gruppa fram til seint i 1973, følgd av Capitol Records.

I mars 1971 gav RCA ut «Funny Funny», skrive av Chinn og Chapman, som vart den første internasjonalen hitten til gruppa, og klatra til topp 20 på mange av hitlistene i verda. EMI gav ut singelen sin «All You'll Ever Get from Me» frå 1970 (mai 1971) på nytt, men gjekk igjen ikkje inn på singellista. Det neste utgjevinga deira på RCA, «Co-Co» (juni 1971) gjekk til nummer to i Storbritannia, og oppfølgingssingelen deira, «Alexander Graham Bell» (oktober 1971), nådde berre 33. plassen. Desse spora inneheldt framleis studiomusikarar på instrumenta medan kvartetten berre song vokal.

Det første fulle albumet til Sweet, Funny How Sweet Co-Co Can Be, vart gitt ut i november 1971. Ei samling av dei nylege singlane til bandet supplert med nokre nye Chinn/Chapman-melodiar (inkludert «Chop Chop» og «Tom Tom Turnaround») og popcoverversjonar (som The Lovin' Spoonful's «Daydream» og The Supremes sin «Reflections») spelt inn i Nova Studios i London, vart produsert av Phil Wainman og styrt av Richard Dodd og Eric Holland. Det gjorde det ikkje bra på salslista.

Første suksess

I februar 1972 vart «Poppa Joe» gjeve ut, som nådde nummer 1 i Finland og nådde 11. plassen på UK Singles Chart. Dei to neste singlane det året, «Little Willy» og «Wig-Wam Bam», nådde begge fjerdeplassen i Storbritannia. «Little Willy» nådde tredjeplassen på den amerikanske Billboard Hot 100 etter ei nyutgåve i 1973, og vart dermed den største amerikanske hitten til gruppa. Sjølv om «Wig-Wam Bam» stort sett var tru mot stilen på Sweet sine tidlegare innspelingar, hadde vokalen og gitarane ein hardare, meir rockorientert lyd, hovudsakleg fordi det var den første Chinn-Chapman-singelen der berre medlemmer av Sweet spelte instrument. I januar 1973 vart «Block Buster!» den første singelen til Sweet som gjekk til topps på den britisk hitlista, og vart liggande der i fem veker på rad. Etter at deira neste singel «Hell Raiser» kom ut i mai og nådde andreplassen i Storbritannia, gav det amerikanske selskapet deira, Bell, ut det første amerikanske albumet deira, The Sweet i juli 1973.

For å promotere singlane sine, hadde Sweet mange framferder på britiske og europeiske TV-program som Top of the Pops og Supersonic. I ei framfring av «Block Buster!» på ei juleutgåve av Top of the Pops vakte Priest klager etter at han kom kledd i ein komplett tysk militæruniform, Hitler-bart og eit hakekors-armband. Bandet utnytta òg glamrockeksplosjonen, og konkurrerte med Gary Glitter, T.Rex, Queen, Slade og Wizzard om vanvettige sceneklede.

Trass i suksessen til Sweet vart forholdet til leiinga deira stadig meir anstrengt. Medan dei hadde utvikla ein stor fan-base blant tenåringar, var ikkje Sweet fornøgd med tyggegummi-imaget sitt. Sweet hadde alltid komponert sine eigne heavy-rock-songar på B-sidene av singlane sine i kontrast til tyggegummi-A-sidene som vart komponerte av Chinn og Chapman. I løpet av denne tida bestod konsertane til Sweet av B-sider, albumspor og ulike medleyar av rock and roll-klassikarar; dei unngjekk eldre hittar som «Funny Funny» og «Poppa Joe». Ei framsyning frå 1973 på Palace Theatre og Grand Hall i Kilmarnock enda med at Sweet vart jaga av scena; uroa vart i følgje enkelte (inkludert Steve Priest) på grunn av at Sweet gjekk med leppestift og augeskugge, og av andre til at publikum var ukjent med konsertsettet (CD-utgivinga frå 1999 på Live at the Rainbow 1973 dokumenterer ein konsert frå denne perioden) . Hendinga kom til å bli udødeleggjort i hitten «The Ballroom Blitz» (september 1973). I mellomtida heldt suksessen til Sweet fram på hitlistene, og viste særleg styrke i Storbritannia, Danmark, Tyskland, Sverige og Australia. I slutten av 1973 utvikla namnet til bandet seg frå «The Sweet» til «Sweet».

Eit nytt image

I 1974 hadde Sweet vorte lei av leiargruppa Chinn og Chapman, som skreiv dei store hittane til gruppa og dyrka glamrock-imaget deira. Gruppa og produsenten Phil Wainman, assistert av lydteknikaren Peter Coleman, spelte inn albumet Sweet Fanny Adams, som vart gjeve ut i april 1974. Den tekniske dugleiken til Sweet kom til syne for første gong på sjølvskrivne hardrock-spor som «Sweet F.A.» og «Set Me Free». Sweet adopterte òg ein meir konvensjonell hardrockstil og ütsjånad. Sweet Fanny Adams inneheldt òg komprimerte høgstemte vokalharmoniar, som var ein trend som heldt fram på alle Sweet-albuma.

Under økter for albumet vart Brian Connolly skadd i ein kamp i Staines High Street. Halsen vart hardt skadd og evna til å synga sterkt avgrensa. Priest og Scott fylte ut på vokal på nokre spor («No You Don't», «Into the Night» og «Restless») og Connolly, under behandling frå ein Harley Street-spesialist, klarte å fullføra albumet. Bandet offentleggjorde ikkje hendinga og fortalde pressa at følgjande kansellerte show kom av at Connolly hadde halsinfeksjon. Denne hendinga kompromitterte visstnok permanent synginga til Connolly, og rekkjevidda vart redusert.

Ingen tidlegare singlar dukka opp på albumet, og ingen vart gjevne ut, bortsett frå i Japan, New Zealand og Australia, der «Peppermint Twist/Rebel Rouser», tilsynelatande vart gjeve ut plateselskapet utan at bandet visste om det. Singelen gjekk til topps i Australia. Sweet Fanny Adams vart det einaste albumet til Sweet, utanom samlealbum, som gjekk inn på topp 40 på UK Album Chart.

Sweet vart invitert av Pete Townshend til å varme opp for The Who, som spelte på heimebana til Charlton Athletic, The Valley i juni 1974. Den hardt skadde halsen til Connolly hindra dei likevel i å utføra rolla. Sweet hadde ofte sitert The Who som ein av dei viktigaste inspirasjonskjeldene deira og spelte ein medley av spora deira på konsertane sine i mange år.

Desolation Boulevard

Dei tredje albuma deira, Desolation Boulevard, vart gjeven ut seinare i 1974, seks månader etter Sweet Fanny Adams. På det stadiet hadde produsent Phil Wainman gått vidare og albumet vart produsert av Mike Chapman. Det vart spelt inn på berre seks dagar og innehledt ein råare «live»-lyd. Eitt spor, «The Man with the Golden Arm», skriven av Elmer Bernstein og Sylvia Fine for Frank Sinatra-filmen med same namn frå 1955, vart framført med trommeslagaren Mick Tucker som framførte ein åtte og eit halvt minutts solo (sjølv om dette ikkje var inkludert på den amerikanske utgjevinga). Denne hadde vore fast på konsertane deira i årevis. Den første singelen frå LP-en, den tungmelodiske «The Six Teens» (juli 1974), var ein topp 10-hit i Storbritannia og framleis ein del av den fantastiske ubrotne rekkja av nr. 1-singlar i Danmark. Likevel nådde den følgjande singelutgivinga, «Turn It Down» (november 1974) berre 41. plassen på den britisk lista og andreplassen i Danmark. «Turn It Down» mottok minimalt med speling på britisk radio og vart utestengt av nokre radiostasjonar på grunn av bestemt lyrisk innhald - «God-awful sound» og «For God sakes, turn it down» - som vart sett på som «ueigna for familielytting». Bandet fortsette å spela konsertar nesten eit halvt år etter halsskaden til Connolly, og band og kritikarar noterte ein grovare karakter i røysta hans og ei redusert rekkjevidd. Albumet inneheldt òg ein gruppekomposisjon, «Fox on the Run», som kom til å bli spelt inn på nytt nokre månader seinare.

Den amerikanske versjonen av Desolation Boulevard var forskjellig frå den britiske versjonen og inkluderte fleire songar frå Sweet Fanny Adams i tillegg til singlane «Ballroom Blitz» og «Fox on the Run» (som begge nådde femteplassen i USA). Side ein av albumet inneheldt berre songar skrivne av Chapman-Chinn, medan side to inneheldt songar skrive og produsert av Sweet.

Låtskriving og produsering av eige materiale

I 1975 gjekk Sweet tilbake i studio for å omarrangera og spela inn ein meir poporientert versjon av sporet «Fox on the Run». Den første sjølvskrivne og produserte singelen til Sweet, «Fox on the Run» vart utgjeven over heile verda i mars 1975 og vart den mest selde hitten deira, og nådde toppen av singellistene i Tyskland, Danmark og Sør-Afrika, nummer to i Storbritannia, Irland, Noreg og Nederland og nummer tre i Austerrike og Sveits. I Australia nådde han ikkje berre toppen av listene, han vart òg den mest selde singelen det året. Songen nådde andreplassen i Canada og femteplassen i USA. Utgivinga av dette sporet markerte slutten på det formelle Chinn-Chapman-arbeidsforholdet, og bandet understreka at det no var heilt sjølvforsynt som låtskrivarar og produsentar.

Den følgjande utgivinga, «Action» (juli 1975), nådde 15. plassen i Storbritannia. No då dei var sjølvsikre på si eiga låtskriving og produksjonsevner, heldt til Sweet siste halvdel av 1975 i Musicland Studios i München i Tyskland, der dei spelte inn albumet Give Us a Wink med den tyske lydteknikaren Reinhold Mack, som seinare spelte inn med Electric Light Orchestra og var medprodusent for Queen. Den nye albumutgivinga vart utsett til 1976 for ikkje å kvela salssuksessen Desolation Boulevard, og nådde topp 25 i USA og femteplassen i Canada.

Då Give Us a Wink vart halden tilbake, gav RCA ut eit dobbeltalbum i Europa, Strung Up, i november. Den inneheldt ei konsertplate, spelt inn i London i desember 1973, og ei plate som samla tidlegare utgjevne singlar (pluss eit ubrukt spor av Chinn og Chapman - «I Wanna Be Committed»). På slutten av året gav Andy Scott ut den første solosingelen sin, «Lady Starlight» i lag med «Where D'Ya Go». Tucker spelte trommer på begge spor.

Dalande popularitet

I januar 1976 vart singelen «The Lies In Your Eyes» utgjeven, og denne nådde topp 10 i Tyskland, Danmark, Finland, Sverige, Nederland og Australia, men berre 35. plassen på britiske hitlister. Det første albumet til Sweet som vart fullstendig produsert og skrive av dei sjølv, Give Us A Wink, vart utgjeven i mars 1976. Ein tredje singel frå albumet, «4th Of July», kom ut i Australia.

På dette tidspunktet freista Sweet å bygga vidare på den aukande populariteten deira i Amerika med ein tidsplan på meir enn femti konsertar. Sjølv om utgjevinga av Give Us A Wink var nært foreståande, promoterte settet til bandet i hovudsak den amerikanske versjonen av Desolation Boulevard pluss den nye amerikanske hitsingelen «Action». Under ei framferd i Santa Monica Civic Auditorium i California 24. mars spelte Sweet «All Right Now» i lag med Ritchie Blackmore som ein hyllest for å markera dødsfallet til Free-gitaristen Paul Kossoff, som skulle ha varma opp for Sweet med bandet Back Street Crawler. Den amerikanske turnéen var ikkje økonomisk vellykka, med eit lite publikum på mange arenaer som førte til at dei siste halvt dusin konsertane vart kansellerte. Etter turnéen var over drog bandet vidare til Skandinavia og Tyskland. Bandet heldt òg til ei veke i The Who sitt Ramport Studios i Battersea for å spele inn nye demoar for eit nytt album før dei forlét prosjektet og spelte åtte konsertar i Japan. På slutten av dei japanske showa var røysta til Connolly ekstrem hås og eit tydeleg bevis på slitet med stadige turnéar og dei varige etterverknadene av ulukka hans i 1974.

Mellom oktober 1976 og januar 1977 skreiv og spelte Sweet inn nytt materiale i Kingsway Recorders og Audio International London studio for sitt neste album. Ein førehandssingel frå albumet, «Lost Angels», var berre ein hit i Tyskland,, Austerrike og Sverige. Eit nytt album, Off the Record, kom ut i april. Den neste singelen frå albumet, «Fever of Love», representerte bandet på veg i ein litt meir Europop-hardrock-retning, og gjekk igjen inn på lista i Tyskland, Austerrike og Sverige, medan det nådde tiandeplassen i Sør-Afrika. På dette albumet jobba Sweet igjen med Give Us A Wink-lydteknikaren Louis Austin, som seinare var lydteknikar på debutalbumet til Def Leppard, On Through The Night i 1980. Bandet avbraut ein turné i USA med dei nye amerikanske rockarane Aerosmith, og spelte ingen konsertar for å marknadsføre albumet og heller ikkje ein einaste konsert i heile 1977

Level Headed og stilendring

Sweet forlét RCA i 1977 og signerte ein ny avtale med Polydor, sjølv om han ikkje ville tre i kraft før seinare på året. Sweet-manageren David Walker, frå Handle Artists, forhandla fram kontrakten som vart verdsett til kring 750 000 pund. I USA, Canada og Japan hadde Capitol gjeve ut Sweet sine album sidan 1974 og ville fortsetja å gjera det til 1980.

Det første Polydor-albumet, Level Headed(januar 1978), fann Sweet eksperimentera ved å kombinera rock og klassiske lydar «a-la clavesin», ei tilnærming som liknar på Electric Light Orchestra, og inneheldt singelen «Love Is Like Oxygen». Albumet vart stort sett spelt inn i 1977 på Château d'Hérouville nær Paris i Frankrike etter ei 30-dagar lang skriveøkt på Clearwell Castle i Forest Of Dean i Storbritannia, og representerte ei ny musikalsk retning, som stort sett forlét hardrock for ein meir melodisk popstil, ispedd balladar akkompagnert av eit 30-mann stort orkester. Balladen, «Lettres D'Amour», inneheldt ein duett mellom Connolly og Stevie Lange (som skulle dukka opp som songar med gruppa Night i 1979).

I lag med studiomusikarane Gary Moberley på klaverinstrument og Nico Ramsden på gitar, gjorde Sweet ein kort europeisk og skandinavisk turné følgd av ein enkelt britisk konsert på Londons Hammersmith Odeon 24. februar 1978. Likevel vart «Love Is Like Oxygen» (januar 1978) den siste topp 10-hitten deira i Storbritannia, USA og Tyskland. Scott vart nominert til ein Ivor Novello Award for å ha komponert songen. Nok ein singel frå albumet, «California Nights» (mai 1978), med Steve Priest som hovudvokalist, nådde 23. plassen på den tyske hitlista.

Brian Connolly sluttar

Mellom mars og mai 1978 turnerte Sweet mykje i USA, som oppvarmingsartist for Bob Seger and The Silver Bullet Band. Turneen inkluderte ein katastrofal konsert i Birmingham i Alabama 3. mai, der vitjande i Capitol Records-sjefar i publikum såg Brian Connolly full på scenen gje ei usamanhengande framføring som enda konserten tidleg då han kollapsa på scena, og forlét resten av gruppa for å spela vidare utan han. Bandet kom for ei kort stund tilbake til Storbritannia før dei fortsette den andre etappen av turneen deira i USA i slutten av mai og som oppvarming for andre artistar, som Foghat og Alice Cooper. Etter å ha avslutta turnéen i USA i byrjinga av juli 1978, vart alkoholismen til Connolly og framandgjeringa hans frå gruppa stadig eit større problem.

I slutten av oktober, etter å ha brukt ytterlegare tid i Clearwell Castle for å skriva for sitt neste album, kom Sweet til The Town House studio i Shepherds Bush i London for å fullføra og spela inn Cut Above the Rest (april 1979). På grunn av spenningar mellom forskjellige medlemmer som kom av helsa og den reduserte statusen til Connolly i gruppa, fekk den mangeårige venen hans og opphavleg medlem, Mick Tucker, i oppgåve å produsera vokalen til Connolly. Det kjendest at Tucker ville henta ut ei betre framføring enn Scott frå Connolly. Ei rekke spor vart spelt inn med Connolly. Likevel vart denne innsatsen sett på som utilfredsstillande, og Brian forlét bandet 2. november 1978.

23. februar 1979 vart avgangen til Brian Connolly frå Sweet formelt kunngjort av manageren David Walker. Offentleg vart det sagt at Connolly forfølgde ein solokarriere med interesse for å spela inn countryrock.

Tremanns-Sweet

Sweet fortsette som ein trio med Priest som tok på seg størstedelen av hovudvokalen, sjølv om Scott og Tucker òg var aktive i den rolla. Den første singelutgjevinga for trioen var «Call Me». Gjesteartisten Gary Moberley på klaverinstrument fortsette å auka gruppa på scena. Gitaristen Ray McRiner vart med på turnéen i 1979, med ein liten turné med Journey i det austlege USA og Cheap Trick i Texas våren og sommaren 1979 for å marknadsføre Cut Above the Rest (som vart utgjeven i april 1979). McRiner bidrog òg med songane «Too Much Talking» og singelen «Give the Lady Some Respect» til det neste Sweet-albumet, Waters Edge (august 1980), som vart spelt inn i Canada. I USA fekk Waters Edge tittelen Sweet VI. Han inneheldt singelen «Sixties Man» og «Give the Lady Some Respect». Tragedien råka Mick Tucker då kona Pauline drukna på badet heime hos dei 26. desember 1979. Bandet heldt ingen konsertar i heile 1980.

Nok eit studioalbum, Identity Crisis, vart spelt inn i løpet av 1980–81, men berre utgjeven i Vest-Tyskland og Mexico. Sweet gjorde ein kort turné i Storbritannia og framførte den siste konserten sin på Glasgow University 20. mars 1981. Steve Priest returnerte deretter til USA, der han hadde budd sidan slutten av 1979. Då Polydor gav ut Identity Crisis i oktober 1982 hadde det originalen Sweet vore oppløyst i nesten eit år.

Nye versjonar

Andy Scott og Mick Tucker organiserte sin versjon av Sweet i lag med Paul Mario Day (tidlegare Iron Maiden, More, Wildfire) på solovokal, Phil Lanzon (tidlegare i Grand Prix) på klaverinstrument og Mal McNulty på bass. Bandet spelte in konsert på Marquee Club i London i februar 1986 og denne kom ut på plate nokre år seinare i lag med fire nye studiospor, inkludert Motown-standarden «Reach Out I'll Be There». Etter ein turné til Australia gifta Paul Mario Day seg med ein australske turistguide og flytta dit. Han slutta seint i 1988 og vart erstatta av McNulty som tok rolla som songar, medan Jeff Brown kom inn og tok over på bass tidleg i 1989. Lanzon spelte òg med Uriah Heep på denne tida, før han slutta. Malcolm Pearson og så Ian Gibbons (som hadde spelt med The Kinks og The Records) spelte begge for Lanzon før Steve Mann (Liar, Lionheart, McAuley Schenker Group) kom inn i desember 1989.

Tucker slutta etter ein konsert i Lochau i Austerrike, den 5. mai 1991. Han fekk seinare ein sjeldan form for leukemi. Tre trommeslagarar Andy Hoyler, Bobby Andersen og Bruce Bisland (Weapon, Wildfire, Praying Mantis) kom og gjekk før Bodo Schopf (McAuley Schenker Group) tok over. Dei spelte inn eit album på denne tida, berre kalla A. I løpet av 1990-åra endra Scott namnet til 'Andy Scott's Sweet' etter at Tucker forsvann, men korta det ned til 'The Sweet' då Tucker døydde i 2002.

Denne utgåva av gruppa fortsette å spele og er framleis aktive i dag etter mange utskiftningar i besetninga.

I 1984 skipa Brian Connolly ein ny versjon av The Sweet, utan nokre av dei andre originale medlemmane. I 1990-åra vart det usemje om bruken av namnet The Sweet mellom Connolly og Andy Scott, og begge gjekk med på å endra namna sine. Connolly sin variant vart heitande Brian Connolly's Sweet.

I januar 2008 sette Steve Priest saman sin eigen versjon av Sweet i Los Angeles.

Medverkande

Original band

Klassisk besetning Brian Connolly – solovokal, perkusjon (1968–1978; død 1997) Steve Priest – bass, kor- og solovokal (1968–1981; død 2020) Mick Tucker – trommer, perkusjon, kor- og solovokal (1968–1981; død 2002) Andy Scott – gitar, klaverinstrument, synthesizer, kor- og solovokal (1970–1981)

Tidlege medlemmar Frank Torpey – gitar (1968–1969) Mick Stewart – gitar (1969–1970) Turnémusikarar Gary Moberley – klaverinstrument, synthesizer (1978–1981) Nico Ramsden – gitar (1978) Ray McRiner – gitar (1979)

Andy Scott’s Sweet

Noverande medlemmar Andy Scott – gitar, klaverinstrument, synthesizer, kor- og solovokal (sidan 1985) Steve Mann – klaverinstrument, gitar, korvokal (1989-1996, sidan 2019) Bruce Bisland – trommer, korvokal (sidan 1992) Paul Manzi – solovokal (sidan 2019; vikar i 2014 og 2015) Lee Small – bass, korvokal (sidan 2019)

Tidlegare medlemmar Mick Tucker – trommer, korvokal (1985–1991; død 2002) Paul Mario Day – solovokal (1985–1989) Phil Lanzon – klaverinstrument, korvokal (1985–1989; 2005—2006) Mal McNulty – bass, solo- og korvokal (1985–1995) Jeff Brown – bass, solo- og korvokal (1989–2003) Bodo Schopf – trommer, korvokal (1991–1992) Chad Brown — solovokal (1995–1998) Steve Grant — klaverinstrument, korvokal (1996–2005, 2006–2011); solovokal, bass (2005–2006) Tony O’Hora – solo- og korvokal, bass (2003–2005, 2006, 2011–2019), gitar, klaverinstrument (2011–2019) Peter Lincoln – bass, solo- og korvokal (2006–2019)

Tidslinje

Diskografi

For meir om dette emnet, sjå diskografien til Sweet.

• Funny How Sweet Co-Co Can Be (1971)
• Sweet Fanny Adams (1974)
• Desolation Boulevard (1974)
• Give Us a Wink (1976)
• Off the Record (1977)
• Level Headed (1978)
• Cut Above the Rest (1979)
• Waters Edge (kalla Sweet VI med eit anna omslag i USA) (1980)
• Identity Crisis (1982)
• Sweetlife (2002) av Andy Scott's Sweet
• Isolation Boulevard (2020) av Andy Scott's Sweet

Kjelder

• Denne artikkelen bygger på «The Sweet» frå Wikipedia på engelsk, den 1. oktober 2021.
  • Wikipedia på engelsk oppgav desse kjeldene:
• Thompson, Dave (2011). Blockbuster! The True Story of the Sweet. Cherry Red. ISBN 9781901447910. 
• Priest, Steve (1994). Are You Ready Steve?.  (2008 eBook available at HSH)

Bakgrunnsstoff

Commons har multimedium som gjeld: The Sweet

• Andy Scott's The Sweet
• Steve Priest's The Sweet
• The Sweet-diskografi på Discogs
• The Sweet på Allmusic