Wikipedia

Queen

Queen er eit britisk rockeband som vart skipa i London i 1970. Den klassiske besetninga deira var Freddie Mercury (solovokal, piano), Brian May (sologitar, vokal), Roger Taylor (trommer, vokal) og John Deacon (bassgitar). Dei tidlegaste verka til Queen var inspirert av progressiv rock, hardrock og heavy metal, men bandet glei gradvis meir mot konvensjonell og radiovennleg musikk utover i karrieren med til dømes arenarock og poprock.

Queen

Øvst: Brian May, Freddie Mercury
Nedst: John Deacon, Roger Taylor
OpphavLondon i England
Aktiv1970 til i dag
SjangerRock
Tilknytte artistar
Plateselskap
MedlemmerBrian May
Roger Taylor
Tidlegare medlemmerFreddie Mercury
John Deacon
PrisarRock and Roll Hall of Fame, Songwriters Hall of Fame, Grammy Lifetime Achievement Award, stjerne på Hollywood Walk of Fame

Før dei danna Queen, spelte Brian May og Roger Taylor i lag i eit band kalla Smile. Freddie Mercury (då kjend under fødenamnet Farrokh «Freddie» Bulsara) var fan av Smile og oppfordra dei til å eksperimentere meir på scenen og i studio. Mercury vart med i bandet i 1970 og føreslo Queen som nytt namn på bandet, og byrja å bruke det kjende scenenamnet sitt. John Deacon vart med i bandet før innspelinga av debutalbumet Queen i 1973. Queen gjekk først inn på albumlista i Storbritannia med det andre albumet sitt, Queen II, i 1974, men det var utgjevinga av Sheer Heart Attack året etter og A Night at the Opera i 1975 som gav dei internasjonal suksess. Det sistnemnde albumet inneheld «Bohemian Rhapsody», som låg på toppen av singellista i Storbritannia i ni veker og populariserte musikkvideoen. Albumet News of the World inneheld «We Will Rock You» og «We Are the Champions», som har blitt mykje nytta under idrettsarrangement. Tidleg i 1980-åra var Queen blitt eit av dei største stadionrockbanda i verda. Konserten deira i 1985 under Live Aid vert rekna som ein av dei største augneblikka i rockehistoria av fleire musikkmagasin, og ei kåring blant musikkjournalistar i 2005 . I 1991 døydde Mercury av bronkopneumoni som følgje av AIDS, og Deacon trekte seg frå bandet i 1997. Sidan den gong har May og Taylor stundom spelt i lag, mellom anna med Paul Rodgers (2004–09) og med Adam Lambert (sidan 2011). I november 2014 gav Queen ut eit nytt album, Queen Forever, med vokal frå den avdøde Mercury.

Det er estimert at det samla platesalet deira er ein stad mellom 150 og 300 millionar plater, noko som gjer dei til ein av dei bestseljande artistane nokon gong. Queen vart innlemma i Rock and Roll Hall of Fame i 2001.

Historie

endre

1968–74: Tidlege dagar

endre

I 1968 starta gitaristen Brian May, som då studerte ved Imperial College i London, og bassisten Tim Staffell eit band. May sette opp ei annonse på ei tavle på skulen etter ein «Mitch Mitchell/Ginger Baker-aktig» trommeslagar. Roger Taylor, ein ung tannlegestudent, prøvespelte og fekk jobben. Gruppa kalla seg Smile.[1]

Tim Staffell gjekk på Ealing Art College og vart der vener med Farrokh Bulsara, som hadde byrja å bruke det engelske namnet Freddie. Bulsara følte at han og bandet hadde same smak og han vart raskt ein stor fan av Smile. I 1970, då Staffell slutta for å bli med i bandet Humpy Bong, endra dei attverande medlemmane i Smile namnet til Queen, etter oppfordring frå Bulsara, og spelte den første konserten sin den 18. juli.[2] Bandet hadde fleire bassistar i denne tida, men ingen av dei hadde god kjemi med resten av bandet. Det var først i februar 1971 dei slo seg til ro med John Deacon og byrja å øve til det første albumet sitt. Dei spelte inn fire av sine eigne songar, «Liar», «Keep Yourself Alive», «The Night Comes Down» og «Jesus», for eit demolydband, men ingen plateselskap var interesserte.[3] Det var òg på denne tida at Freddie endra etternamnet sitt til «Mercury», inspirert av linja «Mother Mercury, look what they've done to me» i songen «My Fairy King».[4] Den 2. juli 1971 spelte Queen den første konserten sin med den klassiske besetninga med Mercury, May, Taylor og Deacon ved Surrey college utafor London.[5]

Mercury hadde gått på kunstskule og designa logoen til Queen, kalla Queen-våpenskjoldet, kort tid før dei gav ut det første albumet.[6] Logoen kombinerer stjerneteikna til dei fire medlemmane: to løver (Deacon og Taylor), ein kreps (May), og to alvar (etter jomfrua) (Mercury).[6] Løvene tar kring ein stilisert Q-bokstav, krepsen kviler på toppen av bokstaven med flammer like over, og alvane skjuler seg under løvene.[6] Det ligg òg ei krone inne i Q-en og heile logoen ligg i skuggen av ein enorm føniks. Heile symbolet minnar om det britiske riksvåpenet.[6] Den originale logoen, som finst på baksida av omslaget til den første plata, var ei enkel strekteikning, men meir intrikate fargeversjonar vart nytta på seinare omslag.[6][7]

 
Roy Thomas Baker produserte dei fire første albuma til Queen og Jazz.

I 1972 gjekk Queen inn i diskusjonar med Trident Studios etter å ha blitt sett ved De La Lane Studios av John Anthony og etter forhandlingar fekk dei ein managementavtale med Norman Sheffield under Neptune Productions, ei avdeling under Trident som var manager for bandet og hjelpte dei til å bruke anlegga i Trident til å spele inn nytt materiale, medan managementet kunne leite etter ein platekontrakt for Queen. Dette passa bra for begge partar, sidan Trident ønskte å gå inn i managerverksemd og Queen fekk høve til å bruke det høgteknologiske studioet, som dei delte med band som the Beatles og Elton John. Trident hadde derimot vanskar med å finne eit selskap for eit band som hadde eit namn med slike konnotasjonar tidleg i 1970-åra.[8]

I juli 1973 gav Queen omsider ut debutalbumet med same namn som bandet med ein avtale med Trident/EMI. Albumet var inspirert av heavy metal- og den progressive rocken på den tida.[9] Albumet fekk god kritikk. Gordon Fletcher frå Rolling Stone sa «debutalbumet deira er supert»,[10] og Daily Herald i Chicago kalla det «ein over middels debut».[11] Det fekk lite merksemd hos ålmenta, og den første singelen, «Keep Yourself Alive», skriven av Brian May, selde dårleg. Seinare er «Keep Yourself Alive» trekt fram som høgdepunktet på albumet, og i 2008 rangerte magasinet Rolling Stone songen på 31. plassen på lista si over dei 100 beste gitarlåtane gjennom tidene og skreiv «riff nok til eit heilt album pressa inn i ein enkel song».[12] Albumet selde til gullplate i Storbritannia og USA.[13][14]

Det andre albumet til gruppa, Queen II, kom ut i 1974 og på omslaget er det ikonisk bilete av bandet teken av rockefotografen Mick Rock.[15] Biletet vart nytta som grunnlaget for musikkvideoen til «Bohemian Rhapsody» i 1975.[15][16] Albumet nådde femteplassen på den britiske albumlsita og vart det første Queen-albumet som gjekk inn på denne lista.[13] Freddie Mercury-songen «Seven Seas of Rhye» vart den første singelen frå albumet, og nådde tiandeplassen på den britiske singellista, og bandet fekk den første hitten sin.[13] Albumet er det første verkeleg testamentet på det særeigne lagdelte lydbiletet til bandet, med lange, komplekse instrumentalparti, tekstar med fantasy-tema og virtuos framføring.[17][18] Utanom den einaste singelen inneheld albumet òg songen «The March of the Black Queen», ein seks minuttar episk song utan refreng. Daily Vault skildra denne songen som «truande».[19] Kritikarane var usamde. Winnipeg Free Press, som hadde hylla debutalbumet, skreiv at Queen II var «eit overprodusert monstrum».[20] Allmusic har skildra albumet som ein favoritt blant den harde kjernen av Queen-fansen,[21] og det er det første av tre Queen-album som er oppført i boka 1001 Albums You Must Hear Before You Die, 1001 album du må høyre før du døyr.[22]

1974–76: Sheer Heart Attack til A Night at the Opera

endre

Etter bandet hadde spelt seks konsertar i Uris Theatre i New York i mai 1974, kollapsa Brian May og vart diagnostisert med hepatitt.[17] Medan May kom til hektene att, byrja bandet å arbeide på det tredje albumet, utan May, men han kom attende midtvegs i innspelingsprosessen.[23] Sheer Heart Attack kom ut i 1974 og nådde andreplassen på albumlista i Storbritannia,[24] selde godt i heile Europa og selde til gullplate i USA.[14] Det gav bandet den første smaken på verkeleg internasjonal suksess, og vart ein hit på begge sider av Atlanteren.[25] Albumet eksperimenterte med fleire musikksjangrar, som britisk varieté, heavy metal, balladar, ragtime og karibisk musikk. Queen byrja no å flytte seg bort frå dei progressive tendensane frå dei to første albuma til ein meir radiovennleg, song-orientert stil.[26][27] Sheer Heart Attack introduserte ein ny stil og melodimønster som kom til å bli omdefinert på det neste albumet deira, A Night at the Opera.

Singelen «Killer Queen» frå Sheer Heart Attack nådde andreplassen på den britiske singellista,[13] og vart den første hitten deira i USA, med ein 12. plass på Billboard Hot 100.[28] Han kombinerer det sære, vaudeville og britisk varieté med gitarvirtuositeten til May. Den andre singelen frå albumet, «Now I'm Here», ein meir tradisjonell hardrocksong, nådde 11. plassen i Storbritannia, medan den raske rockelåten «Stone Cold Crazy» med dei kjappe riffa til May var ein føregangar til speed metal.[23][29] I nyare år har albumet blitt hylla i mange musikkmagasin: I 2006 rangerte Classic Rock albumet på 28. plassen på lista si over dei 100 beste britiske rockealbuma gjennom tidene,[30] og i 2007 rangerte Mojo songen på 88. plassen på lista si over 100 plater som endra verda.[31] Albumet er også det andre av tre Queen-album som er oppført i boka 1001 Albums You Must Hear Before You Die.[22]

I 1975 drog bandet ut på ein verdsturné med kostyme skapt av Zandra Rhodes og store mengder lys og effektar. Dei turnerte som hovudband i USA og spelte i Canada for første gongen.[32] I september, etter eit bittert brot med Trident, forhandla bandet seg ut av kontrakten med Trident Studios og søkte etter eit nytt management. Eit av tilboda dei vurderte kom frå manageren til Led Zeppelin, Peter Grant. Grant ønskte å signere dei til Led Zeppelin sitt eige produksjonsselskap, Swan Song Records. Bandet meinte kontrakten var uakseptabel og kontakta i staden manageren til Elton John, John Reid, som aksepterte stillinga.[33]

Seint i 1975 spelte Queen inn og gav ut A Night at the Opera, og henta namnet frå ein populær film av Marx Brothers. På den tida var dette det dyraste albumet som nokon gong var produsert.[34] Som føregangaren, bestod musikken på albumet av fleire forskjellige stilartar og eksperimentering med stereolyd. På «The Prophet's Song», ein åtte minuttar lang episk song, er den midtre delen ein kanon, med enkle frasar lagt oppå kvarandre til dei skapar ein full kor-lyd. Mercury-balladen «Love of My Life» vart spelt inn med harpe og fleire lag med vokalharmoniar.[35] Albumet vart ein særs stor suksess i Storbritannia,[13] og selde til tredobbelt platina i USA.[14] Britane stemnde albumet fram til det 13. beste albumet gjennom tidene i ei undersøking på Channel 4 i 2004.[36] Det har òg blitt rangert høgt i internasjonale undersøkingar. I ei verdsomfattande undersøking av Guinness, vart det stemnt fram til det 19. beste gjennom tidene,[37] medan det i ei undersøking på ABC i Australia hamna på 28. plass.[38] A Night at the Opera er ofte å sjå på lister over beste album, mellom anna hamna det på 16. plass på lista til magasinet Q over dei 50 beste britiske albuma gjennom tidene i 2004, og 11. plass på lista til Rolling Stone over dei 100 beste albuma gjennom tidene.[39] I 2003 hamna det på 230. plass på lista til Rolling Stone over dei 500 beste albuma gjennom tidene.[40] A Night at the Opera er det tredje og siste Queen-albumet som er oppført i boka 1001 Albums You Must Hear Before You Die.[22]

Albumet inneheld hitsingelen «Bohemian Rhapsody», som låg på toppen av den britiske singellista i ni veker.[13] Den nære venen og rådgjevaren til Mercury, radioprogramleiaren Kenny Everett i Capital London, spelte ei viktig rolle i å få singelen ut til folket.[41][42] Det er den tredje mestselde singelen i Storbritannia gjennom tidene, berre forbigått av Band Aid sin «Do They Know It's Christmas?» og Elton John sin «Candle in the Wind 1997». Singelen nådde niandeplassen på singellista i USA då han kom ut, men etter ei nyutgjeving i 1992 klatra han heilt til andreplassen på Billboard Hot 100.[28] Han er den einaste singelen som har seld ein million eksemplar ved to forskjellige høve,[43] og låg på førsteplass i Storbritannia i juleveka to forskjellige år, den einaste singelen som har klart det. «Bohemian Rhapsody» har fleire gonger blitt kåra til den beste songen gjennom tidene.[44][45] Bandet valde å lage ein video for å marknadsføre singelen, og hyrte inn Trilion,[46] eit underselskap av det tidlegare management-selskapet deira Trident Studios, som nytta ny teknologi for å skape videoen. Resultatet vert generelt rekna for å vere den første «verkelege» musikkvideoen som nokon gong er laga,[47][48][49] og var med på å popularisere mediet.[50] Det er sagt at Mercury skreiv den første songen på albumet, «Death on Two Legs», om Norman Sheffield og det tidlegare managementet i Trident som var med på å gjere videoen så populær.[8] Sjølv om andre band, som the Beatles, hadde laga korte marknadsføringsfilmar eller videoar av songar før dette, vart desse laga for å sendast på eit spesifikt TV-show. Om innverknaden til «Bohemian Rhapsody» skriv Rolling Stone: «Ein kan ikkje overdrive påverknaden der dei praktisk talt fann opp musikkvideoen sju år før MTV kom på lufta.»[49] Den andre singelen frå albumet, «You're My Best Friend», den andre songen skriven av John Deacon, og den første singelen hans, nådde sekstandeplassen i USA[28] og nådde topp ti i mange land i verda.[43] A Night at the Opera-turneen byrja i november 1975 med konsertar i Europa, USA, Japan og Australia.[51]

1976–79: A Day at the Races til Live Killers

endre

I 1976 var Queen attende i studio for å spele inn A Day at the Races, som ofte vert rekna som ein oppfølgjar til A Night at the Opera.[52][53] Igjen er tittelen henta frå ein film av Marx Brothers, og omslaget liknar på omslaget til A Night at the Opera, ein variasjon av det same Queen-våpenskjoldet.[54] Den mest framtredande av Marx-brørne, Groucho Marx, inviterte Queen heim til seg i Los Angeles i mars 1977. Der takka bandet han personleg og framførte «'39» acappella.[55] Musikalsk var A Day at the Races eit sterkt album, både hos fansen og kritikarane, og det nådde toppen av albumlistene i Storbritannia og Japan, og femteplassen i USA.[13][54] Den største hitten på albumet var «Somebody to Love», ein gospel-inspirert song der Mercury, May og Taylor sine stemmer er lagt lag på lag for skape eit 100 stemmer stort gospelkor. Songen nådde andreplassen i Storbritannia,[13] og 13. plassen i USA.[28] Albumet inneheld òg ein av dei tyngste songane til bandet, May sin «Tie Your Mother Down», som vart spelt fast på konsertane deira.[56][57]

I 1976 spelte Queen ein av dei mest kjende konsertane sine, ein gratiskonsert i Hyde Park i London.[58] Konserten vart organisert av entrepenøren Richard Branson og sette publikumsrekord med 150 000 menneske i publikum.[58][59] Den 1. desember 1976 skulle Queen vere gjester på det tidlege kveldsshowet Today, men dei trekte seg i siste liten, og dei vart erstatta av Sex Pistols, som gav det første intervjuet sitt på TV.[60][61] Under A Day at the Races-turneen i 1977, heldt Queen utselde konsertar i Madison Square Garden i New York, i februar, og Earls Court i London, i juni.[16][62]

Det sjette studioalbumet til bandet, News of the World, kom ut i 1977, og selde til fire gonger platina i USA, og to gonger platina i Storbritannia.[14] Albumet inneheld fleire songar som var skreddarsydde for konsertane deira, mellom anna to av dei mest kjende rockesongane, «We Will Rock You» og rockeballaden «We Are the Champions», som begge framleis blir brukt internasjonalt under idrettsarrangement. Sistnemnde nådde fjerdeplassen på singellista i USA.[28][63] Queen la ut på News of the World-turneen i oktober 1977, og Robert Hilburn frå Los Angeles Times kalla denne konsertturneen «det mest spektakulære bandet hadde hatt til då».[64]

 
Queen i New Haven i Connecticut i november 1977.

I 1978 gav bandet ut Jazz, som nådde andreplassen i Storbritannia og sjetteplassen på Billboard 200 i USA.[65] Albumet inneheld hitsinglane «Fat Bottomed Girls» og «Bicycle Race». Queen leigde Wimbledon Stadium ein dag for å filmen videoen, der 65 nakne, kvinnelege modellar syklar eit sykkelløp..[66] Albumet blir betre omtalt i nyare år enn då det kom ut.[67] Ein annan kjend song frå Jazz er «Don't Stop Me Now», som er eit anna døme på dei fyldige vokalharmoniane til bandet.[68]

I 1978 turnerte Queen USA og Canada, og det meste av 1979 spelte dei i Europa og Japan.[69] Dei gav ut det første konsertalbumet sitt, Live Killers, i 1979. Det selde til dobbel platinaplate i USA.[70] Queen gav òg ut den særs populære singelen «Crazy Little Thing Called Love», ein rockabilly-inspirert song gjort i same stil som Elvis Presley.[71][72] Songen nådde topp 10 i mange land, og låg på toppen av den australske singellista i sju veker på rad. Det var den første singelen deira som nådde toppen av Billboard Hot 100 i USA, der han låg i fire veker.[28][73] Mercury hadde skrive songen på gitar, og spelte rytmegitar på plata, og framførte òg songen med gitar på scenen, den einaste songen han gjorde dette på.[72] I desember 1979 spelte Queen på opningskvelden ved Concert for the People of Kampuchea i London, etter å ha blitt invitert av Paul McCartney, som organiserte hendinga.[72]

1980–84: The Game til The Works

endre
 
Queen i Drammen under Hot Space-turneen i april 1982.

Queen byrja 80-talskarrieren sin med The Game. Det inneheld singlane «Crazy Little Thing Called Love» og «Another One Bites the Dust», begge nådde toppen av singellista i USA.[28] Etter å ha sett ein Queen-konsert i Los Angeles, føreslo Michael Jackson bak scenen for Mercury at dei burde gje ut «Another One Bites the Dust» som singel, og i oktober 1980 låg han tre veker på toppen av lista.[74] Albumet toppa Billboard 200 i fem veker,[75] og selde over fire millionar eksemplar i USA.[14] Det var første gongen Queen brukte synthesizer på eit album. Fram til no så var alle albuma deira merka med «No Synthesisers!». Dette vart trudd å kome av at bandet var mot synthesizer og eit «pro-hardrock-band»,[76] men det vart seinare avslørt av produsenten Roy Thomas Baker at dette var eit forsøk på å avklare at soloane med lag på lag av lyd var skapt av gitarar, og ikkje synthar, sidan dette var noko platesjefar hadde lurt på.[77] I september 1980 heldt Queen tre utselde konsertar i Madison Square Garden.[16] I 1980 gav Queen òg ut filmmusikken dei hadde spelt inn for Flash Gordon.[78] Under American Music Awards i januar 1981, vann «Another One Bites the Dust» prisen for beste pop/rock-singel, og Queen var nominert for beste pop/rock-band, duo eller gruppe.[79]

I februar 1981 reiste Queen til Sør-Amerika som ein del av The Game-turneen, og vart det første store rockebandet som spelte på stadion i Latin-Amerika.[69] Turneen omfatta fem konsertar i Argentina, mellom anna den største enkeltkonserten som var halde i Argentina med eit publikum på 300 000 i Buenos Aires[80] og to konsertar på Morumbi stadion i São Paulo i Brasil, der dei spelte for meir enn 131 000 menneske den første kvelden (det då største betalande publikum for eit enkelt band i verda)[81] og meir enn 120 000 menneske kvelden etter.[82] I oktober same året spelte Queen for meir enn 150 000 menneske den 9. oktober i Monterrey (Estadio Universitario) og 17. og 18. oktober i Puebla (Estadio Zaragoza) i Mexico.[83] Den 24. og 25. november heldt Queen to utselde konsertar på Montreal Forum i Quebec i Canada.[84] Ein av dei mest kjende framføringane til Mercury frå The Game var det siste sporet, «Save Me», i Montreal, og konserten vart spelet inn som konsertalbumet Queen Rock Montreal.[85]

«[Livsstilen] vår var veldig overdriven. Eg trur utsvevinga lak ut frå musikken og inn i livet vårt og vart ei trong. Queen var eit vedunderleg fartøy og ein vedunderleg, magisk kombinasjon, men eg trur det var nær på å øydeleggje oss alle. Me var på eit tidspunkt det største i verda og alt som følgjer av det kan verkeleg rote til hovudet ditt. Me leid alle saman. Freddie forsvann heilt, som er slik han fekk den fryktelege sjukdommen. Han var heilt ute av kontroll ei stund. På sett og vis var me alle ute av kontroll [...] det øydela for oss.»

—Brian May om den mest turbulente tida til bandet tidleg i 1980-åra.[86]

Queen arbeidde med David Bowie på singelen «Under Pressure». Det var første gongen dei arbeidde med ein annan artist og det skjedde heilt spontant, då Bowie vitja studioet der Queen arbeidde.[87] Då songen kom ut vart han ein stor suksess og nådde toppen av singellista i Storbritannia og låg på 31. plassen på VH1 si liste over dei 100 beste songane frå 1980-åra.[88]

I oktober det året gav Queen ut det første samlealbumet sitt, Greatest Hits, med høgdepunkt frå karrieren til gruppa frå 1974 til 1981.[89] Det er eit av dei bestseljande albuma i britisk musikkhistorie og låg 450 veker (over åtte år) inne på albumlista.[90][91] Albumet har seld til åtte gonger platina i USA og over 25 milionar verda over.[14][92] Taylor vart den første bandmedlemmen som gav ut sitt eige soloalbum i 1981, kalla Fun in Space.

I 1982 gav bandet ut albumet Hot Space, som skilde seg frå 70-talsstilen deira. Denne gongen var det ei blanding av rock, poprock, dance, funk og R&B.[93] Det meste av albumet vart spelt inn i München under den mest turbulente perioden i bandhistoria, og Taylor og May klaga over den nye stilen, og begge var særs kritiske til innverknaden den personlege manageren til Mercury, Paul Brenter, hadde over han.[94] May var òg særs kritisk til Prentner, som var manager for Mercury frå tidleg i 1980-åra til 1984, over at han ikkje forstod kor viktig radiostasjonane var og den vitale koplinga mellom artisten og samfunnet, og for at han ikkje let dei få kontakt med Mercury.[95] Bandet slutta å turnere i Nord-Amerika etter Hot Space-turneen, sidan suksessen deira der var dalande, men dei spelte på Saturday Night Live i USA. Queen forlet Elektra Records, som var selskapet deira i USA, Canada, Japan, Australia og New Zealand, og signerte kontrakt med EMI/Capitol Records.

Etter å ha arbeidd jamt og fast i over ti år, valde Queen å ta ein pause frå turnélivet i 1983.[96] På denne tida spelte dei inn eit nytt album i Record Plant Studios i Los Angeles og Musicland Studios i München, og fleire av medlemmane byrja å utforske sideprosjekt og soloarbeid. Taylor gav ut det andre soloalbumet sitt, Strange Frontier. May gav ut minialbumet Star Fleet Project, i eit samarbeid med Eddie Van Halen.[97]

 
Queen på scenen i Frankfurt den 26. september 1984. Mercury kunne spele mange instrument.

I februar 1984 gav Queen ut det 11. studioalbumet sitt, The Works, med hitsinglane «Radio Ga Ga», «Hammer to Fall» og «I Want to Break Free».[98][99] Trass i desse hitsinglane, mislukkast albumet i USA, medan det i Storbritannia selde til tre gonger platina og låg inne på albumlista i to år.[100]

Same året la Queen ut på The Works-turneen, den første turneen med klaverspelaren Spike Edney som ekstra musikar. Turneen bestod mellom anna av ni utselde konsertar i Bophuthatswana i Sør-Afrika i oktober det året, på ein arena i Sun City.[101][102] Då dei kom attende til England fekk dei særs skarp kritikk då dei hadde spelt i Sør-Afrika på høgda av apartheid og braut ein verdsomfattande investeringsavvikling og Dei sameinte nasjonane sin kulturboikott. Bandet svarte kritikarane med å sei at dei spelte musikk for fans i Sør-Afrika og la vekt på at konsertane vart spelt for eit blanda publikum.[103] Queen donerte inntekter til ein skule for døve og blinde, men fekk ei bot av den britiske musikarforeininga og sett på svartelista til SN over musikarar.[104]

1985–88: Live Aid og åra etter

endre

I januar 1985 stod bandet øvst på plakaten dei to første kveldane av festivalen Rock in Rio i Rio de Janeiro i Brasil, og spelte for over 300 000 menneske kvar kveld.[105] Boston Globe skildra det som ein «trollbindande konsert».[106] Eit utval frå begge kveldane vart gjeve ut på VHS som Queen: Live in Rio, og seinare sendt på MTV i USA.[106][107] I april og mai 1985 fullførte Queen the Works-turneen med utselde konsertar i Australia og Japan..[108]

«Queen var absolutt det beste bandet den dagen... dei berre gjekk ut der og spelte den eine enorme hitten etter den andre... det var den perfekte scenen for Freddie: heile verda»

—Bob Geldof, om Queen si framføring under Live Aid.[109]

Under Live Aid på Wembley den 13. juli 1985, føre det største TV-publikummet gjennom tidene med 1,9 milliardar sjåarar, framførte Queen somme av dei største hittane sine, føre eit utseld stadion på 72 000 menneske som klappa, song og svaia i takt.[110][111] Organisatorane for showet, Bob Geldof og Midge Ure, og andre musikarar som Elton John, Cliff Richard og Dave Grohl, i tillegg til musikkjournalistar frå BBC, CNN, Rolling Stone, MTV, The Telegraph blant fleire, var alle samde om at Queen stal showet.[112][113][114][115] Ei rundspørjing i musikkindustrien i 2005 kåra framføringa til Queen til den største rockekonserten gjennom tidene.[112][116] Den mektige, lange tonen til Mercury under acappella-delen vart kjend som «The Note Heard Round the World», «Tonen som vart høyrt verda rundt».[117]

Då bandet vart intervjua av Mojo sa dei at det mest fantastiske synet under Live Aid var å sjå publikum klappa til «Radio Ga Ga». Brian May sa: «Eg har aldri sett noko slikt før og det var ikkje planlagt heller. Me forstod publikummet vårt og spelte til dei, men dette var ein av dei rare tilfeldigheitene på grunn av musikkvideoen. Eg hugsar eg tenkte 'åh, fantastisk, dei hugsa det' og eg tenkte så 'dette er ikkje eit Queen-publikum'. Dette var eit generelt publikum som hadde kjøpt billett før dei til og med visste at me kom til å spele. Og dei var alle med. Korleis visste dei det? Ingen bad dei om å gjere det.»[118]

Bandet fekk ny giv etter responsen under Live Aid - Roger Taylor kalla det «ei sprøyte i armen»,[118] — og platesalet auka. Det enda med at dei i 1985 gav ut singelen «One Vision», som var tredje gongen etter «Stone Cold Crazy» og «Under Pressure (med David Bowie)» at alle fire bandmedlemmane vart tilskriven som låtskrivarar på same songen.[119][120] Ein avgrensa plateboks med alle Queen-albuma til då vart gjeven ut som The Complete Works. Utgjevinga inneheld songar som ikkje før var utgjeven, mellom anna julesingelen deira frå 1984, «Thank God It's Christmas».[121]

 
Queen spelte inn seks studioalbum i Mountain Studios i Montreux i Sveits frå 1978 til 1995. I desember 2013 vart studioet opna for fansen. The Queen Studio Experience er gratis, og fansen vert beden om å gje ein donasjon til Mercury Phoenix Trust.[122]

Tidleg i 1986 spelte Queen inn albumet A Kind of Magic, med fleire omarbeidde songar som var skriven for fantasy-actionfilmen Highlander.[123] Albumet vart ein stor suksess og gav ei rekkje hittar, som tittelsporet, «A Kind of Magic». Andre hitsinglar frå albumet var «Friends Will Be Friends», «Who Wants to Live Forever» (med ekstra orkester dirigert av Michael Kamen), og det eigentlege temaet frå Highlander, «Princes of the Universe».[124]

Sommaren 1986 la Queen ut på den siste turneen sin med Freddie Mercury.[125][126] Heile turneen var utseld og denne gongen var òg Spike Edney med på klaverinstrument, som eit uoffisiellt femte medlem.[127][128] Høgdepunkt under The Magic-turneen var Wembley Stadium i London, som resulterte i det doble konsertalbumet Queen at Wembley, gjeve ut på CD og DVS. Det har seld til fem gonger platina i USA og fire gonger platina i Storbritannia.[14][129] Queen kunne ikkje reservere Wembley ein tredje kveld, men dei spelte i Knebworth Park i staden. Konserten var utseld på to timar og over 120 000 fans møtte opp i parken for det som art den siste konserten nokon gong med Mercury.[130] Queen byrja turneen på Råsunda stadion i Stockholm, og spelte under turneen ein konsert ved Slane Castle i Irland føre 95 000 fans, som var ny rekord for konsertstaden.[131] Bandet spelte òg bak Jernteppet då dei spelte føre 80 000 menneske på Népstadion i Budapest, i det som då var den største rockekonserten nokon gong i Aust-Europa.[132] Meir enn 1 million menneske såg Queen på denne turneen, 400 000 i Storbritannia aleine, noko som var rekord på denne tida.[102]

Etter å ha arbeidd på forskjellige soloprosjekt i 1988 (mellom anna samarbeidet til Mercury med Montserrat Caballé, Barcelona), gav bandet ut The Miracle i 1989. Albumet fortsette retninga frå A Kind of Magic, med ein poprockstil blanda med eit par tyngre nummer. Det inneheld dei europeiske hittane «I Want It All», «Breakthru», «The Invisible Man», «Scandal» og «The Miracle».[133] The Miracle starta òg ei endring i låtskrivingsfilosofien til Queen. Sidan byrjinga av bandet, var nesten alle songane dei hadde skrive tilskriven eit enkelt medlem, medan dei andre medlemmane bidrog minimalt. Med The Miracle vart låtskrivinga meir eit samarbeid, og dei lovde kvarandre å tilskrive det endeleg produktet berre til Queen som ei gruppe.[134]

1988–92: Mercury: sjukdom, død og hyllest

endre

«Det var heile den tida då me visste Freddie var på veg ut, me berre fortsette å arbeide»

—Brian May[135]

Fansen merka seg et at Mercury stadig såg tynnare ut i 1988, og rykta byrja å spreie seg om at han hadde fått AIDS. Mercury nekta for dette, og insisterte på at han berre var «utmatta» og for travel til å gje intervju.[136] Bandet valde å fortsette å lage album, med The Miracle i 1989 og Innuendo i 1991. Trass i stadig dårlegare helse, fortsette songaren å bidra. For dei to siste albuma medan Mercury framleis var i live, vart alle songane deira tilskriven til Queen, i staden for kvart enkelt bandmedlem, og dette hindra krangling i bandet. I 1990 enda Queen kontrakten sin med Capitol og signerte for Disney sitt Hollywood Records, som sidan har eigd heile katalogen deira i USA og Canada.[137][138] Same året gjorde Mercury den siste offentlege framferda si då han i lag med resten av bandet tok i mot ein Brit Award for «eineståande bidrag til britisk musikk».[139][140]

Innuendo kom ut tidleg i 1991 og songen «Innuendo» gjekk til topps i Storbritannia. Andre hitsinglar var «The Show Must Go On».[141][142] Mercury vart stadig sjukare og kunne nesten ikkje gå då bandet spelte inn «The Show Must Go On» i 1990. På grunn av dette var May uroa om han var i fysisk stand til å synge songen.[143] May minnast den mektige framføringa til Mercury: «han gjekk inn og tok heilt fyr, fullstendig reiv i stykke den vokalen».[143] Resten av bandet var klare til å spele inn musikk då Mercury følte for å kome i studio, ein time og to om gongen. May sa om Mercury: «Han sa alltid. 'Skreiv meir. Skriv ting til meg. Eg ønskjer berre å syngje dette og gjere det, og når eg er borte, så kan de gjere det ferdig.’ Han viste verkeleg ingen frykt.»[122] Den andre samleplata til bandet, Greatest Hits II, kom ut i oktober 1991, som vart det åttande bestseljande albumet gjennom tidene i Storbritannia og har seld 16 millionar eksemplar verda over.[144][145][146]

Den 23. november 1991, i ei førebudd melding frå dødsleiet sitt, stadfesta Mercury at han hadde AIDS.[147] 24 timar seinare døydde han av lungebetennelse som følgje av ein komplikasjon av AIDS.[148] Gravferda hans den 27. november i Kensal Green i Vest-London var privat og halde i høve til den zoroastriske trua til familien.[149][150] «Bohemian Rhapsody» vart gjeve ut på ny som singel kort tid etter Mercury døydde, med «These Are the Days of Our Lives» som ei dobbel A-side. These Are the Days of Our Lives#Musikkvideoen for «These Are the Days of Our Lives» inneheld dei siste scenane til Mercury føre kamera.[151] Singelen gjekk til topps på salslista i Storbritannia, og låg der i fem veker. Dermed vart songen den einaste nokon gong som har lagt på toppen av den britiske singellista i juleveka i to forskjellige år, og den einaste som har lege på toppen av lista i fire forskjellige år (1975, 1976, 1991 og 1992).[152] Inntektene frå singelen - kring ein million pund - vart donert til Terrence Higgins Trust.[153]

Populariteten til Queen i Nord-Amerika auka att då «Bohemian Rhapsody» vart nytta i komedien Wayne's World i 1992.[154] Dette var med på å ta songen til andreplassen på Billboard Hot 100 i fem veker på rad i 1992 (han låg på Hot 100 i over 40 veker),[154] og vann bandet ein MTV Award under MTV Video Music Awards i 1992.[155] Samlealbumet Classic Queen gjekk til fjerdeplassen på Billboard 200, og selde til tre gonger platina i USA.[14][154] Klipp frå Wayne's World vart nytta i ein ny musikkvideo for «Bohemian Rhapsody».[156]

Den 20. april 1992 vart The Freddie Mercury Tribute Concert halde på Wembley Stadium føre 72 000 menneske.[157] Artistane som spelte var mellom andre Def Leppard, Robert Plant, Guns N' Roses, Elton John, David Bowie, George Michael, Annie Lennox, Seal, Extreme og Metallica, som framførte forskjellige Queensongar i lag med dei attverande medlemmane av Queen (og Spike Edney.) Konserten vart oppført i Guinness rekordbok som «den største veldedige konserten for ei rockestjerne»,[158] og han vart sendt på fjernsyn til 1,2 milliardar sjåarar verda over,[102] og fekk inn 20 millionar pund til forsking på AIDS.[153]

1995–03: Made in Heaven til 46664-konserten

endre
 
Statue av Mercury ved Genfersjøen i Montreux i Sveits.

Det siste albumet til Queen med Mercury, kalla Made in Heaven, kom til slutt ut i 1995, fire år etter han døydde.[159] Med songar som «Too Much Love Will Kill You» og «Heaven for Everyone», vart songen bygde på dei siste innspelingane til Mercury i 1991, materiale som var til overs etter tidlegare studioalbum og omarbeidde songar frå soloalbuma til May, Taylor og Mercury. På albumet var òg songen «Mother Love», den siste vokalen som Mercury spelte inn før han døydde. Han song det inn med berre ein trommemaskin, og May, Taylor og Deacon la seinare til instrument.[160] Etter det nest siste verset var sungen inn, sa Mercury til bandet at han ikkje kjende seg så bra og sa «Eg skal gjere det ferdig når eg kjem tilbake neste gong», men han kom aldri attende til studio, så May song seinare inn det siste verset av songen.[122] Begge innspelingsprosessane, før og etter Mercury døydde, vart gjort i studioet til bandet i Montreux i Sveits.[161] Albumet gjekk til topps i Storbritannia like etter det kom ut og har seld 20 millionar eksemplar verda over.[162][163] Den 25. november 1996 vart det avdekt ein statue av Mercury i Montreux med utsyn over Genfersjøen, nesten fem år på dagen etter han døydde.[161][164]

«De burde gå ut og spele igjen. Det må vere som å ha ein Ferrari i garasjen og vente på ein sjåfør»

—Elton John, om Queen etter Freddie Mercury døydde.[165]

I 1997 drog Queen i studio att for å spele inn «No-One but You (Only the Good Die Young)», ein song dedisert til Mercury og alle som hadde døydd for tidleg.[166] Han vart gjeven ut som bonusspor på samleplata Queen Rocks seinare det året.[167] I januar 1997 framførte Queen «The Show Must Go On» med Elton John og Béjart Ballet i Paris på ein konsert til minne om Mercury. Dette var siste gongen John Deacon spelte med Queen. Han valde å gje seg etter dette.[168] Paris-konserten var berre den andre gongen Queen hadde spelt i lag live sidan Mercury døydde, og Elton John oppfordra dei til å dra ut og spele igjen.[165]

Brian May og Roger Taylor spelte i lag under fleire prisutdelinga og veldige konsertar, og delte vokal med forskjellige gjesteartistar. Når dei gjorde dette stod dei oppført som Queen + namnet på gjestesongaren. I 1998 spelte duoen på ein veldedig konsert med Luciano Pavarotti, der May spelte «Too Much Love Will Kill You» med Pavarotti, og seinare «Radio Ga Ga», «We Will Rock You» og «We Are the Champions» med Zucchero. Dei spelte igjen ved den veldedige konserten til Pavarotti i Modena i Italia i mai 2003.[169] FLeire av gjestesongarane spelte inn nye versjonar av hittane til Queen, som Robbie Williams på «We Are the Champions» for filmen A Knight's Tale (2001).[170]

 
Queen si stjerne på Hollywood Walk of Fame ved 6358 Hollywood Boulevard.

I 1999 vart Greatest Hits III gjeve ut. Det inneheld mellom anna «Queen + Wyclef Jean» på ein rap-versjon av «Another One Bites the Dust». Eit konsertopptak av «Somebody to Love» av George Michael og eit konsertopptak av «The Show Must Go On» med Elton John var òg med på albumet.[171] No var det enorme platesalet til Queen gjort dei til det nest mestseljande bandet i Storbritannia gjennom tidene, berre bak the Beatles.[163] I 2002 fekk Queen ei stjerne på Hollywood Walk of Fame, ved 6358 Hollywood Blvd.[172][173] Den 29. november 2003 spelte May og Taylo på 46664-konserten arrangert av Nelson Mandela ved Green Point Stadium i Cape Town, for å auke kunna om spreiinga av HIV/AIDS i Sør-Afrika.[174] May og Taylor var heime hos Mandela og diskuterte korleis ein kunne løyse problemet i Afrika, og to år seinare vart bandet ambassadørar for 46664-saka.[174]

2004–09: Queen + Paul Rodgers

endre
 
Queen spelar med Paul Rodgers under turneen deira i 2005.

Mot slutten av 2004 annonserte May og Taylor at dei kom til å dra ut på turne som Queen i 2005 med Paul Rodgers (som var frontmann i Free og Bad Company). Dei spelte i lag som «Queen + Paul Rodgers», og det vart understreka at Rodgers ikkje skulle erstatte Mercury. John Deacon var ikkje med på turneen.[175] I november 2004 vart Queen innlemma i UK Music Hall of Fame, og under seremonien spelte Rodgers i lag med May og Taylor for første gong.[174][176]

Mellom 2005 og 2006 la Queen + Paul Rodgers ut på ein verdsturné. Det var første gongen Queen turnerte sidan den siste turneen med Freddie Mercury i 1986.[177] Trommeslagaren Roger Taylor sa «Me trudde me aldri kom til å turnere igjen, men så kom tilfeldigvis Paul [Rodgers] og me verka å ha ein god kjemi. Paul er berre ein så bra songar. Han prøver ikkje å vere Freddie.»[177] Den første delen av turneen var i Europa, den andre i Japan og den tredje i USA i 2006.[178] Queen tok i mot VH1 Rock Honors ved Mandalay Bay Events Center i Las Vegas i Nevada den 25. mai 2006.[178] Foo Fighters hylla bandet ved å spele «Tie Your Mother Down» under opninga av seremonien, før dei fekk med seg May, Taylor og Paul Rodgers på scenen, som spelte eit utval av hittane til Queen.[179]

 
Queen + Paul Rodgers-konsert på Fridomsplassen i Kharkiv i Ukraina, 12. september 2008.

Den 15. august 2006 stadfesta Brian May gjennom nettsida si at Queen + Paul Rodgers skulle spele inn eit studioalbum i lag og innspelinga skulle byrja i oktober, på ein hemmeleg stad.[180] Queen + Paul Rodgers spelte ved Nelson Mandela 90th Birthday Tribute i Hyde Park i London den 27. juni 2008, i feiringa av 90-årsdagen til Mandela, og igjen for å fremje kunne om HIV/AIDS.[181] Det første Queen + Paul Rodgers-albumet, kalla The Cosmos Rocks, kom ut i Europa den 12. september 2008 i USA og 28. oktober 2008 elles.[162] Etter albumet kom ut, la bandet igjen ut på turné i Europa og opna på Fridomsplassen i Kharkiv i Ukraina føre 350 000 fans.[182] Kharkiv-konserten vart sidan gjeve ut på DVD.[182] Turneen vitja Russland, der bandet spelte to utselde konsertar på Moscow Arena.[183] Etter den første delen av den omfattande Europaturneen deira var over, der bandet spelte 15 utselde konsertar i ni forskjellige land, vart den britiske delen av turneen utseld på 90 minuttar og omfatta tre konsertar i London, der den første var på The O2 den 13. oktober.[184] Den siste delen av turneen fann stad i Sør-Amerika, mellom anna med ein utseld konsert ved Estadio José Amalfitani i Buenos Aires.[183]

Queen og Paul Rodgers gjekk offisielt kvart til sitt den 12. mai 2009.[185] Rodgers sa: «Avtalen min med [Queen] var liknande avtalen med Jimmy [Page] i The Firm med at det aldri var meint å vere permanent».[185] Rodgers utelukka ikkje at han kom til å arbeide med Queen igjen.[186][187]

2009–11: Brot med EMI, 40-årsjubileum

endre

Den 20. mai 2009 framførte May og Taylor «We Are the Champions» under sesongfinalen av American Idol med vinnaren Kris Allen og andreplassen Adam Lambert i ein duett.[188] I midten av 2009 annonsert Queen eit nytt samlealbum, Absolute Greatest. Albumet kom ut 16. november og nådde tredjeplassen på den britiske albumlista.[189] Albumet inneheld 20 av dei største hittane til Queen frå heile karrieren og kom ut i fire forskjellige format: som enkel plate, dobbelplate (med kommentarar) dobbelplate med bok, og ei vinylplate. Før utgjevinga vart det halde ein konkurranse på nettsida til Queen om kva innhald albumet kom til å ha.[190]

Den 15. november 2009 framførte May og Taylor «Bohemian Rhapsody» på det britiske TV-showet The X Factor i lag med finalistane.[191]

Den 7. mai 2010 annonserte May og Taylor at dei avslutta samarbeidet med EMI etter nesten 40 år.[192] Nokre månader seinare hadde bandet fått ny kontrakt med Universal Music.[193]

Den 14. mars 2011, som markerte 40-årsjubileet til bandet, vart dei fem første Queen-albuma gjeve ut som nymastra luksusutgåver.[194] Dei neste fem albuma til Queen kom ut 27. juni.[195][196] Dei siste fem albuma kom ut 5. september.[197]

Under MTV Europe Music Awards den 6. november 2011, fekk Queen Global Icon Aaward, som Katy Perry presenterte til Brian May.[198] Queen avslutta prisutdelinga med Adam Lambert på vokal. Dei framførte «The Show Must Go On», «We Will Rock You» og «We Are the Champions».[198]

2011 til i dag: Queen + Adam Lambert, Queen Forever

endre
 
Queen + Adam Lambert i TD Garden i Boston i juli 2014.

Den 25. og 26. april spelte May og Taylor i sesong 11 av American Idol i Los Angeles, og spelte ein Queen-medley med seks av finalistane, og dagen etter «Somebody to Love» med 'Queen Extravaganza'.[199] Den 30. juli 2012 spelte Queen + Lambert i Kiev i Ukraina i ein felleskonsert med Elton John for Elena Pinchuk ANTIAIDS Foundation.[200] 3. juli spelte Queen og Lambert på Olympiastadion i Moskva,[201][202] og 7. juli på Stadion Miejski i Wroclaw i Polen.[203] 11. og 12. juli 2012 spelte Queen + Adam Lambert to konsertar i Hammersmith Apollo i London.[204][205]

Den 12. august 2012 spelte Queen under avslutningsseremonien til sommar-OL 2012 i London.[206] Konserten på Olympic Stadium i London opna med ein spesialvideo av Mercury på scenen som gjer kall- og svar-rutinen sin under konserten sin i 1986 på Wembley Stadium.[207] Etter dette framførte May delar av «Brighton Rock»-soloen før han, Taylor og soloartisten Jessie J framførte «We Will Rock You».[207][208]

Sommaren 2014 turnerte Queen + Adam Lambert i Nord-Amerika.[209][210] og i august-september i Australia og New Zealand.[211]

I november 2014 gav Queen ut albumet Queen Forever.[212] Albumet er hovudsakleg ei samling av tidlegare Queen-songar, men med tre nye Queen-songar med vokal frå Mercury akkomapgnert av dei attverande medlemmane. Ein ny song, «There Must Be More To Life Than This», er ein duett mellom Mercury og den avdøde Michael Jackson.[213]

Musikkstil

endre

Queen var påverka av britiske rockeband frå 1960- og tidleg 1970-åra, som the Beatles, the Kinks, Cream, Led Zeppelin, Pink Floyd, the Who, Black Sabbath, Slade, Deep Purple, David Bowie, Genesis og Yes,[214][215][216][217][218][219][220] i tillegg til den amerikanske gitaristen Jimi Hendrix,[221] og Mercury var òg inspirert av gospelsongaren Aretha Franklin.[222] May kalla the Beatles «bibelen vår når det gjaldt korleis dei brukte studio og dei målte bilete og denne vedunderlege instinktive bruken av harmoniar.»[223] I starten tidleg i 1970-åra vart musikken til Queen skildra som «Led Zeppelin møter Yes» på grunn av kombinasjonen av «akustisk/elektrisk gitar-ekstremar og fantasy-inspirerte songar med mange parti».[224]

Queen skreiv musikk som var inspirert av mange forskjellige musikksjangrar, ofte med ein rappkjefta haldning.[225] Sjangrane dei er blitt assosiert med er progressiv rock,[214][226] symfonisk rock,[226][227] kunstrock,[18][220] glamrock,[214] hardrock,[214] heavy metal,[214] poprock,[214] og psykedelisk rock.[228] Queen skreiv òg songar som var inspirerte av forskjellige musikkstilar som ikkje vanlegvis er assosiert med rockegrupper, som opera,[229] varieté,[229] folkemusikk,[230] gospel,[231] ragtime,[232] og dance/disco.[233] Fleire Queen-songar vart skrivne med tanke på at publikum skulle delta, som «We Will Rock You» og «We Are the Champions».[234][235] På liknande vis vart «Radio Ga Ga» ein konsertfavoritt fordi han hadde «publikum som klappa som om dei var på Rikspartidagane i Nürnberg».[236]

I 1963 bygde tenåringen Brian May og faren signaturgitaren hans Red Special, som vart bygd for å gje feedback.[237][238] Lydmessig eksperimentering har vore ein stor del av songane til Queen. Ein særpreg ved musikken til Queen er vokalharmoniane som vanlegvis bestod av stemmene til May, Mercury og Taylor med beste døme på studioalbuma A Night at the Opera og A Day at the Races. Noko av grunnlaget for utviklinga av denne stilen vart lagt av den tidlegare produsenten deira, Roy Thomas Baker og lydteknikaren Mike Stone.[239][240] Utanom vokalharmoniar var Queen òg kjende for å legge lag på lag med stemmer for å imitere store kor. Til dømes er det i følgje Brian May over 180 vokalopptak på «Bohemian Rhapsody».[241] Vokalstrukturane til bandet er blitt samanlikna med the Beach Boys,[220][242] men May har sagt at dei «ikkje var ei særleg stor inspirasjonskjelde».[223]

Påverknad

endre
 
10 år gammal prøvde Thom Yorke frå Radiohead å lage ein heimelaga gitar for å etterlikne Brian May.

Queen har blitt rekna for å ha bidratt særleg til sjangrar som hardrock,[243] og heavy metal,[244] blant fleire. Bandet er derfor omtalt som ei inspirasjonskjelde av mange andre musikarar. På same måte som musikken deira, er banda og artistane som har omtalt Queen som ei inspirasjonskjelde, like mangfaldige og varierte og spenner fleire generasjonar, land og sjangrar, som heavy metal: Judas Priest,[245] Iron Maiden,[246] Metallica,[247] Dream Theater,[248] Trivium,[249] Megadeth,[250] Anthrax,[251] Slipknot[252] og Rage Against the Machine;[253] hardrock: Guns N' Roses,[254] Def Leppard,[255] Van Halen,[256] Mötley Crüe,[257] Steve Vai,[258] the Cult,[259] the Darkness,[260] Manic Street Preachers,[261] Kid Rock[262] og Foo Fighters;[263] alternativ rock: Nirvana,[264] Radiohead,[265] Trent Reznor,[266] Muse,[267] Franz Ferdinand,[268] Red Hot Chili Peppers,[269][270] Jane's Addiction,[271] Faith No More,[272] Melvins,[273] the Flaming Lips,[274] Yeah Yeah Yeahs[275] og The Smashing Pumpkins;[276] poprock: Meat Loaf,[277] The Killers,[278] My Chemical Romance,[279] Fall Out Boy[280] og Panic! At the Disco;[281] og pop: Michael Jackson,[282] George Michael,[283] Robbie Williams,[284] Adele,[285] Lady Gaga[286] og Katy Perry.[287]

Tidleg i 1970-åra var Queen med på å utviklinga av heavy metal som sjanger med å kaste bort mykje av bluespåverknaden.[244][246] Queen-songen «Stone Cold Crazy» frå 1974 er blitt omtalt som ein føregangar til speed metal.[288] Metallica spelte inn ein versjon av «Stone Cold Crazy», som først kom ut på Rubáiyát: Elektra's 40th Anniversary i 1990, og det vann gruppa ein Grammy for beste metalsong i 1991.[289]

Thom Yorke frå Radiohead fekk den første gitaren sin då han var sju år gammal, inspirert etter å ha sett Brain May under ein Queen-konsert.[265] 10 år gammal, laga Yorke sin eigen heimelaga gitar, og prøvde å etterlikne det May hadde gjort med sin Red Special, men vart ikkje nøgd med resultatet.[290] Queen var slik ein av dei første inspirasjonskjeldene til Radiohead.[265]

Ettermæle

endre

I 2002 vart Queen-songen «Bohemian Rhapsody» kåra til den britiske favorittlåten gjennom tidene i ei rundspørjing utført av Guinness World Records British Hit Singles Book.[291] I 2004 vart songen innlemma i Grammy Hall of Fame.[292] Mange musikkvitarar reknar musikkvideoen til «Bohemian Rhapsody» som banebrytande og han har fått æra for å ha popularisert mediet.[49][50] Rockehistorikaren Paul Fowles skreiv at songen er «breitt rekna som den første globale hitsingelen der ein tilhøyrande video var sentral i marknadsføringsstrategien».[293] Han har blitt sagt å ha lansert MTV-alderen.[294] Bandet er hylla for stadionrocken sin og i ei rundspørjing i musikkindustrien i 2005 vart framføringa til Queen på Live Aid i 1985 kåra til den beste konsertframføringa i historia.[26][234][295] I 2007 vart dei kåra til det største britiske bandet i historia av lyttarane til BBC Radio 2.[296]

«Om du kan dra attende og berre sjå ein konsert, så må det bli Queen. Det var ikkje berre eit karrieredefinerande augneblikk… rock ’n’ roll kan ha nådd høgdepunktet sitt akkurat der. Freddie Mercury på scenen under Live Aid er toppen av rock ’n’ roll. For eit band som enkelte meinte var over middagshøgda, det var berre den mest makelause, plettfrie, mektige og triumferande framføringa som tok pusten frå ein. Det var alt du ønskjer i rock ’n’ roll.»

—1980s MTV VJ Martha Quinn speaking in July 2015 on the 30th anniversary of Live Aid.[297]

Fram til 2005 hadde i følgje Guinness rekordbok albuma til Queen lege i alt 1 322 veker (26 år) inne på UK Album Charts, meir enn noko anna band eller artist.[89][91] Med utgjevinga av eit konsertalbum med Paul Rodgers i 2005, rykka Queen opp på tredjeplassen over artistar som har lege lengst på britiske platelsiter samla sett.[298]

I 2006 vart Greatest Hits det bestseljande albumet i britisk musikkhistorie med eit sal på 5 407 587 eksemplar, over 604 295 meir enn den nærmaste konkurrenten, the Beatles sitt Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band.[90] Greatest Hits II er det sjuande mestseljande gjennom tidene i Storbritannia, med eit sal på 3 746 404.[144][299]

Bandet har gjeve ut i alt 18 album som har nådd toppen av lista, 18 singlar som har nådd toppen av lista, og ti DVD-ar som har nådd toppen av lista, noko som gjer dei til eit av dei bestseljande banda i verda gjennom tidene. Queen har seld over 150 millionar plater, og somme estimat går heilt opp til 300 millionar plater verda over,[234][300][301][302][303] inkludert 34,5 million album i USA aleine fram til 2004.[304] Bandet vart innlemma i Rock and Roll Hall of Fame i 2001, og bandet er den einaste gruppa der kvart medlem har skrive meir enn ein listetoppar, og alle dei fire medlemmane vart innlemma i Songwriters Hall of Fame i 2003.[305][306] I 2009 vart «We Will Rock You» og «We Are the Champions» innlemma i Grammy Hall of Fame,[307][308] og sistnemnde vart kåra til verdas favorittsong i ei global musikkrundspørjing.[309]

Queen er eit av dei mest piratkopierte banda nokon gong, i følgje Nick Weymouth, som styrer den offisielle nettsida til bandet.[310] Ei undersøking i 2001 synte at det fanst 12 225 nettsider for piratkopiplater av Queen, det høgaste talet for alle band.[311] Piratkopiplater har medverka til populariteten til bandet i visse land der vestleg musikk har vore sensurert, som i Iran.[312] I eit prosjekt kalla Queen: The Top 100 Bootlegs, er mange av desse blitt gjevne ut offisielt som nedlasting for ein liten slant på nettsida til Queen, og overskotet går til Mercury Phoenix Trust.[310] Rolling Stone rangerte Queen på 52. plassen på lista si over dei 100 beste artistane gjennom tidene,[313] medan Mercury vart rangert som den 18. beste songaren,[143] og May den 26. beste gitaristen.[314] Queen vart kåra til det 13. beste hardrockbandet av VH1,[315] og i 2010 vart bandet rangert på 17. plass på lista til VH1 over dei 100 beste artistane gjennom tidene.[316] I 2012 kåra lesarane av Gigwise Queen til det beste bandet dei siste 60 åra.[317]

I andre media

endre

Musikal

endre

I mai 2002 vart ein musikal eller «rocketeater» basert på songane til Queen, kalla We Will Rock You, sett opp på Dominion Theatre på West End i London.[234] Musikalen var skriven av den britiske komikaren og forfattaren Ben Elton i samarbeid med Brian May og Roger Taylor, og produsert av Robert De Niro. Han har sidan blitt sett opp i mange byar verda over.[234] Etter premieren i Las Vegas den 8. september 2004, vart Queen innlemma på Hollywood RockWalk på Sunset Boulevard i Los Angeles.[318]

Den originale London-produksjonen skulle avsluttast 7. oktober 2006, men på grunn av stor etterspurnad gjekk showet heilt fram til mai 2014.[319] We Will Rock You har blitt ein av dei musikalane som har gått lengst på West End, og tok over rekorden etter Grease.[320] Brian May sa i 2008 at dei vurderte å skrive ein oppfølgjar til musikalen.[321] Musikalen turnerte kring Storbritannia i 2009 og spelte ved Manchester Palace Theatre, Sunderland Empire, Birmingham Hippodrome, Bristol Hippodrome og Edinburgh Playhouse.[322]

Lanseringa av musikalen skjedde samstundes med dronning Elizabeth II sitt Golden Jubilee. Som ein del av jubileet, framførte May «God Save the Queen» som gitarsolo,[323] under dronninga sin A Night at the Opera, frå taket på Buckingham Palace. Innspelinga vart nytta som video for songen under 30-årsjubileums DVD-utgåva av A Night at the Opera.[324][325]

Sean Bovim skapte «Queen at the Ballet», ei hyllest til Mercury, ein ballett med musikken til Queen. Dansarane tolka sogene bak songar som «Bohemian Rhapsody», «Radio Ga Ga», og «Killer Queen».[326]

Musikken til Queen er òg nytta i Off-Broadway-produksjonen Power Balladz, mellom anna songen «We Are the Champions».[327]

Digital tid

endre

I lag med Electronic Arts har Queen gjeve ut dataspelet Queen: The eYe i 1998.[328] Musikken er henta frå den store katalogen til Queen, i mange høve miksa om til instrumentale versjonar. Spelet fekk kritikk for dårleg spelbarheit. I tillegg tok det særs lang tid å utvikle, slik at grafikken verka utdatert då det kom ut.[329]

May og Taylor har leia fleire restaureringsprosjekt av den lange audio- og videokatalogen til Queen. Det er gjeve ut DVD-ar av Wembley-konserten i 1986 (kalla Live at Wembley Stadium), Milton Keynes-konserten i 1982 (Queen on Fire – Live at the Bowl), og to videosamlingar (Volume 1 and 2, som dekkjer 1970- og 1980-åra) medan musikken er miksa til 5.1 og DTS-kringlyd. Så langt er berre to av albuma til bandet, A Night at the Opera og The Game, blitt fullt ut miksa på nytt til høgoppløyseleg fleirkanals kringlyd på DVD-Audio. A Night at the Opera vart gjeve ut med somme reviderte 5.1-miksar og tilhøyrande videoar i 2005 for 30-årsjubileet til albumet (CD+DVD-Video). I 2007 vart tidlegare utgjevne konsertar av Queen gjeve ut på Blu-ray, Queen Rock Montreal & Live Aid.[330]

Queen har fleire gonger vore med i Guitar Hero-serien, med ein versjon av «Killer Queen» i det første Guitar Hero-spelet, «We Are The Champions», «Fat Bottomed Girls», og Paul Rodgers-samarbeidet «C-lebrity» i ein songpakke for Guitar Hero World Tour, «Under Pressure» med David Bowie i Guitar Hero 5,[331] «I Want It All» i Guitar Hero: Van Halen,[332] «Stone Cold Crazy» i Guitar Hero: Metallica,[333] og «Bohemian Rhapsody» i Guitar Hero: Warriors of Rock.[334] Den 13. oktober 2009 avslørte Brian May at det var samtalar om eit eige Rock Band-spel for Queen.[335]

Queen har òg fleire gonger vore med i Rock Band-serien. Ein songpakke på 10 songar er kompatibel med Rock Band, Rock Band 2 og Rock Band 3 (tre av dei òg med Lego Rock Band). Hitten «Bohemian Rhapsody» var med i Rock Band 3 med full harmoni og støtte for klaverinstrument. Bandet var òg med i videospelet Lego Rock Band som spelbare Lego-avatarar.[336]

I mars 2009 gav Sony Computer Entertainment ut ein Queen-versjon av karaokeserien SingStar. Spelet, som finst på PlayStation 2 og PlayStation 3, er kalla SingStar Queen og har 25 songar på PS3 og 20 til PS2.[337] «We Will Rock You» og andre songar av Queen finst i DJ Hero.[338]

«One Vision» vart nytta i videospelet Grand Theft Auto IV på den fiktive radiostasjonen Liberty Rock Radio 97.8,[339] medan «Radio Ga Ga» er med i Grand Theft Auto V.[340]

Film- og fjernsyn

endre

Queen har skrive musikk til filmane Flash Gordon (1980), med «Flash» som temasong, og Highlander (den originale filmen frå 1986),[123][341] med «A Kind of Magic», «One Year of Love», «Who Wants to Live Forever», «Hammer to Fall» og temasongen «Princes of the Universe», som òg vart nytta som kjenningsmelodi til TV-serien Highlander (1992–1998).[342] I USA vart «Bohemian Rhapsody» gjeve ut på ny som singel i 1992 etter at han var med i komedien Wayne's World.[154] Singelen klatra heilt til andreplassen på Billboard Hot 100 (med «The Show Must Go On» som den første songen på singelen) og var med å tenne populariteten i Nord-Amerika igjen.[154][343]

 
Robbie Williams på scenen i 2015 med Queen-bilete i bakgrunnen, framfører «We Are the Champions» for filmen A Knight's Tale i 2001.

Fleire filmar har nytta songane deira framført av andre artistar. Ein versjon av «Somebody to Love» av Anne Hathaway vart nytta i filmen Ella Enchanted i 2004.[344] I 2006 song Brittany Murphy den same songen for filmen Happy Feet.[345] I 2001 vart ein versjon av «The Show Must Go On» framført av Jim Broadbent og Nicole Kidman i filmmusikalen Moulin Rouge!.[346] Filmen A Knight's Tale frå 2001 har ein versjon av «We Are the Champions» framført av Robbie Williams og Queen. Filmen inneheld òg «We Will Rock You» framført av eit mellomalderpublikum.[347]

«I Was Born to Love You» vart nytta som kjenningsmelodi i den japanske TV-dramaserien Pride på Fuji Television i 2004. Serien nytta òg fleire andre songar av Queen.[348] «Don't Stop Me Now» er blitt nytta av BBC-programmet Top Gear, og vart i 2005 stemnt fram av sjåarane som den beste køyresongen nokon gong.[349]

Den åttande og siste sesongen av That '70s Show hadde episodar kalla opp etter Queen-songar.[350] The Simpsons har nytta Queen-songar som «We Will Rock You», «We Are the Champions» og «You're My Best Friend».[351]

Bandmedlemmar

endre
Noverande medlemmar
  • Brian May – solo- og rytmegitar, kor- og solovokal (1970 til i dag)
  • Roger Taylor – trommer, perkusjon, kor- og solovokal (1970 til i dag)
Former members
  • Freddie Mercury – solo- og korvokal, piano (1970–1991; død)
  • John Deacon – bassgitar (1971–1997; trakk seg)
  • Mike Grose – bass (1970)
  • Barry Mitchell – bass (1970–1971)
  • Doug Ewood Boogie – bass (1971)
Queen + vokalistar
Andre gjestevokalistar
Turnémedlemmar
  • Morgan Fisher – klaverinstrument, piano (1982)
  • Fred Mandel – klaverinstrument, piano (1982)
  • Spike Edney – klaverinstrument, piano, rytmegitar, korvokal (1984 til i dag)
  • Jamie Moses – rytmegitar, korvokal (1998–2009)
  • Danny Miranda – bassgitar, korvokal (2005–2009)
  • Rufus Tiger Taylor – perkusjon, trommer, korvokal (2011 til i dag)
  • Neil Fairclough – bassgitar, korvokal (2011 til i dag)
Tidslinje

Diskografi

endre
For meir om dette emnet, sjå diskografien til Queen.

Kjelder

endre
  1. ↑ Hodkinson, Mark (2009). «Queen: The Early Years». s.118
  2. ↑ «Heritage award to mark Queen's first gig». bbc.co.uk. 5 March 2013. 
  3. ↑ «Queen Biography for 1971». Queen Zone. Arkivert frå originalen 12. mai 2013. Henta 18. mai 2016. 
  4. ↑ Blake, Mark. «Is This the Real Life?: The Untold Story of Queen». s. 96
  5. ↑ "Queen: The Ultimate Illustrated History of the Crown Kings of Rock». s.26. Voyageur Press, 2009
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 «Queen Logo». Famouslogos.net. Henta 17. mai 2016. 
  7. ↑ «Queen Crest (Original)». Henta 17. mai 2016. 
  8. ↑ 8,0 8,1 Sheffield, Norman (2 July 2013). Life on Two Legs. Arkivert frå originalen 27. juli 2019. Henta 18. mai 2016. 
  9. ↑ Buckley, Peter (2003) The rough guide to rock s.422. Rough Guides, 2003
  10. ↑ Fletcher, Gordon (6 December 1973). «Queen». Rolling Stone (149). Arkivert frå originalen 17. februar 2009. Henta 18. mai 2016. 
  11. ↑ «Queen». Daily Herald (Chicago, IL). 7 December 1973. Arkivert frå originalen 10. juli 2017. Henta 18. mai 2016. 
  12. ↑ «100 Greatest Guitar Songs of All Time». Rolling Stone. June 2008. 
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 13,3 13,4 13,5 13,6 13,7 Roberts, David (2006). «British Hit Singles & Albums». London: Guinness World Records Limited. 
  14. ↑ 14,0 14,1 14,2 14,3 14,4 14,5 14,6 14,7 «RIAA – Gold and Platinum». riaa. Henta 17. mai 2016. 
  15. ↑ 15,0 15,1 Pryor, Fiona (10 May 2007). «Photographer lives the Rock dream». BBC News. Henta 17. mai 2016. 
  16. ↑ 16,0 16,1 16,2 Queen: The Ultimate Illustrated History of the Crown Kings of Rock. s.128, 129, 159. Voyageur Press, 2009
  17. ↑ 17,0 17,1 Mark Hodkinson. Queen: the early years. Omnibus Press 2004. Henta 17. mai 2016
  18. ↑ 18,0 18,1 Stephen Thomas Erlewine. «Queen II». AllMusic. 
  19. ↑ Bruce Rusk. «Queen II». Daily Vault. 
  20. ↑ «Queen II». Winnipeg Free Press. 
  21. ↑ Thomas, Stephen (9 April 1974). «link Queen II: Allmusic review». AllMusic. Henta 17. mai 2016. 
  22. ↑ 22,0 22,1 22,2 «1001 Albums You Must Hear Before You Die». Rocklistmusic.co.uk. Henta 17. mai 2016. 
  23. ↑ 23,0 23,1 Legends of rock guitar: the essential reference of rock's greatest guitarists. Booksgoogle.com. Henta 17. mai 2016. 
  24. ↑ «Queen – Sheer Heart Attack». Chart Stats. 
  25. ↑ «Queen Diskografi». Queen Online. «...and in November released Sheer Heart Attack which was a hit on both sides of the Atlantic.» 
  26. ↑ 26,0 26,1 Adrian Thrills (11 March 2011). «We STILL rock you». Daily Mail (London). 
  27. ↑ Queen: Sheer Heart Attack, arkivert frå originalen 16. desember 2014, henta 18. mai 2016 
  28. ↑ 28,0 28,1 28,2 28,3 28,4 28,5 28,6 Whitburn, Joel (2006). «The Billboard Book of Top 40 Hits». Billboard Books. 
  29. ↑ Jones, Chris (7 June 2007). «Queen: Sheer Heart Attack Review». BBC. Henta 17. mai 2016. 
  30. ↑ «Classic Rock 'The 100 Greatest British Rock Albums Ever'». rocklistmusic. Henta 17. mai 2016. 
  31. ↑ Mojo, June 2007, «The 100 Records That Changed the World"
  32. ↑ «Gitar Player: Brian May Interview». Queenarchives.com. Henta 17. mai 2016. 
  33. ↑ Hodkinson, Mark (2009). «Queen: The Early Years». s.166
  34. ↑ «A Night at the Opera». Acoustic Sounds. 
  35. ↑ Song Review by Greg Prato. «Queen: Love of My Life». AllMusic. 
  36. ↑ «100 Greatest Albums». Channel 4. Arkivert frå originalen 29. april 2009. Henta 17. mai 2016. 
  37. ↑ «Guinness poll». London Evening Standard. UK. Henta 17. mai 2016. 
  38. ↑ «ABC poll». Australian Broadcasting Corporation. Henta 17. mai 2016. 
  39. ↑ «A Night at the Opera». Acclaimed Music. Arkivert frå originalen 12. juni 2010. Henta 17. mai 2016. 
  40. ↑ «230 – A Night at the Opera». Rolling Stone. Arkivert frå originalen 11. oktober 2012. Henta 17. mai 2016. 
  41. ↑ «When Freddie Mercury Met Kenny Everett». (1 June 2002). Channel 4
  42. ↑ «Kenny Everett – The best possible way to remember a true pioneer". The Independent. Henta 17. mai 2016
  43. ↑ 43,0 43,1 «Queen Diskografi: A Night at the Opera». Queen Online. 
  44. ↑ «Queen rock on in poll». BBC News. 8 May 2002. Henta 17. mai 2016. 
  45. ↑ «'Bohemian Rhapsody' Top Chart Topper». CBS News. 9 November 2002. Henta 17. mai 2016. 
  46. ↑ «www.reddwarf.co.uk features interviews rocket». Reddwarf.co.uk. 11 June 2004. Arkivert frå originalen 28. september 2013. Henta 18. mai 2016. 
  47. ↑ Medium cool: musikkvideos from soundies to cellphones. s.157. Duke University Press, 2007. Books.google.com. 
  48. ↑ Monahan, Mark (24 November 2011). «Top five Queen musikkvideos». The Daily Telegraph. Henta 17. mai 2016. 
  49. ↑ 49,0 49,1 49,2 Sutherland, Mark (30 October 2015). «Party On: Queen's Brian May Remembers 'Bohemian Rhapsody' on 40th Anniversary». Rolling Stone. Henta 17. mai 2016. 
  50. ↑ 50,0 50,1 Welch, Andy (5 November 2015). «Queen's landmark single Bohemian Rhapsody turns 40 this week». The Belfast Telegraph. Henta 17. mai 2016. 
  51. ↑ Mr.Scully. «Queen live on tour: A Night At The Opera». Queenconcerts.com. 
  52. ↑ «A Day at the Races». AllMusic. Henta 17. mai 2016. 
  53. ↑ «Queen». Disco Museum. Arkivert frå originalen 17. april 2015. Henta 18. mai 2016. 
  54. ↑ 54,0 54,1 «A Day at the Races». Queenonline.com. Henta 17. mai 2016. 
  55. ↑ Queen: The Ultimate Illustrated History of the Crown Kings of Rock. s.96. Voyageur Press, 2009
  56. ↑ «Tie Your Mother Down» has been included in all of the band's tours from the summer of 1976 to the most recent Return of the Champions tour, Queen Concertography.
  57. ↑ Song Review by Ed Rivadavia. «Tie Your Mother Down». AllMusic. 
  58. ↑ 58,0 58,1 «Queen play Hyde Park». BBC. Henta 17. mai 2016. 
  59. ↑ «Queen Biography 1976». Queen Zone. 
  60. ↑ Hince, Peter (2009). «Queen: The Ultimate Illustrated History of the Crown Kings of Rock». — «When Fred Met Sid"[daud lenkje]. s.119. Voyageur Press, 2009
  61. ↑ «Sex Pistols on Bill Grundy's 'Today' show most requested clip». NME. 28 July 2008. 
  62. ↑ Tiven, Jon (1977) Queen's Live Act Stuns City. Henta 17. mai 2016
  63. ↑ «We Are the Champions: Song Review». AllMusic. Henta 17. mai 2016. 
  64. ↑ Hilburn, Robert (20 December 1977). «Pop Music Review: Queen's Royal Achievement». Los Angeles Times. Arkivert frå originalen 10. februar 2013. Henta 18. mai 2016. 
  65. ↑ «Jazz – Queen: Billboard Albums». AllMusic. Henta 17. mai 2016. 
  66. ↑ «The great rock and roll tour». Daily Mail (London). 23 September 2002. Henta 17. mai 2016. 
  67. ↑ «Jazz – Queen: Review». AllMusic. Henta 17. mai 2016. 
  68. ↑ Donald A. Guarisco, «Don't Stop Me Now». AllMusic. Henta 17. mai 2016
  69. ↑ 69,0 69,1 arkivkopi, arkivert frå originalen 2. april 2012, henta 18. mai 2016 
  70. ↑ «RIAA». RIAA. Henta 17. mai 2016. 
  71. ↑ Billboard 18 July 1980. Books.google.com. 12 July 1980. s. 33. 
  72. ↑ 72,0 72,1 72,2 queen, official, Freddie Mercury, Brian May, Roger Taylor, John Deacon. «Lights! Action! Sound! It's That Crazy Little Thing Called Queen. Circus Magazine». Queenonline.com. 
  73. ↑ Kent, David (1993) (doc). Australian Chart Book 1970–1992. Australian Chart Book, St Ives, N.S.W
  74. ↑ Queen: The Ultimate Illustrated History of the Crown Kings of Rock. s.155. Voyageur Press, 2009. Books.google.com. [daud lenkje]
  75. ↑ Whitburn, Joel (2006). «The Billboard Albums». Menomonee Falls, Wisconsin: Record Research. 
  76. ↑ «Inductees – The Vocal Group Hall of Fame Foundation». Vocalgroup.org. Arkivert frå originalen 30. november 2010. Henta 17. mai 2016. 
  77. ↑ Cunningham, Mark (October 1995). «AN INVITATION TO THE OPERA: Roy Thomas Baker & Gary Langan: The Making Of Queen's 'Bohemian Rhapsody'». Sound on Sound. 
  78. ↑ Billboard 12 July 1980. Books.google.co.uk. Henta 17. mai 2016. 
  79. ↑ «8th American Music Awards». Rockonthenet.com. 
  80. ↑ «Queen's Flashy Rock». The Washington Post. 27 July 1982.  Henta 17. mai 2016
  81. ↑ Max Lowry (13 July 2008). «The ones that got away». The Guardian (London). 
  82. ↑ Henke, James (11 June 1981) «Queen Holds Court in South America» Rolling Stone Henta 17. mai 2016
  83. ↑ Purvis, Georg (2007) Queen: Complete Works s.315. Reynolds & Hearn,
  84. ↑ arkivkopi, arkivert frå originalen 10. mai 2014, henta 18. mai 2016 
  85. ↑ Stephen Thomas Erlewine (30 October 2007). «Queen Rock Montreal». AllMusic. 
  86. ↑ «THEIR BRITANNIC MAJESTIES REQUEST". spazioinwind.libero.it. Henta 17. mai 2016
  87. ↑ «Queen biography 1981». Queen Zone. Arkivert frå originalen 23. november 2006. Henta 18. mai 2016. 
  88. ↑ «VH1: 100 Greatest Songs of the 80s». Rock on the Net. 
  89. ↑ 89,0 89,1 «Queen top UK album charts league». News.bbc.co.uk. 4 July 2005. Henta 17. mai 2016. 
  90. ↑ 90,0 90,1 «Queen head all-time sales chart». BBC. 16 November 2006. 
  91. ↑ 91,0 91,1 «Queen becomes longest reigning chart act». Daily Mail (London). 5 July 2005. Henta 17. mai 2016. 
  92. ↑ «In Pictures: 50 years of pop». BBC. Henta 17. mai 2016. 
  93. ↑ «Queen – Hot Space». Stylusmagazine.com. Arkivert frå originalen 14. juni 2007. Henta 18. mai 2016. 
  94. ↑ O'Casey, Matt, dir. (2011) Queen – Days of Our Lives. Part 2. BBC. Queen Productions Ltd. Henta 31 May 2011
  95. ↑ «Q Classic: Stone Cold Crazy: Brain May Interview». Brianmay.com. Arkivert frå originalen 18. september 2016. Henta 18. mai 2016. 
  96. ↑ «Queen – Biography». Ultimatequeen.co.uk. 
  97. ↑ arkivkopi, arkivert frå originalen 22. august 2013, henta 18. mai 2016 
  98. ↑ «Queen Biography 1984». Queenzone.com. Arkivert frå originalen 17. februar 2012. Henta 17. mai 2016. 
  99. ↑ Barry Lazell (1989) Rock movers & shakers s.404. Billboard Publications, Inc.,
  100. ↑ Tobler, John Who's who in rock & roll s.1971. Crescent Books, 1991
  101. ↑ Mr.Scully. «Queen live on tour: The Works 1984». Queenconcerts.com. 
  102. ↑ 102,0 102,1 102,2 «Freddie Mercury Biography». Hot Shot Digital. 
  103. ↑ Phil Sutcliffe, Peter Hince, Reinhold Mack (2009) Queen: The Ultimate Illustrated History of the Crown Kings of Rock[daud lenkje] Voyageur Press, 2009
  104. ↑ «The sins of St Freddie». The Guardian. 14 January 2005. Henta 17. mai 2016. 
  105. ↑ Billboard 27 May 2006. Books.google.com. Henta 17. mai 2016. 
  106. ↑ 106,0 106,1 «Queen: Rock in Rio». Queenarchives.com. Henta 17. mai 2016. 
  107. ↑ «Queen: Live in Rio (1985)». The New York Times. Henta 18. mai 2016. 
  108. ↑ Grein, Paul. Billboard 4 May 1985. s.42. magasinet Billboard. Henta 2 June 2011
  109. ↑ Kokozej, Daria Mercury and Queen. Henta 17. mai 2016
  110. ↑ Minchin, Ryan, dir. (2005) «The World's Greatest Gigs". Initial Film & Television. Henta 17. mai 2016
  111. ↑ «Live Aid 1985: A day of magic». CNN. 
  112. ↑ 112,0 112,1 «Queen win greatest live gig poll». BBC. 9 November 2005. Henta 17. mai 2016. 
  113. ↑ «Flashback: Queen Steal the Show at Live Aid" Arkivert 2017-11-19 ved Wayback Machine.. Rolling Stone. Henta 18. mai 2016
    «Queen: their finest moment at Live Aid". The Telegraph. 24 September 2011
    «Live Aid 1985: A day of magic". CNN. Henta 18. mai 2016
    «Live Aid Memories: 'It was life-changing: my life was not all about just me anymore' «. The Independent. Henta 18. mai 2016
    «Queen most loved band". The Guardian. Henta 18. mai 2016
    Miles, Barry (2008) «Massive Music Moments". s. 159. Anova Books. Henta 17. mai 2016
  114. ↑ «BBC Radio 4: «The Mysterious Mr Mercury»». BBC. 12 November 2011. 
  115. ↑ Jackson, Laura (2008). Brian May: The Definitive Biography. Piatkus. ISBN 978-0749909765. 
  116. ↑ Light, Alan (3 June 2011). «The Life and Times of Metallica and Queen». The New York Times. Henta 18. mai 2016. 
  117. ↑ McKee, Briony (13 July 2015). «30 fun facts for the 30th birthday of Live Aid». Digital Spy. Hearst Corporation. Henta 18. mai 2016. 
  118. ↑ 118,0 118,1 Mojo Magazine, August 1999, nummer 69. «Their Britannic Majesties Request» av David Thomas, s. 87.
  119. ↑ Rock and Pop Features (9 February 2011). «Five other Live Aid stories». The Daily Telegraph (London). 
  120. ↑ queen, official, Freddie Mercury, Brian May, Roger Taylor, John Deacon. «A Kind of Magic: Album Details». Queenonline.com. 
  121. ↑ International who's who in popular music s.129. Routledge, 2002
  122. ↑ 122,0 122,1 122,2 «Inside the studio where Freddie Mercury sang his last song». The Telegraph. 18. mai 2016. 
  123. ↑ 123,0 123,1 «"Highlander: Immortal Edition DVD competition». Liverpool Echo». Icliverpool.icnetwork.co.uk. 
  124. ↑ «The sound and the fury». Queenarchives.com. Henta 17. mai 2016. 
  125. ↑ Mr.Scully. «Queen live on tour: Magic tour». Queenconcerts.com. 
  126. ↑ «We Will Rock You (Again)!». Queenarchives.com. Henta 17. mai 2016. 
  127. ↑ «Spike Edney – Biography». Ultimatequeen.co.uk. 11 December 1951. Henta 17. mai 2016. 
  128. ↑ «The Mods – A Tribute to an Era 1964–1970 – Spike Edney, Keyboards/Gitar – Special Guest». Themodsband.com. 11 April 2007. Henta 17. mai 2016. 
  129. ↑ «Queen Wins 3 DVD Platinum Awards». Queenzone.com. 13 June 2005. Arkivert frå originalen 30. september 2011. Henta 18. mai 2016. 
  130. ↑ «Queen: Live at Wembley Stadium». WLIW. Arkivert frå originalen 28. april 2006. Henta 18. mai 2016. 
  131. ↑ Musikar, Issues 93–98. s.44. Amordian Press, 1986. Henta 5 June 2011
  132. ↑ Billboard. Books.google.com. 16 August 1986. 
  133. ↑ «Queen; The Miracle». AllMusic. Henta 17. mai 2016. 
  134. ↑ Purvis, Georg (2007). «Queen Complete Works». Richmond: Reynolds & Hearn.  s. 67
  135. ↑ «Interview with Brian May». Total Gitar Magazine. December 1998. 
  136. ↑ VH1 Legends: Queen-Viacom International, VH1, 1997.
  137. ↑ «Queen Signs With Disney, Raising Hope For Cd Releases». Chicago Tribune (Los Angeles Daily News). 13 September 1990. Henta 18. mai 2016. 
  138. ↑ Wilker, Deborah (7 May 1992). «Queen Must Decide On Replacing Freddie Mercury». Sun-Sentinel. Henta 18. mai 2016. 
  139. ↑ «The Highs and Lows of the Brit Awards». BBC. 2 December 1999. Henta 17. mai 2016. 
  140. ↑ «Queen, Freddie Mercury, Roger Taylor, Brian May, BRITS 1990». Brit Awards. Arkivert frå originalen 8. april 2014. Henta 17. mai 2016. 
  141. ↑ «Queen Online « History « Diskografi». Queenonline.com. Henta 18. mai 2016. 
  142. ↑ Donald A. Guarisco. «Queen – The Show Must Go On". AllMusic. Henta 23 May 2011
  143. ↑ 143,0 143,1 143,2 «100 Greatest Singers of All Time: Freddie Mercury». Rollingstone.com. [daud lenkje]
  144. ↑ 144,0 144,1 «BPI – UK Best Selling Albums of All Time (14 June 2009)» (PDF). Arkivert frå originalen (PDF) 22. november 2009. Henta 18. mai 2016. 
  145. ↑ «Queen Greatest Hits I and II Review». BBC. 
  146. ↑ «Queen; Greatest Hits, Vol. 2». AllMusic. Henta 17. mai 2016. 
  147. ↑ Bret, David (1996). Living on the Edge: The Freddie Mercury Story. London: Robson Books. s. 179. ISBN 1-86105-256-1. 
  148. ↑ «1991: Giant of rock dies». BBC. 24 November 1991. Henta 17. mai 2016. 
  149. ↑ «Freddie, I'll Love You Always». The Mirror. 28 November 1991. 
  150. ↑ «Elton's Sad Farewell». Mr-mercury.co.uk. Henta 17. mai 2016. 
  151. ↑ Sherwin, Adam (30 May 2011). «Final Freddie Mercury performance discovered». The Independent (London). 
  152. ↑ «Queen hit named Britain's best». Daily Mail (London). 20 April 2014. 
  153. ↑ 153,0 153,1 «History of HIV & AIDS in the UK (1981–1995)». Avert. 
  154. ↑ 154,0 154,1 154,2 154,3 154,4 Billboard 25 July 1992. s.8. Books.google.com. 
  155. ↑ «1992 MTV Video Music Awards». Rockonthenet.com. Henta 17. mai 2016. 
  156. ↑ Made in Heaven video documentary «Champions of the World».
  157. ↑ Jackson, Laura (2002). Queen: The Definitive Biography. London: Piatkus. s. 3. ISBN 978-0-7499-2317-4. 
  158. ↑ Folkard, Claire; Vidal, Oriol (2004). «Guinness World Records 2005». 
  159. ↑ queen, official, Freddie Mercury, Brian May, Roger Taylor, John Deacon. «Made in Heaven». Queenonline.com. 
  160. ↑ Lemieux, Patrick (2013). The Queen Chronology: The Recording & Release History of the Band. Lulu. s. 86.  |access-date= requires |url= (hjelp)
  161. ↑ 161,0 161,1 «Mercury, heavy metal and a jazz explosion». The Sydney Morning Herald. Arkivert frå originalen 8. november 2012. Henta 18. mai 2016. 
  162. ↑ 162,0 162,1 Michaels, Sean (20 March 2008). «We will rock you – again». The Guardian (London). Henta 18. mai 2016. 
  163. ↑ 163,0 163,1 Jackson, Laura (2002). Queen: The Definitive Biography. London: Piatkus. s. 2. ISBN 978-0-7499-2317-4. 
  164. ↑ Montreuxmusic – Freddie Mercury statue. EMI international., arkivert frå originalen 26. mars 2012, henta 18. mai 2016 
  165. ↑ 165,0 165,1 «Crowning Glory». Queenzone.com. Arkivert frå originalen 7. desember 2010. Henta 17. mai 2016. 
  166. ↑ «Queen Press Release – No One But You». Queenarchives.com. Henta 17. mai 2016. 
  167. ↑ «Queen: No-one But You/Tie Your Mother Down». Chart Stats. 
  168. ↑ arkivkopi, arkivert frå originalen 16. desember 2014, henta 18. mai 2016 
  169. ↑ Mr.Scully. «Brian May + Roger Taylor live in Parco Novi Sad, Modena, Italy (Pavarotti & Friends)». Queenconcerts.com. 
  170. ↑ «Soundtrack for «A Knight's Tale"». Internet Movie Database. 
  171. ↑ «Music – John Deacon». BBC. Henta 17. mai 2016. 
  172. ↑ «Queen honoured with Hollywood star». BBC News. 18 October 2002. 
  173. ↑ «Queen: The Hollywood Walk of Fame». Hwof.com. 18 October 2002. Arkivert frå originalen 24. november 2010. Henta 18. mai 2016. 
  174. ↑ 174,0 174,1 174,2 «Brian May – Ambassadors – 46664». 46664.com. 30 November 2003. Arkivert frå originalen 4. oktober 2011. Henta 18. mai 2016. 
  175. ↑ «Queen News March 2006». brianmay.com. Arkivert frå originalen 29. august 2013. Henta 18. mai 2016. 
  176. ↑ «Rodgers to be the Great Pretender for Queen». Daily Mail (London). 15 December 2004. 
  177. ↑ 177,0 177,1 Owen Gibson, media correspondent (5 July 2005). «Queen most loved band». The Guardian (London). 
  178. ↑ 178,0 178,1 «Queen + Paul Rodgers Concertography». Ultimatequeen.co.uk. 
  179. ↑ 5/30/06 (3 December 2010). «Queen & Foo Fighters «We Will Rock You/We Are The Champions» Live at Rock Honors 2006». VH1. Arkivert frå originalen 1. juli 2014. Henta 18. mai 2016. 
  180. ↑ May, Brian (15 August 2006). «USA Convention Story and Queen and Paul Rodgers Heading Towards a Studio Assignation». Arkivert frå originalen 24. mai 2012. Henta 18. mai 2016. 
  181. ↑ «Mandela concert line-up unveiled». BBC News. 6 May 2008. 
  182. ↑ 182,0 182,1 «Queen & Paul Rodgers – Live In Ukraine DVDs!». Daily Record. Scotland. Henta 17. mai 2016. 
  183. ↑ 183,0 183,1 Mr.Scully. «Queen live on tour: Queen + Paul Rodgers 2008». Queenconcerts.com. 
  184. ↑ «QUEEN + PAUL RODGERS: UK Tour Press Release». Queenworld.com. 8 October 2008. 
  185. ↑ 185,0 185,1 «Queen end collaboration with Paul Rodgers». NME. 18. mai 2016. 
  186. ↑ «Paul Rodgers, Queen Split: «It Was Never a Permanent Arrangement"». idiomag. 13 May 2009. Henta 18. mai 2016. 
  187. ↑ «Queen and Paul Rodgers split». idiomag. 18. mai 2016. Henta 18. mai 2016. 
  188. ↑ Kaufman, Gil (20 May 2009). «Kris Allen, Adam Lambert Tear Up Queen's 'We Are The Champions' – News Story | MTV News». MTV. Henta 17. mai 2016. 
  189. ↑ «Chart Archive: Top 40 Official UK Albums Archive – 28th November 2009». The Official Charts Company. Henta 18. mai 2016. 
  190. ↑ Absolute Greatest Tracklist Revealed!, arkivert frå originalen 2. april 2012, henta 18. mai 2016 
  191. ↑ «X Factor twins John and Edward in final six». The Belfast Telegraph. 18. mai 2016. Henta 18. mai 2016. 
  192. ↑ Paphides, Pete (17. mai 2016). «Can EMI pick up the pieces?». The Times (London). Henta 18. mai 2016. 
  193. ↑ «Queen News August 2010». Brianmay.com. Arkivert frå originalen 15. november 2018. Henta 18. mai 2016. 
  194. ↑ «First Five Albums Re–Released Today!». Queen. 14 March 2011. Henta 17. mai 2016. 
  195. ↑ «Press Release: Second Five Albums Re-Issued on 27th June». Queen. 5 April 2011. Henta 17. mai 2016. 
  196. ↑ queen, official, Freddie Mercury, Brian May, Roger Taylor, John Deacon. «Second Set of Re-issues: Out This Week!». Queenonline.com. 
  197. ↑ «Press Release: Final Five Albums Re-Issued On 5th September». Queen. Henta 22 July 2011. 
  198. ↑ 198,0 198,1 Source: Penny Newton (6 November 2011). «Katy and Adam Honour Queen». MTV. Arkivert frå originalen 12. september 2012. Henta 18. mai 2016. 
  199. ↑ «The Queen Extravaganza: 'Somebody to Love' on American Idol». Rolling Stone. 27 April 2012. 
  200. ↑ «Queen Rock Kiev With Adam Lambert». Ultimateclassicrock.com. 1 July 2012. 
  201. ↑ «Press Release: Queen + Adam Lambert Will Rock Moscow». 28 February 2012. Henta 18. mai 2016. 
  202. ↑ «Adam Lambert has second show with Queen». USA Today. 28 February 2012. 
  203. ↑ «Press Release: Queen + Adam Lambert Announce Poland Show». 27 April 2012. Henta 18. mai 2016. 
  204. ↑ «Press Release: Queen To Play Hammersmith». 18. mai 2016. Henta 18. mai 2016. 
  205. ↑ «Queen + Adam Lambert Playing Four Shows This Summer». Billboard. 
  206. ↑ «Olympics Closing Ceremony: Jessie J Joins Queen For 'We Will Rock You' Performance». Capital Radio. 12 August 2012. 
  207. ↑ 207,0 207,1 Rees, Jasper (13 August 2012). «Olympics closing ceremony: A long goodbye to the Games». BBC. 
  208. ↑ Silverman, Rosa (13 August 2012). «Record TV audience for Olympics Closing ceremony». The Daily Telegraph (London). Henta 22 September 2013. 
  209. ↑ «Queen and Adam Lambert reunite for Summer Tour». Rolling Stone. Henta 17. mai 2016. 
  210. ↑ «Queen + Adam Lambert Announce Summer Tour». Billboard. 6 March 2014. Henta 17. mai 2016. 
  211. ↑ «Queen Australian tour announced with best Freddie Mercury replacement». The Sydney Morning Herald. Henta 17. mai 2016. 
  212. ↑ «Brian May – BBC Wales Interview». YouTube. Henta 17. mai 2016. 
  213. ↑ «Queen Forever». Allmusic. 9 May 2016. 
  214. ↑ 214,0 214,1 214,2 214,3 214,4 214,5 Erlewine, Stephen Thomas. «Queen». Allmusic. 
  215. ↑ «Rock Chronicles. 1980s: Queen». ultimate-gitar.com. 3 July 2011. Arkivert frå originalen 18. september 2016. Henta 18. mai 2016. 
  216. ↑ Vinnicombe, Chris (24 November 2009). «VIDEO: Queen's Brian May picks his favourite riffs». MusicRadar. Arkivert frå originalen 18. september 2016. Henta 18. mai 2016. 
  217. ↑ Frost, Matt (29 April 2015). «Steve Hackett talks Wolflight, phrasing and the nylon knack». MusicRadar. Arkivert frå originalen 18. september 2016. Henta 18. mai 2016. 
  218. ↑ «Steve Hackett». Inside Out Music. 2015. Arkivert frå originalen 5. september 2015. Henta 18. mai 2016. 
  219. ↑ «Interview with Steve Hackett». dmme.net. January 2001. Arkivert frå originalen 28. september 2015. Henta 18. mai 2016. 
  220. ↑ 220,0 220,1 220,2 Marsh, Dave (24 February 1977). «A Day At The Races». Rolling Stone. Henta 18. mai 2016. 
  221. ↑ «Tony Iommi, Neal Schon, Brian May Talk Jimi Hendrix On Planet Rock Special». Blabbermouth.net. 3 March 2010. Henta 18. mai 2016. 
  222. ↑ Georg Purvis (2007). «Queen: Complete Works». s. 251. Reynolds & Hearn
  223. ↑ 223,0 223,1 «Roger Taylor & Brian May Interview - Part 2». Queen Online. 18. mai 2016. 
  224. ↑ Ramirez, Aj (8 June 2011). «In the Lap of the Gods: The First Five Queen Albums». PopMatters. Henta 18. mai 2016. 
  225. ↑ Masters, Tim (13 October 2009). «Queen star May hails Muse album». BBC News. 
  226. ↑ 226,0 226,1 de Haan, Jan-Jaap. «Queen: A Night At The Opera». Dutch Progressive Rock Page. Henta 14 September 2015. 
  227. ↑ DeRogatis, Jim (14 July 2002). «Queen, A Day at the Races, A Night at the Opera». jimdero.com. Henta 18. mai 2016. 
  228. ↑ Scoppa, Bud (6 December 1973). «Sheer Heart Attack». Rolling Stone (186). Arkivert frå originalen 30. juni 2007. Henta 18. mai 2016. 
  229. ↑ 229,0 229,1 Erlewine, Stephen Thomas. «A Night at the Opera». AllMusic. Henta 18. mai 2016. 
  230. ↑ Erlewine, Stephen Thomas. «A Day at the Races». AllMusic. Henta 18. mai 2016. 
  231. ↑ Christopher Knowles (2010). The Secret History of Rock 'n' Roll. Viva Editions. s. 162. ISBN 978-1573444057. 
  232. ↑ Blake, Mark (2011). Is This the Real Life?: The Untold Story of Queen. Aurum Press Ltd. ISBN 978-1845137137. Henta 18. mai 2016. 
  233. ↑ Prato, Greg. «Hot Space». Allmusic. 
  234. ↑ 234,0 234,1 234,2 234,3 234,4 «For the first time ever...Queen: Ten great hits from the sensational rock band». Mail Online (London). 20 April 2014. Henta 17. mai 2016. 
  235. ↑ LG (6 October 1977). «Queen – Royal Legend: Detailed information about albums: News Of The World». Queen.musichall.cz. Arkivert frå originalen 18. juli 2011. Henta 17. mai 2016. 
  236. ↑ Paul Simpson (2003). The Rough Guide to Cult Pop. Rough Guides Ltd. s. 153. ISBN 978-1843532293. 
  237. ↑ «Brian May Interview, The Music Biz (1992)». Youtube.com. 16 July 2011. 
  238. ↑ David McNamee (11 August 2010). «Hey, what's that sound: Homemade gitarar». London: Guardian. 
  239. ↑ «Roy Thomas Baker». AllMusic.com. Henta 18. mai 2016. 
  240. ↑ «Mike «Clay» Stone, credits». AllMusic.com. Henta 18. mai 2016. 
  241. ↑ Black, Johnny (February–March 2002). «The Greatest Songs Ever! Bohemian Rhapsody». Blender. 
  242. ↑ Cavanagh, David (11 March 2011). «Queen - The First Five Albums». Uncut. Arkivert frå originalen 11. juli 2015. Henta 18. mai 2016. 
  243. ↑ «VH1–100 Greatest Artists of Hard Rock». Vh1. Arkivert frå originalen 13. september 2008. Henta 17. mai 2016. 
  244. ↑ 244,0 244,1 "Queen, first non-blues based heavy metal band». Rolling Stone, Dec 1973.
  245. ↑ «Rob Halford Tells Nikki Sixx That Adam Lambert Is Doing An 'Extraordinary' Job Fronting Queen». Blabbermouth.net. 10 July 2014. Henta 18. mai 2016. 
  246. ↑ 246,0 246,1 "Queen, 50 greatest songs as voted for by Maiden, Priest, Kiss, etc». Classic Rock magazine, October 2006.
  247. ↑ Erlewine, Stephen Thomas; Prato, Greg. «Metallica». Allmusic. 
  248. ↑ «Dream Theater: Dragon Attack – A Tribute To Queen». Arkivert frå originalen 20. september 2010. Henta 18. mai 2016. 
  249. ↑ «TRIVIUM Frontman: 'If It Weren't For JAMES HETFIELD, I Literally Wouldn't Be Here'». BLABBERMOUTH.NET (på engelsk). 13. mai 2010. Henta 18. mai 2016. 
  250. ↑ «The Quietus | Features | Baker's Dozen | Th1rt3en Best: Dave Mustaine Of Megadeth's Favourite Albums». The Quietus. Henta 18. mai 2016. 
  251. ↑ «MP3 David Lee Roth Queen review». Henta 17. mai 2016. 
  252. ↑ Sutcliffe, Phil (2009). Queen: the Ultimate Illustrated History of the Crown Kings of Rock (2015 utg.). Minneapolis, MN, USA: Voyageur Press. s. 227. ISBN 978-0-7603-4947-2. «Corey Taylor: 'The older I got, the more I got into Queen, and I got into the harmonies, which were just unreal...It was one of those things where you go, 'Man I wish I would've started listening to this earlier.' I think Freddie Mercury was one of the best songarar ever lived. I think he would look around at a lot of this stuff today and laugh his ass off 'cause it would be so funny to him. Then again, he'd probably be a god to some of these people because he was such a great frontman, such a good singer, and just incredibly gifted man.'» 
  253. ↑ Sutcliffe, Phil (2009). Queen: the Ultimate Illustrated History of the Crown Kings of Rock (2015 utg.). Minneapolis, MN, USA: Voyageur Press. s. 3. ISBN 978-0-7603-4947-2. «Tom Morello: 'There is no band remotely like them. There aren't even imitators that come within a hundred city blocks of Queen, and that can be said about very, very few bands. It's one of the few bands in the history of rock music that was actually best in a stadium. And I miss Freddie Mercury very much.'» 
  254. ↑ Erlewine, Stephen Thomas; Prato, Greg. «Guns N' Roses». Allmusic. 
  255. ↑ Erlewine, Stephen Thomas. «Def Leppard». Allmusic. 
  256. ↑ Erlewine, Stephen Thomas. Van Halen AllMusic. Henta 28 February 2012
  257. ↑ "Queen: The Ultimate Illustrated History of the Crown Kings of Rock». s.27. Voyageur Press, 2009
  258. ↑ Deacon, queen, offical, Freddie Mercury, Brian May, Roger Taylor, John. «Steve Vai On Brian May». www.queenonline.com. Henta 18. mai 2016. 
  259. ↑ «The Cult's Ian Astbury still seeking in this amazing interview - Louder Than War». Louder Than War (på engelsk). Henta 18. mai 2016. 
  260. ↑ Trendell, Andrew. «The Darkness on the magic of Queen | Gigwise». gigwise.com. Henta 18. mai 2016. 
  261. ↑ Breihan, Tom. «5-10-15-20: Manic Street Preachers' James Dean Bradfield». www.pitchforkmedia.com. Pitchfork. Henta October 8, 2009. 
  262. ↑ Sutcliffe, Phil (2009). Queen: the Ultimate Illustrated History of the Crown Kings of Rock (2015 utg.). Minneapolis, MN, USA: Voyageur Press. s. 242. ISBN 978-0-7603-4947-2. «Kid Rock: 'I love Queen. The more you listen to Queen, the more you realize, especially if you're a musician, how much of a genius Freddie Mercury was, and Brian May and those guys are.'» 
  263. ↑ Arjun S Ravi (12 October 2007). «They're back: And thank God for the Foo Fighters». Screen Weekly. Henta 2 December 2009. 
  264. ↑ Byrne, Ciar (21 March 2008). «The last days of Kurt Cobain, in his own words». The Independent (London). Henta 17. mai 2016. 
  265. ↑ 265,0 265,1 265,2 McLean, Craig (18 June 2006). «All messed up». The Guardian (London). 
  266. ↑ «Nine Inches of Love». TheNINHotline.com (Internet). March 1992. Arkivert frå originalen 23. mars 2010. Henta 18. mai 2016. 
  267. ↑ Jonathan Fisher (17 June 2006). «Muse talk to DiS: new album, Western films and WIN! WIN! WIN! / Music News // Drowned In Sound». Drownedinsound.com. Arkivert frå originalen 10. juni 2010. Henta 17. mai 2016. 
  268. ↑ «Franz Ferdinand on the Culture Show». www.youtube.com. Henta April 12, 2006. 
  269. ↑ «RHCP's Chad Smith | Modern Drummer Magazine». Modern Drummer Magazine (på engelsk). Henta 18. mai 2016. 
  270. ↑ Kiedis, Anthony; Sloman, Larry (1. oktober 2004). Scar Tissue (på engelsk). Hachette Books. ISBN 9781401381769. 
  271. ↑ Caplan, B. «Surfing, Pinball, and Weed: Perry Farrell on His Teen Years in Miami». Miami New Times. Henta 18. mai 2016. 
  272. ↑ FNM4EVER 2 (17. desember 2011), Faith No More - Making Of Angel Dust (Full), henta 18. mai 2016 
  273. ↑ «Melvins' King Buzzo Talks About Queen's Influence in Exclusive Video». Ultimate Classic Rock. Henta 18. mai 2016. 
  274. ↑ Sutcliffe, Phil (2009). Queen: the Ultimate Illustrated History of the Crown Kings of Rock (2015 utg.). Minneapolis, MN, USA: Voyageur Press. s. 2. ISBN 978-0-7603-4947-2. «Wayne Coyne: 'Musically they really are phenomenal. Freddie Mercury was just a beautiful singer, and they all are so great as musicians and have so many great moments where it's like, oh my God, here's a band that didn't hold back.'» 
  275. ↑ Deusner, Stephen M. «Yeah Yeah Yeahs». www.pitchforkmedia.com. Pitchfork. Henta 18. mai 2016. 
  276. ↑ Erlewine, Stephen Thomas; Prato, Greg. «The Smashing Pumpkins». Allmusic. 
  277. ↑ «Meat Loaf Influences". All music. Henta 13 July 2015
  278. ↑ «The Killers channel Queen, Meat Loaf, for new album". Rolling Stone. Henta 13 July 2015
  279. ↑ Leahey, Andrew My Chemical Romance Allmusic Henta 24 January 2011
  280. ↑ «Read Fall Out Boy's Loving Green Day Tribute at Rock and Roll Hall of Fame». Rolling Stone. Henta 18. mai 2016. 
  281. ↑ «Panic! at the Disco's Brendon Urie Talks the Influence of Bowie, Queen and Sinatra on Death of a Bachelor». Abcnewsradioonline.com. Henta January 18, 2016. 
  282. ↑ Sutcliffe, Phil (2009). Queen: the Ultimate Illustrated History of the Crown Kings of Rock (2015 utg.). Minneapolis, MN, USA: Voyageur Press. s. 170. ISBN 978-0-7603-4947-2. 
  283. ↑ Deming, Mark George Michael Allmusic.
  284. ↑ People, Sunday. «Robbie Williams turned to Freddie Mercury for tour inspiration». mirror. Henta 18. mai 2016. 
  285. ↑ Sutcliffe, Phil (2009). Queen: the Ultimate Illustrated History of the Crown Kings of Rock (2015 utg.). Minneapolis, MN, USA: Voyageur Press. s. 3. ISBN 978-0-7603-4947-2. «Adele: 'I love them. I'm the biggest Queen fan ever...They're the kind of band that's just in your DNA, really. Everyone just knows who they are.'» 
  286. ↑ Dingwall, John (27 November 2009). «The Fear Factor; Lady Gaga used tough times as inspiration for her new album». Daily Record. s. 48–49. Henta 18. mai 2016. 
  287. ↑ Leahey, Andrew Katy Perry Allmusic Henta 18. mai 2016
  288. ↑ Jones, Chris (7 June 2007). «Queen Sheer Heart Attack Review». BBC Music. Henta 18. mai 2016. 
  289. ↑ Morse, Steve (11 January 1991). «Grammys focus on fresh faces, jilt Madonna» (fee required). The Boston Globe (The New York Times Company). Henta 18. mai 2016. 
  290. ↑ «Here's The Thing with Alec Baldwin: interview with Thom Yorke». WNYC. 1 April 2013. Arkivert frå originalen 21. juni 2015. Henta 18. mai 2016. 
  291. ↑ «Queen rock on in poll». BBC News. 8 May 2002. 
  292. ↑ arkivkopi, arkivert frå originalen 16. juli 2015, henta 18. mai 2016 
  293. ↑ Fowles, Paul (2009). A Concise History of Rock Music. Mel Bay Publications, Inc. s. 243. ISBN 978-0786666430. 
  294. ↑ Directed by Carl Johnston. (4 December 2004). The Story of Bohemian Rhapsody. [Television production]. BBC. 
  295. ↑ «Queen win greatest live gig poll». BBC. 9 November 2005. 
  296. ↑ «Queen declared 'top British band'». BBC. 2 January 2007. 
  297. ↑ «Live Aid Turns 30: The Backstage Scoop From The People Who Were There». MTV. 11 July 2015. 
  298. ↑ Noah, Sherna (10 December 2005). «Queen closer to King as UK chart-toppers». The Scotsman (Edinburgh). 
  299. ↑ Brown, Mark (16 November 2006) Queen are the champions in all-time album sales chart The Guardian Henta 18. mai 2016
  300. ↑ «Queen Getting 'Global Icon' Nod at MTV Europe Awards». Billboard. 19 October 2011. Henta 17. mai 2016. 
  301. ↑ «Queen 'planning to abandon EMI'». Daily Express. Henta 18. mai 2016. 
  302. ↑ Joe Joseph (13 October 2006). «Paying homage to Queen Freddie». The Times (London). Henta 18. mai 2016. 
  303. ↑ «BBC BREAKFAST NEWS VIDEO». BBC NEWS. 6 November 2009. Henta 6 November 2009. 
  304. ↑ «Top Selling Artists». RIAA. 
  305. ↑ «Rock and Roll Hall of Fame: Queen». 2007. Henta 6 February 2010. 
  306. ↑ «2003 Award and Induction Ceremony: Queen». Songwritershalloffame.org. Henta 17. mai 2016. [daud lenkje]
  307. ↑ «Grammy Hall of Fame Award». The GRAMMYs. Arkivert frå originalen 19. februar 2011. Henta 17. mai 2016. 
  308. ↑ «Queen enter Grammy Hall of Fame». News.bbc.co.uk. 1 December 2008. Henta 17. mai 2016. 
  309. ↑ Haines, Lester (29 September 2005) 'We Are The Champions' voted world's fave song (Sony Ericsson world music poll) Henta 18. mai 2016
  310. ↑ 310,0 310,1 «Queen embrace new technology: whether it's remixing for DVD or releasing live sets online, the band have stayed at the forefront of change». Music Week. 12 November 2005. Arkivert frå originalen 15. mai 2013. Henta 18. mai 2016. 
  311. ↑ «Classic bands top net bootleg chart». BBC News. 22 March 2001. 
  312. ↑ «People Watch». Fort Worth Star-Telegram. 26 August 2004. 
  313. ↑ Way, Gerard (29 April 2011). 100 Greatest Artists Of All Time: Queen Rolling Stone. Henta 23 May 2011
  314. ↑ «100 Greatest Guitarists of All Time: Brian May». Rollingstone.com. 
  315. ↑ «VH1: '100 Greatest Hard Rock Artists'». www.rockonthenet.com. Henta 17. mai 2016. 
  316. ↑ «VH1 Listed 100 Greatest Artists Of All Time». Today24news.com. Henta 17. mai 2016. 
  317. ↑ «Queen named best band of past 60 years». Gigwise. 4 June 2012. 
  318. ↑ «RockWalk Inductees: Queen. Gitar Center's Hollywood Rockwalk». Rockwalk.com. Arkivert frå originalen 4. august 2018. Henta 18. mai 2016. 
  319. ↑ «Queen musical We Will Rock You to close after 12 years". BBC. Henta 28 October 2014
  320. ↑ «We Will Rock You». London Theatre. Arkivert frå originalen 20. august 2011. Henta 18. mai 2016. 
  321. ↑ «Queen plan second stage musical». BBC News. 15 April 2008. 
  322. ↑ «We Will Rock You UK Tour». Wewillrockyou.co.uk. 
  323. ↑ May, Brian (April 2004). «Biography». brianmay.com. Arkivert frå originalen 1. desember 2017. Henta 18. mai 2016. 
  324. ↑ «A Night at the Opera, 30th Anniversary CD/DVD». AllMusic. Henta 17. mai 2016. 
  325. ↑ «God Save The Queen». Ultimatequeen.co.uk. Henta 17. mai 2016. 
  326. ↑ Sewpersad, Roshan (21 October 2004). «Too little balls for balletomanes». LitNet. Teater (South Africa). Arkivert frå originalen den 10. oktober 2006. Henta 18. mai 2016. 
  327. ↑ Christopher Isherwood (19 August 2010) Here They Go Again: Head-Banging Anthems of Their Youth The New York Times
  328. ↑ «Queen: The Eye». Ultimatequeen.co.uk. 13 July 2013. 
  329. ↑ PC Review: Queen: The Eye Review, arkivert frå originalen 4. april 2011, henta 18. mai 2016 
  330. ↑ «Queen Rock Montreal (& Live Aid)». Ultimatequeen.co.uk. 
  331. ↑ «Rock Band's Queen 10-Pack in All Its Glory». Kotaku.com. 2 October 2009. Henta 17. mai 2016. 
  332. ↑ «Exclusive: 'Guitar Hero: Van Halen' Song List». Multiplayerblog.mtv.com. 5 August 2009. 
  333. ↑ «Guitar Hero Metallica Track List: Queen – Stone Cold Crazy». Gitarherosongs.co.uk. [daud lenkje]
  334. ↑ «'Guitar Hero: Warriors of Rock' Track List». Multiplayerblog.mtv.com. 4 June 2010. 
  335. ↑ Masters, Tim (13 October 2009). «Queen star May hails Muse album». BBC News. 
  336. ↑ «Queen Playable in Lego Rock Band along with their songs «We Will Rock You and We Are The Champions"». 1up.com. 20 October 2009. Arkivert frå originalen 15. mai 2013. Henta 17. mai 2016. 
  337. ↑ Previous post Next post (3 February 2009). «Singstar Queen Track Listing Revealed | GameLife». Wired.com. Henta 17. mai 2016. 
  338. ↑ «Music, Current Set List». DJ Hero. Arkivert frå originalen 23. juli 2010. Henta 17. mai 2016. 
  339. ↑ «Grand Theft Auto IV soundtrack». GTAIV.net. Henta 1 May 2013. 
  340. ↑ «GTA V What You Need to Know About The New Trailers». IGN. Henta 1 May 2013. 
  341. ↑ Greg Prato (27 January 1981). «Flash Gordon (Original Soundtrack): Queen». Allmusic.com. 
  342. ↑ Sounds of the Future: Essays on Music in Science Fiction Film. s.19. Books.google.com. 
  343. ↑ Olson, James Stuart (1999). Historical dictionary of the 1970s s.292. Greenwood Publishing Group, 1999. Henta 30 May 2011
  344. ↑ Heather Phares (6 April 2004). «Ella Enchanted Original Soundtrack». Allmusic.com. 
  345. ↑ Other reviews by Mike Brennan (14 November 2006). «Happy Feet Soundtrack». Soundtrack.net. 
  346. ↑ Stephen Thomas Erlewine (26 February 2002). «Moulin Rouge, Music from the Motion Picture». Allmusic.com. 
  347. ↑ «A Knight's Tale OST". All music. Henta 13 July 2015
  348. ↑ Yukari Shima (14 November 2005) Japan Report Arkivert 2012-07-23 ved Archive.is BrianMay.com. Henta 11 June 2011
  349. ↑ «Queen win Top Gears Best Driving Song ever poll». Queenzone.com. 7 August 2005. Arkivert frå originalen 30. september 2011. Henta 17. mai 2016. 
  350. ↑ «Episode Guide». That '70s Show. December 2008. Arkivert frå originalen 11. mai 2011. Henta 18. mai 2016.  – Scholar search
  351. ↑ «The Simpsons Archive: Music Featured on the Simpsons». Snpp.com. 14 November 2012. Arkivert frå originalen 11. mai 2008. Henta 18. mai 2016. 
  352. ↑ Angermiller, Michele Amabile (27 August 2014). «Watch Lady Gaga Join Adam Lambert Onstage in Homage to the Queen «Mothership"». The Hollywood Reporter. Henta 26 September 2014. 

Litteratur

endre
  • Brooks, Greg (1995). Queen Live: A Concert Documentary. London: Omnibus Press. ISBN 978-0-7119-4814-3. 
  • Dawson, Mike (2008). Freddie & Me. London: Jonathan Cape. ISBN 978-0-224-08193-1. 
  • Dean, Ken; Charlesworth, Chris (1991). Queen: The New Visual Documentary. London: Omnibus Press. ISBN 978-0-7119-2828-2. 
  • Goodall, Nigel; Lewry, Peter (1998). The Ultimate Queen. London: Simon & Schuster. ISBN 978-0-684-82149-8. 
  • Gunn, Jacky; Jenkins, Jim (1992). Queen: As It Began. London: Sidgwick & Jackson. ISBN 978-0-330-33259-0. 
  • Hodkinson, Mark (2005). Queen: The Early Years. London: Music Sales Limited. ISBN 978-0-7119-6012-1. 
  • Hogan, Peter (1994). The Complete Guide to the Music of Queen. London: Omnibus Press. ISBN 978-0-7119-3526-6. 
  • Jackson, Laura (2002). Queen: The Definitive Biography. London: Piatkus. ISBN 978-0-7499-2317-4. 
  • Michael, Mick (1992). Queen, In Their Own Words. London: Omnibus Press. ISBN 978-0-7119-3014-8. 
  • Nester, Daniel (2003). God Save My Queen: A Tribute. Brooklyn, NY: Soft Skull Press. ISBN 978-1-887128-27-8. 
  • Nester, Daniel (2004). God Save My Queen II: The Show Must Go On. Brooklyn, NY: Soft Skull Press. ISBN 978-1-932360-51-6. 
  • Purvis, Georg (2006). Queen: Complete Works. Richmond: Reynolds & Hearn. ISBN 978-1-905287-33-8. 
  • Sutcliffe, Phil; Hince, Peter; Mack, Reinhold (2009). Queen: The Ultimate Illustrated History of the Crown Kings of Rock. London: Voyageur Press. ISBN 0-7603-3719-5. 

Bakgrunnsstoff

endre
  Commons har multimedium som gjeld: Queen
Henta frå «https://nn.wikipedia.org/w/index.php?title=Queen&oldid=3521055»